Daar waar duisternis eindigt en licht begint, daar wil ik me bevinden.
18-07-2012
Gedachte 'Ouderdom en volwassenheid' + Foto beeld
<tweede bericht na te zijn 'weg geweest'>
Op zoek naar foto's van mijn tweede beeld, ben ik op een oude foto gekomen waar ik nog bezig was het te patineren (Kleur inwrijven). Gezien ik geen recentere foto's heb, voeg ik deze hieronder aan toe. ____
Ouderdom en volwassenheid.
Misschien heeft het met leeftijd te maken, misschien met waarheden die verborgen zijn als je nog jong, onervaren en groen achter de oren bent, maar het lijkt me alsof mensen tegenwoordig niet meer ouder worden. De wetten van de natuur kan niemand ontlopen natuurlijk (cfr. de vele verhalen van mensen die hun jeugdig uiterlijk konden behouden, maar waar het ouderdomsproces hen uiteindelijk toch inhaalde, meestal in een ogenblik en met onsmakelijke en ongelukkige gevolgen voor de desbetreffende persoon), fysiek wordt iedereen nog steeds ouder, gerimpeld en grijs. Mentaal echter, lijken vele mensen me te blijven steken in hun twintiger jaren. Vroeger leken personen die de tweede helft van hun twintiger jaren hadden bereikt me allemaal zo volwassen. Hun streven was naar een huis, hun verlangens gelijklopend met hun kinderen, hun bezigheid werken en de occasionele vakantie die ze zich daarmee konden veroorloven. Ze waren serieus bezig met hun plaats in de wereld halmpje voor halmpje fijn te strijken zodat hun nestje gerieflijk, gezellig en vol van stille vreugde en kalm geluk was. Tegenwoordig blijft iedereen zo... jong. Zo jeugdig onbezonnen. Ik verwijt het -Ja, verwijten- aan een samenleving die aan ouderdom zijn waarde heeft ontnomen. Niet alleen zijn waarde, maar tevens de waardigheid. Ouderdom is gedevalueerd. Volwassen zijn eveneens. Er is geen eer meer te behalen met overwogen keuzes maken (en wat is volwassenheid meer dan dat?), neen, tegenwoordig zweren we bij de roekelozen, de gokkers, de dwazen. We worden overspoeld met films en tvseries die ons personen voorschotelen die infantiel zijn in hun kleine wrokgevoelens, hun deugnieterijen en pleziertjes. (cfr. House, Suits, James Bond, The mentalist, Big bang theory... Ik ken ze, en ik kijk niet eens naar die series!) En we houden van hen en wensen hen te zijn. Wat ze allemaal propaganderen is dit; word fysiek volwassen, maar blijf je gedragen als een jongetje/meisje van 13jaar. Blijf de deugniet, blijf vetes uitvechten zoals je dat deed op de speelplaats. Wees onvolwassen, een brutale vlegel, want dat is het nieuwe cool. Misschien zeg je nu wel, 'Ach Zwerver, dat zijn series. Het is F.I.C.T.I.E!' en je schudt meewarig het hoofd bij mijn bovenstaande geklaag. De series en films zijn inderdaad fictie. Maar ik heb het gevoel dat de non-fictie de fictie wil benaderen. Misschien zijn dit de verzuchtingen van iemand die merkte dat eens hij over de drempel van de volwassenheid stapte, hij dezelfde toestand aantrof als die hij had gedacht achter zich te laten. Misschien bedrogen mijn jeugdige ogen mij toen ik vroeger volwassenen als statige en waardige personen zag die zich inspanden hun wereld redelijkerwijs vorm te geven. Mogelijk is het van allebei wat, mijn perspectief was dat van een kikker en alles wat groter is, moet wel wijzer zijn, maar waarschijnlijk is wat ik hierboven zeg eveneens waar. Mensen zijn vergeten wat volwassen zijn inhoudt, zijn de waardigheid van ouderdom vergeten en gedragen zich als enkel wat grotere kikkers. Laten we wel wezen, waarmee associëren we volwassenheid en ouderdom? Met compromissen die de droom vervangen en er de saaie (want zo denken we er vaak over) status quo van huisje, tuintje, kindje/loft, hondje, werk voor in de plaats zetten. Met monotoon en ordinair leven. Volwassenheid wil zeggen dat je de mooiste momenten in je leven waarin je deed wat je wilde (yeah right...) achter je moet laten, en begint aan de rest van je verdere, geknechte en gebonden leven. Volwassen zijn is kluisters aan hebben, die je langs alle kanten beperken en die uiteindelijk eindigt in de grootste beknechting: de ouderdom. Dit is het beeld dat we krijgen als we kijken naar zo'n films, het beeld waarmee we opgroeien en dat we meenemen over de drempel naar de volwassenheid. We willen het niet, dus we claimen eeuwig jeugdig te willen blijven. Terwijl ons kindje slaapt, gaan we fuiven en drinken ons ladderzat. We denken niet aan morgen en geven geld uit aan de eerst de beste impuls van een manipulerende arbeidsmarkt. Omdat we niet eeuwig leven, zeggen we dan. Je moet genieten van je leven. Onbezonnenheid is dé manier om dat genot te valideren.
