Het eerste weekend van februari is synoniem met het pk veldlopen. Alhoewel het geen doel op zich is ben ik er elk jaar weer opnieuw bij. Zo ook dit jaar. Het was al een tijdje geleden dat het zo'n goed loopweertje was want de zon was van de partij en het kwik klom naar een aangename 10 graden. De afstand sprak niet meteen in mijn voordeel want een cross van 7 km is net iets te lang voor mij. Zeker dit jaar want het aantal trainingskilometers is door omstandigheden (winterweer en andere) nog niet zo hoog opgelopen als ik gepland had. Het was dan ook met een lichte terughoudendheid dat ik de start nam. Heel even dacht ik de korte cross te lopen maar dat zou ook geen al te goed idee zijn want de snelheid ligt hier nog een pak hoger dan in de masterscross. Bij deze laatste startten trouwens nog een tiental atleten van onze trainingsgroep zodat ik alsnog voor de lange cross koos. Ik start normaal gezien vrij snel maar aangezien ik geen weet had van de conditie koos ik ervoor om toch iets trager te vertrekken. Ik liep na een ronde zowat op mijn plaats waar ik dacht te eindigen (op 2/3 van het pak). Er dienden 4 ronden gelopen te worden en het was de bedoeling om er een doorgedreven training van te maken. In een wedstrijd wordt er toch altijd iets dieper gegaan dan bij een gewone duurloop. Ik had echter op geen enkel moment het gevoel dat ik enige trainingsachterstand had want ik kon het tempo mooi aanhouden. In de laatste ronde zat er zelfs nog een lichte versnelling in zodat ik kon aansluiten bij een tweetal die enkele meters voor mij uitliepen en op 150m van de streep zette ik de spurt in. Ik kon ze nog makkelijk afhouden. Mijn verwondering was des te groter toen ik afklokte in exact 31'00" wat betekende dat ik enkele tellen sneller was dan vorig jaar. De conditie is dus nog zo slecht niet. Het zal nu vooral kwestie worden om nog een paar procentjes te verbeteren tegen half maart wanneer het BK indoor op het programma staat. Eind maart wordt dan stilaan de weg opgezocht met de start van het nieuwe zomerseizoen. Tegen die tijd wil ik weer top zijn want er staan een paar mooie wedstrijdjes op de agenda die ik graag wil meepakken.
Het was moeilijk kiezen dit weekend. Enerzijds stonden er 2 indoorwedstrijden geprogrammeerd maar er was ook een cross dichtbij. Aangezien de wegen niet echt van die aard waren om ver van huis te gaan werd het dus maar dit laatste. De cross in Lessines was er eentje van sneeuw en ijs. Bij de verkenning viel het op dat er op sommige plaatsen enkele veraderlijke putten onder het sneeuwtapijt verscholen lagen. Er was nochtans een mooie omloop uitgetekend door de plaatselijke club. Met een weiland, een bos en een piste kan je natuurlijk veel variatie leggen. Doordat ik deze week op training ondervond dat de conditie voor de langere afstanden allesbehalve was, besloot ik om de korte cross te lopen. Deze is slechts 3 km maar je loopt er wel tegen de snellere juniores en seniores. De scholieren mochten ook samen met ons starten aangezien zij dezelfde afstand moesten lopen. De start is net als de rest van de cross trouwens verschroeiend snel. Ik ging goed mee in het (pak alles samen waren er 36 vertrekkers) en na de 1e ronde liep ik zowat in 20e positie. Wat er toen gebeurde snap ik nog altijd niet maar plots kwam mijn borstnummers helemaal los en voor ik het besefte was ik al 10m verder. Er zat niets anders op dan rechtsomkeer te maken en opnieuw in het ritme proberen te komen. Ik verloor hierdoor toch minstens 15" maar vooral de voeling met het groepje net voor mij. Alhoewel ik maar 2 plaatsen verloren had door dit oponthoud was het tempo toch gebroken. In de laatste ronde kon ik nog enkele jongens remonteren om uiteindelijk op de 17e plaats te eindigen in 11'56" wat voor een cross toch niet zo traag is.
