Er zijn twee mensen die elke dag in ons hart en hoofd zitten, maar die we spijtig genoeg niet meer om advies en steun kunnen vragen. De papa van Steffen, 'bompa Miel', stierf in september 2002. Mijn mama, 'oma Grid', stierf in december 2002. Zonder het op dat moment te beseffen, waren Steffen en ik toen al met elkaar verbonden. We zijn allebei om vrij jonge leeftijd op een erg plotse manier een ouder verloren. We hebben allebei een lange periode de steun moeten zijn voor de achtergebleven ouder. Toen de mama van Steffen en mijn papa elkaar ontmoetten, begon ook onze geschiedenis en toekomst samen. Steffen en ik leerden elkaar kennen als 'stiefbroer en stiefzus' al hebben we ons nooit zo gevoeld (moeilijk te snappen voor de kinderen ;-)). Mijn hart sloeg alleszins direct sneller... Doorheen de jaren hebben we elkaar telkens opnieuw gevonden in ons verdriet. Niemand anders begrijpt het beter wanneer je verdrietig bent, wanneer je mijmert, wanneer je mist... tenzij je het zelf hebt meegemaakt. Dit verbindt ons elke dag. Ik heb me de laatste weken ook al vaak afgevraagd hoe mama zou reageren op onze verhuis. Dit geeft me een heel dubbel gevoel, aangezien deze verhuis misschien niet nodig was geweest als zij er nog zou zijn. Als zij er nog zou zijn, had ik Steffen nooit ontmoet, had ik nooit mijn twee schatten van kinderen gekregen, had mijn toekomst er helemaal anders uitgezien. Maar toch zou het ik niet anders gewild hebben. Ik zou natuurlijk alles liever gedaan hebben met mama in de buurt, maar dat is nu éénmaal niet gelukt. Ik heb het wel allemaal kunnen doen met de man van mijn dromen naast me. Oma Grid en bompa Miel (ja, onze Miel is vernoemd naar zijn bompa) zullen in het hele avontuur naast ons staan, we kunnen hen zelfs meenemen naar Spanje zonder al te veel moeite. Onze herinneringen nemen gelukkig geen plaats in in de verhuiswagen. Hasta luego, Lies
In de zomer van 2017 beslisten we dus om in de kerstvakantie op vakantie te gaan naar Malaga, meer bepaald de streek van La Axarquia. Dit ligt ten noordoosten van Malaga, Zuid-Spanje. We contacteerden Plan A (www.planamalaga.com) om logies te vinden en boekten vliegtuigtickets. Het meeste werk hadden we met de voorbereiding van de kinderen. Zij hadden nog nooit gevlogen en hadden ook altijd gezegd dat ze dit niet wilden. Ze zijn zelfs nog nooit buiten de Belgische grenzen geweest (buiten 1 vakantie in Eindhoven). De afgelopen 9 jaar gingen we bijna elk jaar naar hetzelfde adres aan de Belgische kust. Steffen en ik kennen onze pappenheimers ondertussen goed en we wisten dat we het idee van een buitenlandse reis rustig moesten laten rijpen, dat we hen op de positieve kanten van het avontuur moesten wijzen en dat we hen een goede, logische en klare voorbereiding moesten geven van het verloop van de reis. Wat voor hen ook heel belangrijk was, was het feit dat we in Alcaucin een Vlaams gezin zouden ontmoeten. De voorbereiding kon dus beginnen: we bekeken foto's van het vakantiehuis Alojamientos Huetor, we bekeken foto's van de omgeving, we raadpleegden het weerbericht, we maakten lijstjes van de inhoud van onze koffer, we gingen op bezoek op de luchthaven van Deurne (die we ook bewust kozen om hen niet onmiddellijk in de drukte van Zaventem te moeten smijten), we beschreven hen hoe een vliegtuigreis verloopt, we zochten samen met hen naar manieren om zich gerust te voelen, we planden, planden en planden... De meeste energie staken we dus in de voorbereiding van de kinderen. Het zou echter geen routinevakantie zijn, we gingen ook naar daar om te voelen/ervaren of ik me daar beter zou voelen en om op verkenning te gaan. Deze verkenning bestond natuurlijk uit een ontdekking van de streek door enkele stadjes te bezoeken en rond te rijden met onze huurauto, maar ook uit het bekijken van huizen. Als we daar wilden gaan wonen, hadden we een huis nodig. Steffen contacteerde dus Andalucia Vastgoed, een Vlaams makelaar die in Spanje woont en werkt en daar vooral werkt als tussenpersoon tussen de kopers en de Spaanse immomarkt (die niet altijd te vertrouwen is). Zij gingen voor ons panden selecteren