Medellin, Guatape, Santa Fe de Antioquia, Colombia ,2018.
Medellin is mijn laatste stop op deze reis.
Het historisch centrum , waar ik logeer , is nog steeds overweldigend druk.
Dus maak ik nog een paar dagtrips.
Naar Guatape.
Een dorpje aan een zeer groot stuwmeer dat voor meer dan 30 % van de elektriciteit in Colombia zorgt.
Guatape is een dorpje waar vooral de onderkant van de huizen mooi versierd is.
Er zijn wat toeristen , maar de meeste stranden op een paar km van hier waar je , tegen betaling , op een 1 km hoge rots kan klimmen.
Ik bekijk het dorpje en ga eens lekker eten .
Naar Santa Fe de Antioquia.
Santa Fe was vroeger de hoofdstad van Antioquia voordat Medellin dat werd.
Je komt er via een bijna 6 km lange tunnel en een betoverend mooi landschap waarbij ik mij afvraag waarom ik hier eigenlijk een maand gaan rondrijden ben?
Santa Fe heeft veel mooie witte huizen , mooie kerkjes, mooie pleintjes.
Je kan wel zien dat hier altijd al de upper class gewoond heeft.
Santa Fe is 1000 meter lager dan Medellin , dus het is hier warm , zeer warm, 35 gr.
In het stadje zelf weinig toeristen.
De meeste Colombianen hebben hier ofwel een buitenverblijf met zwembad of komen hier naar 1 van de vele aquaparks.
De rijke buitenrand van Medellin, je moet het eens gezien hebben..
Mijn laatste dag wordt een rustdag, ik blijf in Medellin.
Ik heb nog wat geld over en ga dus shoppen naar Poblado, de rijke binnenring van Medellin..
Na 47 busritten , 6 kabelliften , 10 metroritten en heel wat live uitzendingen op groot scherm van de Mundial ..
Is het tijd om terug naar huis te gaan.
Rest nog een busrit naar de luchthaven hier, een vlucht naar Panama, Amsterdam, Zaventem.
Een trein naar Antwerpen en een bus naar Brasschaat.
Manizales is al jaren top 3 van steden waar het het best wonen is in Colombia.
De stad ligt in het hogere deel van de koffie-zone ,de plantengroei is groen ,divers , de omgeving overweldigend mooi.
Manizales is een grote stad en de verschillende stadswijken liggen verspreid over de bergen eromheen.
Je neemt hier van de busterminal een kabelbaan naar het centrum van de stad.
Een paar minuten genieten van een mooi uitzicht en geen files.
Als ik aankom in Manizales is het nog een half uurtje te gaan voor de voetbalwedstrijd Colombia-- Polen begint.
Er is al heel wat sfeer , getoeter en zeer veel gele truitjes op het plein waar ik logeer.
Ik ga 10 minuten de sfeer opsnuiven in een klein shoppingcentrum en besluit dan toch maar wat van de stad te gaan zien.
Ik ben nog niet ver of ik hoor vanuit alle richtingen gejuig...blijkbaar hebben ze hun eerste WK-goal binnen.
Ik zie de paar mensen die nog op straat zijn hollen naar de dichtsbijzijnde TV, wat natuurlijk nooit ver is.
ik zie ook mensen met tranen in de ogen de mindervaliden op straat een high-five geven..
Die mindervaliden zitten trouwens ook allemaal in een fonkelnieuw Colombiaans t-shirtje op straat.
En ze zijn even gelukkig en enthousiast als al de anderen.
Ik ook blij voor Colombia, je kan om de sfeer niet heen.
Ik ga , om niemand te storen ,tijdens de rust mijn dagschotel eten en wandel dan verder.
Manizales is een mooie stad met heel wat mooie gebouwen.
Even later sta ik op het Bolivar Plein en neem een foto van Bolivar , half vogel, half mens, met de kathedraal op de achtergrond.
Op dat moment galmt het door de stad "un otro, un otro, un otro!!!"
Nog een goal!!
Uiteindelijk wint Colombia met 3-0.
En gelukkig dat ze zijn!!
De rest van de dag rijden de auto's rondjes en is er een getoeter en lawaai...
Euforie!!
Toch nog iets over de mindervaliden in Colombia.
Door de algemene rijstijl in Colombia , de 50 jaar burgeroorlog, en misschien ook wel door de besproeingen met giftige stoffen van de streken waar men coca teelt , zijn er heel veel mindervaliden.
