Graag laat jullie een paar mooie foto's zien die Pascale Vandewalle genomen heeft tijdens onze stage in de Ardeche. Ze geven een klein ideetje hoe tof het ginds trainen was !

Voor hen die een van de uitzendingen van Code Roth heeft gemist even de links waar je de gemiste afleveringen kan terugvinden :

http://www.focus-wtv.tv/video/code-roth-seizoen-2-aflevering-1

http://www.focus-wtv.tv/video/code-roth-seizoen-2-aflevering-2

En ook het interview van Peter Ce n mezelf in Alles Goed :

http://www.focus-wtv.tv/video/binnenkort-weer-code-roth

15-06-2012 om 14:49 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 22 dagen … en waar zal ik beginnen. Misschien bij het ‘ritje’ van 180 km dat we moesten rijden de dag na mijn laatste blog.  3 rondjes van 60 km over een hellend parcours hadden we uitgekozen zodat we na iedere ronde onszelf konden bevoorraden met de nodige isotone drankjes en gels. Bovendien hadden mijn teamgenoten me de avond voordien er nog eens nadrukkelijk op gewezen dat we ‘rustig’ zouden rijden.

En wij dus op weg, en ik moet bekennen dat ik precies toch wel zware benen had die eerste kilometers. Maar van ‘rustig’ rijden is nooit geen sprake geweest dus ! Nico had zich onmiddellijk op kop gezet en ondanks de sterke tegenwind deed hij dat 30 kilometer lang aan een heel hoog tempo (misschien leest Luc de volgende paragrafen beter niet mee). Ik ben heel even naast hem gaan fietsen om hem te vragen of hij van plan was om slechts 1 rondje te fietsen of toch de 3 ronden zoals gepland.

Na 30 km kregen we de wind in de rug maar ging het gestaag bergop. Meer mijn terrein en ondertussen waren blijkbaar mijn benen ook wakker geworden.  Dus bepaalde ik op dat deel min of meer het tempo. De eerste ronde zat er dus heel snel op en we hadden een gemiddelde gehaald van 30 km/u. Dat tot onze verbazing want we waren er min of meer van uitgegaan dat we een gemiddelde van 25 zouden halen. Dat gemiddelde zou wel heel snel zakken, daarvan waren we overtuigd.

Over de 2^de ronde valt niet zoveel te zeggen. Ieder van ons nam een deel kopwerk voor zijn rekening en na 120 km was het gemiddelde opgelopen tot 30,5 km/u. Ja ja, ‘rustig’ rijden noemen ze dat. Ik had het op voorhand moeten weten als je met 4 ‘haantjes’ op de fiets stapt !

Voor het begin van de 3^de ronde had ik me op kop gezet maar na een goede 20 kilometer vond Peter Callant dat het blijkbaar nog niet snel genoeg ging en verhoogde het tempo nog eens en dat terwijl we al 140 km in de benen hadden. Maar het kon nog ‘beter’. Op 25 kilometer van het einde vond Wim dat het tijd was om zijn duivels te ontbinden. Op een licht hellend stuk demarreerde hij plots  met Nico mooi in zijn wiel. Omdat ik wist dat er nog steilere stukken aankwamen dacht ik dat hij die demarrage niet echt meende maar niets bleek minder waar ! Kilometers lang bleef hij dat hoge tempo aanhouden en was ik gedoemd tot achtervolgen. Met veel moeite ben ik weer in hun wiel geraakt. Toen het ook iets meer bergop ging, kon ik weer zelf het tempo bepalen, iets wat mij beter ligt.

Het resultaat van dat alles : 184 km met een gemiddelde van 31 km/u terwijl we toch 1400 hoogtemeter geklommen hadden. Had ik eigenlijk nooit voor mogelijk gehouden !  Als mijn benen de volgende dagen maar niet zouden protesteren tegen al die ‘spielereien’.

En de volgende test kwam er ’s anderendaags al aan :  24 km lopen. Ondertussen waren we al wel van de Vacancesoleil camping verhuisd naar een prachtige chambres d’hôtes in de buurt van Allan :  www.moulinmariman.fr . Een prachtige locatie ! Vandaaruit zouden we, op uitnodiging van Callant Verzekering, de Mont Ventoux aanvallen.

Maar eerst dus die 24 km lopen na die zware 180 km op de fiets. Wim had daarvoor een parcours van 6 km uitgestippeld dat we 4 keer zouden lopen. En dat ging tot mijn grote verbazing redelijk vlot. Na een eerste heel rustige ronde die Nico, Wim en ik samen liepen, liet ik hen gaan om mijn eigen tempo te lopen (en een korte sanitaire stop). Ronde 2 en 3 gingen iets sneller dan de eerste maar wel allebei even snel. Ronde 4 ging dan nog een stuk sneller maar Wim en Nico heb ik nooit meer gezien. Die hadden nog een heel stuk sneller gelopen. Vooral Nico moet een zeer goede laatste ronde gelopen hebben waar hij , ondanks dat sommige stukken licht bergop gingen, stukken sneller liep dan 14km/uur. Hij start altijd heel rustig en traag maar eens op gang is er geen stoppen meer aan !

De rest van de middag hebben we wat gerelaxt en kennis gemaakt met de andere genodigden die mee de Ventoux zouden beklimmen. Daar waren trouwens ook 2 dames bij. Verder waren ook vader en zoon Illegems van de partij. Etienne, de vader, is verzorger bij Topsport Vlaanderen en heeft er al een lange carriere in het wielrennen opzitten.  Hij is ook een waterval van boeiende verhalen. Ken, de zoon, is mecanicien bij de Belgische Wielerbond, en eliterenner zonder contract. Hij heeft trouwens stuk voor stuk al onze fietsen nagezien, op punt gesteld en gewassen. Aan de fiets zou het dus niet liggen.

Aan tafel werden algauw inschattingen gemaakt over wie morgen op de Ventoux wat zou gaan doen. En hoe meer de rosé vloeide, hoe stouter de voorspellingen. Voor mij gelukkig enkel spuitwater !

Met 6 zijn we de volgende morgen, onder leiding van Wim, vanuit Allan vertrokken, op 70 km van Bedoin. Uiteraard was Nico daar ook bij zodat Code Roth heel goed vertegenwoordigd was bij de vroege vogels. De rest zou vertrekken vanuit Tulette, op 35 km van de voet van de kale berg. In geen tijd waren wij in Tulette want er stond een heel strakke wind in de rug en één klein klimmetje kon ons nauwelijks vertragen. Dat was eerder een leuke opwarming. Met de ganse groep reden we dan naar Malaucène. Vandaaruit zouden Peter Callant en Christine de Ventoux oprijden en ons boven op de top terugvinden. Wij reden verder naar Bedoin over de Col de la Madeleine. Niet de beroemde alpencol maar een klein heuveltje waar je de benen al eens kan opwarmen en testen. En bij mij ging dat heel vlot.

In Bedoin werd nog eens gestopt om alle tanks weer bij te vullen. En dan op naar de top … en ik wist niet wat me overkwam. Wim ging er als een speer vandoor, Ken vloog me voorbij met een drietal anderen in zijn wiel. Ken, als eliterenner, ging voor een heel scherpe tijd, dus hem volgen zou gekkenwerk zijn maar op de relatief vlakke aanloop even mijn wagonnetje aanpikken, leek me een goed idee. Wim hadden we al snel ingehaald maar na een 2-tal kilometer heb ik Ken, en nog 1 onbekende fietser laten gaan omdat ik me anders zou opblazen. De volgende kilometers waren nog niet echt steil en ik fietste gewoon mijn eigen tempo. Toen ik omkeek zag ik tot mijn verbazing maar 1 iemand in mijn wiel zitten, Wim 2, een professor in sportmarketing. Wim 1, zat op een paar honderd meter met nog iemand bij zich.

Voor mij begint de klim naar de Ventoux pas echt in St Estefe waar je een scherpe bocht maakt om in het bos uit te komen. Daar wordt het steil en stopt het niet meer tot aan Chalet Renard met steil zijn. En daar reed ik dan, op kop (als we even Ken vergeten want die is buiten categorie) met de Prof in mijn wiel. En normaal stoort me dat niet maar telkens weer kwam hij heel ostentatief even naast me rijden om te tonen ‘kijk, ik ben er nog’ alsof hij me wou uitdagen … Dus nam ik de handschoen op en een paar kilometer lang versnelde ik telkens weer, gaf alles wat ik had. En uiteindelijk, op een heel steil stuk, was ik alleen.  Al gauw had ik een gat van een paar honderd meter maar vanaf dat moment kon ik een goed gelijkmatig tempo rijden. Het werd, nu ik alleen was, enkel maar makkelijker ondanks dat het steil bleef. Dat Cindy en Eva ook hier op de flanken van de Ventoux ons langs de kant van de weg aanmoedigden en van drank voorzagen, maakte de calvarietocht iets dragelijker.

Ook de onbekende renner, die met Ken meegegaan was toen ik loste, ook een belg trouwens, reed ik voor Chalet Renard voorbij. In tegenstelling tot andere keren dat ik de Ventoux beklom en mijn kilometertellertje vaak 5km/u of 6 km/u vertoonde, ging hij nu zelden of nooit onder de 10. Trainen helpt blijkbaar !

Aan Chalet Renard nam ik even de tijd voor een gel en kreeg ik van Etienne in het voorbijrijden nog een drinkbus en ging ik op weg voor wat normaal de lastigste kilometers van de klim zijn.  Maar vandaag dus niet. Maar ik had ook het gevoel dat ik tijdens die laatste steile kilometers precies een stuk gerecupereerd was. Een heel vreemde gewaarwording. Ook omdat er geen wind was zoals normaal gingen die laatste kilometers tussen de stenen heel makkelijk. Ik had ook gezien dat ik een redelijk grote voorsprong had op mijn eerste achtervolgers dus daar moest ik me ook niet teveel zorgen over maken. Nadien bleek dat ze me blijkbaar dichter op de hielen zaten dan ik dacht. Achteraf heb ik ook vastgesteld dat ik die laatste kilometers met een relatief lage hartslag gereden heb, een stuk lager dan in het bos in ieder geval, en dat terwijl ik hier nooit meer trager dan 12 km/u gereden heb, op de laatste steile kilometer na.

1.41.00 was het verdikt !!! (Ter informatie : Ken was in 1u21 min bovengekomen. Een klasse apart dus) En dat terwijl ik nog nooit onder de 2 uur de Ventoux ben opgereden ! Ikke heel blij dus ! Nauwelijks een minuut later waren ook Wim 1 en Wim 2 boven. Waarna de rest één voor één binnendruppelden. Hoe diep iemand kan gaan bleek toen één van ons helemaal in krampen bovenkwam . Meer dan 45 minuten is hij helemaal verkrampt en met veel pijn op de grond blijven liggen, ondanks de goede zorgen van Etienne.

Maar mijn meeste bewondering gaat toch uit naar Christine. Die is via Malaucène naar boven gereden, zeker zo steil als via Bedoin, nauwelijks 3 maanden na een heupoperatie ! Chapeau !!!  Voor het meest hilarische moment zorgde Marc, haar man. Toen we boven waren wou hij haar als een echte gentleman tegemoet rijden dus reed hij naar beneden … via de verkeerde kant !

Na de afdaling naar Malaucène en 120 km in totaal gereden te hebben, zat voor mij mijn stage er op. Een paar zijn nog met de fiets helemaal naar Allan teruggekeerd maar veel plezier hebben ze daar niet aan beleefd. Eerst en vooral zijn ze nog een stuk verkeerd gereden en bovendien mocht iemand 2 van hen met de auto gaan ophalen omdat iemand krampen had. Voor mij was het goed geweest !

Ik ben nog dezelfde avond na een heerlijk diner naar huis gereden. In de Moulin Mariman was die avond een modedefilé met 300 gasten en het beloofde zeer laat te worden en aangezien ik na 10 dagen vroeg thuis wou zijn op zondag leek me dat de beste oplossing. Wel heb ik blijkbaar een leuk feestje gemist met Miss France 2010. Iemand is naar het schijnt zelf nog in het zwembad beland of was dat een vroege zwemtraining Wim  ???

Van mijn sportloze zondag heb ik echt geprofiteerd ! Een dagje echt lui zijn deed ook wel eens deugd na 10 dagen met 15 km zwemmen, 80 km lopen en 727 km fietsen met 10.000 hoogtemeters klimmen.

En deze week is een rustige aanloopweek naar de triathlon van Brugge op zaterdagavond. 1 keer fietsen, 2 keer een kort stukje lopen en 2 keer gaan zwemmen. Meer niet. Dat laat ook nog eens tijd om een beetje te werken. Wel stond nog een fietstest op het programma gisteren. Luc leek wel tevreden met de test. Maar hij vertelde me nog maar eens dat hij wel bezorgd is dat ik tijdens het fietsen in Roth te fel van start zou gaan ! Vermoedelijk niet helemaal onterecht, zeker als je het relaas hierboven leest maar in mijn ogen kan je dat ook niet vergelijken. Ik ga vermoedelijk in Roth ook niet op mijn snelheidsmeter kijken maar eerder op mijn hartslagmeter kijken tijdens het rijden.

Maar morgen nu eerst de triathlon hier in Brugge. Wat ik me van de uitzendingen van Code Roth van vorig jaar herinner is dat de meesten met hun tijd ietwat , of zelf zwaar teleurgesteld waren en dat Luc daarop toen zei dat dat normaal was doordat ze trainden op uithouding , niet om een ‘korte’ krachtsinspanning te leveren.  Ik ben dus eens benieuwd naar wat mijn ‘korte’ inspanning zal opleveren. Tenzij het regent, want dan ga ik het heel rustig aanpakken. Het is immers niet meer het moment om nu door een valpartij alles letterlijk en figuurlijk in het water te zien vallen.

Vandaag vroeg mijn zus me trouwens nog of ik het nog niet beu was al dat sporten. Is ze nu helemaal gek geworden ??? Tuurlijk niet ! Nu Roth zo dichtbij komt, wordt de honger alleen maar groter en ik kijk onder andere ook uit naar onze looptraining van meer dan 30 km volgende week donderdag. Ik ben benieuwd hoe ik dat ga verteren.  

O ja, voor hen die ons in Brugge komen aanmoedigen : we starten in de eerste waves , bij de pro’s !!!

15-06-2012 om 14:28 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog steeds 31 dagen … en het is nu 22.30u. Na het zwemmen van deze avond in de Ardeche en de lekkere spaghetti die Cindy en Eva voor ons, de overblijvers, gemaakt hebben, toch weer even tijd gevonden om mijn voorlopig verslag af te maken.

Ja, de overblijvers, want deze morgen zijn Pascale, Luc en Jeroen, en ook Jan, Sabine, Chantal, Danielle en Annelies vertrokken. Theoretisch zit onze stage er op maar omdat ik zaterdag, op uitnodiging van Callant Verzekeringen, nog even ‘snel’ de Mont Ventoux ga beklimmen, ben ik hier in de Ardeche achtergebleven en dat met Nico, Wim en uiteraard Peter Callant zelf. Sinds maandag kunnen Wim en Peter trouwens rekenen op de steun van hun dames, Cindy en Eva, die de rest van de week blijven.

Maar ik had deze middag mijn verslag dus moeten staken op maandagavond, na het lekkere etentje in Balazuc. Gisteren dinsdag had Luc een ietwat speciale proef voor ons in petto : een koppeltraining. Fietsen en lopen. En dat niet zomaar lukraak. Eerst maakten we een heel rustige aanloop van 60 kilometer. Dan werd gepauzeerd om één per één te starten voor 20 kilometer ‘individueel’ aan een strak tempo tegen de ‘vetdrempel’. In mensentaal : met dezelfde intensiteit, gevoel en hartslag als tijdens het fietsen op de halve triathlon in Leuven. Daar had ik een hartslag bij het fietsen van 142.

De dames mochten eerst vertrekken, telkens met ongeveer 2 minuten tussen, met op kop een herstelde Annelies. Daarna de mannen en ik mocht als voorlaatste starten omdat Nico op eigen verzoek graag helemaal achteraan wou starten. Luc benadrukte nog eens dat het geen wedstrijd was en we aan dezelfde intensiteit moesten rijden als 2 weken geleden. En dan was het mijn beurt …

Eindelijk vielen die eerste kilometers best tegen om op gang te raken. Eerst en vooral wisten mijn benen me te melden dat ze na de trainingen en de kilometers van de afgelopen week eigenlijk niet echt van plan waren om me het leven makkelijk te maken gedurende de volgende 20 kilometer. Daarnaast zaten er in het eerste stuk ook een paar nijdige stukken bergop, en tenslotte was er op de volle lengte van het parcours een strakke wind tegen. Toch kwam ik langzaam op dreef waarbij ik steeds een blik op de hartslagmeter had om me netjes aan de voorschriften te houden. Bergop ging ik telkens iets dieper terwijl ik op de vlakke stukken en de paar korte stukjes bergaf wat recupereerde. Achteraf wist Luc me te vertellen dat dat eigenlijk niet de juiste tactiek was.

Na nauwelijks 7 kilometer had ik degene die voor me gestart was al in de verte in het snuitje gekregen maar het zou nog 8 kilometer duren voor ik hem te pakken had. De verleiding om het gat snel toe te rijden was groot maar voor één keer was mijn hartslagmeter de baas en volgde ik netjes de opgelegde instructies. Luc was me uiteraard na een 10tal kilometer wel al voorbijgereden en zou ook iedereen die voor me gestart was inhalen op Annelies na. Ikzelf heb in totaal 4 teamgenoten ingehaald. Daarbij was ook Danielle die door een kettingprobleem wel een pitstop had moeten maken.

Op de parking waar een auto stond met al onze loopschoenen in, onze ‘wisselzone’, bleek dat ik me bijna perfect aan de richtlijnen had gehouden. Een gemiddelde hartslag van 142 in Leuven en nu 143.