Het zal waarschijnlijk moeilijk worden om de prestaties van 2009 te evenaren. Met 3 provinciale titels, een zilveren plak op de Vlaamse en een bronzen plak op het Belgisch Kampioenschap was dit veruit mijn meest succesvol pistejaar tot nog toe. Voeg daar nog eens 2 overwinningen, een 2e plaats en 8 derde plaatsen op de weg aan toe en je begrijpt dat het bijna onmogelijk zal zijn om nog beter te doen in 2010. Na de feesten van de voorbije dagen waarbij de trainingen (noodgedwongen) eventjes iets (veel) minder talrijk waren is het dus vooral vooruit kijken naar wat dit jaar zal brengen. De strenge winter met sneeuw en ijzel noopt velen tot het zoeken van alternatieven maar voor iemand die vooral in spurt- en springnummers wil uitblinken is het dubbel zo lastig. Wanneer het provinciaal kampioenschap indoor dan nog eens op 2 januari gehouden wordt is het voor de meesten gissen naar het vormpeil. Bij mezelf ging het de voorbije weken zelfs uitzonderlijk goed. Het is altijd weer een beetje kiezen en gokken tijdens een kampioenschap. Wie zal er zijn en welke disciplines zullen de concurrenten doen? Ik heb eigenlijk keuze uit 5 proeven maar ik mag er maar 2 doen. Deze keer koos ik voor een combinatie van hinkstapspringen en een 60m vlak. De eerste 2 sprongen waren niet zo goed met 10m25 en 10m26 als resultaat. De 3e sprong was wel een hele mooie maar werd jammer genoeg afgekeurd wegens het overschrijden van de plank met 1 cm. Alle hoop werd dan maar op de laatste sprong gesteld, de aanloop en afstoot was perfekt en ik landde na 10m68. De leverde meteen een nieuw clubrecord op maar wat belangrijker was: de provinciale titel bij de masters, vandaar de titel van dit stukje. De 60m beloofde zeer spannend te worden met liefst 7 atleten die slechts door 5/100 sec gescheidden werden. Mijn start was dit keer wel goed (meestal is hij iets te traag) maar tijdens de race vond ik de kracht niet om te versnellen. Hierdoor werd ik pas 6e maar ik troost mij met de gedachte dat de meeste van de concurrenten enkele jaren jonger waren en tijdens het BK van eind maart zal ik ze dus niet tegenkomen. Met zowel mijn hinkstapprestatie van zaterdag en het verspringen van vorige week sta ik ondertussen wel op de 1e plaats in de Belgische ranking voor deze winter in mijn categorie.
Een nieuwe sponsor betekend meestal een nieuwe uitrusting. Het was de bedoeling dat dit al enkele weken eerder zou gebeuren maar het werd uiteindelijk uitgesteld tot de jaarwisseling. Waar het vroeger overwegend wit was is dit nu verandert in een zwart shirt met bijhorende zwarte broek. De verticale geel-rode streep staat nu ietwat schuin. Natuurlijk horen daar ook de bijpassende schoenen bij die ik liet overkomen uit Groot-Brittanië. Laat ons hopen dat we kunnen schitteren in onze nieuwe kleuren. Laat gerust eens weten wat jullie ervan vinden.
Aan alle vrienden/sporters en supporters: De allerbeste wensen voor een gezond, sportief, blessurevrij en hoogstaand 2010. Moge alle wensen en verzuchtingen de uwe worden. Dat iedereen voor zichzelf mag slagen in de doelstellingen die hij/zij voor hem/haar heeft vooropgesteld en dat de sportiviteit mag zegevieren.
Met de provinciale kampioenschappen van volgende week in het vooruitzicht kon ik mij nog een keer testen tijdens de RCG-meeting. Er waren een pak meer atleten naar Gent afgezakt die er ook zo over dachten. Het was de bedoeling dat ik de 60 en de 200m zou combineren mar bij aankomst omstreeks 13u30 waren er nog jeugdwedstrijden bezig. Het programma was dan al flink aan het uitlopen zodat ik mijn plan al gauw liet varen. De 200m was immers pas om 17u10 geprogrammeerd maar dat zou waarschijnlijk meer dan een uur later worden en dat zag ik niet zitten. Daarom schreef ik mij in voor het verspringen, toch een van mijn lievelingsdisciplines. Met 28 deelnemers viel het nog mee. Het wachten tussen de beurten duurde immers niet al te lang. Mijn eerste sprong was al meteen een goeie met 5m35. Later volgde er nog eentje van 5m32 en de laatste leverde 5m39 op al beste resultaat. Ik verbeterde meteen mijn eigen clubrecord met 10 cm en haalde zowat dezelfde afstand als deze zomer bij de outdoorwedstrijden. Bij de 60m waren er maar liefst 16 reeksen gepland. Ik werd in reeks 12 ingedeeld en mocht eens in een gunstige baan (5) lopen. De start was niet echt wat het moest zijn (het gevoel in de blokken komt pas na enkele wedstrijden) maar gaandeweg kon ik mijn concurrenten remonteren om uiteindelijk de reeks te winnen in 7"81. Dit was meteen een verbetering van mijn persoonlijk record met 5/100" en ook goed voor een nieuw clubrecord bij de +40. Mijn namiddag was dus alweer geslaagd en het gevoel zit goed met het oog op volgende week. De concurrentie zal alleszins zwaar zijn maar ik zal er alles aan doen om een nieuwe titel te pakken.
