er kruipen trage dagen over straat
moedwillig naast het zebrapad
hun loze monden schurend aan
asfalt dat fluistert rond een
spoor van kouder bloed
armoedig is hun kleed
tot op de buik versleten
ze lonken naar de overkant
de stoep is veel te hoog
het regent in hun ogen
de nachtwacht brengt
ze zacht weer thuis
legt ze te slapen naast
vergeten dromen
Categorie:Over dingen
|