Schoenen wisselen, petje op tegen de zon, muziek in de oren, isotone dorstlesser drinken en dan vlug op pad voor 8 kilometer op Jans loopparcours. Groot was mijn verbazing dat dat heel goed ging, zelf na die 80 kilometer fietsen met die lastige 20 slotkilometers. Ik heb niet meer op mijn hartslagmeter gekeken maar gewoon op gevoel gelopen en dezelfde tactiek toegepast als tijdens het fietsen : bergop iets intensiever, recupereren op de lange rechte stukken bergaf. Ik had er echt plezier in en ben zelf de lange slotklim goed doorgekomen. Een toffe en weer leerrijke training. Lang geleden dat ik van het lopen echt genoten had.

Een uurtje later, na de lunch, sloeg dan wel plots de vermoeidheid toe. En voor het eerst deze week zag ik op tegen een extra zwemtraining die Luc had ingelast omdat we daarvoor toch tijd genoeg hadden. Niets aan te doen ! Nog een uur later lag ik alweer in de Ardeche en eindelijk deed dat frisse water me wel deugd alhoewel ik me door de vermoeidheid niet echt als een vis in het water voelde.

Na het zwemmen volgde het ‘verplichte’ terrasje en daar heb ik mezelf beloond met een Ricard. Ik kan nu natuurlijk wel beweren dat het was omdat het goedkoopste was dat op de kaart stond, maar eerlijk is eerlijk : ik had er gewoon zin in, al sinds de vorige zwemtraining, toen een paar van mijn teamgenoten een pastis hadden besteld en de geur alleen me bijna had doen watertanden. Zonde nummer 4 in bijna 3 maanden, dat valt dus nog mee !

Die vermoeidheid is trouwens niet meer dan normaal. Onze coach benadrukte deze week nog eens dat het de bedoeling is dat we zondag, na 2 weken intensief en veel trainen, we ons allemaal echt vermoeid moeten voelen. Pas dan zijn de dubbele ‘blokweken’ geslaagd. Ik ben goed op weg dus !

Om de laatste avond een beetje ‘te vieren’ zijn we dan gisterenavond uit gaan eten. Een mooi kader, heel lekker eten maar de ster van de avond was toch Nico. Die heeft ons een groot deel van de avond allemaal doen gieren van het lachen. Hij had trouwens gelijk toen hij tegen Luc de opmerking maakte dat zo een avond lachen een betere training voor de buikspieren is dan de vormspanningsoefeningen van Gino. Mijn buik deed echt pijn van het lachen. Nico is een echte entertainer !

Deze morgen hebben we dus jammer genoeg afscheid moeten nemen van een deel van ons team. En dat viel ook samen met een relatief rustig dagje. Op de agenda stonden immers ‘maar’ 10 kilometer lopen en 4 km zwemmen. Over het lopen valt niet echt veel te vertellen behalve dat Wim, Nico en ik die samen gelopen hebben en af en toe zelf tijd (en adem) hadden voor een babbel. Nadien was er dan even tijd voor ontspanning. Tijd die ik genomen heb om het eerste deel van mijn verslag neer te tikken. Tijd die we tot nu toe heel weinig gehad hebben in vergelijking met de andere stages. Deels doordat de afstanden op alle vlakken groter geworden zijn en dus meer tijd vergen, deels ook omdat we voor het zwemmen telkens een half uurtje moeten rijden naar Ruoms om ons daar in de Ardeche te storten.

Morgen belooft ook zo een drukke dag te worden want dan staat een rit van 180 km op het programma. Aangezien we maar met 4 zijn, het hier allesbehalve vlak is en we het rustig aan moeten doen zullen we vermoedelijk toch minstens een uur of 7 in het zadel moeten zitten. Met dan op vrijdag 24 km lopen en zaterdag de Mont Ventoux op het programma, is de kans inderdaad heeeeel groot dat in zondag met vermoeide benen naar België terugkeer.

Trouwens, naast die vermoeide benen, beginnen ook een heel klein beetje de zenuwen te komen. Op een kleine maand van de start zal dat wel normaal zijn vermoed ik. Voor het zwemmen en fietsen, ook al is dat 180 km, heb ik al lang geen schrik meer maar voor die marathon nadien blijf ik een ongelooflijk respect en ook wel vrees hebben. Daarom liep ik deze week de 3 volle ronden, de 27 km en kijk ik ook uit naar de trainingsloop van 32 km die we op 21 juni moeten afleggen bij Luc thuis. Daarbij zal vooral de nadruk liggen op het eten en drinken onderweg. Heel belangrijk maar ik merk nu toch al dat onze coach er in geslaagd is, door ons er vaak op te wijzen, om ons op de fiets en tijdens het lopen vaker te laten eten en drinken. Iets waar ik vroeger trouwens zelden of nooit aandacht aan schonk. Ik heb vaak 20 kilometer gelopen zonder eten of drinken en vaak 100 km of meer gefietst zonder iets meer dan water en een stuk chocolade. En net die eetgewoontes moeten er voor zorgen dat we tijdens de marathon in Roth niet zonder brandstof vallen. Desondanks blijven er nog veel vraagtekens open … maar ik, en al mijn teamgenoten, we gaan er voor. Ik heb al gemerkt dat het woord opgeven bij geen van hen in hun woordenboek staat !!!

Oops, nog iets belangrijks vergeten. Zondag was er dus de eerste uitzending van Code Roth op Focus en ondertussen staat de eerste uitzending ook op het internet. Wij hebben hier samen gekeken op Jeroens laptop en wij waren in ieder geval heel enthousiast. Wij zijn vermoedelijk ook een klein beetje bevooroordeeld vermoed ik. Maar als ik dan kijk naar de vele positieve smsjes die we allemaal kregen en ook de berichten die via bijvoorbeeld facebook binnenstroomden, moeten toch nogal wat mensen gekeken hebben en het ook leuk gevonden hebben. Volgende zondag dus het vervolg ! Voor hen die het gemist hebben of die nog eens willen kijken : http://www.focus-wtv.tv/code-roth

En nu is het middernacht, bedtijd ! Aangezien we hier in de caravan geen wifi hebben, zal ik deze blog morgenochtend tijdens het ontbijt in het restaurant doorsturen. De teller zal dan dus op 30 dagen staan, een heel eind van de meer dan 200 waarmee ik deze blog begon. Maar ondertussen heel dicht bij de droom die ik als kleine jongen had en in mijn eerste blog beschreef …

07-06-2012 om 08:31 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 31 dagen … en na een week stage in de Ardeche begin ik zo langzamerhand de vermoeidheid te voelen ! En er volgen nog 3 intensieve dagen voor we zondag naar huis gaan.

Vorige week donderdag, zijn we dus hier in Camping Le Pommier, in de Ardeche aangekomen en dat op uitnodiging van Vacancesoleil. Ik was, na een tocht van een 950 km, hier als eerste aangekomen en had me al snel geïnstalleerd in de ruime stacaravan die we elk ter beschikking gekregen hebben.

Korte tijd later kwamen ook Sabine en Jan aan, die Danielle , Annelies en Chantal hadden meegenomen. Tijdens een korte bespreking besloten we dat de dames gingen shoppen en dat Jan en ik op zoek zouden gaan naar zwemwater, naar een leuk restaurant voor later in de week en ook het loopparcours zouden verkennen en het met pijlen zouden markeren.

Zwemwater vinden bleek niet zo makkelijk te zijn. We hadden natuurlijk een 25m zwembad hier op het domein maar ieder van ons vindt het leuker om in open water te gaan zwemmen. Na een lange zoektocht hebben we dan eindelijk, in het dorpje Ruons, een stuk van een kleine 2 kilometer gevonden, waar de Ardeche breed en rustig is. We konden er ook relatief makkelijk bij het water ondanks dat de rivier daar in een diepe kloof ligt. Echt idyllisch om te zwemmen !

In het pittoreske Balazuc hadden we al snel een tof restaurantje gevonden en daarna gingen we het loopparcours verkennen. Jan had, doordat Luc pas een dagen later kon komen, fietsroutes en een loopparcours voor ons uitgezocht en uitgestippeld. Hij had er erg veel werk aan besteed en alles mooi uitgeprint op een kaart en in Google Earth. Maar op een Google Eart foto zie je natuurlijk niet hoevel het bergop en bergaf gaat en dat bleek behoorlijk veel te zijn. Nu ja, het alternatief was rondjes van een 600 m op de camping lopen waar het een beetje vlak is. Daar had niemand zin in.

Daarna zijn we nog snel even een beklimming gaan verkennen voor de fietstocht omdat die op de kaart als ‘onverharde’ weg werd aangegeven maar vooral de afdaling erna was te gevaarlijk om die met de fiets te nemen. Afgekeurd dus.

Toen we terug bij onze caravans aankwamen, waren Nico, Wim en Peter ook aangekomen. En de aperitief stond ook al klaar !  Voor het avondeten, de voor sporters ‘verplichte’ spaghetti, had Patrick, de man van Danielle, heerlijke saus klaargemaakt en die meegegeven ! Was echt heel lekker ! Bedankt Patrick !

De volgende morgen stond onze eerste fietsrit van 80 km op het programma. De eerst kilometers liepen langs de drukke nationale maar daarna doken we al snel de velden in waar een heerlijk glooiend parcours op ons lag te wachten. Met af en toe een kort en pittig klimmetje in ! Zalig fietsen ! En ook af en toe een korte pauze om onze drankbussen weer te vullen want de zon zorgde ervoor dat we een stuk dorstiger waren dan als we in België met de fiets op pad gaan.

Jammer genoeg hadden we ook de eerste ‘panne’. Peter Callants ‘derailleur’ was in zijn wiel vastgelopen zodat die op 20 km van het einde de volgwagen moest opzoeken.

Na een korte lunch zijn we dan de Ardeche gaan opzoeken voor onze eerste zwemkilometers. Voor mij zijn er dat uiteindelijk meer dan 5,5 geworden. Immers, na de eerste 4 kilometer, wilden de meeste mannen de wal terug opzoeken terwijl de dames nog een ‘lusje’ meer wilden zwemmen. Omdat toch iemand de eer van de mannen moest hooghouden, ben ik dan maar gevolgd. Ik had beter moeten weten. Onze dames zijn stuk voor stuk heel goede zwemmers en ik heb het echt lastig gehad om ze min of meer bij te houden.

Gelukkig volgde daarna een leuke apero in een cafeetje daar vlakbij. Ik had er een Perrier besteld en bleek daarmee een van de duurste vogels te zijn. Een glas wijn of een Ricard waren immers niet eens de helft van de prijs van een Perrier. Vreemd land, Frankrijk …

Zaterdagmorgen stond eerst een ‘nuchtere’ ochtendloop van 8 km op onze agenda, daarna een fietstochtje van 120 km. Dat loopparcours, dat we 2 dagen voordien, met de auto hadden verkend, viel toch redelijk zwaar uit en ik vreesde voor ’s anderendaags want dan moesten we 24 km lopen. Bovendien was de ronde geen 8 maar 9 kilometer en lag het laagste punt op 300 m terwijl het hoogste punt op 400 m lag. Zware kost dus. Maar die morgen ging dat gelukkig nog redelijk vlot.

De fietstocht van 120 km, die Jan had uitgekozen, voor de namiddag, was een heuse bergrit met daarin onder andere een beklimming van 25 kilometer. Helemaal mijn ding dus ! Ik heb echt van de beklimmingen genoten, van de prachtige uitzichten, van de snelle afdalingen. En hoewel ik bergop goed vooruit kom, ben ik in die afdalingen bij de traagsten van de groep. De dagen dat ik zonder vrees aan 75 km/uur van de Mont Ventoux naar beneden ‘vloog’ zijn al een tijdje achter de rug. Op de 2^de beklimming van de dag had ik ook even een dipje. Alhoewel het niet echt stijl was, was er wel een heel strakke wind en moest ik op 3 km van de top Wim laten gaan. Na sommige bochten stond ik van de wind gewoon bijna stil. De 2 kleine beklimmingen die verder nog volgenden, ‘muggenbeten’ volgens Jan, gingen dan wel weer goed ondanks dat die langer uitvielen dan Jan voordien ingeschat had. Al met al een geslaagde trainingstocht.

Ondanks dat we pas heel laat in de Camping arriveerden, zijn onze dames onmiddellijk de keuken ingedoken om voor ons een heerlijke pasta met spinazie en zalm klaar te maken ! Superlekker en na 3 volle borden was ik meer dan voldaan. De ijscrème die daarna volgde was ideaal voor de ‘vertering’.

Zondag dus de gevreesde 24 km. Het was ook de eerste keer dat ik meer dan 21 km moest lopen en dat dan onmiddellijk op deze zware rondes. Gelukkig waren de Franse weergoden ons ook gunstig gezind. De zon en de warmte hadden plaats gemaakt voor een lichte regen en frisse temperaturen, dat wil zeggen een 20° ongeveer. Omdat de ronde 9 km was en we ‘maar’ 24 km moesten lopen, konden we ofwel na 3 km op de laatste ronde rechtsomkeer maken, ofwel de rest uitwandelen, ofwel … ik zou wel zien wat het ging worden.

Ik ben heel rustig beginnen lopen, deze keer niet geprobeerd om iemand te volgen, gewoon op mijn gemak om te vermijden dat ik de man met de hamer zou tegenkomen. Wim en Sabine, die net voor me vertrokken waren heb ik gewoon laten lopen, en toen Jan en Danielle me voorbij vlamden, ben ik ook gewoon mijn eigen tempo blijven lopen. En die eerste ronde verliep heel goed. De laatste anderhalve kilometer die redelijk bergop liep, ging verassend makkelijk zelf. Mijn 2^de ronde ben ik iets sneller beginnen lopen en ook dat ging vlot. 1 minuut sneller zelf dan de vorige ronde. Bij het ingaan van de laatste ronde ging Nico me voorbij. Even gingen mijn gedachten terug naar de laatste ronde in Leuven waar Nico in die laatste ronde steeds sneller en sneller ging lopen. En ja , ook nu liep hij soepel van me weg. Na een paar kilometer was hij zelf helemaal uit mijn zicht verdwenen.

Ik had me eigenlijk al vanaf het begin voorgenomen om de 3 rondjes uit te lopen, in plaats van te stoppen na 24 km, als ik me goed voelde natuurlijk. Daarom was ik ook heel rustig vertrokken. En zie, toen ik voor de derde keer de laatste slotbeklimming begon, zag ik een paar honderd meter voor me Nico terug. Ik ben dus de laatste helling echt naar boven gespurt (nu ja, spurten kon je dat eigenlijk niet nemen maar het voelde zo aan) om Nico nog te pakken te krijgen. En het is me ook bijna gelukt. Eerlijkheidshalve moet ik eraan toevoegen dat hij eigenlijk gestopt was met lopen na 24 km en de rest wou uitwandelen maar dat hij het, door de regen, koud kreeg en terug was beginnen lopen. Anders had ik hem hoogstwaarschijnlijk nooit meer teruggezien. Ik was trouwens niet de enige die de 27 km gelopen had. Ook Danielle en Jan hadden de 3 volle rondes afgelegd.

Na nog een bezoekje aan de Ardeche voor de nodig zwemkilometers, stond er die avond heerlijk kip met currie en rijst op het menu, à la facon de Danielle ! Heerlijk !  Zelf nu ik weet dat er appel en banaan in de saus zat … Die avond zijn ook Luc en Jeroen gearriveerd. Voortaan moesten we dus opletten met wat we zeiden of deden want misschien was Jeroen aan het filmen of keek de coach toe … ja, ik overdrijf nu hoor. Ik denk niet dat het er met hen minder spontaan aan toe ging !

Maandag 80 kilometer op de fiets langs de mooiste plekje van de Ardeche. Jammer genoeg zonder Annelies die ziek in haar caravan achterbleef. Eerst ging het via Balazuc naar de Gorges d’ Ardeche. Ier en daar werd halt gehouden zodat Pascale, de fotografe en Jeroen mooie beelden konden maken. Dat pauzeren was trouwens niet helemaal naar wens van onze coach. Die zag ons liever meer op de fiets en minder langs de kant van de weg. Ook in het parcours een paar pittige beklimmingen. Leuk en soms frustrerend. Leuk omdat ik, op 1 steile beklimming na, met mijn tijdritfiets toch erg makkelijk naar boven  ging. Frustrerend om te zien soms hoe Luc soms dubbel zo snel naar boven ‘danste’. En dan hadden we het beste nog niet gezien. Na de laatste helling van de dag waarschuwde Luc ons voor de zeer slechte staat van de weg van de afdaling en wees ons er op vooral heel voorzicht af te dalen want het zou zonde zijn mocht nu iets misgaan … Nu ja, aangezien ik toch geen held in afdalen ben, kon hij daar bij mij op rekenen. Ook bij de anderen. En dan komt mij in volle afdaling plots een auto voorbijgevlogen … met op 2 meter daarachter Luc ! En dat ondanks kiezelstenen, putten, gras en nog andere dingen die niet op een weg thuishoren op ons pad. Echt fantastisch om hem op een fiets te bewonderen !

Het fietstochtje viel dus zwaarder uit dan gepland en van zwemmen is nadien niet veel meer in huis gekomen. We hebben allemaal wel een paar baantjes gezwommen hier in het zwembad zodat Pascale foto’s kon nemen maar meer niet.

’s Avonds zijn we dan voor het eerst uit gaan eten, in een leuke restaurantje in Balazuc. We hebben die avond wel geleerd dat Nico niet op zijn vingers kan fluiten terwijl sommige dames dat wel kunnen en dat je een Franse serveuse best niet roept door op je vingers te fluiten.

Mijn volgende training wacht alweer op me : 4 kilometer zwemmen in de Ardeche waardoor ik mijn verslag nu niet verder kan afmaken, maar wees gerust. Vandaag of vrijdag vind ik misschien nog wel een gaatje om verder te vertellen. Morgen niet want dan staan er 180 km op de fiets op het programma. Tot gauw …

06-06-2012 om 16:52 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 39 dagen ... en na een paar dagen relatieve rust, zijn we weer gaan trainen , maar in een iets hogere versnelling. Roth nadert immers met rasse schreden.

