Daar waar duisternis eindigt en licht begint, daar wil ik me bevinden.
07-07-2013
Beloften
Donderdag had ik mezelf (en jou) beloofd te posten wat mijn antwoord was. Zoals zo vaak kan ik mijn belofte enkel te laat gestand houden.
Het antwoord is; ja. Ik ga ervoor. Misschien zijn mijn kwaliteiten ondermaats, mogelijk heb ik het niet in mij om mee te lopen met de groten der aarde, maar ik zal in elk geval niet mezelf de mogelijkheid ontnemen op z'n minst 'iets' te verwezenlijken. En dat iets zal doorzetting vragen. Discipline.
Vandaar het vroege uur waarop ik ben opgestaan deze zondag. ;) Als de dag vroeg begint, zijn de vruchten ervan des te talrijker.
11 Dagen. De hoofdletter met nadruk. De 11 komende dagen, vandaag meegerekend, heb ik verlof. VERLOF. Ik was en ben er dringend aan toe. Vanmorgen ben ik opgestaan even uitgelaten als een kind bij het krijgen van zijn eerst speelgoed. Ik heb mijn vriendin vergezeld tot aan haar werk en ben al slenterend door Brussel naar de Koninklijke Bibliotheek getrokken. En hier zit ik nu. De leeszaal is heerlijk leeg op een paar fervente boekenliefhebbers na en... het voelt heerlijk aan. 11 dagen... Dagen van contemplatie, schrijven en beeldhouwen. Niets dat me tegenhoudt en enkel mijn eigen innerlijke stem om geduldig naar te luisteren. Mijn visie van het paradijs? Ik heb het gevonden. Het is dit gevoel van bevrijding, van vrijheid, van potentieel dat wacht te worden ingevuld. Mijn queeste van vandaag is alle mogelijke voorbereidingen te treffen die zullen maken dat ik de komende dagen ten volle kan beleven. Orde op zaken stellen. Er is zoveel om over na te denken. Ik heb een beeld in mijn hoofd dat ik wil veruitwendigen, ik heb mijn eigen morele ziel bij te schaven. Er zijn belangrijke beslissingen te nemen en fundamentele 'zijnskwesties' op te lossen. De volgende 11 dagen zouden me als bewust wezen wederom op de kaart moeten plaatsen. (Dat ik van de kaart was 'gevallen', staat buiten kijf.)
Er is bijvoorbeeld de kwestie van mijn lage zelfvertrouwen. Of te hoge verwachtingen (van het zelf)? Misschien dat dit wel wat uitleg nodig heeft: Ik heb soms het gevoel dat ik wil op de maat wil lopen van mensen die mijn niveau overstijgen. Het komt wel eens voor dat ik het gevoel heb dat ik 'net-niet'. Net niet goed genoeg, net niet gevat genoeg, net niet genoeg talent, en ga zo maar door. Als dat zo enige tijd doorgaat zonder dat ik me van het tegendeel kan overtuigen, als ik het maar voor één kleine zaak, dan laat ik dat grashalmpje los dat me weerhoudt te vallen in somberheid, neerslachtigheid en algehele zinloosheid. Zinloos te zeggen dat ik me uitgerekend daar bevond de afgelopen week. Je kent het beeld van de man die nog weigert te eten omdat hij de zin van zijn bestaan niet meer vindt of heeft verloren? Wel... ik ga mezelf niet uithongeren, maar ik verlies wel de lust in mijn leven. De alledaagsheid verliest haar glans, mijn innerlijk licht dooft uit (ik stel me altijd voor dat ik dan met 'doffe' ogen rondloop). De reden is dat ik soms volledig mijn vertrouwen in mijn eigen kunnen verlies. Meer dan dat; ik verlies mijn geloof in mijn eigen willen. Akrasia, zo je wil, of althans; dat is het symptoom. Willen is een lastig verlangen. Je kan op bepaalde momenten gaan twijfelen of wat je gelooft te willen wel overeenkomt met wat je werkelijk verlangt, wilt. Of zijn het je kwaliteiten die dat wat je wilt eenvoudigweg niet kunnen realiseren? In het eerste geval ben je jezelf aan het voorliegen en dien je je willen aan te passen. In het tweede geval dien je ofwel je willen bij te stellen OF je kwaliteiten op zodanige manier 'oefenen' dat je uiteindelijk wel over de nodige 'werktuigen' bezit om je wil te realiseren. In het laatste geval moet je dan de geloofssprong maken dat met de nodige arbeid je kwaliteiten inderdaad genoeg basis gaan hebben om je wil te dragen. Dat vraagt moed. Doorzettingsvermogen. Een zwijgen en veel handelen (een heel epos valt te schrijven over mijn praten betreffende de zaken die ik wil, waarbij de uiteindelijke conclusie steeds een status quo blijkt te zijn. Het spreken lijkt het handelen op te heffen, of misschien eerder; het spreken heb ik leren beschouwen als een tijdsverlies. Het leidt niet tot handelen.).