Of misschien lijkt het alleen maar of ze met veel zijn.
Punt is dat ze overal kunnen komen en dus zeker niet thuis , uitgesloten van alles ,moeten doorbrengen.
Ze komen buiten , je ziet ze overal , ze vragen nooit geld , maar genieten van bvb in de winkelstraat te zitten en onder de mensen te zijn.
Colombia maakt er ook een punt van om een ''inclusief'' maatschappij te zijn.
Iedereen telt mee!
Dat is hun hoop om de strijd tegen drugs , ongelijkheid, rassenverschillen , te winnen.
Heel anders dan de daklozen die te veel drank ,medicinale marihuana , cocaine ,of wat dan ook gebruikt hebben.
Dat zijn zowat de enigen die niet aan de TV gekluisterd zijn als Colombia , of bij uitbreiding ieder zuid amerikaans land ,voetbal speelt.
De volgende dag neem ik de kabellift naar het busstation en daar een gedeelde taxi naar Salamina.
Weer zit ik een paar uur door het raampje te kijken en te genieten van de hoge bergen en de mooie uitzichten .
In Salamina zijn de straatjes wel heel steil , dus is het puffen om dit toch ook kleurrijk dorpje te bekijken.
Ik rij terug met de bus , wat meer mijn ding is.
De volgende dag ga ik Manizales zelf verkennen .
Ik ga oa eens kijken naar de enige toren van de oude kabelbaan die vroeger 71 km lang was en diende om vooral goederen te vervoeren.
Vandaag speelt Argentinie en terwijl ik in een foodcourt zit, maak ik het live mee dat ze hun kwalificatie goal maken.
Bijna evenveel sfeer als bij de match van Colombia zelf, en ik leef evengoed mee..
Hoera!!! voor Argentinie!!
Hun land is voor de zoveelste keer bijna failliet..
Dus gun ze deze overwinning!
Laatste dag in Manizales maak ik een dagtrip naar Chinchina.
Chinchina is een klein dorpje met een grote koffiefabriek.
Als ik uit de bus stap , voel ik het meteen.
Dit is een dorpje waar het zalig wonen is.
Groot genoeg , dus meer dan genoeg winkels en restaurants.
Maar klein genoeg om geen echte stad te zijn.
De kinderen krijgen juist les in verkeersveiligheid op het Bolivar plein.
De politie staat er glimlachend bij.
Ik wandel dus wat rond in het stadje op zoek naar een plekje voor een mooie foto zonder electriciteitskabels.
Bewonder de mooie huisjes en tuintjes.
En toch..
Opeens komen er een paar helikopters over die wat rondtoeren en dan toch iets verder aan grond gaan.
Ik zie ook nationale politie uit Pasto en een hele bus soldaten uit Medellin, twee steden hier allebei toch een heel eind vandaan!
Doet mij onmiddellijk denken aan Pijao , waar ik op weg was naar de mirador voor een mooi uitzicht.
En waar het leger eerst was , en alle plantjes aan 't controleren was (op bladluis)??
De 79 km van Ibague, op 1225 m, naar Armenia , op 1483 m, gaat over La Linea, op 3250 m.
La Linea is deel van de zeer drukke weg tussen Bogota en Cali ,met zeer veel zwaar vervoer .
Veel haarspeldbochten , in de meeste bochten staat er iemand om het verkeer te regelen.
De echt grote vrachtwagens kunnen hier echt niet samen door de bocht.
La Linea heeft 1 van de hoogste ongevallencijfers in Colombia.
Maar er wordt aan gewerkt.
Men bouwt een hoofdtunnel die meer dan 8 km lang gaat zijn.
Er komen ook nog 18 kleinere tunnels en 23 bruggen.
Bijna klaar!
Ondertussen blijft het een mooie rit die ons tot in de wolken brengt.
Armenia is hoofdstad van de Quindo provincie en deel van de Zona Cafeteria.
Zona Cafetaria , dat betekent goed weer, mooie stadjes, lekker eten, veel toeristen, een gezellige sfeer en natuurlijk koffie!!
Salento is een uurtje rijden van Armenia, heeft een ,je kan het niet anders noemen dan "kleurrijk" centrum, het is er zeer druk met vooral Colombiaanse toeristen die de artisenale winkeltjes binnen en buiten lopen.