Die paar dagen relatieve rust heb ik in ieder geval goed kunnen gebruiken na Leuven. Ik heb echt 4 dagen lang spierpijn gehad in mijn bovenbenen. Erg vreemd om na al het trainen in de afgelopen maanden voor het eerst weer 'zeer' te hebben. En blijkbaar was ik niet de enige. Ook Nico en Wim hadden ervan ! Blijkbaar vraagt zo een 'trainingswedstrijd' meer van het lichaam dan je zou denken.

Maar ik heb ook weer bijgeleerd. Het enige wat hielp tegen de spierpijn was ... sporten. Meerbepaald fietsen. Na een tochtje van 40 km, en deze keer wel degelijk heel rustig en op het gemak, had ik minder last dan voor ik op de fiets stapte. Een vreemde gewaarwording maar zeker iets om te onthouden.

Vanaf donderdag zijn dan de 'echte' trainingen weer begonnen. 's Middags eerst een rondje Brugge lopen van 12 kilometer en 's avonds hadden Wim, Jan en ik dan afgesproken om in Oostkerke in de Damse Vaart te gaan zwemmen. Hopelijk zou het een stuk warmer zijn dan een week voordien. En ja, de zon had haar werk goed gedaan. Het was heel aangenaam zwemmen waardoor ik nadien gelukkig niet meer heb staan beven van de kou zoals een week voordien. Een paar dagen zon maakt een hemelsbreed verschil. Het was trouwens superdruk lang het kanaal want velen, die dit weekend in Oostkerke aan de kwarttriathlon meededen, wilden ook al eens aan het water wennen. Het was er denk ik drukker dan aan sommige zwembaden.

Op vrijdag stond er dan helemaal  iets anders op het programma : een bezoek aan de studio's van Focus-WTV in Roeselare. Peter Callant en ik waren uitgenodigd voor een babbel in het programma 'Alles Goed' dat elke werkdag om 13u, 15u en om 17.30u wordt uitgezonden. Omdat we toch even moesten wacht, had Jeroen Sap een première voor ons : de eerste aflevering van Code Roth. Toffe tv, die eigenlijk heel goed de sfeer weergeeft van hoe serieus we enerzijds wel waren. Maar ook hoe onwetend over wat ons allemaal te wachten stond en staat. Kijken dus ! 1 opmerking van Jeroen over die aflevering is me bijgebleven : Het valt mij op hoeveel er in Code Roth geaperitiefd wordt. Valt dat dan echt op ?

Het blijft trouwens een vreemde en gekke gewaarwording om jezelf op TV te zien en vooral te horen. Niet echt ideaal zo vlak voor je dan, netjes geschminkt, een studio moet binnenstappen voor een interview.

Maar Lorenzo, de presentator, stelde me, door zijn spontane stijl, al gauw op mijn gemak. Ik heb geen idee hoelang het interview juist duurde maar het leek zo over te zijn. We hadden natuurlijk nog uren over onze passie voor Roth kunnen vertellen maar er moet nog iets overblijven voor de echte Code Roth reportages hé. Ik wil me trouwens hier ook excuseren bij de mensen die (misschien terecht) vinden dat ik de laatste maanden over weinig anders meer spreek dan over trainen, triathlon, Code Roth ... Jullie hebben (vermoedelijk) gelijk, maar zoals 1 van mijn Code Roth voorgangers me ooit zei : in de laatste maanden voor Roth gaat het je leven echt overheersen, bestaat je leven nog maar uit 2 dingen. Werken en trainen. En ja. Ze heeft gelijk ! Maar ik geniet er ook echt van. Hopelijk kan ik mijn enthousiasme ook een beetje op anderen overbrengen.

Het lange weekend was best intensief. Ik heb in totaal 315 km gefietst en 17,5 km gelopen. Het fietsen liep echt makkelijk maar na het lopen ben ik toch even geschrokken. Ik had me zondagmorgen voor het fietsen gewogen : 77,5 kg. (Inderdaad, ben nog steeds maar 4,5 kg kwijt sinds september). Daarna ben ik in groep dus 75 km gaan fietsen, dan thuis vlug van pakje gewisseld en mijn loopschoenen aangetrokken. Muziek op mijn oren gezet, pet op en een drinkbus met water meegenomen. Zo ben ik op pad gegaan rond 11.30u voor 16 km lopen in een mooi zonnetje. Het zijn er uiteindelijk 17,5 geworden maar het liep redelijk vlot. Door af en toe wat water in mijn gezicht te spuiten en ook te drinken, had ik het nooit erg warm. Thuisgekomen ging ik gewoon, ter controle, even op de weegschaal staan. 74,5 kg !!! 3 KG was ik kwijt !!! Dat in 4 uur tijd en terwijl ik ondertussen zeker meer dan anderhalve liter water en isotone dorstlesser had gedronken. Oppassen geblazen dus ! Nu begrijp ik ook waarom Luc ons in Leuven tijdens het aanmoedigen ook telkens toeriep dat we niet mochten vergeten van te drinken. Ik heb de rest van de dag dan ook veel gedronken en maandagmorgen stonden de vertrouwde 77,5 kg daar terug.

Begrijp me niet verkeerd ! De weergoden mogen absoluut dit mooie weer van mij aanhouden hoor. Zalig om te fietsen en ook om te lopen als je de warmte een beetje kan ontlopen. Deze morgen was ik bijvoorbeeld al om 6u op pad om 20 km te gaan lopen. En ik was zeker niet de enige vroege vogel. In het Zwin ben ik nog lopers en fietsers gekruist.

Donderdag vertrekken we voor een goede week op stage naar de Ardèche. Dat belooft heel intensief te worden. Er staat onder andere 2 keer een 24 km loop op het programma, en ook eens 180 km fietsen, naast veel kortere trainingen ook. We sluiten de stage af boven op de Mont Ventoux ! Ik zal dus inspiratie genoeg hebben voor mijn volgende blog.

Maar niet vergeten : Deze week overdag op Focus om 13u, 15u en 17.30u 'Alles Goed' en vanaf zondag 3 juni 7 weken lang 'Code Roth'. Ik ben eens benieuwd naar jullie reacties.

29-05-2012 om 16:51 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 47 dagen … en ben moe maar voldaan !

Gisteren stond dus de ½ triathlon in Leuven op ons programma. Om praktische redenen waren de meesten van ons al op zaterdag naar de studentenstad afgezakt. ’s Avonds hadden we dan ook allemaal samen afgesproken om iets te gaan eten. Pasta uiteraard ! Jan had daarvoor een tof Italiaans restaurant uitgekozen. Luc had ons op donderdag nog gewaarschuwd dat we ons niet aan onze voorgangers mochten spiegelen want die zaten om 23 u nog steeds in het restaurant te ‘feesten’. Natuurlijk doen wij zo iets niet !!! Allez, toch niet uit vrije wil … want doordat het zo druk was en tegen dat iedereen ook de kans gehad had om ook  een dessert (Ja, die Sabayon Special heeft heerlijk gesmaakt) uit te kiezen was het toch bijna 23.30u voor we terug in het hotel waren.

We hadden om 7 uur afgesproken om te ontbijten. Daarvoor had ik al min of meer alles klaar gezet : het materiaal voor de loopwissel, het materiaal voor de zwem en fietswissel, drinkbussen klaargemaakt. En alles checken en dubbel checken. Had ik thuis bij het inpakken ook al gedaan maar ik was er toch nog in geslaagd om mijn GPS/hartslagmeter thuis te vergeten alhoewel die klaar lag. Gelukkig hebben ze in Leuven een AS Adventure winkel want ‘boys without toys’, dat gaat niet hé.

Het ontbijt was eigenlijk een spijtige zaak. Daar stond een mooi ontbijtbuffet met min of meer alles op en aan en wat mochten wij eten : toast met confituur, zoveel mogelijk. Meer niet. Luc had ons immers een mail met voedingsadvies gestuurd met wat we als ontbijt het beste zouden nemen maar ook tips voor de rest van de dag, zowel voor koud als warm weer. Na het ontbijt is het bijvoorbeeld aangeraden om al een drinkbus met isotone dorstlesser te drinken. Heerlijk, na al die toast met confituur … niet dus !

Daarna zijn we onze startnummers gaan afhalen en onze loopschoenen in de wisselzone gaan droppen. En daar waren de eerste druppels van de aangekondigde regen al ! Gelukkig waren het ook de laatste want we hebben echt perfect sportweer gehad : nauwelijks wind, een flauw zonnetje, lichte bewolking af en toe ! Gelukkig niets van die zware onweders die ze niet zo ver van Leuven wel lelijk hebben huisgehouden.

We zijn dan met de fietsen de bus opgestapt naar Rotselaar. Daar ging het zwemmen door. Vreemd genoeg kwam de vijver me daar niet onbekend voor. Ja, hier had ik al eens gezwommen, voor de triathlon in Aarschot, bijna 10 jaar geleden !

Ook hier in de wisselzone moesten we weer netjes alles klaarzetten om dan langzamer hand toch een beetje nerveus te worden voor de start. Bij sommigen van mijn teamgenoten ging het iets nerveuzer dan bij anderen want eentje was zijn nummer in de auto vergeten, een andere zijn badmuts, zwembril en hartslagmeter in het hotel. Gelukkig had Jan 2 zwembrillen en badmutsen bij en leende Geert Vermeire ook zijn hartslagmeter met plezier uit.

En dan de start van het zwemmen. Met ongeveer 400 gelijk het koude water in ! Verschrikkelijk. De beelden van mijn allereerste triathlon kwamen weer even voorbij. Toen wou ik na 100 m al bijna opgeven. Ook nu was het één duwen en trekken om een beetje zwemwater te vinden, had ik problemen met mijn ademhaling … pfff … als het er zo 2,5 km zou aan toegaan dan zou dit een lange lijdensweg worden. Maar gelukkig, eens de eerste boei gerond, was er meer plaats en was het lekker zwemmen. Lekker, want de temperatuur van het water was best aangenaam eigenlijk, absoluut niet zo koud als een paar dagen voordien in de Damse vaart. Ik heb wel telkens rond elke boei een extra ‘lusje’ gezwommen om niet weer als een makreel in een school vissen te moeten vechten voor een beetje plaats. Ik moet me hierbij ook nog even excuseren bij Annelies want ik denk dat ik haar tijdens mijn eerste ronde ook even ‘gehinderd’ heb. Althans, ik denk dat zij het was want aan meer dan de kleur van de badmuts kan je niemand herkennen.

Toen ik uit het water kwam, was de eerste die ik zag onze coach. Die moedigde me aan en schreeuwde dat ik maar een minuutje achterlag op Nico en Chantal. Wisselen is niet mijn sterkste kant. Vaak ben ik bij de traagste wisseltijden en dit keer zal het niet veel beter geweest zijn. Mijn pak wilde absoluut niet meewerken maar nadien heb ik gehoord dat ook Danielle staan vloeken heeft en dat onze fanclub haar zelf heeft moeten kalmeren .

Bij het uitlopen van de wisselzone zag ik dat Annelies ook al bijna op haar fiets zat. En dan dus op weg voor 83 kilometers. En dat met specifieke orders ! Aan de hand van de kwarttriathlon en onze lactaattesten op de fiets had Luc me aangeraden om aan 31,3 km per uur te fietsen, om zo niet te vermoeid aan het lopen te beginnen. Ik had mijn Garmin daar dan ook op ingesteld, vastbesloten mij min of meer daar aan te houden. Maar het liep echt heel goed en makkelijk. Zonder echt te forceren lag ik al snel een stuk voor op mijn schema. Ik heb dan ook vlug overgeschakeld op mijn hartslagmeter om die in het oog te houden want ik wou me zeker niet opblazen tijdens het fietsen.

Al heel gauw, na nauwelijks 5 km, had ik Nico ingehaald. Net zoals in Lanzarote. In de eerst plaatselijke ronde had Ik Chantal en Jan te pakken en Danielle pas na meer dan 30 kilometers. Het was trouwens leuk fietsen vond ik. Sommigen van mijn teamgenoten hadden het parcours op zaterdag gaan verkennen en waren niet enthousiast. Ik vond het wel afwisselend met 2 nijdige hellingen, een paar mooie echt lange stukken waar je snelheid kon maken, een brede en veilige bevoorradingszone, beetje draaien en keren in de stad zelf. Kortom een beetje vanalles.

Zo een wedstrijd is ook nuttig om dingen uit te testen voor Roth. Ik had aan de achterkant van mijn zadel iets laten monteren om 2 drinkbussen en noodmateriaal in te steken. In de 2^de bocht was ik al 1 drinkbus kwijt. En het spreekt voor zicht dat ik niet gestopt ben om die terug op te pikken. In totaal ben ik dus mijn 2 eigen drinkbussen kwijtgespeeld en ook nog eens 2 drinkbussen die ik bij de bevoorrading aangenomen heb. Ook mijn materiaal voor een lekke band was ik kwijt … Typisch Peter ! Tegen Roth zal ik daarvoor toch een beter oplossing moeten hebben !

 Met een gemiddelde snelheid van 34,3 ben ik de wisselzone binnengereden, net iets meer dan wat Luc had voorgeschreven dus. Maar ik voelde me redelijk fris en zag het lopen helemaal zitten. En wat hoor ik op het moment dat ik aan mijn loopschoenen kom. Onze supporters, die net nog ‘Peter Peter’ aan het schreeuwen waren, riepen nu ‘Nico Nico’. Ik had hem 75 km geleden ingehaald maar hij zat gewoon nog steeds vlak achter me. Nog vlug een gelleke, beetje drinken, pet op mijn hoofd tegen de zon en dan op pad. Eigenlijk moest ik nog heel dringend een sanitaire pitstop maken maar toen ik langs de 2 toiletten liep in de wisselzone, doken vlak voor mij 2 andere atleten de hokjes in. Dan maar zo op pad. Luc schreeuwde me nog toe dat ik vooral niet mocht vergeten te drinken !

Mijn Garmin stond voor het lopen ingesteld op 4’56’’ per kilometer, net iets meer dan 12 km per uur. (Ja Martin, weer cijfers maar triathlon is dan ook een sport waar cijfers belangrijk zijn). Ikzelf had vooraf wel twijfels of ik dat zou kunnen volhouden. We zien wel … Na nauwelijks een paar honderd meter doken we een park in…met bomen en struiken ! Eindelijk een beetje privacy voor mijn pitstop ! En het was hoog tijd ! Al het water dat ik tijdens het zwemmen had binnengekregen (heel veel in de eerste meters) en wat ik gedronken had op de fiets, moest er uit. En toen ik me omdraaide om weer verder te lopen … de camera van Focus recht op me gericht. Ooops … dat zullen mooie beelden zijn.

En toen heb ik vermoedelijk een fout gemaakt. Die pitstop had me een 30tal seconden gekost en ik heb ze zo snel mogelijk weer willen inhalen om op schema te zitten. Daarbij heb ik ook Nico, die me tijdens mijn stop was voorbijgelopen, ingehaald.  Een andere factor die ik onderschat heb was het loopparcours zelf. Daarin zat niet enkel een steile klim van een 30m hoogteverschil maar ook vele stukken vals plat en een trappenpassage die ook krachten kosten. Na mijn eerste ronde zat ik perfect op schema ondanks dat ik ondertussen nog meer tijd had verloren met een schoen die opengegaan was. (Waar heb ik dat nog gehoord, in Lanzarotte geloof ik).

Mijn 2^de ronde voelde al een stuk zwaarder aan, en weer moest ik stoppen voor die ene schoen. Halfweg werd ik voorbijgelopen door Jan, onze marathonman. Die was echt niet bij te houden en maakte op mij de indruk dat hij op zijn gemakje aan het lopen was terwijl ik zo langzaam toch wel begon af te zien. De trappen die we 2 keer per ronde onder de ring moesten afdalen en ook weer beklimmen liepen al wat moeilijker, en de steile helling zeker. Bij de keerpunt voor de 3^de en laatste ronde zag ik ook dat Nico niet meer veraf was.

Nog voor de helft van de laatste ronde is Nico me voorbijgelopen. En nee, ik ben zelf niet even in zijn spoor blijven volgen wat dan zou ik vermoedelijk de laatste helling niet meer opgeraakt zijn. Achteraf blijkt dat een goede beslissing geweest te zijn want op die halve ronde heeft Nico bijna 2 minuten sneller gelopen als ik ! Bijna had hij Jan nog te pakken !

Meer op wilskracht dan op iets anders heb ik dan de finish bereikt ! Na 4u52’38’’. Ik wist dat ik een goede wedstrijd achter de rug had maar toen Nico me kort na de finish zei dat ik onder de 5 uur gebleven was, was ik echt verbaasd. In Antwerpen, op een veel makkelijker parcours had ik vorig jaar immers 5u30’ nodig gehad. Hoe goed de tijd echt was heb ik trouwens pas deze morgen op de website ontdekt en ben nog steeds verbaasd ! Ook mijn lopen was zo slecht niet. Ondanks de sanitaire stop en 3 keer (!) mijn schoen weer vastbinden had ik toch een gemiddelde van 5’03’’ minuten per kilometer dus nauwelijks trager dan wat was opgelegd.

Ik weet nu trouwens ook hoe uitgeputte renners zich na een wielerwedstrijd voelen als ze een micro onder de neus geduwd krijgen. Ik was denk ik nog geen 2 minuten binnen, of de mensen van Focus stonden er al om en interview af te nemen.

Niet veel na mij kwam ook Danielle over de finish, als 7^de dame. Ook echt super ! Ook zij bleef nog onder de 5 uur. Daarna kwamen Wim , Annelies en Peter Callant over de finish. Chantal was na het fietsen gestopt omdat zij door haar (ondertussen genezen) kwetsuur, nog beter geen halve marathon liep. Onze coach was heel tevreden met de goede resultaten die we als team geboekt hadden. Ook hij straalde !