Wat ik wil, is een herevaluatie van wat volwassen zijn inhoudt. Een herwaardering van de term, opnieuw een positieve connotatie aan de term koppelen. Welbewust en bezonnen keuzes maken is geen saaie aangelegenheid, het maakt van jou geen saai mens. Volwassen zijn wil zeggen de keuzes die je maakt in je leven niet meer te beslissen in een hartslag of naargelang de wind waait. Ik wil volwassenheid terugbrengen naar haar oorspronkelijke betekenis, een betekenis die gevuld is met waardigheid, met moed om te doen wat je kan met wat je hebt, met een nastreven van je persoonlijke geluk dat niet eindigt bij aankoop van de volgende nieuwe flatscreentv of het nieuwste model vierwieler. Volwassenheid, kortom, die eer doet aan zijn naam.
Laten we volwassenen zijn die niet achter elkaars rug om schokken van misprijzen en lachen om de dwaze uitingen van hun medevolwassenen, maar niet beseffen dat ze zelf tevens het onderwerp zijn van eenzelfde spot. Laten we volwassenen worden met discipline en waardigheid, een voorbeeld voor de jeugd, en aantonen hoe spannend dat kan zijn, hoe vreugdevol een welbewuste keuze het leven kan maken. Laten we volwassenen zijn die dromen najagen, niet op jeugdige manier, maar volwassen, zodat we slagen waar jeugdigheid faalt.
Ik hoop zo'n volwassene te zijn.
_____
Misschien is de bovenstaande gedachte te zwaar en te hoogdravend. ze slaat zelf waarschijnlijk op verschillende plaatsen de bal mis. Zo is natuurlijk altijd het geval bij generalisering. Niet alle volwassenen zijn kleuters gelukkig, maar helaas zijn velen die van zichzelf denken het niet te zijn, gewoon teveel kleuter om het in te zien. Ik geloof een algemene tendens weer te geven in het bovenstaande, die de boventoon voert of zal voeren, expliciet of impliciet.
:)
Ik geef het toe, het is wat te zwaar voor een woensdagmorgen en het is maar al te gemakkelijk gedachten te vormen die beginnen vanuit een zogenaamd gerechtigde verontwaardiging over een vage, abstracte tendens in de samenleving. De vuist in de lucht steken en zwaaien naar broeder Maatschappij is al te gemakkelijk. Mijn volgende gedachte zal wat minder klagerig zijn. :) Ik beloof het u.
Zwerver <Koninklijke bibliotheek Brussel, 10u30, Tafeltje aan de filosofie>
Maanden van virtuele stilte, maar het reële leven weerspiegelde dat niet. Geen nieuws is goed nieuws zeggen ze wel eens, en in mijn geval is dat hoofdzakelijk een ware bewering. Hoofdzakelijk natuurlijk, je plukt de roos van het leven niet zonder je af en toe aan de doorns te prikken.
Kopstukken van de afgelopen maanden: Zwerver gaat samenwonen!, Primeur!, Examens gehaald met grote onderscheiding, maar thesis uitgesteld tot tweede zit. Hilarisch of dramatisch?, een bekommernis met hedendaagse consequenties, Zwerver vindt werk, De thuislozen te Brussel hebben er een beschermheilige bij!, een ontwikkeling die me angst en vreugde inboezemt, De start van een schrijverscollectief, klucht of roemrijk pad?, Moet men zich eerst bewijzen vooraleer men een collectief opricht, of is de structurele implementatie van een schrijver in een koepel de noodzakelijke fundering? Ik ben het er nog steeds met mezelf niet over eens, Katje besmeurt geheel appartement met bloed, een bloedstollende avontuur, heden ten dage gaat het er beter mee, maar nachtelijke queestes naar een dierenarts wil ik liever tot het verleden begrenzen, Zwerver begint legendarisch spel met Beste Vriend, Het zoveelste succesvoorspellende begin, Laten we hopen dat deze keer de Beste Vriend het tempo kan volgen :), Beeldhouwreeks 'De mens die zich onttrekt aan een balk <werktitel> stapt fase drie binnen!, Het tweede beeld is af, als ik een foto vindt op mijn pc, zet ik hieronder een voorbeeld, Krap bij kas, Financieële(persoonlijke) crisis bereikt lokale nulpunt!, het is nog niet bedwongen, schulden hebben is beangstigend. Hopelijk kan het werken hier eindelijk een lichtende horizon betekenen, Zwerver start eigen project, straattoneel: redevoeringen en Brusselse verhalen, een streling voor het oor!, Startfase, ik focus op redevoeringen zoals deze van, hoe kan het ook anders?, Mohandas gandhi, Martin Luther King en dergelijke. een vriend van mij doet de Brusselse verhalen. Publieke fase van dit project; gepland in oktober, november dit jaar.