Ik weersta de verleiding om iets te kopen en ga lekker eten.
Ik zie vandaag ook de eerste andere buitenlandse toeristen .
Ze zijn met een hele groep , hebben heel veel bagage bij en vullen op hun eentje een hele bus.
Niets voor mij!
Filandia is mijn volgende bestemming.
Minder toeristisch , maar voor mij veel mooier dan Salento.
Terwijl in Salento alleen maar een paar straten "kleurrijk" waren , is heel dit dorp mooi!
Er zijn toeristen , maar weinig.
Ik ga mijn "bandeja paisa" eten en koop een nieuwe handtas, een prachtig lokaal gemaakt kunstwerk .
Vandaag Pijao.
Een mooie rit erheen door koffie- en bananenplantages , op de bus een aangenaam muziekje .
Dan de berg op , voorbij een natuurpark en we zijn in het dorp.
Pijao is helemaal niet toeristisch , maar toch ook in dit dorp mooi gekleurde huizen .
Gewoon omdat ze het mooi vinden en het mooiste dorp van de provincie willen zijn.
Het is een piepklein dorpje ,1 lange straat met wat korte zijstraatjes.
Er zijn zo'n 6000 inwoners , waarvan er naar ik vermoed 5998 katholiek en 2 Getuigen van Jehova zijn.
Natuurlijk is er een Plaza Bolivar , waar het heerlijk is om op een bankje te zitten en naar de prachtige natuur te kijken.
Terug in Armenia ga ik een "cazuela de mariscos" eten , een overmaats en overheerlijk vispannetje zoals ik dat ook alleen nog maar gegeten heb in Colombia.
Daarna nog een tropisch onweer , maar dat kwam mij eigenlijk goed uit met mijn overvolle maag.
Ibague , Juntas , Rovira , Valle de los Munecos , Colombia ,2018.
Het is zondagmorgen als ik naar het busstation van Neiva wandel.
Vandaag zijn er hier presidentsverkiezingen.
Het is de tweede ronde ,en de mensen kunnen kiezen tussen: Ivan Duque, rechts , Gustavo Pedro, links , en 'geen van beide'.
Het stembiljet bestaat uit 2 foto's en een blanco vak.
Je moet een kruis zetten over de kandidaat die je kiest.
Terwijl ik wacht op mijn bus zie ik president Santos zijn stem uitbrengen op het grote Simon Bolivar plein in Bogota.
Daarna spoort hij zijn landgenoten aan om allemaal te gaan stemmen , voor Duque of voor Pedro , beide kandidaten hebben hun goede en slechte kanten zegt hij....een wijs man , die Santos!
Zijn opvolger wacht een moeilijke taak.
Het vredesverdrag met de Farc , de onderhandelingen met het ELN.
Wat te doen tegen de coca-teelt, terug besproeien vanuit de lucht , met alle gevolgen voor de mensen en de rest van de natuur?
En dan het vluchtelingen probleem.
Niemand weet hoeveel Venezuelanen er ondertussen in Colombia zijn.
De 6 miljoen Colombianen die naar Venezuela uitgeweken waren tijdens de 50 jaar burgeroorlog hier willen allemaal terug.
En volgens een enquete zou 89 %!!!!! van de Venezuelanen overwegen om naar Colombia uit te wijken..
Op de trieste lijst van landen die het meest asiel aanvragen staat Venezuela ondertussen al op nummer 4.
Als ik in Ibague aankom zijn de stembureaus nog open.
Er is dus nog heel wat extra groen op straat.
In mijn hotel word ik onthaald op een tasje lekkere Colombiaanse koffie,--welkom in Ibague!
Ik vraag wat ze het belangrijkste vinden , de verkiezingen of de worldcup?
Tsja, de verkiezingen zijn natuurlijk ook belangrijk..
Op het centrale plein gaat alles zijn gewone gangetje.
Mensen eten een ijsje, kinderen rijden met een autotje, het is , na de hitte in Neiva , een aangename 30 gr.
De volgende dag neem ik de bus naar de Canyon de Combeima tot de laatste stop in Juntas.
Vanuit Juntas kan je naar een mirador -uitkijkpunt , het gaat natuurlijk wel wat bergop..
Dit is ook het beginpunt van een zesdaagse trip over 80 km door het Sierra Nevado Nationaal Park.
Ik ben eens naar de eerste 500 meter gaan kijken....het ging "wel wat bergop"...