Ik zou ook graag onze Code Roth fanclub bedanken ! Zowel tijdens het zwemmen, tijdens elke ronde bij het fietsen, als langs het loopparcours hebben ze ons vol enthousiasme aangemoedigd en telkens een glimlach op mijn lippen getoverd. Bedankt Cindy, Eva, Patrick, Jocelyne, Geert, Sabine, Morgane, Katrien en degenen die ik vergeten ben !!! En bedankt uiteraard ook Luc voor de goede coaching en tips.

En wat hebben we geleerd gisteren ? Ten eerste om een soort geschreven checklist te hebben van alles wat we waarvoor nodig hebben. Ten tweede om te zorgen dat ik mijn drinkbussen niet meer verlies. En ten derde om verloren tijd niet zo snel mogelijk weer te proberen in te halen tijdens het lopen. Tenslotte ook om zo verder te trainen want ik denk dat we goed bezig zijn. We zijn al gewaarschuwd dat na deze herstelweek de afstanden enkel groter zullen worden maar aan rustigere tempo’s. Dat beloofd ! Zoals altijd kijk ik er nu al naar uit !!!

21-05-2012 om 14:59 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 50 dagen … en het begint heel erg te kriebelen. Nu ja, misschien is dat omdat zondag de halve triathlon van Leuven op het programma staat. Een heel goede test om te zien hoe ver we al staan.

En voor deze test hebben we gisteren eerst een andere test moeten ondergaan. Omdat de weergoden ons Belgenland niet echt verwend hebben met hoge temperaturen is het water in Leuven 14°. Niet echt warm dus. Daarom vond Luc het verstandig om ons al eens vertrouwd te maken met dat koude water. We verzamelden dus om 17u in Oostkerke aan de Damse Vaart. De eerste die me opviel toen ik aankwam was Nico. Die stond nog volledig gekleed aan de rand van het water met een een blik van ‘zo zot ben ik echt niet dat ik daar in ga’ op zijn gezicht. Ik moet toegeven dat ik nauwelijks enthousiaster was.

Gelukkig konden we elkaar wat motiveren en al gauw stonden we allemaal klaar in onze pakken voor onze zwemtraining. Ook Luc was ondertussen aangekomen en die had een opwarmertje bij : appeljenever. Gek dat ik al bijna 2 maand geen alcohol meer drink en uitgerekend onze coach mij dan op het slechte pad wil brengen. Ik heb dus zijn versterkertje afgeslagen.

Tijd om in het water te gaan. En uiteindelijk viel dat mee ! Natuurlijk helpt dat pak heel erg en was het koud maar het was zeker doenbaar. De eerste honderd meter had ik het vooral koud aan mijn gezicht en had ik een beetje problemen met ademen maar verder verliep het vlotter dan verwacht. Ik had me wel half beschermd door 2 badmutsen op te zetten omdat ik in koud water al eens hoofdpijn had gekregen. Dat bleek dus een goed idee te zijn want daar had ik gisteren geen last van.

Uiteindelijk hebben we 1 kilometer gezwommen, behalve Wim en Jan, die er blijkbaar niet genoeg van kregen, en er 2 gezwommen hebben. Maar het ergste moest eigenlijk nog komen. Ik heb, nadat we het water uit waren zeker nog een kwartuur staan klappertanden en beven terwijl ik het eigenlijk niet koud had. Vreemd ! Ik heb dan ook Luc zijn aanbod deze keer niet afgeslagen en de appeljenever met veel smaak achterover gekapt. Ook Danielle was ik dankbaar. Die had waarlijk voor iedereen warme chocolademelk mee. Dat was letterlijk hartverwarmend !!

En we waren blijkbaar de enige koudwaterratten niet meer ondertussen. Blijkbaar hadden ze van de Damse triathlonclub ook verzamelen geblazen in Oostkerke voor een zwemtraining. En zo kwam het dat wij konden poseren voor de camera van Christel Bedert, die haar man Daniel kwam aanmoedigen, voor een foto voor de Tamtam.

Na het ijsberen zijn we dan met de hele groep, op Luc na, iets gaan eten in de Smisse in Damme. Een goed initiatief van Jan want het is een heel gezellige avond geworden. Telkens weer valt het me op dat we echt wel een hechte en leuke groep vormen, al zeg ik het zelf. De tafels rond ons keken, wel vreemd op, dat we allemaal af en toe met een triathlonpak in de richting van de toiletten verdwenen want we moesten nog een beetje passen om een goed pak voor Roth te vinden.

Eerder deze week stonden er ook fietstesten op de agenda. Na een rustige opwarming moesten we 3 keer een ‘lusje’ van 6 kilometer rijden, telkens in een sneller tempo, zonder echt voluit te gaan. Vervolgens zijn we nog een beetje gaan bijtrainen om aan de ons opgelegde kilometers te komen om dan uiteindelijk in mijn eentje nog 10 kilometer te gaan lopen.

De uitslagen van die testen waren ietwat voorspelbaar. Annelies rijdt eigenlijk te braaf en mag en kan gerust iets sneller rijden. Wim en ik daarentegen, moeten ons een beetje intomen en rustiger rijden. Waarom had ik dat voor de testen al kunnen voorspellen ?

’s anderdaags heeft trouwens Danielle me verbaasd. Zij, Wim en ik hadden op zondag immers afgesproken om onze 120 km samen te gaan fietsen. We besloten om mee te rijden met Gino en de Brugsche triathlonclub. Die zijn toch meestal met een stuk of 20 à 30 en dan konden we ons mooi wegstoppen in de groep. Dat was een kleine misrekening want uiteindelijk bleken ze met 7 te zijn maar het werd toch een leuke tocht. In ideale omstandigheden, mooi zonnetje en geen wind, zijn we met een gemiddelde van 33km/u na 117 km terug in Brugge geland. En Danielle, als enige vrouw, heeft goed haar mannetje gestaan. Op 1 moeilijk momentje na, kon ze zeer vlot volgen ! Sterke dames hebben we in ons Code Roth Team !

Straks heb ik nog mediaverplichtingen. Vandaag wordt de openingstrailer voor het programma opgenomen. Ben eens benieuwd wat dat gaat worden. Het is in ieder geval een leuke ontspanning in de opbouw naar Leuven toe. De tempo’s die ik voor het fietsen en vooral voor het lopen van Luc heb doorgekregen, lijken me zeer ambitieus. Hopelijk kan ik mezelf nog eens verbazen door ze waar te maken. Zondagavond weet ik meer …

18-05-2012 om 12:47 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 58 dagen, minder dan 2 maanden dus … en dan nemen we deel aan het Europees Kampioenschap Triathlon in Roth.

Het was deze week een week van ups en downs. Eerst en vooral moet ik jullie het heengaan melden van mijn trouwe Bianchi (mijn fiets dus om alle misverstanden te voorkomen ). Omdat ik tijdens de laatste rit in Lanzarote bergaf nogal wat problemen had tijdens het remmen in de afdalingen, had ik mijn fiets dus binnengebracht voor een ‘groot onderhoud en nazicht’. Jammer genoeg is in de kop van de kader iets afgebroken dat niet kan hersteld worden. Ik heb heel veel geluk gehad dat er in de afdalingen aan meer dan 60 km/uur niets gebeurd is ! Mijn beschermengel heeft voor 1 keer zijn werk heel goed gedaan.

Ik moet dus in de komende weken op zoek naar een nieuwe fiets. Echt haast is daar niet bij want het is toch beter om nu te trainen op een tijdritfiets. Maar binnen een maand ga ik de Mont Ventoux beklimmen, na onze stage in de Ardeche, en dan is een gewone fiets toch beter op zijn plaats dan een tijdritfiets.

Na het slechte nieuws, kwam dan weer iets leuks. Jeroen van Focus is vrijdag hier in de garage mijn looptraining komen filmen. Eerst heeft hij een heus interview afgenomen hier in mijn bureau. Achteraf heb ik me de bedenking gemaakt dat ik soms in herhaling val en dat ik vaak hetzelfde antwoord geef op zijn vragen. Benieuwd hoe ze dat zullen monteren en hoe dat op televisie zal overkomen.

Eerst dus het interview en dan kwam het sportieve gedeelte : 16 km lopen hier langs het kanaal. Jeroen heeft me met fiets en camera de hele afstand gevolgd. Ik heb hem erop gewezen dat na het zwemmen en lopen in Lanzarote, en nu het fietsen hier met mij, hij ook bijna klaar was om zijn eerste triathlon af te leggen. Om de een of andere reden zag hij dat niet helemaal zitten.

Ik ben nieuwsgierig naar de beelden. Net als tijdens onze stage is er bijna evenveel gefilmd met een kleine (Gopro) camera die je op het stuur van je fiets kan vastzetten of op je helm dragen. En dat terwijl er ook telkens een grote ‘echte’ camera aanwezig was. Na het lopen heeft hij nog een paar sfeerbeelden in de garage genomen en toen zaten mijn mediaverplichtingen er voor deze week op.

Tijdens het weekend stonden de gebruikelijke trainingen op het programma. 60 km fietsen op zaterdag, gevolgd door een groepstraining in het zwembad. Normaal gezien zijn daar toch zeker een 20 tal sporters, die door Luc getraind worden, aanwezig maar deze keer waren we nauwelijks met 8 waaronder slecht 2 Code Roth deelnemers : Chantal en ik. Blijkbaar had iedereen na de stage andere plannen gemaakt.

Na de Volcano wedstrijd een week voordien was ik heel tevreden over mijn zwemmen en dacht ik dat het echt wel goed ging. Zaterdag, in het Olympiabad, was de andere helft van het zwembad voorbehouden voor jongeren van een zwemclub uit Eindhoven. Ze waren een weekje komen trainen hier in België en dat was hun afsluitingstraining. En zwemmen kunnen ze ! Terwijl ik in crawl zwom, vlogen ze mij voorbij in schoolslag , die ze zwommen als ‘opwarming’ !

Op zondag moest ik 120 km rijden. Ik heb er geen probleem mee die in mijn eentje te rijden maar het is toch altijd leuker in groep. Omdat de ‘Snooker’, de fietsclub waar ik lid ben, slechts 75 km rijdt op zondagmorgen was ik dus al om 7.15u op pad. Zo kon ik tegen 9 uur de resterende 45 km op mijn gemak afleggen. Ik zag er wel een beetje tegenop om mee te rijden want ik wist niet hoe goed ik me in de groep zou meekunnen met die tijdritfiets. Dat bleek reuze mee te vallen, ook al omdat ik veel vooraan gereden heb. Dat leverde me wel wat bewonderende blikken op maar eigenlijk is dat niet eerlijk. Met zo een fiets, zeker als je in je beugels op het stuur kan liggen, gaat het echt een heel stuk sneller zonder dat je daar een extra inspanning voor moet doen.

Tegen 11.30u had ik dus mijn 120 km er op zitten en de rest van de zondag heb ik genoten van het niets doen. Dat was al heel lang geleden.

Maandag dan kreeg ik bezoek van een gast die absoluut niet welkom is : keelpijn. Misschien nog een cadeautje van Nico, mijn kamergenoot in Lanzarote, die daar tijdens de triathlon ook last van had. Omdat binnen een kleine 2 weken er een ‘wedstrijdje’ in Leuven op de kalender staat ben ik dan ook snel naar de huisarts gegaan. Keelpijn is bij mij immers vaak een voorloper van een zware verkoudheid. Vroeger zou ik daarvoor nooit naar de dokter lopen, maar nu lijkt het me toch het verstandigste. Die stelde me trouwens gauw gerust dat het niet zo erg leek en schreef me het een en ander voor. Een mooie aanvulling op de 11 pillen met vitamines, visolie, magnesium en zo verder die ik al elke dag neem. Dat kan er ook makkelijk bij.

Verder trainen kan geen kwaad zolang het rustig is. Nu, dat komt goed uit, is immers ook zo dat we van Luc moeten trainen. En vreemd genoeg heb ik tijdens het lopen en het fietsen absoluut geen last van een lopende neus of keelpijn. Enkel als ik achter mijn bureau zit of thuis in mijn zetel lig. De buitenlucht is blijkbaar het beste geneesmiddel.

Gisterenavond heb ik weer een dubbele fietstraining gedaan. 35 km in mijn eentje, 45 met de snooker om zo aan mijn 80 km te komen. En die laatste 45 waren best pittig. Op woensdag wordt er stevig doorgereden en delen we ons meestal op in 2 groepen. Ik zat in de eerste groep, die ook stelselmatig werd uitgedund. Uiteindelijk zijn we met 4 aangekomen met een gemiddelde van 35,9 km/ uur. Een leuke snelheidstraining !

Hopelijk voel ik dat straks niet in mijn benen want vandaag staan er 21 km lopen op het programma. Verder moeten we zaterdag fietstesten afleggen. Ik ben eens benieuwd hoe die gaan verlopen.Ik ben ook nieuwsgierig naar de 10 km lopen die ik na die fietsproef moet doen, zeker als die test zo zwaar is als de lactaattesten die we voor het lopen al 2 keer gedaan hebben. Maar na het weekend krijgen we een weekje van relatieve rust als voorbereiding op Leuven. Benieuwd of dat nog zal lukken, zo weinig sporten …

10-05-2012 om 09:58 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 65 dagen … en terug achter mijn bureau.

Eerst en vooral wil ik mijn mensen uit de garage een pluim geven. Terwijl ik weg was hebben ze ervoor gezorgd dat alles, zoals steeds, hier vlot verlopen is. Ook zij maken op hun manier deel uit van het hele team dat achter mij en mijn Code Roth collega’s staat om dit allemaal mogelijk te maken. Zonder hun kan ik immers niet met een gerust hart op stage vertrekken, kan ik ’s middags hier niet iets langer wegblijven als ik ga lopen of fietsen. Ik zie hen af en toe wel eens naar me kijken met een blik van ‘gaat die gek nu al weer lopen/fietsen, en dat in zo’n weer …’ maar ook dat motiveert me telkens weer een beetje.

De stage is dus achter de rug. Een week sporten, trainen en ontspannen waar ik echt van genoten heb. En waar ik, denk ik, ook beter van geworden ben. Zowel fysiek, als in het koppeke.

Een week, die de dag na de wedstrijd, al meteen verder met een ‘vetloop’ om 8 uur ’s morgens. Een vetloop is een rustig stuk lopen voor het ontbijt, op een nuchtere maag. Zo een loop is goed voor de vetverbranding. Ik zag er eigenlijk wel tegenop omdat ik vreesde dat mijn benen, na de wedstrijd van de dag ervoor zouden tegenspartelen. De eerste 2 kilometer leek mijn vrees wel waarheid te worden maar daarna liep het een stuk vlotter. En dat laatste mag je dus letterlijk nemen.

Na een stevig ontbijt, volgde een fietstocht van 116 km, onder leiding van Gino. Het werd een mooie fietstocht met mooie beklimmingen, prachtige vulkaanlandschappen, natuurlijk ook weer een stevige wind en ook wat regen maar die trok snel voorbij. Al met al een leuke dag om de beentjes weer soepel te krijgen. Het officiële gedeelte heb ik dan afgesloten met mijn eerste echte ‘interview’ voor de televisie. Tot nu toe bleven onze interviews beperkt tot een paar vragen terwijl we ofwel net begonnen, of net gedaan hadden met sporten. En meestal stonden we dan ook met een paar samen om te antwoorden. Nu moesten we echter één voor één opdraven, en plaatsnemen om Jeroen zijn vragen te beantwoorden.

Het begin voelde aan als een mondeling examen maar het ervaren Focusduo stelde mij al vlug min of meer op mijn gemak. Ik ben wel eens benieuwd naar het resultaat van het interview. En ook naar dat van Annelies en Chantal want die hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt voor een wereldwijde oproep, in West Vlaanderen. Een oproep waarvoor ? Dat kan ik jammer genoeg hier niet verraden.  Daarvoor zal je op Focus of youtube moeten kijken in juni.

Op maandag stonden dan 3 trainingen op het programma : lopen , fietsen en zwemmen.  We zijn begonnen met 16 km lopen waarvan de eerst 6 km mooi bergop. Een mooie afwisseling met de vlakke rondjes die ik hier rond Brugge en langs het kanaal Brugge-Oostende loop. Daarna zijn we 50 kilometer gaan fietsen. En er stond nog meer wind dan de vorige dagen. Bergaf ging het nu voor bijna geen meter vooruit. Daartegenover staat wel dat we bergop allemaal echte Lucien Van Impes leken.

Om de dag af te sluiten stond er zwemmen op onze agenda. Enkelen van ons kozen om rustig een paar rondjes in de laguna te gaan zwemmen maar ik koos voor de training in het zwembad onder leiding van Jo en Gino. Ik wou vooral mijn benen een beetje sparen met het oog op de 120 km bergrit die voor onze laatste dag geprogrammeerd stond. Dat was dus net het omgekeerde wat onze 2 coaches in gedachte hadden blijkbaar. Na onder andere wat ‘popov’-oefeningen waren mijn benen helemaal leeg. Veelbelovend voor de laatste dag dus.

Gelukkig begon die laatste dag erg rustig. Tijdens de eerste 20 kilometer volgden we het triathlon parcours enkel met de 8 mensen van Code Roth, in volle uitrusting. Dat om nog een paar mooie beelden te maken.  Nadien splitsten we ons op , samen met Luc zijn andere atleten. Nico, Peter Callant, Chantal en Jan gingen met Jo zijn groep mee. Danielle, Annelies, Wim en ik met Gino’s groep.  En het was een prachtige rit, met meer dan 2000 hoogtemeter. De bergtrui heb ik jammer genoeg aan Wim moeten laten. Op de Mirador ben ik wel voor hem aangekomen maar op de andere hellingen heb ik hem moeten laten voorgaan. En dat klimmen ging nochtans elke dag beter.

