Compassie 

er zijn er die roepen
dat mensen eeneiige
meerlingen zijn
dat zijn ze juist niet

meereiige eenlingen
zijn het ze leggen
hun ei in elkanders nest
ze broeden elkanders

miserie uit ze noemen dat
medeleven al heeft het
van medesterven meer weg
maar ze móeten

want stampen ze hard
met een schild voor hun buik
het duivelsbroed uit hun gedachten

dan komt in hun dromen
een kuiken dat mankt
het kopje wat scheef
en oogjes

naarmate het gehalte geest
ging stijgen in ons bloed
begonnen we te vliegen

de vrouw in mijn vizier
dreef jaren weg van hier
naar later naar wanneer het kind...

een heer vloog traag terug
in hoe het was geweest

rechts zat een jongen
rampen te voorspellen
de freule links bezong
een duif met in haar bek
een maagdelijke buxustak

we deinden uit

opeens begon het midden
van het tafelblad te gloeien
er daalden tekens
in een graal van licht
een alfa en een omega
herinner ik mij nu

ze losten in elkander op
het was een vreemd moment

uit voorverwarmde kopjes
dronken we de koffie na

haar ogen die gaan
van 't plafond naar de muur
op zoek naar de zin
van 't bestaan

bij de vloer kijkt ze dwars
door de wereldbol heen
met daaronder alleen
stomme luchten

geen engel geen duivel
niets is er wat zich
aan haar zoekende ziel
openbaart

tot een woord uit het diep
van de pap in de pan
haar bevrijdt van de mist
in haar hoofd

het zegt blob en ze wéét
nu, iéts weet ze al zeker:
de pap in haar pannetje
kookt.

hij kijkt naar elke Lieve Vrouw
en denkt aan Zuster Beatrijs
die hem subtiel is voorgegaan

verrukt voelt hij de klepel slaan

zie het purperen gareel
beaat
tussen kristallen hangen
in luchters
klinken feestelijk de glazen

over een deur
drapeerde zich de jurk
als een guirlande
zomerwitte bloemen

het kanten slipje
vlinderlicht
vliegt naar het raam
gaat wonderbaar
over het groen
van de bonsai liggen
als bloeide hij

en in mijn huid
heeft nooit voordien
de kamerlucht
zo tintelfris gebeten
met niet te tellen
tandjes van genot