Het was er mooi, rustig, frisse , zuivere lucht..
Vandaag wil ik naar Rovira.
Er is geen mens op straat.
Iedereen , bij de bakker , in het cafe , in het restaurant , bij de kapper , in het benzinestation ,in de apotheek,bij de taxi's,in het bustation ,zit , in een geel Colombiaans truitje ,voor de TV.
Colombia speelt zijn eerste wedstrijd in de World Cup.
Ik koop een ticket en onze bus vertrekt.
Zo'n 15 minuten later staan we stil en wordt de film die we aan het zien waren stopgezet en vervangen door de laatste 2 minuten van de wedstrijd Japan-Colombia.
Het staat 2-1 voor de Japanners.
Dan worden er nog 5 minuten extra gespeeld, helaas , geen gooooaaaaaaalllll meer voor Colombia.
Het blijft dus zeer stil op de bus , en nog eens 5 minuten later rijdt onze bus verder.
Rovira is een klein dorpje zoals er zoveel zijn , en je komt er via een hobbelige weg met veel bochten.
Het heeft een kerk , een paar mooie pleintjes en 1 hoofdstraat waar ongeveer 20 restaurants zijn.
Even buiten het dorp , zo heb ik ergens gelezen , moet er de Valle de los Munecos zijn.
Ik vraag dus overal , wandel en wandel , kom uiteindelijk aan het ene bord , nog 500 meter.
Natuurlijk is er iets verder een splitsing en staat er geen bord meer.
Die 500 meter zijn dus een paar kilometer en veel zweten geworden.
Uiteindelijk kruip ik onder een prikkeldraad en SI !!!
De Valle is een minigebied van ge-erodeerde zandstenen te midden van het tropisch groen van de omgeving.
Een speciaal plekje waar ik helemaal alleen ben , wat het nog een stuk specialer maakt!!
De 250 km van Pasto naar Popayan duurt 7 uur , en dat is niet omdat onze chauffeur traag en voorzichtig rijdt.
Alle gebouwen in het mooie historisch centrum van Popayan zijn witte gebouwen.
Zelfs met het systeem van Pico en Plata , waardoor op weekdagen slechts 1 op 5 auto's mag rijden, is het hier zeer druk.
Volgende dag neem ik een busje naar Silvia.
Iedere dinsdag is er in Silvia een grote markt waar veel 'inheemsen' naartoe komen.
Ik ga op zaterdag , dus het is heerlijk rustig .
Ik wandel wat rond, geniet van de stilte , de goede lucht en de mooie uitzichten.
Ga nog eens een menu del dia eten waarbij ik me weer eens verbaas hoe je hier zo lekker en goedkoop kan eten en er dan ook nog het gevoel bij hebt dat je gewoon aanschuift aan de tafel bij moeder thuis.
De volgende dag neem ik eens een busje naar een stadje waar ik niets van weet,
Maar het is een andere richting uit op de landkaart , dus hoop ik op een ander landschap.
Op de bus wordt ik verwittigd dat ik naar Coca.. gebied rij.
Maar geen zorgen , ze zijn niet geinteresseerd in buitenlanders.
Als we een tussenstop maken aan de markt komt er een politieman op de bus en worden al onze paspoorten gecontroleerd.
We rijden door een weelderig groen gebied, warm en vochtig , hier groeit alles.
El Tambo blijkt een klein dorpje met maar een paar straten.
Maar , naar goede Zuid Amerikaanse gewoonte ,is er toevallig iets te doen.
In de kerk is er een soort fotomoment voor de baby's met de pastoor .
Er is een schoolfeest.
El Tambo is vandaag blijkbaar ook de aankomst van een wielerwedstrijd.
Er is nog een markt waar je lokale specialiteiten kan kopen.
En ik wordt uitgenodigd om plaats te nemen in zeteltjes uit recyclage autobanden.
Er worden mij veel vragen gesteld over Colombia en veiligheid, dus..
In Colombia is de politie en het leger je beste vriend.
Ik zag in Pasto dat iedere auto gecontroleerd werd bij het binnenrijden van de kazerne.
De koffer open , zelfs al zaten er alleen militairen in de auto.
Hier in Popayan ging ik geld afhalen , binnen in de Banco de Colombia.
Op nog geen 30 cm van mijn oor stond er een militair,met machinegeweer, vinger aan de trekker.