Op de top van die Mirador hebben we ook kunnen genieten van het prachtigste uitzicht van heel de week. Het is een 10 km lange, prachtige klim, met in de laatste honderden meters een echt adembenemend uitzicht ! Een echte postkaart.

Met een goed gevoel ben ik naar La Santa teruggefietst, voelde ook nauwelijks vermoeidheid in de benen. Raar maar waar ! Daar aangekomen hadden we een uurtje om present te melden voor de allerlaatste training : zwemmen. Annelies en ik waren eigenlijk de enigen van de ganse groep die daar stipt op tijd waren en ook de hele training hebben afgewerkt. Druppelsgewijs kwamen de anderen bij het zwembad aan en de meesten gaven er ook snel weer de brui aan. Ik wou gewoon van de laatste kans gebruik maken om in een mooi 50m zwembad, onder een mooi zonnetje, baantjes te zwemmen. Wat een verschil straks met een overvol en overdekt 25 m bad. En de kans dat het in de Damse Vaart binnenkort aangenaam zwemmen is, is wel heel erg klein vermoed ik.

Gisteren was het sprookje dus gedaan. Na een lange reis die ons via  Fuerteventura naar Brussel bracht, voelden we ons onmiddellijk thuis : regen wind, 10° en daarbovenop een geblokkeerde Brusselse ring en file op de E40 voor de werken in Erpe Mere. Gelukkig was er op de autosnelweg naar Antwerpen vlot verkeer zodat ik mooi op tijd in Brugge was om met vrienden naar Burg9 te gaan eten. Ook een echte aanrader, en een mooie afsluiter voor een leuke en toffe week.

Voor de komende week staat niets speciaals op mijn programma maar binnen minder dan 3 weken is er al wel de ½ triathlon van Leuven. Dat zal al een betere test worden dan de kwart van Lanzarote. Gewoon rustig verder trainen is dus de boodschap. Met morgen al 16 km lopen. En als alles goed gaat komt Focus daar morgen in de garage ook beelden van opnemen. Dat zal wat worden zeker …

PS : nog even iets eerlijk bekennen : op onze laatste avond, dinsdag dus, heb ik voor een 2de keer tegen mijn dieet gezondigd !

03-05-2012 om 16:35 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 70 dagen … en ik ben heel trots op mijn prestatie vandaag ! En ik vermoed dat ook mijn andere teamgenoten heel tevreden zijn met hun tijden.

Nochtans had Jo, een van coaches die Luc bijstaan, gisteren gezegd dat ik al al mijn pijlen verschoten had en ik mij dat vandaag zou beklagen. Na de zwemtraining gisterenmorgen waren we in de namiddag op pad gegaan voor 45 km ‘losrijden’ op de fiets. Met 5 van de 8 Code Roths, en nog enkele anderen, waren we in Jo’s spoor vertrokken. Peter Callant en Jan waren eerder op de dag al gaan fietsen en Nico was met een heel pijnlijke keel naar een dokter op zoek gegaan.

De eerste 20 kilometer waren tegen wind en allemaal in stijgende lijn. Wim en ik hadden ons op kop gezet en peddelden rustig naar boven. Heel af en toe kregen we te horen dat het net iets te snel ging, behalve van Annelies, de berggeit in onze groep. Voor haar mocht het bergop nog een stukje sneller gaan aan haar speelse pedaaltred te zien. Omdat Focus ook deze trainingstrip vastlegde hebben we af en toe ook anderen op kop laten fietsen als we in het zicht van de camera kwamen.

Na die 20 kilometer volgde een stuk boven op een plateau waar we vol de wind in de rug kregen. En net daar op dat stuk werden we ingehaald en voorbijgestoken door een andere groep die door Luc wordt getraind. Zij stonden onder leiding van Gino, een gewezen coach van het Belgisch leger die Luc al jaar en dag bij staat. Natuurlijk zat ik in de kortste keren in hun zog maar omdat ik blijkbaar de enige was die de sprong gemaakt had, liet ik me toch maar netjes weer afzakken tot in onze groep. Toen we aan de lange afdaling begonnen zat er een gat tussen beide teams van een paar honderd meter.

De afdaling ging snel, heel snel, heel af en toe aan meer dan 70 km per uur. En weer reed ik het gat dicht, ditmaal met, dacht ik, de ganse groep in mijn spoor. Groot was mijn verbazing toen ik aan een rond punt merkte dat we maar met 3 de aansluiting gemaakt hadden. Weer even wachten dus.

Op dat moment kwamen we op de laatste 20 kilometer van het parcours dat ons ook vandaag te wachten stond : een afdaling van een kleine 10 kilometer tot in een dorpje, daarna een klim van 6 kilometer om dan 4 kilometer af te dalen tot La Santa. De klim van 6 kilometer is niet steil maar vol tegen de wind. Een goede training voor vandaag dus.

Tegen dat we in het dorpje waren hadden we Gino’s groep bijna weer beet. In een waaier zijn Wim, Chantal, Annelies en ik dan naar de groep toegereden. Maar ook daaruit was al iemand weggesprongen. ‘Losrijden’ had ondertussen een heel andere definitie gekregen. Ook Jo en de rest van de groep waren komen aansluiten en niet veel later deed hij een schijndemarrage om naar de ontsnapte eenling op zoek te gaan. Ik sprong onmiddellijk mee en toen hij al heel snel de benen stilhield had ik iets van ‘foert, daar gaan we dan’ en beukte mezelf tegen de wind in tot in het wiel van de koploper. Even spookte het door mijn hoofd dat dat misschien met het oog op vandaag niet verstandig was maar om het met Wim’s woorden te zeggen : We zijn hier enkel om te trainen voor Roth.

Wim kwam trouwens net voor de top met een paar anderen ook aansluiten en vanaf daar ging het dan gewoon bergaf tot in La Santa. Leuke rit ! Ik heb me echt geamuseerd. ’s Avonds zei Jo dus wel dat het dom geweest was om zo te rijden maar ja … Uiteindelijk is ook de kwarttriathlon van vandaag slechts een stap op weg naar Roth, een training dus …

Die training begon deze morgen om 7.30u al aan het ontbijt. Op advies van Luc was het ontbijt enkel beperkt tot toast met confituur. Een hoop toast, dat wel. Daarna gingen we onze fietsen en loopschoenen in de wisselzone installeren om dan tegen 9.45 in onze wetsuit aan de start te verzamelen. En dat alles onder een stralende zon en een voor Lanzarote ‘gematigde’ wind. Vreemd genoeg was ik niet zenuwachtig, iets wat ik bijvoorbeeld wel altijd ben aan de start van de Zwintriathlon. Geen idee hoe dat kwam. Misschien wel net doordat ik de laatste dagen erg goed gezwommen , gelopen en gefietst had en niet echt rustig zoals voorgeschreven. Nog even een ‘gelleke’ doorspoelen met een slok water en daar klonk het startschot al. De heren startten met 275 tegelijk. Dat was dus een groot kluwen tijdens die eerste meters maar, net zoals op andere triathlons koos ik voor de buitenkant en kon al rustig mijn slag vinden. De keerpunten waren wel hectisch maar verder ging het heel vlot.

Plannen kan je zoiets nooit maar Nico, Jan en ik kwamen bijna tot op de seconde gelijktijdig uit het water, en dat na anderhalve kilometer zwemmen. Op weg naar de wisselzone heb ik Nico nog kunnen helpen om zijn wetsuit open te krijgen want dat lukte hem niet. In de wisselzone doe ik het altijd wat rustiger aan en ik was van ons 3 als laatste weg.

Jan had ik op de fiets al na anderhalve kilometer te pakken, Nico pas op de top van de eerste helling van de dag na 4 kilometer. Het fietsen ging eigenlijk heel erg goed en snel, ergens verbaasde ik mezelf toch wel. Ik haalde renners in, en werd ook af en toe voorbij gefietst. Tot mijn verbazing was Wim nooit bij degenen die me inhaalden want met een ‘zieke’ Nico, is Wim wel de beste fietser van de groep.

Op een gegeven moment werd ik ingehaald door een fietser die dan inhield waardoor ik min om meer in zijn wiel bleef, weliswaar op een meter of 2. Net op dat moment hoorde ik achter mij een motor rijden. Ik vloekte inwendig omdat ik dacht dat het een official was en aangezien stayeren verboden is … hopelijk hadden ze gezien dat ik niet echt de bedoeling had te stayeren ! Na een korte tijd kwamen ze naast me rijden en toen zag ik dat het Jeroen van Focus was met achteraan zijn cameraman. We hebben toen een kort praatje gemaakt en aangezien het nog redelijk bergop ging putte ik er moed uit dat ik blijkbaar nog genoeg over had om te praten.  Ze vertelden me onder andere dat Nico maar 100 m achter me lag. Ik was in meer dan 10 kilometer op hem dus nauwelijks uitgelopen.

Aan het keerpunt op het hoogste punt, kruiste ik ook al heel snel Wim. Hij was dus op komst ! Ook Chantal maakte een goede indruk op me toen ik haar kruiste. In de 10 kilometer lange afdaling heb ik me een beetje gespaard om de 6 kilometer lange klim tegen de wind in goed te kunnen overleven en dat bleek een heel goede tactiek. Met een gemiddelde snelheid van 32.2 km/uur bereikte ik het fietspark ! Voor mij echt super als je bedenkt dat er bijna 450 m hoogteverschil overwonnen moest worden.

Nog een ‘gelleke’ en de loopschoenen vlug vastknopen en dan op weg voor 10 kilometers in de blakende zon. Net toen ik vertrok kwam Wim de wisselzone binnen. Die zat dus niet ver achter. Vreemd genoeg had ik van de overgang van het fietsen naar het lopen geen last. Misschien lag dat aan het feit dat de eerste meters op een atletiekpiste werden gelopen.

Nog voor het keerpunt van de eerste van 3 ronden moest ik een hoogdringende sanitaire stop maken. Is me eigenlijk tijdens een kwarttriathlon nog nooit overkomen maar misschien kwam het ook wel omdat ik op Luc’s advies de hele ochtend en wedstrijd veel gedronken heb. Bij het keerpunt leek Wim vervaarlijk dicht genaderd en niet veel verder zag ik Nico ook al lopen. Maar ik voelde me nog goed en mijn Garmin trainingsmaatje vertelde me dat ik heel goed bezig was.

Op de piste, na de eerste ronde, zag ik inderdaad dat het gaatje met Wim ook alweer iets groter geworden was. Ik kruiste er ook Annelies, die net aan haar eerste ronde begon. De dames waren immers pas na de heren mogen starten.

Ook op mijn 2^de ronde moest ik een onverwachte stop inlassen. Deze keer voor een schoen die niet meer dichtgeknoopt was. Dat euvel was gelukkig sneller verholpen dan mijn pitstop tijdens de eerste ronde. Wel verbaasde ik mezelf tijdens die 2^de ronde dat ik het hoge tempo van de eerste ronde (‘makkelijk’ zou hier misplaatst zijn) redelijk goed kon volhouden.

Aan het begin van ronde 3 zag ik dan ook dat de afstand met Wim een stuk groter was en Nico volgde daar al in Wim’s spoor. Plots kruiste ik echter Jan die me groette en die blijkbaar ook niet zo ver meer achterlag. Ik had Jan al niet meer gezien sinds het begin van het fietsen. Hij is echter een zeer goede marathonloper dus ik voelde de bui al hangen. Ja, dit was een trainingswedstrijd, ja, theoretisch was er onderling geen competitie, maar toch …

Blijkbaar was het wel een goede motivatie want mijn 3^de ronde was ook de snelste van mijn 10 kilometer. Onderweg haalde ik ook nog Annelies in, maar voor meer dan een paar woorden aanmoediging had ik geen zuurstof meer. Op de piste aangekomen kruiste ik Danielle voor een 2^de keer.

Ik heb genoten van de laatste rechte lijn waar niet enkel een medaille maar ook de camera van Focus op me wachtte. 2.33.57 !!! En dat op een zwaar parcours ! Supercontent !!! Ik heb ook nog nooit een 10 kilometer zo snel gelopen ! Een beter motivatie om verder te trainen kan ik me nauwelijks inbeelden.

Ook al mijn teamgenoten zijn heel tevreden met hun tijden. Immers, heel snel na mij bereikten ook zij de finish. Voor velen ook een persoonlijke beste tijd op deze afstand.

Hierbij wil ik natuurlijk ook iedereen bedanken die ons hier langs het parcours staan aanmoedigen : Luc, Gino en Jo maar ook de meegereisde supporters en de mensen die hier ook met Luc trainen maar niet aan de wedstrijd meededen. Was echt een grote steun in de rug. Gino had me bijvoorbeeld toegeroepen dat ik een beker water over mijn hoofd moest kappen bij de bevoorrading. Zo gezegd, zo gedaan. Peter pakt een beker aan en kapt die over zijn hoofd om dan vast te stellen dat het een beker cola was. Ironischer kan bijna niet.

Deze middag hebben de meesten van ons gerelaxt aan het zwembad en zo meteen staat een aperitief op het programma. Mijn Bacardi Cola heb ik dubbel en dwars verdiend, al zeg ik het zelf !!!

Vanaf morgen staan dan nog 3 dagen trainen op het programma. Ben wel eens benieuwd hoe de benen morgen zullen aanvoelen. Dat is dan weer een goed begin voor mijn volgende blog.

28-04-2012 om 00:00 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 72 dagen … en een live verslag vanuit Lanzarote.

We zijn momenteel op stage met het ganse Code Roth team in Club La Santa, samen met nog een hele hoop andere atleten en sporters die door Luc getraind worden. Een toffe bende ! Ook Focus TV is mee om onze belevenissen vast te leggen.

De trainingen hier, en vooral het weer, vormen een aangename afwisseling op het weer in België. Vorige donderdag bijvoorbeeld was ik na een fietstocht van 60 km met veel wind, regen en hagel als een verzopen konijn teruggekomen en werd door Tom spontaan begroet met ‘zie hem daar, en zelf nu nog is hij aan het lachen’. Het woord ‘zot’ heeft hij niet uitgesproken maar stond duidelijk tussen de regels te lezen. Nu ja, misschien had hij wel gelijk, ik had me wel geamuseerd maar gek is het in ieder geval een beetje. En aangezien er voor zondag, in hetzelfde weer, 120 km fietsen in groep in de streek van Veurne op de kalender stond, stuurde ik Luc een mail. Of we zondag niet beter de 10 Miles in Antwerpen konden lopen als training ? Anderhalf uur in de regen lopen leek me leuker dan 5 uur in de regen fietsen.

Zo een mail stuur ik dus niet meer ! Heel snel had ik antwoord dat we wel trainen voor een Ironman en we ons dus niet laten afschrikken door een beetje regen en wind ! Trouwens, voegde hij eraan toe, wie zin had, kon, na de 120 km, met hem nog naar Brugge terug meefietsen ! Iets om over na te denken dus …

Voor het echter zondag was, had Team Code Roth 2 op vrijdagavond nog een afspraak voor een uurtje spinning in de Paramount in Brugge. Dat diende vooral om onze officiële kledij en de fietsen eindelijk voor te stellen. En de kledij was er inderdaad, de fietsen jammer genoeg nog niet ! De outfits zien er wel heel leuk uit. Na deze week hier in Lanzarote moet ik wel 1 deftige foto ervan hebben die ik hier dan aan jullie kan/durf tonen.

De volgende dag zat ik al om 6.30u op de fiets om 80 kilometer af te leggen. Later ging niet want bij ons stonden open deurdagen op het programma en ’s avonds de Blue & White party in Knokke. De 80 km zijn er uiteindelijk 90 geworden. Je zou toch verwachten dat ik ondertussen mijn weg op de fiets al een beetje ken, maar dat blijkt dus niet waar te zijn.

Na een korte nacht, verzamelden we dan om 8.15u in Veurne voor een tocht door de Moeren van 120 km. Wim was mij in Brugge komen ophalen want de uitdaging die Luc in zijn mail gezet had, speelde uiteraard nog door mijn hoofd. Met 8 zijn we op pad gegaan. De harde wind was er zoals voorspeld maar verder viel het weer goed mee. 1 echte bui hebben we over ons gekregen maar verder bleef het als bij wonder droog. Op de stukken recht tegen wind zette Luc zich steeds op kop en konden we in zijn wiel, allemaal mooi op 1 rij, onze kilometers afmalen. En dat tegen 26 à 27 km per uur. Met de wind mee ging het dan nooit onder de 30 en vaak een heel stuk erboven.

Toen ik hem nadien vroeg of hij nu aan zijn normale trainingstempo gereden had, bevestigde hij dat. ‘Zeker tegen wind, mooi aan een hartslag die onder de 110 blijft’ Toe in dat hoorde, viel ik bijna van mijn fiets. Om hem in zijn wiel te kunnen volgen, netjes uit de wind, lag mijn hartslag al een pak hoger. Had ik zelf dat tempo, met mijn neus in de wind, moeten rijden, dan had ik zeker een hartslag van rond de 160 gehad, vermoed ik.

Na de 120 km ben ik dus meegereden met Luc naar Brugge, als enige ‘vrijwilliger’. We hadden nu wel het geluk dat we de wind vol in de rug hadden of rechts achter. Behalve in de laatste kilometers ging het steeds tussen de 35 en 40 km/uur. Een hoger gemiddelde haalde ik nooit over zo een afstand ! Ik moet toegeven, ik ben wel niet uit zijn wiel geweest ! Normaal gezien zou ik niet fier zijn om dat te vertellen maar nu ben ik eerder trots dat ik kon volgen.

