Ik ben ruw aan het omgaan met mezelf. Soms geef ik niet om wie ik ben en wat ik doe. Soms geef ik er teveel om. De ambiguïteit daarvan is moeilijk leefbaar. Vandaar mijn pogingen, steeds opnieuw, om mezelf te herscheppen. Elke keer opnieuw een identiteit opbouwen uit verlangens, hartstochten en doorslaande waanzin. Maar ik ben wie ik ben. Ik ben de duisternis niet, en ik ben al evenmin het licht. Sommige mensen hebben de gave om één van beide te zijn. Ik ben te braaf om interessant te zijn, en te kwaad daaromtrent om er gelukkig om te zijn. Iemand zei me onlangs dat als je interessante mensen wilt ontmoeten, je 'op stap' moet gaan. De deur uit en langs een andere deur binnen, waar felle lichten en muziek die tirangewijs je hart beveelt meester zijn. Je vindt er mensen van alle slag, je gebruikt er geestverrijkende stoffen. En je zal je interessante mensen vinden. Ze leven allen daar, passeren allemaal langs daar. En het is verdomme waar. Maar ik ben niet langs daar gegaan. Ik zal NOOIT langs daar gaan. Mijn wereld is altijd de brave wereld geweest. De wereld waar je je buigt over een kind en de schoonheid van de wereld in een glimlach vindt. Een wereld waar je je zorgen maakt om anderen en waar je de wereld een betere plaats wil maken door je medemens, je buur, te veranderen. Mijn wereld was een bos en een klein paadje dat me bracht naar eenzaamheid en contemplatie. Ik heb die wereld vaarwel gezegd zo'n kleine 2 jaar geleden. Ik heb gebroken met mijn wereld. Als ik er nu op terug kijk, besef ik dat het nooit mijn wereld is geweest. Ze heeft me klein gehouden. Ze heeft me geknecht. Ik wilde er interessant zijn, maar ik besefte niet wat voor prijs dat zou hebben. Ik was er interessant. Ik heb mijn momenten van roem gehad. Maar omdat ik de regels ervan te strikt nam, te zeer incorporeerde, heeft het me ook alle mogelijke glorie ontnomen. Je kan niet genieten van roem als je braaf wil zijn.
Ik ben kwaad. Kwaad op alle mensen rondom mij. Op mijzelf ook -al weet ik niet meer of dat is omdat ik nog steeds de littekens draag van een schuldgebaseerde wereld of omdat ik geloof in de idee dat iedereen altijd bijdraagt aan zijn eigen nederlaag Wat het ook is; ik ben woedend op mezelf.- en mijn bijdrage valt niet te onderschatten. Ik heb mezelf toevertrouwd aan de regels van de samenleving. Ik heb mezelf beknot en gereduceerd tot een ontvanger die geen eigen ideeën meer heeft. Maar ik ben ook kwaad op jou en op alle mensen rondom mij. Ik ken enkele mensen vanuit de brave wereld en ik zie alle intelligente mensen daarin hun talenten weggooien. Ze zijn geïnteresseerd in filosofie? Ze gaan zich zo relativeren dat ze uiteindelijk niet meer worden dan een schelp van bescheidenheid met een inhoud van waardeloze kennis. Ze interesseren zich in kunst? Ze gaan ofwel zo op in feitenkennis dat ze niet meer zien, of willen creeëren maar laten hun altruïstische ik het excuus zijn om er nooit aan te beginnen. Als ze zich interesseren in politiek blijven de brave mensen aan de zijlijn piepen, als ze zich bezig houden met economie worden ze ofwel zo gecorrupteerd dat ze het systeem en haar doelen gaan heiligen, ofwel blijven ze op de basisvloer hangen en heffen het hoofd niet meer op naar waar de werkelijke winsten te maken zijn. En zo kan je verder gaan... zo kan je elke brave mens zijn eigen wil zien opheffen voor het 'grotere' goed. Ik ben kwaad op mezelf en jou en alle anderen. We doen niets met ons leven. We leven ze maar. Neen, zelfs dat niet. We leven onze geamputeerde levens. We herkennen ons niet in wat we doen, maar we doen het toch. Omdat... er is altijd een excuus. Ik ben kwaad op de anderen, omdat als zij ook maar enige daadkracht hadden gehad ze in mij een bondgenoot hadden gevonden. Iemand die hen zou opheffen en die door hen zou worden opgetild. In de plaats daarvan zie ik me omringd door lege blikken. Ik ben kwaad omdat ik alleen ben. Ik had mensen die om me gaven, maar ik heb van hen niets meer gehoord. Ik had mensen waar ik om gaf, die ik getrokken, geduwd, gepord en toegeschreeuwd heb. Dat ze moesten bewegen, dat we samen ZOUDEN bewegen. Dat we onze fundamenten zouden doen ratelen en elke storm samen gingen doormaken. Ze hebben me allen wandelen gestuurd. OMdat ze vrezen wat ze willen en de brave wereld hen instant geluk brengt. Ik zou daarmee kunnen leven, wil ik even verduidelijken, mocht ik zien dat het licht in hun ogen even helder blijft branden. Mocht ik zien dat ze voldoening scheppen uit die manier van leven. En ik moet toegeven dat dat bij sommigen het geval is. Goed voor hen, heb ik na veel nadenken kunnen zeggen. En dan is het contact tussen die mensen en mij langzaam verminderd tot zero. Maar diegenen waar ik het licht heb zien uitdoven, waar ik de lege blik van berusting heb zien verschijnen.... oh... wat haat ik hen. Wat haat ik dat zij me hun theaterstuk van de stille dood hebben doen bekijken! Elke keer opnieuw, scène na scène dezelfde uitvluchten, smoesjes en verontschuldigingen. Hetzelfde laffe vluchten in geautomatiseerde routines en gedragsregels. En ik heb er genoeg van. Genoeg getrokken en geduwd. Ik laat hen achter. Laat hen naar mij komen, in het geval dat ze van gedachten en handelingen veranderen. Ik zal klaarstaan en hen omarmen voor wie ze vroeger waren en misschien terug zullen zijn, later, in de toekomst. Dit is mogelijk mijn laatste excuus. Mijn laatste beperking die ik uit DE wereld heb geholpen.
Menig denker heeft geschreven dat we er uiteindelijk alleen voor staan in de wereld. Ik heb dat niet willen geloven. Ik dacht dat eensgezindheid en een communiteit de ware bron van handeling was. Samen sta je sterk. De meerwaarde van dat ene wezen meer is groter dan de som van de betrokken wezens. Misschien is het omdat ik alleen ben nu, en dat het enkel voor mij van toepassing is: maar ik ben het uiteindelijk na lang vechten en lang gemartel eens met die menigte denkers.
Je bent alleen op de wereld. Je staat er alleen voor. Naar de verdoemenis met de brave mensen en de interessante mensen. Ik zal altijd diegene zijn die loopt op de plaats waar duisternis begint en licht eindigt.
