Daar waar duisternis eindigt en licht begint, daar wil ik me bevinden.
13-02-2012
Het goede leven; reizen ende kunst
Lang lang geleden, zo lijkt het wel, vertrok deze jongen op reis naar Polen. Nu ben ik terug, en het leven heeft toch een ander kleurtje gekregen. Niet omdat de reis me voorzien heeft van een cultuurschok of iets dergelijks, maar misschien eenvoudigweg omdat weg zijn van mijn gebruikelijke omgeving me voor even heeft voorzien van een wat objectievere kijk erop. Enkele inzichten gaan daarmee hand in hand. Ten eerste ben ik best tevreden met mijn leventje. Toegegeven, er is nog veel om ongerust of ontevreden over te zijn. Gelukkig ook, want mocht dat niet zo zijn, zou stagnatie al snel tot verval overgaan. Mijn vrijgezellenbestaan is bijvoorbeeld iets waar ik best tevreden over ben. Desondanks heb ik me voorgenomen dat ik op de vraag of ik een relatie wil, nu met een volmondig 'ja' kan antwoorden. Over die vraag heb ik uitsluitsel gevonden. Ik wil een vriendin, een meisje, een vrouwe, voor de rest van mijn aardse bestaan. :) Dus vrouwen daarbuiten, deze jongen plaatst zich terugop de markt, de jacht is open etc etc wat je dan ook behoort te zeggen. :) Dat kan contradictorisch klinken als je het koppelt aan mijn bovenstaande bewering dat ik een tevreden vrijgezel ben. Het is echter gewoon dit; ik ben inderdaad best tevreden over vrijgezel zijn, en wanhopig op zoek naar 'mijn' meisje ben ik niet. Ik weet echter wel dat ik mijn toekomst voorzie als aan de zijde van een vrouwe (en zij aan mijn zijde, zo je wil). En dat idee op zichzelf, niet al te vastberaden op zoek te zijn, maar open staan voor het vinden, is nu een deel van mijn vrijgezellenleven. :) A propos, het meisje waar ik het over had enkele posts geleden, laat niets meer van zich horen. Dat is jammer, maar misschien ook maar goed. Wat we gehad hebben, was fijn, maar misschien moet ik, als ik eerlijk ben, bekennen dat er niet veel toekomst in zat. Zonder haar beter te leren kennen dan ik haar nu ken, is dat natuurlijk nooit geweten, maar ik kan me zonder spijt neerleggen bij het feit dat ik haar niet beter zal leren kennen. Ze heeft me het een en ander geleerd op vlak van mijn relatiebeeld -of anders gezegd, ik heb mezelf wat geleerd over mezelf door haar bestaan en mijn bedenkingen omtrent 'ons'- en dat is op zich was al de moeite waard. Een van de dingen die ik heb geleerd, is dat een seksuele relatie voor mij meer inhoudt dan seks. Het moet ook vriendschap zijn, elkaar willen kennen, elkaar toestaan te knuffelen en te kussen in bed. Met andere woorden; als ik ooit een seksuele relatie aanga met iemand, wat het op één na goede is want een relatie is mijn ideaal (wat niet wil zeggen dat ik vind dat ondertussen seksuele verlangens niet kunnen ingevuld worden), dan zal dat meer intimiteit bezitten dan de standaard lat-relatie. Daar pas ik voor. Een seksuele relatie zal eerst en vooral een vriendschap moeten zijn, die binnenshuis, in de slaapkamer een liefdevolle component krijgt. Waar je elkaar toestaat te genieten van elkaars fysieke aanwezigheid, want seks is daar voor mij niet voldoende voor. Ik wil kunnen genieten van dat meisje, na het vrijen genietend in elkaars armen kunnen liggen, haar een kus kunnen geven om elkaar te bewijzen dat het gebeurde in alle genegenheid heeft plaatsgevonden, dat het 'okey' is. Ik weet niet hoe het komt, waarschijnlijk is het een bijproduct van mijn romantische ingesteldheid, maar ik heb die geruststelling nodig. Te weten dat ik haar niet als een object heb behandeld, en omgekeerd. Te weten dat het gewoon fijn was voor allebei. :) Ach ja, noem me maar een verwijfde gast. :) Ik wil genegenheid, en seks is daar maar een zéér belangrijke component van. :) Soit, genoeg over seks.
Een ander inzicht is dat ik als kunstenaar door het leven wil gaan. Dat dient niet geinterpreteerd te worden als zou ik beroemd en bekend willen worden met mijn kunst, noch dat ik er mijn brood mee wil verdienen. Ik wil echter wel een leven gevuld met mijn 'kunst'. Ik wil het au sérieux nemen, er veel tijd in steken, er verder in groeien. Ik wil mijn leven vormgeven omheen dat ene fundamentele zijn: Voor alles ben ik een kunstenaar. Ik zal werken, geld verdienen, waarschijnlijk buiten mijn kunstzinnige aspiraties om, maar toch zal kunstenaar zijn mijn hoofdoccupatie zijn. :) Zo moeilijk te realiseren, is dat niet. In zekere zin is mijn leven zoals ik het nu leef, een voldoende invulling daarvan. Het enige wat ik wil is nóg bewuster, nóg intenser er mee bezig zijn. Minder tijd verdoen, wat mijn grootste uitdaging vormt. Veel meer hoeft er hier niet over gezegd worden. Op één ding na, het beeld van de sokkel met de arm ernaast uit een voorgaande post is in de laatste fase van zijn realisatie. De mal is gemaakt, nu nog 'gewoon' gieten in plasticrete en het tweede deel van mijn vierluik is af. :) Al ben ik recentelijk aan het overwegen het bij drie beelden te laten. Op die manier vermijd ik dat het werk statisch wordt. HEt einde is nog in de maak, zogezegd, de mens is nog bezig met zich te onttrekken aan de zuil. Als ik er een einde (de man OP de zuil, helemaal eruit) aan maak, is dat ook meteen definitief een EINDE. Alle vragen vallen weg, het doel is bereikt. Door het weg te laten, blijft de reeks dynamisch. Of ben ik hier nu gewoon een beetje teveel in mijn beeldenreeks, mijn 'kunst' aan het wegdromen? Te filosofisch te kitch-kunstzinnig aan het zijn? :)