Na afscheid genomen te hebben van Luc in Brugge, na 175 km, zette ik koers naar de garage waar mijn auto stond. Ik had echter een dilemma. Ik moest ’s anderendaags met de trein naar Brussel om met een auto terug te komen. Om geen 2 auto’s in Knokke te hebben, ben ik dan maar met de fiets, en nog steeds wind in de rug, naar Knokke  verder gereden. 196 km in totaal met een gemiddelde van 31km/uur ! Nooooooit gedacht dat ik dat ooit zou kunnen en ik voelde me echt wel goed toen ik thuiskwam.

Ondertussen zijn we een halve week verder en zit ik hier in Lanzarote. Gisteren zijn we aangekomen en stonden er al onmiddellijk 2 trainingen op het programma : 40 km fietsen en 6 km lopen. Beiden om het parcours van de kwarttriathlon van zaterdag te verkennen. Dat fietsen zal een zware dobber worden. Niet zozeer door de 250 m hoogteverschil die we moeten overbruggen maar wel door de wind. Na het keerpunt halverwege gaat het dus gedurende 7 km bergaf maar recht tegen de wind in waardoor je echt bijna nauwelijks vooruit komt. Natuurlijk hebben Wim en ik on laten verleiden om eens echt te testen en goed door te rijden. Dat was een goede les voor zaterdag. Zo hebben we geleerd dat we ons in de eerste helft, die nochtans vooral bergop loopt, beter een beetje sparen.

Tja, de triathlon op zaterdag is natuurlijk enkel een ‘training’ maar ik geloof niet iemand van ons zich echt zal sparen. Ik zeker niet, dat wil ik nu al toegeven, ik ken mezelf. Het valt me in groep ook steeds moeilijk om bijvoorbeeld rustig te lopen , iets waar ik dan als ik alleen loop geen probleem mee heb. Vreemd hé. Tijdens de looptraining deze morgen viel dat nog mee. Samen met Danielle en Wim ging het redelijk rustig, maar gisterenavond was het ‘maar’ 6 km lopen en kon ik het niet laten de veel snellere lopers toch te volgen. Dat ging nog redelijk vlot, tot Luc ons na 5 kilometer inhaalde en de hele groep achter hem aanging. Daar heb ik wijselijk besloten om in mijn eigen tempo verder te lopen want daar was de kans groot dat ik me om te kunnen volgen , echt kapot zou gelopen hebben.

La Santa is voor sporters trouwens een echt paradijs ! Eerst en vooral door het warme weer, maar verder ook door de infrastructuur en door het feit dat iedereen hier komt om te sporten. Je kan niet om je heen kijken zonder mensen te zien die aan het lopen, fietsen, zwemmen zijn. Ook een paar professionele sporters blijkbaar.

Het is dan ook vreemd dat ik net op zo een plaats het meest last heb van mijn ‘dieet’. Gisterenavond, voor het avondeten zijn we met een hele groep gaan aperitieven. Toen er echter 2 mensen aan onze tafel een Bacadri cola bestelden en ik hun met ijsgevulde glazen zag staan, was de verleiding heel erg groot om er zelf ook een te bestellen. Maar heb ik niet gedaan. Ik heb mezelf wel beloofd , dat als ik een goede prestatie neerzet zaterdag, ik mezelf op 1 Baco tracteer. Meer niet !

Nu ga ik eerst iets eten want straks staan er anderhalve kilometer zwemmen in de laguna op  het programma, na de ochtendloop van 8 km en een pittige zwemtraining over de middag. Als het lukt schrijf ik mijn volgende blog nog hier, na de wedstrijd. Tot dan, en ik wens iedereen een tof verlengd weekend.

26-04-2012 om 16:32 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 80 dagen ... en weer is een week voorbij. Misschien is het beter te zeggen dat deze week echt voorbij ‘gewaaid’ is want de voorbije week stond echt in het teken van de wind.

Eerst en vooral hadden Wim en ik vorige week woensdag afgesproken om onze fietstraining samen te doen. We zijn dus vanuit de garage vertrokken langs het kanaal Brugge-Oostende en vanuit Plassendale  dan verder richting Nieuwpoort. Tegen de (stevige) wind in vertrokken natuurlijk. Stevig doorgefietst tot in Slijpe, wat net 30 km is. Het viel ons overigens op dat we meestal gedoemd zijn alleen te fietsen, en dat ondanks al die fietsers en groepen die we onderweg kruisen of zien fietsen. Zelden of nooit kunnen we eens aansluiten bij een groep of als dat eens lukt blijkt die fietser of groep aan het volgende kruispunt meestal een andere richting uit te gaan. De Wet van Murphy toegepast op de eenzame fietser …

Een goed voorbeeld was ons keerpunt in Slijpe. We werden er ingehaald door een groep van een man of 15. Perfect om je mooi achter te verschuilen maar net daar moesten wij rechtsomkeer maken. Nu ja, klagen moesten we niet doen. Vanaf daar werden me mooi naar huis geblazen. Zonder echt inspanningen te moeten doen ging onze snelheidsmeter niet meer onder de 30km/u.

Nadat we eerst al Sabine (Jans echtgenote en Code Roth 1 deelneemster) tegen het lijf gefietst waren, hebben we op de terugweg naar Brugge ook Annelies ingehaald. Net als voor Wim stonden er voor haar ook 80 km op het programma. Met ons drieën zijn we dan rustig verder gefietst tot in aan het Waggelwater waar ik afscheid genomen heb van mijn teamgenoten die nog 20 km meer moesten doen dan ik.

Ik heb er geen probleem mee om alleen te gaan lopen of fietsen, ook niet als het om langere afstanden gaat maar zo een training in gezelschap vliegt toch nog iets sneller voorbij. Misschien ook omdat je elkaar stimuleert en er toch ook net iets sneller gereden wordt dan als je alleen op pad bent.

Vrijdag stond er dan voor het eerst sinds een paar weken dan een rustdag op mijn programma. Geen sport dus ! Ideaal om mijn petekindje, Louis, eens mee naar Plopsaland te nemen, samen met zijn kleinere broer Jules en Cathy, Jules’ meter. Tot mijn grote verbazing gingen ook hun grotere zus en broer, Charlotte en Arthur graag mee. En mijn zus was precies ook blij dat zij en Alain eens een rustige dag zouden hebben. Kort samengevat hebben we een erg toffe en leuke dag gehad met ons zessen. Relatief mooi weer, weinig volk, en superenthousiaste neefjes en nichtje ! Meer moest dat niet zijn. Maar … ’s avonds was ik echt moe. Een echte rustdag was het precies niet geweest. Door zo een pretpark slenteren is precies even vermoeiend als een goede looptraining, althans zo voelden mijn benen dat aan.

En tijdens het weekend hebben ze niet echt tijd gehad om te recuperen. Naast wat fietsen (beetje meer dan op mijn programma stond maar wilde profiteren van het droge weer) stond ook de 3^de iduathlon in Duinbergen op het programma. Op zich stelde de afstand niet veel voor : 5 km lopen, 22 km op de mountainbike en dan nog 2,5 km lopen. Daar draai ik mijn hand niet meer voor om. Of toch …

Een erg strakke wind die recht uit zee kwam, zorgde ervoor dat het fietsen op het strand  echt wel zwaar was. Enkel tijdens de eerste ronde heb ik op het strand het geluk gehad om een stuk in Jean Boudins wiel te kunnen zitten.  Bedankt daarvoor Jean ! Maar de 3 volgende ronden heb ik het gevecht tegen de wind in mijn eentje mogen voeren. Mijn conditie is wel goed, maar de kracht die je hiervoor nodig hebt, heb ik blijkbaar niet. Daar train ik dan ook niet echt op.

En op de hellingen van Duinbergen was ik geen held in het afdalen. De schrik om te vallen en een tijdje buiten strijd te zijn, zat er goed in. Bijna was het zover. In het opdraaien naar de dijk kon ik net een paar waterbakken ontwijken die het parcours afbakenden . De sterke wind blies ze plots een stuk op het parcours net toen ik mijn bocht nam. Gelukkig niets gebeurd maar nadien ging het nog iets voorzichtiger.

Het lopen ging erg goed, ook tegenwind. Vorig jaar werd ik, in mijn laatste ronde na het fietsen, door ja en alleman voorbijgelopen omdat ik echt leeg was. Nu heb ik zelf een paar mensen kunnen inhalen en mocht het lopen best nog een rondje langer geduurd hebben. Al met al was ik toch heel tevreden : 10 minuten sneller dan vorig jaar (had wel de indruk dat het loopparcours iets korter was) en een hartslag die gemiddeld ook 10 slagen lager lag dan vorig jaar. En dat na in de voormiddag toch al 75 km met de Snooker meegereden te hebben op mijn gemakske. Dat laatste was niet op mijn programma voorzien maar zou zonde geweest zijn het zonnetje te negeren en in mijn bed te blijven liggen.

Voor de rest is het een beetje slalommen tussen de weergoden door deze week. Maandagavond heb ik nog van een beetje goed weer kunnen genieten en viel de wind mee voor mijn fietstraining. Gisteren was het dan weer heel erg koud, met veel wind en regen toen ik moest lopen. Voor vandaag hebben ze hagel en onweer voorspeld. Ik zal wel zien wat het straks wordt.

Ik kijk ook al uit naar dit weekend en volgende week. Vrijdagavond gaan we allen samen spinnen in de Paramount hier in Brugge. We zullen er ook voor het eerst onze sportkledij te zien krijgen. En ook onze fietsen, die we van Ridley mogen gebruiken, zullen we daar overhandigd krijgen. Uiteraard netjes vastgelegd door Focus.

Zaterdag dan vroeg gaan fietsen want we hebben open deurdagen voor de voorstelling van de nieuwe C4 Aircross. Dat zal ’s middags wel op de tanden bijten zijn. Immers, van 14 tot 18 uur hebben we voor alle bezoekers een pannenkoekenbuffet voorzien. Al die lekkernijen links laten liggen zal niet zo evident zijn.  Iedereen is trouwens van harte welkom !

Zondagmorgen hebben we dan met het Code Roth Team allemaal om 8.15u in Veurne afgesproken om 120 km te gaan fietsen. Dat zal minder vlot gaan vrees ik aangezien ik de avond voordien een feestje heb in Knokke : The Blue & White party. En 3 dagen later zijn we weg naar Lanzarote op stage … dus de kans is groot dat ik mijn volgende blog van ginds uit schrijf ! Althans, als ik tussen het drukke programma door tijd vind daarvoor want het trainingsschema ziet er erg pittig uit. Op zaterdag, 28 april staat, midden in de stage, een ¼ triathlon op ons programma : de Volcano. Een zwaar beestje naar het schijnt met leuke hellingen en altijd veel wind. Maar die wind, daar zijn we ondertussen al op getraind. Veel om naar uit te kijken  …

PS : Het is dus lopen geworden deze middag. Veel wind maar de hagel is gelukkig weggebleven. Leve de buienradar !

18-04-2012 om 14:03 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 87 dagen … en eind deze week doe ik weer eens mee aan een wedstrijd : de iduathlon in Duinbergen. Het is een kleine maar leuke wedstrijd waar veel mensen uit Knokke zelf aan deelnemen. Zoals ik vorige week al vertelde, bestaat de wedstrijd uit lopen, mountainbiken en dan nog eens lopen. Al met al een korte wedstrijd, zeker met wat ik in de voorbije weken allemaal al gedaan heb.

Om mijn 2^de volumeweek af te werken, heb ik tijdens het paasweekend een bezoekje gebracht aan het Groothertogdom Luxemburg. Ik had het immers even gehad met de strakke wind en de vlakke ritten hier bij ons. En omdat ik eigenlijk nog nooit in het Groothertogdom was, tenzij om er zo snel mogelijk door te rijden op weg naar Frankrijk of Oostenrijk, leek me dat eens een mooi alternatief.

En ik moet zeggen dat ik niet teleurgesteld was ! Ik had een betaalbaar hotelletje gevonden in een pittoresk dorpje, Esch sur Sure. Esch is een klein middeleeuws gehucht. Je wandelt er in 15 minuten omheen. Het hotel bleek dan ook nog eens uitgebaar door Nederlanders. Alles dus om je onmiddellijk thuis te voelen.

En ook het fietsen op zaterdag was super. 120 kilometer stond op mijn trainingsschema en die heb ik ondanks de grijze hemel en de occasionele druppels, met plezier afgelegd. Eerst en vooral zijn alle wegen, ook de kleinste zijwegen, in heel goede staat. Heel anders dan hier bij ons in België. Het lijkt wel of ze heel het land net opnieuw geasfalteerd hebben. Bovendien hebben ze ook een heel netwerk van min of meer autovrije fietswegen, dat ze nog steeds aan het uitbreiden zijn. De bewegwijzering van die fietswegen is wel nog voor verbetering vatbaar want het heeft 40 km geduurd voor ik eindelijk mijn eerst pijl naar een van die meer dan 20 fietsroutes gevonden had. 40 km wil wel zeggen dat ik al bijna de helft van het land doorkruist had !

Maar eens op de fietsroute kan je bijna niet meer missen. Prachtige landschappen wisselden zich af met een leuk pad door de bossen. En uitdagende beklimmingen, maar nooit echt stijl, wisselden af met licht glooiende afdalingen en passages door kleine dorpjes. Super om te fietsen. Veel terrasjes voor een stop heb ik niet gevonden maar daar was het ook geen ideaal weer voor. Na 120 km had ik een 1500m hoogteverschil overwonnen wat toch overeenkomt met een kleine bergrit in de Alpen bijvoorbeeld. Toen ik nadien de folder over de fietsroutes nog eens doornam bleek ook dat ik een groot stuk van het trainingsparcours van Frank en Andy Schleck gereden had.

Op zondagmorgen, zat ik dan ook heel vroeg aan het ontbijt want ik kon nauwelijks wachten om voor nog 60 km op pad te gaan. Ondanks de 4 graden zat ik om 9 uur al op de fiets maar … Murphy was samen met mij op de fiets gesprongen blijkbaar. Mijn versnellingsapparaat was achteraan geblokkeerd op mijn kleinste (dus zwaarste) tandwiel. Niet ideaal om beklimmingen te doen en op Pasen een fietswinkel te vinden in een dorpje dat nauwelijks een winkel heeft, is onbegonnen werk. Desondanks ben ik toch op pad gegaan maar na 15 km heb ik ontgoocheld de strijd gestaakt. Maar aan alles is een positieve kant. Doordat ik dus veel vroeger dan verwacht mijn terugweg naar Knokke moest aanvangen, was ik nog meer dan op tijd om van Tom Boonens triomftocht tussen Parijs en Roubaix te genieten. Hoed af ! Ikzelf heb een hekel aan het rijden over kasseien dus mijn respect voor zijn prestatie is des te groter !

IK had me in de auto ook voorgenomen om maandagmorgen vroeg mijn fiets weg te brengen zodat ik dan misschien nog om 9.30u kon meerijden met mijn fietsclub om de verloren kilometers toch nog goed te maken. Toen ik maandagmorgen opstond en de regen, wind en zware wolken zag, was mijn enthousiasme al een stuk minder. Maar plichtsgetrouw bracht ik om 9 uur toch mijn fiets weg. Jammer genoeg begonnen ze op paasmaandag pas om 10 uur te werken maar kon ik mijn fiets er wel achter laten. Het perfecte excuus om niet te moeten meerijden !!! En dus ging ik met een halve glimlach, zonder fiets naar huis. Ik was nog niet helemaal thuis of Vincent , een teamgenoot van mijn fietsclub die ook in de fietswinkel werkt, belde me op dat mijn fiets al hersteld was en dat hij mijn fiets zo meteen wel zou meebrengen. Weg excuus en dus kon ik niet anders dan toch starten.

Mijn enthousiasme zakte nog wat toen ik merkte dat we nauwelijks met 7 waren om te fietsen. Anders zijn we met minstens een 20tig tal. Je wegstoppen in de groep is dan een stuk makkelijker. Maar zoals gezegd, er was geen ontkomen aan … en ik moet toegeven dat ik me goed geamuseerd heb ! Veel wind, dat wel, maar nauwelijks een paar druppels verder. En in een kleine groep is het makkelijker rijden dan in een grote bende en gaat het er veel regelmatiger aan toe. Het kopwerk was zwaar maar ik merkte ook dat ik telkens heel snel recupereerde van een inspanning. Achteraf was ik heel blij dat ik toch gaan fietsen ben.

Deze week heb ik dus een ‘rust’ week. Nauwelijks 120 km fietsen en 30 km lopen, na in de vorige 2 weken samen bijvoorbeeld meer dan 700 km gefietst te hebben. Ik ga me vermoedelijk vervelen !

Integendeel ! Vrijdag bijvoorbeeld heb ik voor het eerst sinds een paar weken nog eens een dag waarop ik niet mag/moet/wil sporten en dan staat een bezoek aan Plopsaland, met mijn petekindje Louis en zijn broers en zus, gepland. En de avond voordien geef ik met Cathy een quiz in de Cubano in Knokke. Iedereen mag meedoen. We beginnen er aan om 22 uur…

Drukke tijden dus. Ik moet nu trouwens afsluiten want zo meteen komt Wim, mijn Code Roth teamgenoot, me ophalen om 60 km te fietsen (hij moet er 80 doen). Hopelijk blijft de hagel die we hier zonet hadden achterwege !

11-04-2012 om 16:05 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 96 dagen ... en nog een volumeweek op het programma.