Zoals eerder reeds aangekondigd zou ik deze winter de clubrecords bij de Masters +40 willen verbeteren. Ik had al meteen een mooie kans tijdens de eerste indoormeeting van het seizoen te Gent. Normaal kies ik steeds voor de kortere spurtnummers maar af en toe waag ik mij ook eens aan iets langer. Een 400m is nu nog niet meteen zo moeilijk maar je kan er serieus op je bek gaan als je niet voldoende vertrouwd bent met dit onderdeel. Ik heb het zelf aan den lijve mogen ondervinden. Ik mocht nog maar eens in de buitenbaan starten maar aangezien er bij indoor na 150m naar binnen mag gesneden worden is het zaak om je niet te laten insluiten. Ik was (veel te) snel weg uit de startblokken (het leek wel een 200m), maar ik kon toch als 2e naar de binnenbaan om na 27" door te komen na 200m. Dat moest ik uiteraard cash bekopen want in de laatste honderd meter viel ik compleet stil. Aangezien enkel de tijd van de winnaar weergegeven wordt was het afwachten welke tijd ik neergezet had. Met 60"89 verbeterde ik niet alleen mijn PR indoor maar ook het clubrecord bij zowel de +35 als de +40. De eerste opdracht was dus al geslaagd. Een uurtje later stond het verspringen geprogrammeerd. Er waren 26 deelnemers zodat het zaak was om toch minstens 1 goede sprong te maken. Wij krijgen namelijk maar 3 pogingen (enkel de beste 8 krijgen er 3 extra). Tussen al dat jong geweld (juniores en seniores) komen wij er niet aan te pas. De eerste sprong werd een beetje op zekerheid gesprongen. Met 5m08 zat ik al meteen een eindje voorbij het clubrecord zodat ik de volgende 2 voluit mocht gaan. Met respectievelijk 5m29 en 5m27 kwam ik aardig in de buurt van mijn normale prestaties outdoor. Aangezien dit de eerste keer was dat ik weer sprong sedert september zonder ook maar de minste springtraining kan ik hier zeker mee leven. Nummer 2 was immers binnen en ik kan al stilaan vooruitzien naar volgende week. Als de meteo geen roet in het eten gooit gaan we opnieuw naar Gent. Ditmaal moeten de 60m en de 200m er aan geloven. Dan rest mij nog enkel het hinkstapspringen later op het seizoen. Opdracht is dus om de 5 clubrecords in mijn bezit te krijgen. We zijn in ieder geval goed gestart.
Ik was niet van plan om deze winter veel crossen te lopen maar door toedoen van enkele collegalopers in de club werd er op zaterdagavond toch maar beslist om aan te zetten in de veldloop te Oudenaarde. De trainer vond dit ook een goed idee om er een doorgedreven (kracht)training van te maken. Aangezien het al de ganse week goed geregend had zou dat laatste geen probleem mogen opleveren. Modder zou er immers genoeg te vinden zijn. Bij aankomst werd de omloop eens goed overschouwd het bleek al bij al nogal mee te vallen. Natuurlijk waren er plaatsen waar het iets vettiger laag maar over het algemeen was het goed beloopbaar. We moesten 4 ronden afleggen, goed voor in totaal 6600 meter. Ik had mij voorgenomen om niet te snel te starten en mij ergens iets over halfweg te verstoppen. Dat lukte vrij goed maar de eerste ronde is er altijd eentje die vrij snel gelopen wordt om zo de beteren vooraan te krijgen. Daar ben ik dus niet bij maar ik vond dat het nog vrij soepel ging en ik sloot aan bij een klein groepje dat na 1 ronde doorkwam in iets meer dan 6'. De 2e ronde ging al iets trager maar was toch goed voor 6'30". Vooral in de 3e ronde was het afzien. Na een goeie 4 km krijg ik het altijd wat lastig en het groepje liep stilletjes van mij weg. Bij het ingaan van de laatste ronde hadden ze zo 'n 30 m voorsprong maar plots ging het bij mij weer een stuk vlotter en ik liep in een mum van tijd het gat weer dicht. Ik had het gevoel dat de cross nog wat langer mocht zijn al was achteraf toch iedereen blij dat het er op zat. Ik werd uiteindelijk 71e op 110 deelnemers en ik bleef net onder de 28'. De stevige training zat er op en misschien is dit wel de basis geweest voor het komende indoorseizoen waar ik de verschillende clubrecords bij de +40 ga aanvallen. Ik zou er in totaal een 5-tal moeten kunnen pakken. Jullie lezen de komende weken wel of mij dit lukt.
Vorige zaterdag werden de sportlaureaten van de stad Geraardsbergen verkozen. In mijn vorig verslag konden jullie lezen dat ik zelf ook genomineerd was en dit zowel bij de individuele sporters als in ploegverband. De verkiezing die door de sportraad georganiseerd werd in Jeugdcentrum "de spiraal" werd aan elkaar gepraat door Jean Monet. Het was ook hij die de namen van de verschillende winnaars mocht vermelden. 15 juryleden uit de sportdienst, het stadsbestuur, de kranten en de media mochten anoniem stemmen. Alle kandidaten werden door middel van een powerpoint presentatie aan het publiek voorgesteld. Hierna werden de genomineerden op het podium geroepen waarna de enveloppe met daarin de naam van de winnaar geopend werd. In de categorie ploegsport + 18 jaar waren we met onze mastersploeg een van de kandidaten. Gelet op onze uitzonderlijke prestatie (winnaar van het kampioenschap van Vlaanderen) waren we zeker niet kansloos. Dat bleek ook nadat alle stemmen geteld waren want we kregen de titel van sportploeg van het jaar. In de laatste categorie (individuele sporters +18 jaar) kon ik nogmaals in de prijzen vallen maar de concurrentie was hier wel heel erg zwaar. Zo waren er een wereldkampioene MTB en een profbokser die beneluxkampioen geworden is bij de kanshebbers. Daar kan je als amateur in normale omtandigheden niet tegen op. De titel van sportlaureaat 2009 ging uiteindelijk naar de bokskampioen maar de andere kandidaten kregen toch een mooi aandenken mee naar huis. Het was voor mij een eer om tussen deze grote mannen en vrouw te kunnen staan en ik zal er alles aan doen om het komend jaar nog beter te presteren. Misschien valt die eer mij ooit nog wel eens te beurt.
