Ik wilde me gisteren even overlaten aan de lokroep van Morpheus toen er plots allerlei afbeeldingen door mijn hoofd raasden. Het was als een psychedelische storm in mijn hoofd waarbij animatiebeelden zich afwisselden met luukrake realismen. Plots kwam er echter een tekening naar boven, een getekende tekening van een man die zijn hoofd met één hand vasthield. Het was prachtig getekend... Meer nog dan het hele beeld, was het vooral het hand dat me raakte. Het hele beeld was er één van wanhoop, maar het hand drukte dat nog het best uit. Het was dun, niet uitgemergeld wel, en volledig verkrampt. Ik zag het maar enkele seconden en alle pogingen het langer dan dat vast te houden, bleken futiel.
Ik heb toen maar mijn potlood vastgepakt en het proberen over te zetten op papier. De realiteit heeft het gevecht tegen mijn kunde verloren. Maar ooit... ooit!
Mijn eerste marionet. Het gevoel geleefd te worden, de wanhoop van een opgegeven strijd.