Nochtans kreeg ik zondag een mail van Luc met een programma dat er eerder als een rust week uit zag : 10 km zwemmen, 30 km lopen en 220 km fietsen. Nooit gedacht trouwens dat ik dat ooit een rust week zou noemen. Omdat ik er pas 1 volumeweek opzitten had en die meestal per 2 of soms per 3 komen, stuurde ik een bericht terug naar onze coach om te vragen of dat klopte. Nog geen half uur later kreeg ik een 'aangepaste' versie terug met als resultaat : 10 km zwemmen, 46 km lopen en 320 km fietsen. Gedaan dus met 'rusten'. Soms zou ik dus inderdaad beter zwijgen en geen vragen stellen

Vorige week stonden er dus ook al 320 km op de fiets op mijn kalender en ik had gedacht dat dat echt moeilijk zou gaan om die allemaal afgewerkt te krijgen. Dankzij het droge weer is me dat wonderwel gelukt met als hoogtepunt een ronde rond het Veerse Meer in Zeeland afgelopen zaterdag. Zo helemaal zonder slag of stoot is dat niet gegaan. Na in Breskens de overzet genomen te hebben, net buiten Vlissingen, ben ik lek gereden. Geen probleem, deze jongen is goed uitgerust. En deze keer was het niet ijzig koud zoals die keer in Torhout. Dus mijn achterste binnenband was heel vlug vervangen. Daarmee was het probleem echter niet opgelost want ook mijn buitenband was helemaal uitgerafeld. Zo verder rijden zou zeker verkeerd aflopen. Een koppel vriendelijke wandelaars die toevallig langskwamen, vertelden me dat ik in 'Souburg' (waar ligt dat in hemelsnaam) zeker 2 fietswinkels zou vinden. Meer dan 2 km was het niet volgens hen.

Als op eieren ben ik die 2 kilometer dan maar terug gefietst en ik had al vlug een fietswinkel gevonden. Supervriendelijk waren ze daar ! Ze lieten hun werk onmiddellijk vallen om mijn stalen ros te voorzien van een nieuwe band, en met nog een extra binnenband op zak, was ik snel weer op weg richting Goes.

In bijna geen tijd en zonder echt veel inspanningen te doen, was ik in Goes. Verrassend snel eigenlijk want ik dacht dat ik min of meer toch een beetje tegen de wind in aan het fietsen was. Wat kan een mens zich daarin vergissen ! In Goes moest ik afslaan richting Zierikzee en pas toen was het echt tegen wind ! Veel sneller als 22 à 24 km/uur ging niet meer en het was zelfs echt vechten om die snelheid aan te houden. En dat 10 km lang. En dan de Zeelandbrug op waar de wind vol van links op me inbeukte.

Na ongeveer een kilometer op de brug heb ik rechtsomkeer gemaakt. Enerzijds had ik telkens de indruk dat de windtubulenties me tegen de betonwand gingen werpen, en anderzijds hielp mijn hoogtevrees me ook niet als je daar op je fiets zo heen en weer zwalpt. Zo de 5 km lange brug overfietsen leek me gekkenwerk.

Dan maar gewoon rond het Veerse Meer, zonder over de afsluitdijk terug te komen. En het is heerlijk fietsen in Nederland. Mooie brede fietspaden, overal speciale richtingsaanwijzers voor de verschillende steden en dorpen, verlaten landwegen ... ook al heb ik nog tegen de wind moeten vechten tot ik de kust bereikte. Maar vanaf dat punt ging het dan in gestrekte draf langs bosrijke fietspaden of door de duinen langs leuke plaatsen als Domburg en Westkapelle. Nee, niet het Westkapelle in Knokke-Heist maar het plaatsje in Zeeland dat je 's nachts vanop het strand van Knokke kan zien liggen door de grote vuurtoren die er staat. Vandaar ging het dan verder naar Vlissingen om terug de 'pont' naar Breskens te nemen. 25 km verder was ik terug thuis. Al met al een rondje van 154 km, ietsje meer dan voorzien.

Gisteren heb ik dan voor mezelf een rustdag ingelast. 's Morgens ben ik met mijn fietsclub netjes 60 km gaan fietsen, gewoon meegereden, op het gemak. En 's middags heb ik dan, net als bijna iedere Vlaming die niet moest werken, in mijn luie zetel naar de Ronde gekeken en voor Tom Boonen gesupporterd.

Toen ik deze morgen mijn schema met afgewerkte trainingen invulde, stelde ik vast dat ik vorige week 350 km op de fiets gezeten had. Ik denk niet dat ik ooit in een week tijd 350 km gefietst heb tenzij tijdens de Rennradwochen in St Anton waar ik elke zomer met veel plezier meerijd. Maar dan doe ik ook niets anders dan fietsen ! Nu komt er ook nog lopen, zwemmen ... en werken bij.

Binnen 2 weken komt daar nog wat afwisseling bij. Op 15 april sta ik voor de 3de keer aan de start van de iduathlon op het strand van Duinbergen. Voor hen die willen : er zijn nog een paar startplaatsen vrij ! Lopen op het strand, dan met de mountainbike fietsen op het strand en in de 'heuvels' van Duinbergen, om dan nog een ronde op het strand te lopen. Heel tof en ik kijk er wel naar uit of ik ten opzichte van de vorige jaren toch een stap vooruit zal kunnen doen. Uiteraard komt hier dan een verslag van !

Verder niets te melden behalve dat iedereen op 21 april hier in de garage is uitgenodigd voor de voorstelling van de nieuwe C4 Aircross. En tussen 14 en 18 uur zijn er pannenkoeken à volonté (ja, een beetje sluikreclame mag want de Garage Vanderkeilen is ook sponsor van Code Roth ).

02-04-2012 om 16:26 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog exact 100 dagen !!! Tijd dus om even stil te staan en een korte blog neer te tikken. Want niet alleen de dagen, weken en maanden schieten voorbij, ook mijn blogs hier. Het is al 130 dagen geleden dat ik mijn eerste stappen in de blogwereld zette en aarzelend 'Als kleine jongen droomde ik ervan...' schreef. Mijn pagina hebben jullie meer dan 1300 keer aangeklikt. (Momenteel 1318 maar op het moment dat je dit leest zal er dus al minstens1tje bijgekomen zijn hé). Volgens de statistieken die ik hier kan inkijken, heb ik niet enkel in België lezers maar ook in Nederland, Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland , Oostenrijk (Danke Sandra) en in Spanje (Maar daar zitten mijn ouders voor een groot deel voor iets tussen). Inderdaad, Big Brother is watching you. Weinig blijft voor de heren en dames van 'bloggen.be' verborgen.

Dit is ook al mijn 22ste bijdrage ondertussen en ook dit doe ik nog steeds graag. Naast de steeds langer wordende trainingen is dit deel gaan uitmaken van mijn Code Roth avontuur. En waar ik in het begin vooral voor vreesde, namelijk het niet volhouden van deze blog door gebrek aan inspiratie, is tot nu toe gelukkig ongegrond gebleken.

Een andere reden waarom ik ondertussen ook graag schrijf, zijn de vele positieve reacties die ik van jullie krijg. Het is altijd prettig als iemand me een compliment geeft over mijn blog, of me een toffe mail schrijft met een reactie op mijn avonturen. In de mate van het mogelijke, probeer ik ook rekening te houden met de dingen die jullie me over mijn blog vertellen, nietwaar Danielle . Ik heb ook bijgeleerd. Door die uitgebreide statistieken ben ik ook te weten gekomen dat een opvallende titel voor mijn blog meer lezers aantrekt. Had ik eigenlijk wel moeten weten.

Maar nu heb ik jullie en ook mezelf genoeg bewierookt. Back to business. Deze week zitten 4 van mijn 7 Code Roth collega's in Lanzarote om er onder leiding van Luc te trainen. Ik kon er jammer genoeg niet bijzijn. Af en toe moet er een beetje gewerkt worden en gisteren moest ik bijvoorbeeld in Brussel zijn voor de voorstelling van een nieuw model, de C4 Aircross, die Citroëneind april lanceert. Mijn 8 km lopen heb ik dus gisteren in alle vroegte gedaan en mooi de zon zien opkomen terwijl ik op de dijk liep. Prachtig !

Maar wat ik deze week moet doen, is blijkbaar klein bier met wat mijn collega's op stage te verwerken krijgen. Wim stuurt me af en toe een mail met hoe hard Luc hen afbeult. Ik ga als ze terug zijn wel een serieuze trainingsachterstand met hen hebben, vermoed ik zo. Gelukkig is het weer hier ook schitterend zodat ik straks om 17 uur nog kan beginnen aan mijn 80 km fietsen. Zaterdag moet ik trouwens 120 km fietsen en ik ga vermoedelijk eens de overzet in Breskens nemen en een rondje rond het Veerse Meer, de Zeelandbrug en de afsluitdijk maken. Mocht iemand zin hebben om mee te rijden, altijd welkom ! Normaal rij ik altijd 140 kilometer op het parcours van de Ronde op de zaterdag voor de grote dag, maar het lijkt me veiliger om me nu niet tussen meer dan 10.000 fietsers te gaan tussenwringen. Volgend jaar ben ik er wel weer bij !

Nog een kleine anekdote uit het bestaan van een Code Roth atleet : 2 weken geleden was Tom Testeron aan het trainen om bodybuilder te worden. De scene die blijkbaar het meest bijgebleven is, is die waarop hij voedingsproducten en supplementen ging inkopen voor een gigantisch bedrag en hoe hij achteraf al die 'pillen' moest innemen. Een heel bekend en vertrouwd beeld ! Naast isotone dorstlesser, sportrepen en gels voor tijdens het sporten, recovery shake voor na het sporten moet/kan/mag ik nog een hele serie voedingssupplementen en vitaminen nemen, al dan niet op doktersvoorschrift : Vitamine D, mariadistel (voor een beter werkende lever), visolie (met vitamine E, voor soepele gewrichten en een betere cholesterolspiegel), Multimax sportvitaminen en mineralen, HMB100 (spierversterker), magnesium (tegen de krampen) en tenslotte Bififlor (voor de darmen). Alles samen 10 pillen !!! Gelukkig kost mij dat geen 5.000 € zoals Tom op televisie maar krijgen wij al onze produkten van Etixx, onze sponsor.

Een positief gevolg van dit alles is ook dat ik tot nu toe zelden of nooit (eerder nooit) sojaprodukten at of dronk. En nu drink ik een paar liter vanille soja per week in mijn recovery shake. Heel lekker ! Mijn schoonbroer Alain, die bij Alpro werkt, zal tevreden zijn !

Voor een blogje tussendoor, om van die 100 dagen die me resten te vieren, is het toch nog behoorlijk lang geworden. Bedankt allemaal in ieder geval voor de steun, op alle mogelijke manieren ! De volgende 100 dagen worden heel spannend !!!

29-03-2012 om 14:40 geschreven door Peter Code Roth II  

 Nog 103 dagen ... dus nog een goede 3 maanden te gaan en het is al zover.

Ik zie mezelf nog staan aan de start van de Zwintriathlon, een kleine 7 maanden geleden. Ik had daags voordien een telefoontje gehad van Peter Callant met de vraag of ik eventueel geïnteresseerd was om deel te nemen aan een 2de jaargang van Code Roth. Vol twijfels maar ook vol goesting. Wat volgde, weten jullie ondertussen al wel. Al die maanden zijn voorbijgevlogen en ondertussen heb ik al 155 km gezwommen, 800 km gelopen en 2900 km gefietst. En dat tijdens wintermaanden waarin ik normaal weinig of niets doe.

En ik geniet er nog elke dag van, hoe hectisch het soms ook is. Zaterdag bijvoorbeeld ben ik eerst gaan werken, daarna 100 km gaan fietsen om me dan snel piekfijn uit te dossen voor het galabal van de Lions in Blankenberge. Een beetje stress om overal netjes op tijd te zijn was er wel. Maar zondag dan had ik min of meer een rustdag met enkel 16 km lopen op het programma. Ik heb zelf eens kunnen uitslapen, dat was ook al een eeuwigheid geleden.

Verder valt er niets speciaals te melden. Alles gaat gewoon zijn gangetje met werken en trainen, een quizavond in de Cubano op donderdagavond, veel water en vruchtensappen in plaats van cola en verder nog steeds geen alcohol en chocolade. En dat alles gaat makkelijker dan ik dacht. Dat 3 maanden volhouden lijkt me al een stuk makkelijker dan een week geleden. Nu ja, uitdagingen zullen er nog genoeg komen in de volgende maanden.

Een kleine hint daarvoor kreeg ik zaterdag al van Luc. Hij stuurde me een mail met mijn programma voor deze week. Daar staat een stuk meer fietsen op dan in de laatste weken (320 km wat ongeveer het dubbel is van vorige week) maar ongeveer hetzelfde aantal kilometers lopen. Op mijn vraag of dat normaal was, antwoordde hij me dat dit alles nog maar een voorbereiding is op de Ironman training die in mei begint ... slik ... 'nog maar een voorbereiding'.

Nu ja, de volgende maanden, hoe zwaar ook, zullen dus voorbij vliegen met eind april een week stage in Lanzarotte met daarin een kwart triathlon als training. In mei is er de halve triathlon van Leuven en daarna de stage in de Ardeche bij Vacancesoleil. Vanuit de Ardeche gaat het dan naar de Mont Ventoux waar ik door Callant verzekeringen uitgenodigd ben om deze legende te gaan beklimmen. Ben eens benieuwd of dat beter zal gaan dan bij vroegere beklimmingen. En een week later is het dan de kwarttriathlon van Brugge. Daarna blijven er nog 3 weken tot aan de start in Roth.

Veel werk dus nog voor de boeg ! Maar ik blijf ernaar uitkijken en van genieten en probeer me aan de regels te houden. Dat dat niet altijd makkelijk is heb ik zaterdag ondervonden. Ik was rustig mijn 100 km op de fiets aan het afmalen toen ik op een stuk tegenwind voorbijgevlogen werd door iemand op een tijdritfiets. Ja natuurlijk ! Volgen maar ! Ik heb me gedurende 15 km in zijn wiel genesteld en aan snelheden tussen de 36 en 42 km/uur heb ik hem kunnen volgen langs het Schipdonkkanaal. Naar mijn 2 protesterende pootjes heb ik niet echt geluisterd maar na 15 km dwongen ze me min of meer toch om te gehoorzamen. Tijdens de 30 km die nog overbleven is het tussen hen en mij niet echt meer goed gekomen. Misschien moet ik volgende keer toch proberen gewoon rustig mijn eigen tempo te rijden maar sommige goede voornemens zijn makkelijker te volgen dan anderen.

Tot volgende week ! Hoe mijn blog dan zal beginnen laat zich al raden. Dan zal immers die 1 verdwenen zijn van het aantal dagen ...

26-03-2012 om 11:31 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 110 dagen … en een week met ups en downs.

Ooit moest het er eens van komen. Ik heb niet de meest gezonde eetgewoontes en dat is dan nog heel zacht uitgedrukt. Enerzijds eet ik als ik tijd heb en soms wil dat zeggen dat ik pas ’s avonds voor de eerste keer een echte maaltijd binnenkrijg. Ook vaak als ik ’s middags dan al gesport heb. Echt honger heb ik eigenlijk zelden of nooit. Tussendoor heb ik dan wel al wat gesnoept en chocolade staat daarbij hoog op mijn favorietenlijst !

Anderzijds is wat ik eet en drink nu ook niet meteen wat iedereen onder ‘gezonde voeding’ verstaat. Een paar liter cola per dag is/was voor mij niet abnormaal, veel fruit en groeten verschijnen er niet op mijn bord, en de enige manier waarop ik melk binnenkrijg is via een milkshake of iets dergelijk. O ja, of via ‘melk’chocolade. Een mooi stukje rood vlees daarentegen is bij mij niet veilig, net als pasta, frietjes, een lekkere pizza, … Met bier kan je mij dan weer geen plezier doen, maar iedereen die me een beetje kent weet dat ik tegen een Bacardi-cola nooit geen nee zal zeggen.

Toen ik voor Code Roth toezegde, wist ik al dat ik hiermee ergens onderweg geconfronteerd zou worden. En dat is deze week gebeurd !

We hebben allemaal een ‘HIP’-bloedonderzoek laten doen bij Dokter Françoise Wellekens, zelf een heel verdienstelijk triathlete. En zij had zowel goed als minder goed nieuws voor mij. Enerzijds was bijvoorbeeld mijn hematocriet, mijn goede cholesterol en ijzer heel goed. Anderzijds … niet geheel onverwacht was mijn slechte cholesterol en mijn suikers te hoog en mijn fosfaten te laag. Ook mijn lever heeft het hard te verduren volgens de bloedtesten. Ook heb ik een gebrek aan vitamine D : zon !

De voorgestelde oplossing : geen cola en frisdrank meer, geen chocolade en geen alcohol meer ! Cola bijvoorbeeld zorgt er immers voor dat je botten brozer worden en je een groter risico op stressfracturen hebt. En dat is inderdaad iets wat me in het verleden al overkomen is. Ik heb ooit een stressfractuur in mijn scheenbeen gehad terwijl ik trainde voor een marathon. Ook in mijn voet heb ik ooit een stressfractuur gehad. Je lever anderzijds zorgt voor meer vermoeidheid en slechtere recuperatie als die niet in orde is. En het chocolade- en alcoholverbod helpt daar dan weer bij.

Nu ja, wat de dokter voorstelde leek me nogal radicaal en overdreven tot ze er 1 zinnetje bijvoegde : ‘Het is een beetje spijtig om hard te trainen en af te zien om dan die training te laten verloren gaan door dit alles.’ En gelijk heeft ze ! Het zou niet alleen spijtig zijn, maar ook heel dom van mezelf ! Dan kan ik er maar beter helemaal voor gaan.

Verder kreeg ik nog te horen dat, op basis van deze testen, ik redelijk stressbestendig zou moeten zijn en ik normaal gezien, mist goede training, medisch gezien de finish in Roth makkelijk zou moeten halen. Dat kunnen ze dus blijkbaar allemaal in je bloed zien. Maar dus ook goed nieuws.