De stad Geraardsbergen organiseerd elk jaar opnieuw een sportgala waarbij een jury de sportlaureaat kiest uit enkele genomineerden. Men zou kunnen zeggen dat dit zowat de verkiezing van sportman of sportvrouw van het jaar is maar dan enkel met kandidaten van de stad zelf. Mijn verwondering was dan ook groot toen ik gisteren een officiële uitnodiging in de bus kreeg voor dit gala. Ik ben namelijk genomineerd is de categorie individuele competitiesport. Ik zal het moeten opnemen tegen 4 andere sporters. Iedereen wordt die avond elk op hun beurt voorgesteld en zijn/haar prestaties worden nog een keer overlopen. Een onafhankelijke jury zal na geheime stemming beslissen wie volgens hen de meest in het oog springende prestaties leverde en dus de titel verdient. Hierin zetelen enkele mensen van de stad, de sportraad, enkele journalisten en een paar bekende genodigden. Het is natuurlijk een grote eer om voorgedragen te worden en nu kan het niet vlug genoeg 05 december zijn. Zou de sint dan toch een dagje vroeger komen? Alles gaat door in het Jeugdcentrum De Spiraal, zakkaai te Geraardsbergen. De show met optredens begint om 20u en de toegang is gratis. Hierbij doe ik een warme oproep aan alle supporters. Kom in grote getale om mij te steunen en en te klinken op een mooi einde van een fantastisch seizoen. Dat de beste moge winnen.
Er viel de voorbije week al een flinke plens regen en dat zorgde ervoor de menige veldloop voor het eerst dit seizoen als echte cross kon opgevat worden. Daar waar het de voorbije weken meer op snelheid aankwam was het nu toch al meer iets voor krachtpatsers. Ik was er vorig jaar ook bij te Meslin l' éveque ( toen in de sneeuw) en aangezien het niet zo ver uit de buurt is ging ik er ook nu weer naartoe. De omloop was lichtjes gewijzigd en de zware modderstrook van een jaar geleden werd geschrapt. In de plaats daarvan werden er enkele lussen bijgetrokken op een naastgelegen weide. Het was daarom niet minder zwaar want we konden hier spreken van een echte weidecross die bovendien nog eens schuin opliep. Van snelheid maken was niet veel sprake meer en de afstand sprak ook niet meteen in mijn voordeel. We dienden net als de seniores en juniores 7.6 km af te leggen verdeeld over 4 ronden. In de eerste 2 ging het nog vrij vlot maar toen voelde ik dat ik wat gas moest terugnemen wilde ik op een deftige wijze de aankomst halen. Ik liep overigens nog nooit een dergelijk lange wedstrijd en aangezien cross niet meteen mijn sterkste punt is moest ik ondervinden dat iedereen zich eigen moet maken aan een specifieke discipline van de atletiek. De lange crossen zijn meer iets voor mensen die regelmatig langere afstanden doen op de weg. De derde ronde liep ik daarom iets trager dan de 2 vorige en in de laatste bleef de afstand tussen mij en mijn concurrenten zowaar gelijk maar de kloof opnieuw dichten zat er niet meer in. Ik werd uiteindelijk 8e master en 4e in mijn categorie in een tijd van 35'40". De eerstkomende weken staan er geen wedstrijden meer gepland. De trainingen zullen dus hun werk moeten doen.
Het was alweer een maand geleden dat ik nog eens een stratenloop meegedaan had en ik had er echt zin in. De trainingen gingen de laatste weken zoals het moest en ik wou wel eens zien wat dat in een wedstrijd zou opleveren. Er staan in Nederhasselt elk jaar weer een paar serieuze kleppers aan de start en het parcour is er niet van de poes want het begint al meteen met een klim van een kleine kilometer om dan meteen in vrije val naar beneden te duiken. De rest is een opeenvolging van licht hellende stroken afgewisseld met enkele dalende stukken. Naar het einde toe komt er nog eens een korte maar steile klim rond de kerk om uiteindelijk in neerwaartse lijn te gaan richting aankomst. Bij de opwarming voelde ik dat de training van de dag ervoor (coopertest aan 90%) nog niet helemaal verteerd was.De benen voelden niet echt fris wat ergens normaal was. De start was dit keer eens niet te snel (3'20" na 1 km) zodat we met een omvangrijke groep op de top doorkwamen. In de daaropvolgende (wat ik werkelijk haat) liepen de beteren stilletjes van ons weg maar de voorsprong zou nooit meer dan een kleine 100 m bedragen. Heel even leek het erop alsof ik weer wat dichter kwam maar op een goeie km van het einde volgde alweer een stuk bergaf en daar waren ze definitief weg. In de laatste beklimming kon ik er nog wel eentje remonteren maar net voor de aankomst "vloog" er mij nog iemand voorbij zodat ik uiteindelijk op de 6e plaats eindigde op een totaal van 101 deelnemers. Het verschil met de 2e bedroeg amper 20" wat bewijst dat er meerdere jongens aan elkaar gewaagd waren. Ik was misschien wel de mindere van de besten want ik had het gevoel dat ik nog nooit zo goed gelopen had. Dat zou ook blijken na controle van de eindtijd want die bedroeg 16'21" na precies 4.5 km. Het zal zaak worden van genoeg te rusten want komende zondag staat er een zware cross van 7.5 km op het programma. Ik viel er vorig jaar net buiten de top-10 maar ik wil dit keer beter doen. Jullie lezen het hier wel na het weekend.