op verschillende locaties, van verschillende prijsklasse. Ze planden voor ons twee volle dagen huizen kijken, het werden er uiteindelijk drie. Drie uitputtende, maar erg leerrijke dagen. We hebben ook op voorhand aan de kinderen verteld dat het niet zomaar vakantie was, dat we ook gingen met een extra bedoeling. Sam voelde zich wel oké bij dit idee, Miel had het er moeilijker mee. Bij hem vroeg het meer rijping... We beslisten ook om hen mee te nemen bij het huizen kijken zodat ze nog beter begrepen dat we het meenden, maar zodat ze ook het gevoel kregen dat we hen wel wilden horen in het hele traject en in de keuze van een huis. Tussen september en december heb ik een duidelijke positieve evolutie gezien bij ons allevier. Steffen deed heel enthousiast opzoekingswerk voor onze reis en bespeelde de kinderen heel geduldig om hen te overtuigen en gerust te stellen, Miel en Sam gingen van weigerachtig en afwachtend naar enthousiast en verlangend en ik kon mezelf recht houden met het vooruitzicht van 11 dagen aan het meer van Viñuela. Dit zou echt een toppertje worden! Hasta luego, Lies
Welkom op onze blog over onze avonturen in Spanje! Misschien eerst even voorstellen... wij zijn Steffen, Lies, Miel en Sam. Steffen en ik zijn geboren en getogen in het Antwerpse. We leerden elkaar 14 jaar geleden kennen dankzij onze ouders (maar dat is een ander verhaal). Voor we aan kinderen begonnen, droomden we soms luidop over verhuizen naar een 'warmer' land. Het bleef echter bij dromen, zeker toen Miel geboren werd in 2008. Hij zette de dromen even on hold, we hadden onze handen immers meer dan vol met hem en 2 jaar later ook met onze dochter Sam. Gaande weg bleken onze twee (b)engeltjes een stevige rugzak mee te dragen. Toen Miel 5 was, bleek dat hij autismespectrumstoornis had en enkele maanden later werd dezelfde diagnose gesteld bij Sam. Zij was toen 3 jaar. Het begeleidingstraject begon en we passeerden ontelbaar veel dokters. Bij Sam werd de diagnose afgelopen jaar bijgesteld naar hoogsensitiviteit en een angststoornis. We probeerden ons professioneel leven aan te passen aan de zorg voor de kinderen. Ik ging halftijds werken als lerares Nederlands en geschiedenis in het Sint-Michielscollege. Steffen ging van de VDAB naar het middelbaar onderwijs, vervolgens naar het volwassenonderwijs NT2 gecombineerd met copywriting om tenslotte te eindigen bij Natuurpunt. Alles wat we probeerden om een beetje meer rust en ademruimte te krijgen, lukte voor eventjes maar het bleef een eindeloze zoektocht. Twee jaar geleden kreeg mijn gezondheid een stevige deuk toen ik ineenstuikte met een burn-out. Van februari 2016 tot augustus 2016 ging ik niet werken. Mensen die ook al een burn-out te verwerken kregen, zullen begrijpen waarom. In september 2016 besloot ik om terug te beginnen. Kwestie van ziektedagen die opgeraakten, inkomsten nodig, schrik voor controle-artsen ... Het bleek echter een slechte beslissing te zijn, want toen begon de spier- en gewrichtspijn in combinatie met extreme vermoeidheid. De zoektocht naar wat er scheelde, begon dus ook. Opnieuw passeerden we weer een heleboel dokters en ziekenhuizen. Begin 2017 kreeg ik dan de diagnose van CVS en fybromyalgie. De chronische pijn was en is nog steeds allesoverheersend en legt me soms volledig lam. Ik besloot wel om te blijven werken, aangezien dit ook werd aangeraden door de dokters. Structuur en sociaal contact blijven belangrijk! Ik kreeg er een lading medicijnen bij, in combinatie met psychotherapie en kinesitherapie. Je bent 37 jaar en je leeft zoals een 70-jarige. Sorry, daar leg ik me niet zomaar bij neer. In de zomer van 2017 kwam het idee van verhuizen naar de warmte terug naar boven. Ons klimaat van vocht en koude doen immers niet veel goeds aan mijn pijn. Via via hadden we verhalen gehoord over een micro-klimaat in Malaga, waar veel mensen met mijn klachten zich veel beter voelden (lees: zich terug de oude voelden). We besloten in de kerstvakantie naar Malaga op vakantie te gaan. Zo werden onze verre (in een hoekje geduwde) dromen terug zoete dromen. Dulces sueños! Hasta luego, Lies.
