Daar waar duisternis eindigt en licht begint, daar wil ik me bevinden.
15-02-2012
The usual, beeldhouwen
Tja, Wat doet een 'kunstenaar' met zijn tijd? Zich creatief uitleven, de gehele dag door. gisteren en vandaag stonden weer volop in het teken van beeldhouwen. Misschien is dat nogal een eenzijdig leven, maar voor het ogenblik moet ik zeggen dat het me gelukkig maakt. :) De mal van mijn arm-aan-zuil is af, ingesmeerd met schelak (een stof om het waterafstotend te maken) en wacht slechts op morgen: dan giet ik er eindelijk plasticrete in. Enige minpunt is dat dat zo'n duur stofje is. :( Het kost me 60 euro, wat het equivalent is van drie weken eten. :p Maar goed, alles voor de kunst! :) Morgen zal het worden gegoten. Hieronder een foto van de mal, voor de geïnteresseerden. ;) Daarnaast heb ik het beeld van een model verder zitten afwerken. Ik hoop ook daaraan morgen verder te kunnen werken. Ik zet hieronder een foto. Zoals ik reeds zei, het is nog lang niet af, de romp is vanboven nog te breed, de voeten en handen zijn nog slechts schetsen, maar... het belooft mooi te worden. Althans, dat hoop ik. Ik vind het een pracht van een pose. De welving van de rug, mama mia! Misschien komt het simpelweg omdat ik de rug en de heupen zowat de mooiste componenten van een vrouwenlichaam vind, maar zelfs objectief gezien denk ik dat de kracht van deze pose in de gedraaide rug zit, de oppervlakte van de heupen... nu ja... ik vind dat deze pose een vrouwenlichaam ECHT tot haar recht laat komen. :)
Voor de rest weinig nieuws onder mijn zon; Ik heb deze middag afgesproken met de twee 'moedertjes' die me natuurlijk weer hebben proberen vol te steken met alles wat ze nog in hun zakken hadden omdat ze simpelweg overtuigd zijn dat ik anders de gehele dag zonder eten door ga brengen. :p Hen van dat gedacht afbrengen is onmogelijk, ik kan protesteren, 'roespeteren' zoveel ik wil, ze blijven bij hun idee. Dus dan haal ik mijn schouders maar op en eet gehoorzaam de mij gegeven koekjes op. :D Het is wel grappig zo en als het mij ooit begint te ergeren, zal ik mijn kleren maar eens uittrekken om te bewijzen dat ik niet mager ben. :p Ik snap trouwens niet waar ze het van halen, ik eet inderdaad niet veel (lees vaak), maar waar het om gaat, is niet de hoeveelheid eten op zich, maar hoeveel je nodig hebt om je lichaam van energie te voorzien. En dat, dat hou ik nauwlettend in het oog. Ik heb inderdaad geen grammetje vet, maar ben gewoon normaal gebouwd, eerder gespierd dan mager. Moet ook wel, als je steeds met pakken klei van tien kilo aan het zeulen bent. ;) Daarnaast heeft een 'vriendelijke' meneer die me de 'mais vous êtes gentil, je vous aime vraiment!'-treatment heeft gegeven, me proberen te beroven van zowel mijn portefeuille als mijn horloge. :p De tweede keer dat iemand dat probeerde, gelukkig had ik in beide gevallen te maken met amateurs. Ik had het al snel door, maar toch was hij bijna met mijn horloge gaan lopen. Ik vraag me af wat hij had gedaan als hij het helemaal had losgekregen. No way dat hij had kunnen weglopen ermee, want ik ben sowieso sneller. Dus moet hij gedacht hebben het onopgemerkt van me af te kunnen nemen... en toegegeven, dat was bijna gelukt. :p Dus waarschuwing aan allen die in Brussel aangesproken worden door andere mensen; hoedt u voor de zogenaamde dronkaards die je veel vastnemen. Ze doen alsof ze überenthousiast zijn, nemen je hand vast en blijven er mee schudden, kloppen je op je hart om je te bewijzen dat ze je respecteren etc. Ze spreken over 'ami's' etc, maar zijn eigenlijk gewoon op je geld uit. :) Zolang het mislukt en ze niet agressief doen, mogen ze van mij blijven komen, ik vind het wel interessante ervaringen. :p De volgende keer vraag ik om uitleg. :p Nog een grappige anekdote uit deze schrijver zijnes leven; ik woon dicht bij rue d'aarschot. De straat der madeliefjes, straatbloempjes... (hey, het wat goedkoop huren daar, en daar ging het me vooral om toen ik een kot zocht) Toen ik eergisteren op weg was naar huis, spreken twee mannen in een auto me aan. Ze vragen me of ik hier woon. Ik zeg ja, waarop ze me geïnteresseerd aankijken en vragen of er hier andere hoertjes zijn dan zwarte? :p Ze zaten immers achter de rue d'aarschot, in het gedeelte dat door de zwarte prostituees is ingepalmd. Ik schiet natuurlijk in de lach en zeg hen dat ze in de rue d'aarschot moeten zijn als ze blanke meisjes willen hebben. Ik vraag hen ook meteen hoe het komt dat ze dat moeten vragen (de meeste mensen kennen de rue d'aarschot) en ze zeggen dat ze van Frankrijk zijn. Ik lach opnieuw en vraag hen of dat werkelijk het enige is dat ze komen 'bezoeken' in Brussel?! Waarop één van hen lachend antwoordt dat het eens wat anders is dan Amsterdam. :D Okey dan, ik heb hen veel 'plezier' gewenst en ben verder gelopen. Merkwaardig merkwaardig, mijn brusselse ontmoetingen. ;)