Het weer was de voorbije weken ideaal om te trainen en dat resulteerd dan ook in een meer dan behoorlijke conditie. Hoe goed die wel was kon ik gisteren aan den lijve ondervinden in de regionale cross te Deux-Acren. Vorig jaar strandde ik er al op een mooie 5e plaats en ik wou dit maal toch nog wat beter doen. De betere crossers uit onze club hadden elkaar afspraak gegeven om zodoende het wedstrijdniveau wat op te krikken want in Wallonië is het meestal maar een flauwe bedoening op dat vlak. Als allerlaatsten werden we de wei (en bos) ingestuurd voor respectievelijk 4 (jun + mas) of 6 (sen) ronden van elk 1 km. Het eerste gedeelte in de wei was blijkbaar nog maar pas gemaaid en het liep zeer moeilijk. De passage in het bos lag er dan weer wel goed bij in tegenstelling tot vorig jaar. De start was traditioneel enorm snel en na enkele honderden meters lagen de 21 deelnemers al flink uit elkaar gerammeld. Er scheidde zich een groepje van een man of 5 af met daarbij 2 jun en 1 sen. Aangezien ik daar geen rekening moest mee houden telde ik mezelf op de 4e plaats bij de masters. Als ik dat zou kunnen houden deed ik meteen beter dan vorig jaar. Ik zocht en vond een ritme dat ik zonder moeite moest kunnen volhouden zonder dat de rest kon terugkomen. Op het einde van de 3e ronde stond de leider in de wedstrijd voor Masters plots aan de kant met wat achteraf zou blijken een spierblessure. Daardoor kreeg ik plotseling zowaar een podiumplaats in de schoot geworpen. Dat zorgde er meteen voor dat ik tijdens de laatste ronde nog wat kon verdapperen om zo zonder veel moeite mijn 3e plaats veilig te stellen. Dit is meteen mijn eerste podiumplaats in een "echte" cross, ook al was de tegenstand niet zo heel echt sterk. Daarbovenop wonnen we ook nog eens het clubklassement bij de masters. Als test was deze uitstap zeker geslaagd te noemen.
Het (zomer)seizoen zit er na dit weekend helemaal op. Voor de laatste zware inspanningen werd het kleine Waalse dorpje Flobecq uitgekozen. Dit is slechts 10' van bij mij vandaan maar je loopt er eens tegen iemand anders dan bij de meeste wedstrijden in de streek. De conditie groeit stilaan weer naar een aanvaardbaar niveau en ik wou eens testen hoever ik werkelijk stond. De crossen komen er stilaan aan maar ik zal me dit seizoen wel beperken tot enkele wedstrijden in de onmiddellijke nabijheid. De nadruk zal vooral op de piste en meer bepaald op het indoorgebeuren liggen. De afstand ( 4 km) was ideaal om eens voluit te gaan en aangezien het ginds nogal heuvelachtig is, werd het meteen een doorgedreven intervaltraining. Er werden amper 17 inschrijvingen genoteerd voor de korte afstand en de concurrentie leek op het eerste zicht niet al te zwaar. De eerste 400m gingen al direkt vrij steil naar omhoog en ik nam meteen de leiding. Een paar moedigen probeerden aan te klampen maar op de top moesten ze al enkele meters prijs geven. Ik ging vrij stevig door en ik liep langzaam verder weg. De wind blies stevig in het nadeel maar dat belette mij niet om er duchtig de pees op te leggen. De eerste km ging in 3'38" en de 2e in 3'42". Van dan af was het vooral zaak om niet te fel te vertragen en dat lukte wonderwel. Het liep zo vlot dat ik het tweede gedeelte van het parcours zelfs nog wat kon versnellen om uiteindelijk na precies 14'33" als eerste over de streep te komen. Het is altijd leuk om het zegegebaar te mogen maken, ook al was de concurrentie niet van het kaliber dat ik normaal gezien tegenkom. Zo werd het toch nog een mooie afsluiter en ergens ben ik blij dat er nu enkele competitieloze weken aankomen. Ik ben immers bijna het hele jaar door aktief op zowat alle fronten en dat resulteerde dan ook in enkele uitschieters. Met 2 overwinningen en maar liefst 8 podiumplaatsen op de weg, 3 provinciale titels, een zilveren medaille op het Vlaams en een bronzen op het Belgisch kampioenschap op de piste, 3 nieuwe clubrecords en tenslotte de titel van Vlaams interclubkampioen op zak mag ik meer dan tevreden terugkijken op het voorbije jaar. Komende maand maak ik de overstap naar de Masters +40 en daarom wil ik deze winter nog eens alles uit de kast halen. Wie weet wat er nog allemaal komt.
