Daar waar duisternis eindigt en licht begint, daar wil ik me bevinden.
29-03-2012
Gezelschap
<Zucht.> Kierkegaard en Nietzsche staren als grote reuzen neer op deze jongen, onverbiddelijk en drukkend. Hun blik kent geen medelijden. 'Alles lezen', brullen ze mij toe, en ik, arme ik, probeer met mijn linkerhand te schrijven en met mijn rechterhand alle teksten die ik maar in mijn bereik heb naar me toe te trekken. Mijn ketenen rammelen, ze herinneren me eraan dat de tijd dringt, dat elke dag telt... Ik heb op dit moment 1,5 pagina. Dat is bedroevend weinig. Vandaag moet ik weer naar een doodsaaie en oninteressante les waardoor ik haast mijn hele namiddag verlies. Van schrijven kan er dus enkel in de voormiddag sprake zijn. <diepere zucht> Ik hoop pagina 5 bereikt te hebben tegen 13u. Dat is een realistische doelstelling, mits ik geen tijd verlies. De koninklijke bib gaat helaas pas open om 9u, en aangezien ik een boek nodig heb voor die 3 pagina's, rest me niets anders dan mijn tijd verdoen in de exki Agora. Met blogs lezen en blogs schrijven. Ook een welbestede tijd, ja, maar niet nu, niet nu ik de hete adem van die twee reuzen in mijn nek voel.
Langs de andere kant heb ik weinig om over te klagen. Ik vergeet niet van het leven te genieten. Thesis of geen thesis, dat is primordiaal. Dus mijn momentje hier in de exki wordt voluit gewaardeerd, de koffie doet me met haar welriekende aroma toch even de zorgen vergeten en de muziek, zweverig als altijd, wuift me rust en kalmte toe. Binnen een halfuurtje vertrek ik naar de bibliotheek, vol goede moed, vol begeestering, juist dankzij dit moment van inactiviteit ervoor. Ik ben een trappelend jongetje, wachtend voor zijn favoriete speelgoedwinkel. Eens de deur opengaat, gaat de wereld open. Net zoals bij dat kind, is het wachten en popelen en springen van opwinding ervoor nog het waardevolst aan de hele beleving. Enige verschil waarschijnlijk; ik ben er mij van bewust en het kind niet. Ik vraag me af of dat iets afdoet aan mijn ervaring? Is weten hier een rem op de beleving?
Vriendschap. Hele weken denken en schrijven over vriendschap. In gezelschap van twee reuzen van filosofen. Soms kijken ze over mijn schouder mee, denk ik. Lezen wat ik schrijf. Kierkegaard, stel ik me voor, knikt bedachtzaam maar kritisch. Nietzsche snuift onder zijn grote snor. Dat hij het niet akkoord met me is, tja, dat was bij voorbaat geweten. Wat ik ook over hem schrijf, ik geloof dat hij me een draai rond mijn oren zou geven mocht hij kunnen. Misschien dat Kierkegaard hem tot rede brengt. Dat lijkt me net iets voor hem. Spijtig dat ik hen niet op een koffietje kan trakteren... dat zou pas een interessante ochtend zijn. 'Voor Nietzsche een lungo alsjeblieft, extra straf. Hij heeft zijn agitatie te voeden weet je wel'. De serveerster knikt waardig. Iedereen weet dat Nietzsche niet te genieten is als hij niet nerveus is. En tja, eigenlijk ook niet als hij wel nerveus is. Niet dat hij onvriendelijk is, verre van. Hij is de vriendelijkheid zelve. Maar zijn ogen, die scherpe blik van hem met een oceaan aan gedachten en tegenwerpingen erachter... het maakt elke conversatie met Nietzsche lichtelijk ongemakkelijk. De serveerster kijkt me vragend aan. 'En voor Kierkegaard een déca. Voor mij een gewone koffie.' Want Kierkegaard geef je geen straffe koffie natuurlijk. Net als zijn schrijven is hij passioneel, maar berekend. Koffie zou hem maar uit balans brengen. En ik... ach ik, over mij valt niet te spreken. De aanwezigheid van die twee Groten doet alle anderen verdwijnen in nietigheid.
Maar toch praat ik met hen. Elke dag. Dan wel niet met een koffie, maar goed, sommige dingen vallen buiten de reikwijdte van de werkelijkheid. Op naar de bib. Nietzsche dartelt vrolijk rond, maakt zotte buitelingen met ingewikkeld patroon (en denk maar niet dat er ook maar één beweging is die niets ontsluit, niets te vertellen heeft!), de koffie doet zijn werk. Kierkegaard is me al vooruit gegaan. Hij wacht op me in de leeszaal heeft hij me gezegd. Zijn boek wacht er op me...