Bezit ik de kwaliteiten, lees; het potentieel, om mijn wil(len) te realiseren? Ik heb te beslissen of ik die geloofssprong maak.1 Ik heb in de eerste plaats wel aan mezelf de belofte te maken dat ik het al dan niet maken van de sprong als een overwogen beslissing moet beschouwen. Een beslissing dat ik niet licht naast me kan neerleggen als de innerlijkheid wederom beslist dat wispelturigheid de modus vivendi is. Ook dat vraagt doorzetting, misschien zelfs stijfkoppigheid.
Ik heb nog een hele dag om dit (en andere zaken) te beslissen. Ik schrijf hier vanavond weer wat ik voor mezelf heb beslist. To be good enough of not. That's the pertinent question.
Zwerver Koninklijke Bibliotheek Algemene Leeszaal
1 Eén van de redenen dat deze sprong maken zo moeilijk valt te maken, lijkt me gepaard te gaan met de idee dat iemand eigenlijk die stap niet zou hoeven te maken. Ik meen dat wel allemaal enigszins gedetermineerd zijn te denken dat enkel mensen 'au naturel' de mensen zijn die effectief unieke en bijzondere dingen kunnen verwezenlijken. Ze hoeven niet te worstelen met wat ze willen of met de vraag of ze al dan niet de kwaliteiten bezitten om deze/die te verwezenlijken. De onzekerheid over het willen en het bezitten van de benodigde kwaliteiten zou als het ware het antwoord reeds in zich dragen; U bent, helaas, geen goed materiaal voor uw willen. Als bijkomende conclusie zou je dat evenzeer kunnen zeggen: Uzelf vastklampen aan dat willen, is een niet willen erkennen van uw eigen realiteit en kan enkel ongeluk brengen. Ik hoop, geloof, meen en misschien zelfs (al zou het de voorgaande opheffen); WEET dat dit idee berust op een verkeerde gemeenplaats. Ze voelt echter zo erg ingebed in de common sense opvatting van succes dat ik mezelf er maar moeilijk van kan bevrijden. Mensen die dingen bereiken, zijn mensen die daar hard voor werken. Sommigen harder dan anderen, maar allen hebben hun kwaliteiten moeten uitbouwen. Ze hebben ze moeten cultiveren en hebben er massa's tijd in moeten steken om hun kwaliteiten op hun uiteindelijke niveau te krijgen. Misschien hebben ze zich deze vragen niet gesteld, misschien wel. Misschien is de verkeerde gemeenplaats al in de eerste plaats verkeerd omdat het juist een generalisatie is van uiteenlopende levenspaden die enkel gemeen hebben dat ze uiteindelijk wat hebben bereikt. De wegen er naartoe en de vragen die tochtgenoot waren, zullen waarschijnlijk niet zoveel meer gemeen te hebben dat dat het hard werk heeft gevraagd van de ondernemende ziel.