Eind september is voor mij een belangrijke datum want dan vindt traditioneel het Vlaams en Provinciaal kampioenschap plaats voor Masters. Dit keer was Maldegem de plaats van afspraak. Volgens het uurschema moest ik als een van de eersten al om 9u30 in actie komen. Dat betekende dus dat ik omstreeks 7u30 moest vertekken wilde ik tijdig aankomen (men moet namelijk 45' voor de aanvang van de proef ingeschreven zijn). Het was een beetje mistig bij het vertrek maar de weersvoorspellingen zagen er goed uit. Bij aankomst op de piste kwam de zon al piepen en het zou een mooie dag worden met een temperatuur van 24° en bijna geen wind. Aangezien Maldegem nog net Oost-Vlaanderen is werden er dan ook verschillende atleten uit onze provincie verwacht. De opkomst was echter beduidend minder dan voorzien. Dat stoorde mij echter helemaal niet want ik moest en zou toch minstens 1 titel pakken. Daarom had ik de voorbije weken de trainingen wat aangepast en mij minder op de weg geconcentreerd. Het was daarom de laatste maand zowat alleen springen, springen en nog eens springen wat de klok sloeg. Aangezien ik zowel aan het hinkstap- als verspringen wou deelnemen was dit momenteel de enige optie want het eerste had ik nog nooit gedaan op wedstrijd. Op training ging het eigenlijk verbazend vlot maar het is toch altijd weer afwachten wat dat geeft in de wedstrijd als er een portie stress bij komt kijken. Daarbij kwam dan nog eens dat ik, aangezien ik dit jaar nog geen enkele prestatie neergezet had, als allereerste aan de wedstrijd mocht beginnen. Het was vooral belangrijk om de eerste sprong zonder risico te doen en dan verder te kijken. Dit lukte en van dan af was ik echt vertrokken. Het ging steeds beter zodat ik op het einde zelfs uitkwam op een mooie 10m82. Tot mijn verbazing werd ik daarmee 2e op het Vlaams Kampioenschap in mijn eigen categorie. Het was meteen goed voor de Provinciale titel zodat mijn betrachting al meteen verwezenlijkt was. Het verspringen stond pas om 14u30 geprogrammeerd zodat er genoeg de tijd overbleef om een ommetje te maken in het centrum van Maldegem en gauw een hapje te eten. Bij dat verspringen stond ik met de beste jaarprestatie van onze provincie achter mijn naam maar op een kampioenschap weet je nooit van tevoren wie zich geroepen voelt. Daarom is het altijd afwachten hoeveel deelnemers er zijn en wat ze kunnen. Op training had ik de voorbije week heel goed gesprongen maar nu kwam het er niet helemaal uit. Ik had gehoopt om dicht bij mijn pr uit te komen maar naar mate de wedstrijd vorderde zou blijken dat dat er niet inzat. Met 5m38 bleef ik er een heel stuk onder. Daarom was het ook dubbel jammer dat ik net 3 cm tekort kwam om opnieuw een podiumplaats te halen op het vlaams kampioenschap. Het was echter wel voldoende om alweer een nieuwe provinciale titel aan mijn palmares toe te voegen. De verwachtingen zijn ingelost en ik kan met een goed gevoel terugkijken op het pisteseizoen. Volgende maand maak ik de overstap naar de Masters +40 zodat het volgend jaar er eentje wordt om eens echt alles te geven. Als we gespaard mogen blijven van blessures zouden er wel eens een paar mooie dingen kunnen gebeuren. Dit is echter nog toekomstmuziek want om het seizoen af te sluiten staan er eerst nog enkele kleinere wegwedstrijden op het programma. Aangezien de conditie niet meer optimaal is zal het moeilijk worden om nog ergens te schitteren maar men weet nooit.
Alhoewel het alweer een maand geleden was dat ik nog eens degelijk getraind had voor een wegwedstrijd wou ik toch graag nog een keer naar Erpe-Mere voor een van de laatste stratenlopen van het seizoen. Ik was er 2 jaar geleden nog 3e op de kortste afstand maar dat zou dit keer moeilijk te evenaren zijn aangezien ik de laatste weken enkel trainde op spurt en springen. Het is komende zaterdag namelijk een zeer belangrijke meeting met de provinciale en vlaamse titels als inzet. Ik zou dolgraag 1 of meedere titels pakken alhoewel de tegenstand niet van de poes is. Het is daarom ook niet meer dan normaal dat de conditie voor de iets langere afstanden niet meer is wat het pakweg een maand geleden nog was. Het is nu ook weer niet dramatisch maar in een wedstrijd moet je wel 100% zijn als je wil meedoen voor de prijzen. Ik had mezelf voorgenomen om niet te hoog te mikken een een top 5 plaats zou in de gegeven omstandigheden al zeer mooi zijn. De eerste km ging vrij vlot maar op de steile afdaling (we liepen in omgekeerde richting tegenover 2 jaar geleden) kwamen mijn tekort aan afdalingscapaciteiten ( alweer) naar boven. Ik kon zelfs niet volgen bij een groepje die ik normaal gezien moeiteloos achter mij moet kunnen houden. Eens op het vlakke gedeelte wist ik de schade te beperken zodat ik naar het einde toe weer iets kon proberen goed te maken. Ik had de omloop verkend en had gemerkt dat de laatste 500m bergop gingen in een stuk bos. Ik kon het eerder genoemde groepje terug inhalen en zelfs nog voorbijgaan maar ik vergat op het einde te versnellen zodat ik net voor de streep nog geklopt werd door iemand die ook voor mijn afstand gekozen had. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het vet toen al van de soep was maar het mag eigenlijk niet gebeuren. Ik kan al bij al toch tevreden zijn met die 5e plaats al zat er wel iets meer in. Het zal dan zaterdag maar moeten gebeuren zeker want de carriere van een atleet wordt toch afgerekend op de behaalde titels . Jullie komen het na het weekend wel te weten wat het geworden is.