Er zijn nog andere verwikkelingen die diepgaand de voorbije maanden gekleurd hebben. Het bovenstaande is echter genoeg 'overload' aan informatie voor iemand die tussen de regels leest.
Deze blog is niet uit mijn gedachten geweest. Ik dacht een volgende rubriek toe te voegen; Gedachten. Het betreft kleine ideeën die ik doorheen de dag heb en die ik de moeite waard acht neer te schrijven. Ze zijn, naar eigen oordeel, interessant genoeg om te delen met het beperkte maar oh zo unieke en geestrijke publiek dat mijn blog bereikt. :) Let wel, zoals de eerste gedachte meteen zal aantonen, zijn geen van de ideeën noodzakelijk coherent of zelfs maar logisch geconstrueerd. Het gaat om retorische gedachtegangen, monologen aan het zelf, die zoals we allen weten niet altijd een logisch pad volgen, die conclusies laten voortkomen uit betwijfelbare argumenten. Het gaat tevens niet om waarheidsgetrouwheid. Het zijn ideeën die hun eigen loop nemen en een loopje nemen met zichzelf (als het ware). Eén consistente lijn in al deze gedachten is echter deze: het zijn Narrige uitspraken. Ze hoeven aan geen enkele autoriteit te beantwoorden en maken dus buitelingen puur uit plezier ze te KUNNEN maken. :) Geniet ervan als dat mogelijk is en zo niet... misschien brengt de volgende gedachte wel een lach op je lippen, een frons op het voorhoofd, een droevige trek aan de mondhoeken. :)
Eerste gedachte:
Er zijn maar twee dingen in het leven die
belangrijk zijn; nooit een koffie versmaden en steeds sigaretten op zak
hebben. Een onzichtbaar publiek applaudisseert. Je moet het altijd hebben van
zon geleuter om de aandacht van het publiek te trekken. Van je lezers. Mocht
je zeggen dat vriendschap en esthetica het enige belangrijke is, kijkt iedereen
verveeld weg.
Ja, ja, wat een clichés. Iedereen vindt dat,
vertel eens iets nieuws. En ze kijken met grote ogen vol verwachting toe tot je
de ene narrige uitspraak na de ander doet, buitelend buiten het bereik van
waarheid en echtheid. En dan applaudisseren ze opnieuw, want wat je zei was
onzin, maar wel leuke onzin. Grappige onzin!
Achteraf kunnen ze nog heerlijk nagenieten en
zich verlustigen aan het idee dat je het misschien wel Ja! Dat je het allemaal
écht meende! Want zon mensen bestaan, denken ze met een heerlijke rilling. Wat
zijn ze toch raar, die mensen!
Schrijvers schrijven vaak aldus, de ene
onzinnige bewering na de andere slakend, zich niet gewaar van de zotskap op hun
hoofd en het feit dat de pen in hun hand veel weg heeft van een narrenscepter.
Lege diepzinnigheden, holle frasen. Hun verlangen de wereld nieuw te bekijken,
maakt van alle waarheden iets om op neer te zien, om meewarrig het hoofd bij te
schudden bij vertoon van zo weinig fantasie. Dat zij juist dat zouden moeten
verkondigen, dat zij juist de voorvechters en gekozen kampioenen zouden moeten
zijn juist daarvan, dat komt zelfs niet in hen op.
Het valt hen te verwijten. Maar evengoed niet.
De waarheden zijn gelukkig in onze zielen geschreven, met inkt minder vluchtig
dan dat van het geschreven woord. Een enkel boek, een enkele zin zelfs, is
genoeg om die in onze ziel ingeschreven woorden te doen zingen, tot zij
resoneren in onze handelingen. Gelukkig.
Gelukkig ook, omdat het de schrijver bevrijdt van
zijn rol als voorvechter om de rol van nar aan te nemen. Want als een schrijver
maar weet dat hij nar is, dan is het goed.
Ja, dan is goed.'
Aan Shade: Ik hoop dat dit berichtje min of meer invult hoe het met me gaat. Dank je voor je belangstelling! Het is een smeulend korf kolen waar een Zwerver zich op zijn dooltocht doorheen het leven af en toe aan kan warmen. Het is dergelijke, niet-conditionele belangstelling die elke waarachtige zwerver een thuis kan noemen.:) Hopelijk smeult je vuurtje nog lang voor anderen, en is de warmte ervan ook voor jou een blijvende motivatie te blijven tekenen, schrijven en je levenskunst te perfectioneren!