Toen hij zag dat ik een toerist was , kwam hij nog wat dichter staan.
Veilig geld afhalen dus, want ook buiten de bank stonden er nog 3 militairen , ook met vinger aan de trekker.
Militairen en politie zijn hier enkel om ons te helpen.
Als ze iedere Colombiaan moeten beboeten die zelfs in een schoolomgeving te hard rijdt, die een dubbele lijn overschrijdt, die rechts inhaalt,
de fietser zonder licht, de voetganger die door het rood gaat...
En KLM bood me een ticket aan naar Buenos Aires voor een lachpriz, zoals de Noren dat noemen.
Voor de eerste keer dus met de TGV naar Schipol, de comfort 1 klasse gaf me een comfortabele zetel en een lekker maal,weggespoeld met een spaans wijntje.
Op de 777 richting Buenos Aires kreeg ik ongevraagd een comfortstoel, luxe,luxe,luxe...
In Buenos Aires heb ik nog meer geluk.
Voor 1 keer zijn de ATM gevuld .
Ik kan dus geld afhalen!
Daarna lukt het mij zelfs om een subte kaart voor de bus te kopen..
En dus rij ik nog maar eens met stadsbusje 8 naar het centrum.
In Retiro , het gigantisch grote busstation van Buenos Aires kies ik uit de tientallen busfirma's voor Transandina en een ticket naar Tarija,Bolivia.
Tarija heeft een stedenband met Brasschaat , en ik wil er al zo lang heen.
The weather channel geeft nog maar eens 100% kans op regen , maar ik waag het erop!
100% kans wil toch niet zeggen , 100% van de dag regen?
De enige bus vertrekt binnen een half uurtje, en er is geen wifi in dit busstation.
Dus vraag ik de verkoopster of ik even van haar computer een berichtje naar huis mag sturen?
Dat mag..
Iets later ben ik dus onderweg voor een rit van 30 uur.
Het is een rit , con servicio , we krijgen dus regelmatig eten en drinken.
En gelukkig zit de bus nog niet halfvol.
Iedereen kan dus ruim gaan zitten.
Zelf heb ik 2 zetels.
Maar ik kan wel zeggen dat ik zowat alle houdingen van de Kamasutra voor singels geprobeerd heb om comfortabel te blijven zitten.
We nemen de grensovergang van Aguas Blancas naar Bermejo.
Weinig verkeer daar op de middag van Pasen en dus een vlotte grensprocedure.
Daarna gaat de nieuw aangelegde weg bergop en bergaf door een zeer mooi landschap.
De busrit eindigt na 1892 km en op 1870 m hoogte .
Ik neem nog een microbusje naar het centrum en vind onderdak in het Grand Hotel Tarija.
Tarija is de wijnstreek van Bolivie.
Het is een gezellig stadje met veel pleintjes .
En naar goede zuid-amerikaanse gewoonte zijn er vandaag een paar betogingen , maar ook een feest!!
Tarija bestond in 2017 200 jaar en dat werd vandaag (nog eens ?? ) gevierd.
Ik neem ook nog eens een micro-busje naar San Lorenzo.
Mooie rit door de 'badlands' van Tarija , en een mooi dorpje.
Op de terugweg hebben we een chauffeur 'muy sportivo' .
Een paar van mijn medereizigers in het kleine busje slaan een heleboel kruistekens.
Ik niet, heb niet zo'n goede band met hierboven.
Ik vraag me eerder af als we over de 'topes' rijden , of we een platte band hebben , of de schokbrekers kapot zijn , of beide?
Manizales is al jaren top 3 van steden waar het het best wonen is in Colombia.
De 79 km van Ibague, op 1225 m, naar Armenia , op 1483 m, gaat over La Linea, op 3250 m.
Het is zondagmorgen als ik naar het busstation van Neiva wandel.
Neiva is de hoofdstad van de Huila provincie , en het is er vooral warm!!
Popayan naar Pitalito is 150 km.
De 250 km van Pasto naar Popayan duurt 7 uur , en dat is niet omdat onze chauffeur traag en voorzichtig rijdt.
De laguna La Cocha is een groot meer op 2660 meter hoogte .
Dag allemaal,
In Jujuy is weinig te zien en het blijft koud en grijs.
Potosi ligt op 4067 meter hoogte , 1 van de hoogst gelegen steden ter wereld, en slechts 150 km van Sucre.
Dag allemaal,