Mijn eindtijd van de steenbergjogging na 3,5 km: 13'01" op de 5e plaats.
Een weekje zonder wedstrijd kan blijkbaar wonderen doen. Daar waar het 2 weken geleden nergens op leek, was het dit weekend al veel beter. De zon was alweer van de partij tijdens de kermisjogging te Erwetegem en dat was ook duidelijk aan het aantal deelnemers. Een goeie 430 lopers hadden de weg gevonden naar de zottegemse deelgemeente. Er was opnieuw keuze uit 4 afstanden maar aangezien ik in volle voorbereiding ben op het PK eind deze maand, leek de kortste afstand (zijnde 2,4 km) mij ideaal om wat snelheid op te doen. Het is gezien de afstand zaak om onmiddellijk mee te zijn als de bende zich op gang trekt want als de eersten vol doorgaan en je bent niet mee, kan je een mooie uitslag wel vergeten. De benen voelden tijdens de opwarming weer wat stijfjes aan en dat is bij mij meestal een goed voorteken. De tegenstand werd wat aanschouwd en het viel mij op dat de meeste rechtstreekse concurrenten voor een andere afstand gekozen hadden. Er zou mits een goede dag wel eens een mooie ereplaats kunnen inzitten. Ik wou mij niet laten verrassen en stond mooi op de eerste rij maar op het laatste ogenblik kwamen er nog enkele laatkomers vooraan staan zodat ik alweer wat ingesloten stond bij het startsignaal. Na wat roepen en slalommen kon ik dan toch als derde aan de eerste klim beginnen maar de 2 leiders hadden dan al enkele meters voorsprong genomen. Het leek wel alsof ik vloog want in een mum van tijd had ik de kloof met de leiders gedicht. Na iets meer dan 1 km volgde er echter een lange afdaling en dat is nu niet direkt my cup of tea (geef mij maar de klimmetjes). Ik moest mijn inspanning toch wat bekopen want op het einde van de afdaling moest ik mijn companen weer laten lopen. Ik werd ingehaald door een klein groepje die voor de 6,6 km gekozen had en ik had alle moeite om aan te klampen. Op enkele honderden meters van het einde werd ik nog verrast door iemand die het mij weer elke keer moeilijk maakt maar de laatste klim richting aankomst is mij echt op het lijf geschreven. Aangezien de conditie stilaan zijn hoogtepunt bereikt is ook mijn traditionele eindspurt weer mijn sterkste wapen. Zodoende kon ik ook nu weer uitpakken met een ijzersterke laatste 300m. Het bleek genoeg om een onverhoopte 3e plaats te behalen en dit als 2e master. Het is al de 8e podiumplaats dit seizoen wat betekend dat we aan een mooi jaar bezig zijn. Hopelijk komt er nog een mooi verlengstuk aan want dit is elk jaar zowat mijn sterktste periode. Graag zou ik eind deze maand een nieuwe titel pakken op de piste en de daaropvolgende weken ergens een overwinning tijdens een kleinere jogging. Als ik dit zou kunnen verwezenlijken zal ik van mijn beste jaar ooit kunnen spreken. Ik zal er in ieder geval alles aan doen. Nu maar hopen dat de blessures achterwege blijven, dan volgen de resultaten wel van zelf.
Het pisteseizoen loopt stilaan op zijn einde en het pk komt stilaan dichterbij. Er resten ons niet al te veel meetings meer zodat we alle kansen moeten grijpen die we krijgen, willen we geen mal figuur slaan eind september. De laatste avondmeeting te Ninove had voor een vol programma gezorgd en het was moeilijk kiezen tussen een 100m, 200m, 400m en verspringen. Het werd uiteindelijk het eerste en het laatste omdat er dan genoeg tijd tussen de proeven was. Er stond een lichte tegenwind voor de spurters zodat ik niet direkt op een supertijd hoopte. Er zaten bovendien geen echte snelle mannen in onze reeks waar ik mij zou kunnen aan optrekken. Mijn gevoel bedroog me niet want alhoewel ik lange tijd gelijke tred kon houden met de man in de baan naast mij, moest ik mij toch gewonnen geven. Ik werd 2e in mijn reeks in 12"48. Het is niet echt slecht maar ik kan beter dan dit. Bij het verspringen hadden we dan weer licht windvoordeel. Ik hoopte ergens rond de 5m30 à 5m40 te springen en slaagde daar netjes in met een beste sprong van 5m32. Wellicht zat er nog iets meer in want de 5e sprong was een hele goeie maar de officials waren onverbiddellijk: een nulsprong (net die ene mm voorbij de afzetbalk) . Mits enige training zit er dit seizoen misschien nog wel eens een 5m50 in. We zullen dit maar opsparen voor het Pk zeker.