In de auto op weg naar huis had ik toch even een dip. Zou ik dat allemaal volhouden ? Hoe ging ik dat in hemelsnaam aanpakken ? pfff…. Maar toen in na de rit in de garage aankwam ben ik recht naar mijn frigo gegaan en heb er alle cola uit verwijderd : de korte pijn ! Ja, ik zou me aan de richtlijnen houden : geen cola, frisdrank (met suikers), geen alcohol en geen chocolade. Om het mezelf verder nog makkelijker te maken heb ik het ook overal rondverteld en ook op mijn facebook gezet. Op die manier moet ik wel volhouden als ik op dit vlak niet wil afgaan. Een ander voordeel is dat de plagerijen van sommigen me extra motiveren om niet op te geven. (Ollie, je moet je nu niet persoonlijk aangesproken voelen of gemotiveerd om nog meer…  )

We zijn nu 5 dagen verder en ik hou het nog steeds vol ! Ik heb al een paar alternatieven voor de cola gevonden want ik krijg nooit zoveel liter water per dag binnen. Tonissteiner orange bijvoorbeeld of ook appelsap aangelengd met water. Het wortelsap en ook het rode bietensap, dat de dokter voorstelde, zie ik echt niet zitten. Met het chocolade- en alcoholverbod heb ik het veel makkelijker.

Trouwens ik heb zo ook het gevoel dat ik nu beter tussen iedereen rond me inpas. Ongelooflijk hoeveel mensen momenteel aan het diëten zijn. Mijn bewondering voor hen is er in de laatste week enkel groter op geworden. Maar voor alle duidelijkheid : ik ben niet op dieet hé !!!

Verder had ik deze week nog een ‘volume’ week op het programma staan. Vooral dit weekend was het lastig om de 21 km lopen, 3 uur groepstraining in het Olympiabad en de 60 km fietsen in te plannen tussen het werken, etentje met vrienden, een retro fuif (die ook echt zo aanvoelde) en Cercle-Club. Vooral het lopen ging erg goed en weer stond ik versteld van de relatief lage hartslag die ik tijdens het lopen had. Het fietsen was iets lastiger omdat ik het blijkbaar niet meer gewoon was zo snel te rijden in groep. De laatste weken heb ik immers vooral in mijn eentje ‘op mijn gemakske’ gefietst. Maar net die afwisseling was weer eens leuk. Gisterenavond, na een leuk maar uiteindelijk teleurstellend voetbalspektakel, was ik echt moe !

Maar een goed nachtje slapen, heeft me weer vol energie aan de start van een nieuwe week gebracht. Vanaf vandaag staat een ‘rustweek’ op mijn programma : 12 km zwemmen, 160 km fietsen en 38 lopen. Dat valt dus nog mee, alhoewel het misschien jammer is dat ik net nu zo ‘weinig’ moet doen net nu het mooi trainingsweer zal zijn.

19-03-2012 om 13:53 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 116 dagen ... en ik heb een veelbewogen week achter de rug met pech onderweg, een doktersbezoek, veel kilometers op het programma en nog steeds een grote honger naar meer !

Maar laat ik maar beginnen bij het begin. Vorige maandag , toen ik mijn vorige blog aan het typen was, was het een echt hondenweer. Als alternatief voor mijn 40 km fietsen van die dag ben ik een uurtje gaan spinnen. Dat was eens iets anders maar niet echt mijn ding. Ik heb de hele tijd meer naar het uurwerk zitten kijken dan naar iets anders, terwijl ik dat buiten op de fiets zelden doen. Daar vliegt de tijd voorbij. Vandaar ook dat ik vastbesloten was mijn resterende kilometers op de fiets dan ook daadwerkelijk buiten te doen, weer of geen weer ...

Dinsdag stonden er 16 km lopen op het programma, en dat 2 dagen na de 10 Miles. Wat zou dat worden ? Wel, het ging beter dan gedacht ! En ook verder dan gedacht. Omdat ik eens iets anders wou lopen, ben ik vertrokken in de richting van de fiets- en voetgangersbrug over de Expressweg die naar Zuienkerke loopt. Leuke polderwegen allemaal, geen mens te zien (kat kan ik niet zeggen want die heb ik wel gezien), geen auto's. Kortom, perfect om te lopen. En dan zo via Meetkerke terug, met als resultaat dat er plots 18 kilometers op mijn teller stonden. 2 teveel dus.

Ik was niet de enige die me die dag misrekend had. Nico moest fietsen op dinsdag en is in Knokke lek gereden. 11 Euro voor een andere band die hij dan meer dan een uur later mocht gaan ophalen. Een beetje problematisch als je maar 10 € bij je hebt, die je dan nog wou aan drank spenderen. Om alle misverstanden te voorkomen : water hé !!! Gelukkig heeft de hersteller hem die ene Euro kwijtgescholden zodat hij niet in Knokke gestrand is.

Eindelijk moest Nico niet op dinsdag maar ook op woensdag fietsen , net als ik. Hij had echter aan het begin van de week de weersvoorspellingen eens bekeken en had zijn planning een beetje omgegooid. Slim gezien eindelijk, zou ik misschien ook beter doen in de toekomst. Want ... op woensdag stond voor mij ook 80 km fietsen op het programma. Mijn ervaring met de spinning indachtig, was ik vastbesloten om weer en wind te trotseren. Niets zou mij tegenhouden. Dus ook de regen, de 5°, en de stevige wind niet !

Gekleed met 4 lagen, handschoenen, muts, halsdoek, regenjas, schoenovertrekken, winterbroek ... ik dus op weg. Netjes met de wind op kop ging het richting Torhout en eindelijk viel het wel mee. Koud had ik niet echt zolang ik tegen de elementen aan het vechten was. Snel ging wel niet. Ik durf het bijna niet te bekennen maar ik had een gemiddelde van nog geen 24 km/uur. Maar dat zou ik goedmaken op de terugweg waar ik naar huis geblazen zou worden aan 35 km/uur ... althans dat hoopte ik.

En dan sloeg Murphy toe. Lek op de ring rond Torhout na 35 km. Op zich geen probleem, ik ben immer goed uitgerust met een reserveband, luchtpatronen en een magische spuitbus die het wisselen van een band overbodig maakt. Over dat ding had ik al wonderverhalen gehoord zoals Peter Callant die de hele afstand in Roth gereden had dankzij dat product. Niet twijfelen dus, inspuiten, wiel beetje laten draaien en dan terug op weg. T’ is te zeggen voor 2 kilometer toch, verder ben ik niet meer geraakt. Met goede moed wilde ik mijn band dus wisselen maar binnen de kortste tijd waren mijn handen, was mijn hele lichaam eigenlijk een ijsklomp. Het lukte me niet om zo mijn band te vervangen en na lang twijfelen heb ik dan toch voor de meest schamele oplossing gekozen : opbellen om me te komen halen.

Nu was dat nog niet helemaal het einde van mijn lijdensweg. Van de garage naar Torhout is het zelf met de auto een eind dus moest ik even geduld hebben. En je raad het nooit : geen café, tearoom of restaurant in de buurt. Je kan in Vlaanderen geen 100 m rijden bij wijze van spreken zonder op elke hoek van de straat een café te vinden maar ik val lek waar er in de verste verte geen plaats om te schuilen te bespeuren valt. Een klein half uurtje heb ok nog helemaal doorweekt staan bibberen. Nico is inderdaad een heel stuk slimmer dan mij !!! Die gaat fietsen bij mooi weer. Achteraf gezien ben ik wel blij dat ik niet ziek geworden ben.

Voor de rest van de week vielen mijn trainingen dan weer mee. Donderdag moest ik 'nuchter' 10 km gaan lopen. Was voor één leuk om 's morgens om 6.30uur te zien hoe het langzaam klaar wordt en de straten langzaam drukker worden. Gelukkig staat dat nuchter lopen niet te vaak op mijn programma

Met de 40 km op vrijdag en de 100 km fietsen op zaterdag ben ik toch nog aan 220 km gekomen in plaats van de geplande 260 km.

Een veel gestelde vraag is of ik niet te veel vraag van mijn lichaam, en vorige week is mijn lichaam voor het eerst een beetje beginnen protesteren. Pijn aan mijn scheenbeen, tijdens het autorijden, en pijn aan mijn linker hiel, telkens na het lopen. Op Lucs advies ben ik bij de dokter langs geweest en die heeft mij toch gerustgesteld. Het is niet zo abnormaal met al de inspanningen die we doen en met een ontstekingsremmer zou het vlug weer in orde moeten komen. En hij lijkt gelijk te hebben. Ik heb deze middag 16 km gelopen en heb tot nu toe niets gevoeld. Ik zal maar veel hout vasthouden dat het zo blijft ...

Voor volgende zondag staat er een halve marathon op ons programma, de Zwinstedenloop in Sluis. Nu zit ik wel met een dilemma daarvoor. Die start immers om 13.00 u en dan raak ik nooit meer op tijd in Brugge voor Cercle-Club dat om 14.30u begint. Misschien is het toch wel beter dat ik die 21 km alleen ga lopen in de voormiddag. Dan haal ik de match en zal ik me ook aan het tempo houden dat Luc opgegeven heeft. Als je me loslaat in een wedstrijd, en mijn haas Danielle loopt weer in de buurt, dan vrees ik het ergste voor mijn schema. Nu ja, ik heb nog even tijd om erover na te denken.

13-03-2012 om 18:07 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 124 dagen ... en ik ben op de goede weg. Daar ben ik gisteren achter gekomen door een beetje (ok, veel) ongehoorzaam te zijn.

De 10 Miles Oostende- Brugge stonden op ons programma. Enkel Peter , Nico en Chantal konden niet meelopen. Allemaal hadden we een schema gekregen waar we ons netjes moesten aan houden : Eerst 3 km opwarmen, dan 10 km doorlopen en tenslotte 3 km rustig aan. Voor mij zou dat ongeveer op 1u 25 minuten 30 komen, min of meer mijn tijd van vorig jaar.

Bij de start was wel duidelijk dat iedereen vol goede voornemens was. Allemaal zouden we ons min of meer aan het schema houden. Ik ook, eerlijk waar ! Alleen die laatste 3 kilometer zo traag lopen, daar zag ik wel wat tegenop en twijfelde ik aan. O ja, voor ik het vergeet, aan de start ben ik ook Carine, met wie ik samen bij de Snooker fiets, tegen het lijf gelopen. Zij was zomaar eventjes al van Brugge naar Oostende gelopen als voorbereiding op een marathon die ze in april loopt ! Respect !!!

En dan de start ... waarbij je natuurlijk wel een beetje meegezogen wordt door de groep. Na 1 kilometer liep ik dus al 30 seconden te snel zonder dat ik iets van moeite moest doen. En kijk, rond mij nog heel wat teamgenoten Na 1 kilometer al vertragen, dat is dus echt moeilijk hé, zeker als het zo makkelijk gaat. En dus ben ik maar doorgelopen, samen met Danielle, die voor mij het perfecte tempo liep, de perfecte haas was. En nee, het is zeker niet haar schuld dat ik me niet aan mijn schema gehouden heb ! Dat heb ik enkel aan mezelf te danken, het competitieve beestje stak weer eens de kop op, competitief naar mezelf toe in dit geval. Ik moest dit even vermelden.

Ik heb mezelf eigenlijk de hele weg verbaasd. Aan de start had ik twijfels of ik de opgelegde 4'55'' per kilometer 10 km zou kunnen aanhouden omdat ik tijdens de training enkel echt korte stukjes zo snel had mogen lopen. En zie, al vanaf kilometer 3 liepen mijn haas en ik daar een stukje onder. En in de volgende kilometers ging het zelf telkens een fractie sneller. Nooit ben ik echt in de problemen gekomen. Wat een verschil met vorig jaar. In die laatste kilometers hebben we ons wel afgevraagd of ... maar nee ... doorlopen.

In die laatste kilometers heeft Danielle wel even op me moeten wachten. We waren in een groepje terechtgekomen dat met de meet in zicht nog eens duidelijk ging versnellen en dat was er voor mij wel te veel aan , wilde ik heelhuids aankomen. Ik zei nog tegen Danielle dat ze niet op me hoefde te wachten maar die antwoordde : samen uit, samen thuis ... waarvoor ik haar dankbaar ben !

En het resultaat van dit alles : 1'16'40'' !!! Bijna 9 minuten sneller dan vorig jaar ! En dat was niet het enige verschil. Waar ik vorig jaar echt kapot zat voor de rest van de dag en nauwelijks nog naar mijn auto kon waggelen, daar voelde ik me nu na 10 minuten alweer fris. Iets wat ik ook bij de meeste van mijn teamgenoten vastgesteld heb.

Ja, ik heb me (uitzonderlijk) niet aan mijn schema gehouden, maar net daardoor heb ik vastgesteld hoeveel beter ik in vorm ben in vergelijking met vorig jaar. Tot nu toe had ik daar echt geen idee van. Echt een wereld van verschil. En door dit goede resultaat besef ik nog veel meer hoe belangrijk het is om me (min of meer ) strikt aan Luc zijn programma's te houden want zij hebben ervoor gezorgd dat ik dit gisteren kon ! Anderzijds besef ik ook wel dat een 16 km loop geen marathon , laat staan een volledige triathlon is. Daar zal ik me deze fratsen niet kunnen permitteren !

Ik wil toch ook even mijn bewondering uitdrukken voor mijn teamgenoten die zich wel rigoureus aan hun schema hebben gehouden, in het bijzonder Annelies die in haar laatste kilometers gelukkig de verveling kon verdrijven door een babbeltje te doen met een begeleider op de motor. Die man zal zich ook wel vragen gesteld hebben, vermoed ik.

Ik ga me hier in de toekomst wel onthouden van commentaar op de weergoden. Waar ik hen in mijn blog vorige week nog bedankte voor het perfecte trainingsweer, hebben ze nu blijkbaar wraak gezworen door smeltende sneeuw, rukwinden, regen en zo op ons af te sturen. En dat net in een week waar ik 260 km zou moeten fietsen. Als ik die allemaal op de rollen doe, dan stuurt mijn onderbuur zeker de politie op me af ! Ik vind er wel iets op !

05-03-2012 om 11:34 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 129 dagen ... en deze week stonden er lactaattesten op het programma. Dat houdt in : rustig opwarmen, bloed prikken, 2 km lopen, bloed prikken, 2 km sneller lopen, nieuwe prik, dan nog 2 km echt snel lopen, nog eens wat bloed afstaan, 10 minuten rustig uitlopen, 600 m alles uit de kast halen, nog 2 keer een druppel bloed laten testen en dan nog 10 minuten rustig aan ... Die 'bloedafname' is telkens maar een prik in de vingertop dus dat valt op zich wel mee.

En wat voor de rest eenvoudig lijkt was dat voor mij duidelijk niet. Voordien hadden we de tijden voor de 3 keer 2 km doorgekregen. Ik zou vooral de laatste 2 km sneller moeten lopen dan ik ooit over die afstand gelopen had. En dan moest ik nadien nog eens 600 m sneller proberen te lopen. Ongerust was ik dus wel op voorhand ... vandaar misschien dat ik te enthousiast mijn opwarming gedaan heb. Ik had immers een paar keer versneld om te zien of ik de tempo's aankon die Luc opgegeven had. Ik ging na de opwarming ietwat gerustgesteld naar binnen voor mijn eerste prik. Het verdict : opnieuw 10 minuten opwarmen omdat ik me teveel had ingespannen. Rustig opwarmen is dus ook echt rustig opwarmen. 

De rondjes zelf gingen eindelijk best goed. Ook de gevreesde laatste 2 kilometer die ik onder de 9 minuten moest lopen. Ik kon Garmin, mijn virtuele trainingspartner, vlot volgen en zo een heel gelijkmatig tempo lopen met als resultaat mijn snelste 2 km ooit ! Gaf toch wel een goed gevoel ! 

Als ik na de testen zelf al beetje zweefde, hebben de resultaten van de bloedtests mij terug met mijn voeten op de aarde teruggebracht. Op de mail met de resultaten had Luc immers genoteerd :  Hier de uitslag van je test. Zo te zien een verbetering maar niet zoveel als de anderen. Natuurlijk had jij reeds een conditie wat de andere atleten niet hadden.

Even sloeg toch de twijfel toe ! Ik heb tot nu toe mijn schema's steeds nauwgezet gevolgd (nu ja, ik heb soms iets sneller gelopen dan ik mocht, maar zeker niet veel). Ben ik dan niet goed bezig ? Waarom heb ik slechts een kleine vordering gemaakt ? Moet het anders ? Na 24 uur piekeren heb ik dan ook maar een mail naar Luc gestuurd om te vragen of ik me zorgen moet maken. Nog geen 10 minuten later kreeg ik als antwoord dat ik niet moest piekeren. Toch een hele geruststelling !! Blijkbaar was mijn conditie in september, ondanks dat ik altijd verkeerd heb getraind toch zo slecht niet.

En ja, bijna alles wat ik doe staat nu in het teken van de sport. Zelf een tandarts bezoek, hoe gek dat ook mag klinken. Ik moest daar gisteren zijn voor een paar afgebroken vullingen, waaronder ook een wijsheidstand. Mijn tandartse is toevallig ook mijn nicht en is op de hoogte is van dit avontuur. Met die ruine van een wijsheidstand valt niets meer te doen en die zou er dus uitmoeten. Op zich geen probleem, ware het niet dat ik enerzijds een paar dagen niet zou mogen trainen. Anderzijds is bij iemand anders uit de familie recent een wijsheidstand getrokken (maar niet door Lutje, mijn tandarts hoor !) en dat is op intensieve zorgen in het AZ hier in Brugge geëindigd. Daarom hebben we samen besloten om dat uit te stellen tot na 8 juli ! Alles voor Roth !

Voor de rest had ik een redelijk normaal programma af te werken. En ik moet zeggen, ook de weergoden staan voorlopig aan de kant van Code Roth. Het fietsen en lopen was aangenaam deze week en vandaag , tijdens mijn 50 km fietstochtje, was er zelf nauwelijks wind. Zo is het leuk trainen ! Naar het einde van de week zou het gaan regenen maar zondag staat er toch lopen op het programma : 10 Miles Oostende - Brugge met een paar van mijn Code Roth collega's ! Ik kijk er al naar uit !! Hoe het verloopt , lees je hier dan wel volgende week.

29-02-2012 om 21:03 geschreven door Peter Code Roth II