Welkom op onze blog over onze avonturen in Spanje! Misschien eerst even voorstellen... wij zijn Steffen, Lies, Miel en Sam. Steffen en ik zijn geboren en getogen in het Antwerpse. We leerden elkaar 14 jaar geleden kennen dankzij onze ouders (maar dat is een ander verhaal). Voor we aan kinderen begonnen, droomden we soms luidop over verhuizen naar een 'warmer' land. Het bleef echter bij dromen, zeker toen Miel geboren werd in 2008. Hij zette de dromen even on hold, we hadden onze handen immers meer dan vol met hem en 2 jaar later ook met onze dochter Sam. Gaande weg bleken onze twee (b)engeltjes een stevige rugzak mee te dragen. Toen Miel 5 was, bleek dat hij autismespectrumstoornis had en enkele maanden later werd dezelfde diagnose gesteld bij Sam. Zij was toen 3 jaar. Het begeleidingstraject begon en we passeerden ontelbaar veel dokters. Bij Sam werd de diagnose afgelopen jaar bijgesteld naar hoogsensitiviteit en een angststoornis. We probeerden ons professioneel leven aan te passen aan de zorg voor de kinderen. Ik ging halftijds werken als lerares Nederlands en geschiedenis in het Sint-Michielscollege. Steffen ging van de VDAB naar het middelbaar onderwijs, vervolgens naar het volwassenonderwijs NT2 gecombineerd met copywriting om tenslotte te eindigen bij Natuurpunt. Alles wat we probeerden om een beetje meer rust en ademruimte te krijgen, lukte voor eventjes maar het bleef een eindeloze zoektocht. Twee jaar geleden kreeg mijn gezondheid een stevige deuk toen ik ineenstuikte met een burn-out. Van februari 2016 tot augustus 2016 ging ik niet werken. Mensen die ook al een burn-out te verwerken kregen, zullen begrijpen waarom. In september 2016 besloot ik om terug te beginnen. Kwestie van ziektedagen die opgeraakten, inkomsten nodig, schrik voor controle-artsen ... Het bleek echter een slechte beslissing te zijn, want toen begon de spier- en gewrichtspijn in combinatie met extreme vermoeidheid. De zoektocht naar wat er scheelde, begon dus ook. Opnieuw passeerden we weer een heleboel dokters en ziekenhuizen. Begin 2017 kreeg ik dan de diagnose van CVS en fybromyalgie. De chronische pijn was en is nog steeds allesoverheersend en legt me soms volledig lam. Ik besloot wel om te blijven werken, aangezien dit ook werd aangeraden door de dokters. Structuur en sociaal contact blijven belangrijk! Ik kreeg er een lading medicijnen bij, in combinatie met psychotherapie en kinesitherapie. Je bent 37 jaar en je leeft zoals een 70-jarige. Sorry, daar leg ik me niet zomaar bij neer. In de zomer van 2017 kwam het idee van verhuizen naar de warmte terug naar boven. Ons klimaat van vocht en koude doen immers niet veel goeds aan mijn pijn. Via via hadden we verhalen gehoord over een micro-klimaat in Malaga, waar veel mensen met mijn klachten zich veel beter voelden (lees: zich terug de oude voelden). We besloten in de kerstvakantie naar Malaga op vakantie te gaan. Zo werden onze verre (in een hoekje geduwde) dromen terug zoete dromen. Dulces sueños! Hasta luego, Lies.