Het was weer lekker warm en voor een keer was ik eens vrij op een feestdag aangezien het een zaterdag was. Ik ben nog volop in mijn verlofperiode alhoewel ik dit jaar eens niet voor een paar dagen naar zee ben gegaan. Hierdoor kon ik voor het eerst deelnemen aan de Egmontloop te Zottegem. er kon gekozen worden uit 3 afstanden zijnde 3,7 - 6 of 9,3 km. De start en aankomst lagen op de atletiekpiste aldaar. Het stedelijk park "Breivelde" ligt daar niet zo ver vandaan zodat het een ideale locatie was om in het parcour op te nemen. De lokale club AC Zottegem is meestal met hun sterkste atleten aanwezig maar ook menig ander loper weet telkens weer de weg naar Zottegem te vinden. Het niveau is er dan ook vrij hoog. Ik was keurig op tijd zodat ik een groot deel van de omloop kon verkennen. Het bleek al gauw dat het niet van de poes zou zijn want het was bijna constant klimmen en dalen. De wind maakte het dan ook nog eens extra zwaar. Bij de start ging er een omvangrijke groep als een bende gekken vandoor. Ik draaide zelf na 400m het stadion uit na 1'12" en voelde dan al dat het iets te snel ging voor mij. Het zou overigens mijn dagje niet worden vanwege de steeds golvende omloop. de klimmetjes lukten nog wel maar ik haat de afdalingen, de anderen kunnen daar versnellen en dat kan ik niet. Mede hierdoor liep ik al snel alleen want de leiders gingen veel te snel en achter mij was er ook al snel een kleine kloof. Dit zou zo blijven tot aan de aankomst waar ik na 3,7 km pas als 11e over de streep zou komen na iets meer dan 14'. Ik had dus niet de benen van vorige week al is dit nu niet probleematisch. Zolang ze maar goed zijn eind september.
De ene wedstrijd is de andere niet. Dat mocht ik gelukkig aan den lijve ondervinden tijdens de kraainestjogging van vrijdagavond. Draaide het vorige week nog vierkant (zie eerder bericht), dan liep alles dit keer bijna perfect. Misschien zat het hem in het feit dat ik lessen getrokken had uit mijn ervaring van een week geleden dat je een dag voor een westrijd maar best geen al te zware training meer moet afwerking. Dit keer had ik op donderdagavond enkel een lichte losloopsessie afgewerkt in het bos. De benen voelden tijdens de opwarming toch weer zwaar aan maar dat is meestal een goed voorteken. Zo ook deze keer want de eerste km was alweer verschroeiend hard (3'12"). Er moesten 2 rondjes van elk 2 km afgelegd worden met op het einde telkens een lichte helling van 500m lang. Er was ook aardig wat wind zodat het toch een vrij lastige wedstrijd werd. Bij de start ging er al meteen een duo (Wim Dhondt en Frederik De Backer) vandoor en we zouden ze nooit meer terugzien. Ze werden dan ook vrij makkelijk 1 en 2 op de kortste afstand. Ik nam het initiatief en vormde daarachter een groepje met enkele jongens die voor de andere afstanden gekozen hadden. Na de 1e ronde moest ik de snelle start toch iets of wat bekopen en ik werd voorbijgegaan door iemand die ook voor de 4 km gekozen had. Kort daarna werd ik zelfs bijgehaald door 2 andere atleten waaronder Jan Godeeris( Kaag) die luid aangemoedigd door palief er alles aan deed om in mijn spoor te blijven, iets waar ze met enige moeite in slaagde. De jongeman die mij eerder voorbijgelopen was moest zijn inspanningen iets verder bekopen want bij het begin van de laatste helling richting aankomst kwam ik er terug bij. Aangezien ik kan rekenen op een sterk eindschot zat er dus nog een mooie ereplaats in. Ik voelde mij nog fris genoeg om het tempo nog op te drijven. Hij probeerde nog aan te klampen maar na een 200-tal meter moest hij uiteindelijk toch lossen. Ook de 2 anderen was ik ondertussen weer kwijtgespeeld zodat ik totaal onverwacht als 3e over de streep kwam in een tijd van 14'35". Dit is meteen mijn beste resultaat die ik in deze wedstrijd al liet optekenen en meteen een bewijs dat de conditie toch stilaan nar een piek aan het groeien is. De slechte prestatie van vorige vrijdag was waarschijnlijk een "accident de parcour" en een samenloop van omstandigheden. Hierdoor kunnen we alweer hoopvol vooruit blikken naar de komend wedstrijden. De volledige uitslag van Erpe-Mere vind je hier:
Ik ben Rijdant Pascal, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Boternochvis.
Ik ben een man en woon in Geraardsbergen (België) en mijn beroep is Magazijnier.
Ik ben geboren op 19/11/1969 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Atletiek.
Door toedoen van mijn zoontje ben ik in 2006 in de atletiek belandt.
.
. Mits enige training zit er dit seizoen misschien nog wel eens een 5m50 in. We zullen dit maar opsparen voor het Pk zeker.
