zijn oog geblindeerd
troosteloos kijk ik hem aan
een cycloop met staar

de oude muis ligt
verdwaasd aan een zwart infuus
de prullenbak gaapt

ik speel piano
het azerty van mozart
beethoven is doof

er belt iemand aan
ik zeg dat ik uien hak
trek de stekker los

*herinnering aan de crash van mijn allereerste PC, °2000 en liefdevol "DOT" genoemd.

hun loze monden schurend aan
asfalt dat fluistert rond een

spoor van kouder bloed
armoedig is hun kleed

tot op de buik versleten
ze lonken naar de overkant

de stoep is veel te hoog
het regent in hun ogen

de nachtwacht brengt
ze zacht weer thuis

legt ze te slapen naast
vergeten dromen

naarmate het gehalte geest
ging stijgen in ons bloed
begonnen we te vliegen

de vrouw in mijn vizier
dreef jaren weg van hier
naar later naar wanneer het kind...

een heer vloog traag terug
in hoe het was geweest

rechts zat een jongen
rampen te voorspellen
de freule links bezong
een duif met in haar bek
een maagdelijke buxustak

we deinden uit

opeens begon het midden
van het tafelblad te gloeien
er daalden tekens
in een graal van licht
een alfa en een omega
herinner ik mij nu

ze losten in elkander op
het was een vreemd moment

uit voorverwarmde kopjes
dronken we de koffie na

het blauwe uur duurt maar heel even
dan slapen alle bomen zwart
op het vertrouwd-verkleurde laken
boven mijn stad

in huis kalmeren schemerlampen
laaiende peertjes
uit de wandklok druppelen seconden
de avond in

een haastige auto trekt een doffe streep
geluid over de dode straat 

ik schilder in gedachten nevelslierten
die verder boven open weiland hangen

en misschien, heel misschien
zijn daar wel warme dieren