La Linea is deel van de zeer drukke weg tussen Bogota en Cali ,met zeer veel zwaar vervoer .

Veel haarspeldbochten , in de meeste bochten staat er iemand om het verkeer te regelen.

De echt grote vrachtwagens kunnen hier echt niet samen door de bocht.

La Linea heeft 1 van de hoogste ongevallencijfers in Colombia.

Maar er wordt aan gewerkt.

Men bouwt een hoofdtunnel die meer dan 8 km lang gaat zijn.

Er komen ook nog 18 kleinere tunnels en 23 bruggen.

Bijna klaar!

Ondertussen blijft het een mooie rit die ons tot in de wolken brengt.

Armenia is hoofdstad van de Quindo provincie  en deel van de Zona Cafeteria.

Zona Cafetaria , dat betekent goed weer, mooie stadjes, lekker eten, veel toeristen, een gezellige sfeer en natuurlijk koffie!!

Salento is een uurtje rijden van Armenia, heeft een ,je kan het niet anders noemen dan "kleurrijk" centrum, het is er zeer druk met vooral Colombiaanse toeristen die de artisenale winkeltjes binnen en buiten lopen.

Ik weersta de verleiding om iets te kopen en ga lekker eten.

Ik zie vandaag ook de eerste andere buitenlandse toeristen .

Ze zijn met een hele groep , hebben heel veel bagage bij en vullen op hun eentje een hele bus.

Niets voor mij!

Filandia is mijn volgende bestemming.

Minder toeristisch , maar voor mij veel mooier dan Salento.

Terwijl in Salento alleen maar een paar straten "kleurrijk" waren , is heel dit dorp mooi!

Er zijn toeristen , maar weinig.

Ik ga mijn "bandeja paisa" eten en koop een nieuwe handtas, een prachtig lokaal gemaakt kunstwerk .

Vandaag Pijao.

Een mooie rit erheen door koffie- en bananenplantages , op de bus een aangenaam muziekje .

Dan de berg op , voorbij een natuurpark en we zijn in het dorp.

Pijao is helemaal niet toeristisch , maar toch ook in dit dorp mooi gekleurde huizen .

Gewoon omdat ze het mooi vinden en het mooiste dorp van de provincie willen zijn.

Het is een piepklein dorpje ,1 lange straat met wat korte zijstraatjes.

Er zijn zo'n 6000 inwoners , waarvan er naar ik vermoed 5998 katholiek en 2 Getuigen van Jehova zijn.

Natuurlijk is er een Plaza Bolivar , waar het heerlijk is om op een bankje te zitten en naar de prachtige natuur te kijken.

Terug in Armenia ga ik een "cazuela de mariscos" eten , een overmaats en overheerlijk vispannetje zoals ik dat ook alleen nog maar gegeten heb in Colombia.

Daarna nog een tropisch onweer , maar dat kwam mij eigenlijk goed uit met mijn overvolle maag.

 

 

Vandaag zijn er hier presidentsverkiezingen.

Het is de tweede ronde ,en de mensen kunnen kiezen tussen: Ivan Duque, rechts  , Gustavo Pedro, links , en 'geen van beide'.

Het stembiljet bestaat uit 2 foto's en een blanco vak.

Je moet een kruis zetten over de kandidaat die je kiest.

Terwijl ik wacht op mijn bus zie ik president Santos zijn stem uitbrengen op het grote Simon Bolivar plein in Bogota.

Daarna spoort hij zijn landgenoten aan om allemaal te gaan stemmen , voor Duque of voor Pedro , beide kandidaten hebben hun goede en slechte kanten zegt hij....een wijs man , die Santos!

Zijn opvolger wacht een moeilijke taak.

Het vredesverdrag met de Farc , de onderhandelingen met het ELN.

Wat te doen tegen de coca-teelt, terug besproeien vanuit de lucht , met alle gevolgen voor de mensen en de rest van de natuur?

En dan het vluchtelingen probleem.

Niemand weet hoeveel Venezuelanen er ondertussen in Colombia zijn.

De 6 miljoen Colombianen die naar Venezuela uitgeweken waren tijdens de 50 jaar burgeroorlog hier willen allemaal terug.

En volgens een enquete zou 89 %!!!!! van de Venezuelanen overwegen om naar Colombia uit te wijken..

Op de trieste lijst van landen die het meest asiel aanvragen staat Venezuela ondertussen al op nummer 4.

Als ik in Ibague aankom zijn de stembureaus nog open.

Er is dus nog heel wat extra groen op straat.

In mijn hotel word ik onthaald op een tasje lekkere Colombiaanse koffie,--welkom in Ibague!

Ik vraag wat ze het belangrijkste vinden , de verkiezingen of de worldcup?

Tsja, de verkiezingen zijn natuurlijk ook belangrijk..

Op het centrale plein gaat alles zijn gewone gangetje.

Mensen eten een ijsje, kinderen rijden met een autotje, het is , na de hitte in Neiva , een aangename 30 gr.

De volgende dag neem ik de bus naar de Canyon de Combeima tot de laatste stop in Juntas.

Vanuit Juntas kan je naar een mirador -uitkijkpunt , het gaat natuurlijk wel wat bergop..

Dit is ook het beginpunt van een zesdaagse trip over 80 km door het Sierra Nevado Nationaal Park.

Ik ben eens naar de eerste 500 meter gaan kijken....het ging "wel wat bergop"...

Het was er mooi, rustig, frisse , zuivere lucht..

Vandaag wil ik naar Rovira.

Er is geen mens op straat.

Iedereen , bij de bakker , in het cafe , in het restaurant , bij de kapper , in het benzinestation ,in de apotheek,bij de taxi's,in het bustation ,zit , in een geel Colombiaans truitje ,voor de TV.

Colombia speelt zijn eerste wedstrijd in de World Cup.

Ik koop een ticket en onze bus vertrekt.

Zo'n 15 minuten later staan we stil en wordt de film die we aan het zien waren stopgezet en vervangen door de laatste 2 minuten van de wedstrijd Japan-Colombia.

Het staat 2-1 voor de Japanners.

Dan worden er nog 5 minuten extra gespeeld,  helaas , geen gooooaaaaaaalllll meer voor Colombia.

Het blijft dus zeer stil op de bus , en nog eens 5 minuten later rijdt onze bus verder.

Rovira is een klein dorpje zoals er zoveel zijn , en je komt er via een hobbelige weg met veel bochten.

Het heeft een kerk , een paar mooie pleintjes en 1 hoofdstraat waar ongeveer 20 restaurants zijn.

Even buiten het dorp , zo heb ik ergens gelezen , moet er de Valle de los Munecos zijn.

Ik vraag dus overal , wandel en wandel , kom uiteindelijk aan het ene bord , nog 500 meter.

Natuurlijk is er iets verder een splitsing en staat er geen bord meer.

Die 500 meter zijn dus  een paar kilometer en veel zweten geworden.

Uiteindelijk kruip ik onder een prikkeldraad en SI !!! 

De Valle is een minigebied van ge-erodeerde zandstenen te midden van het tropisch groen van de omgeving.

Een speciaal plekje waar ik helemaal alleen ben , wat het nog een stuk specialer maakt!!

Ik ben nu bijna op zeeniveau en nog steeds dicht bij de evenaar...

Het is hier nog steeds gele-koorts gebied, dus deet en zonnecreme smeren.

Ik vind nergens een stadsplannetje.

Ook niks over wat er hier in de omgeving te zien is.

Dus kies ik in de busterminal zomaar wat stadjes uit.

En hoewel er hier dus niets wereldschokkends te zien is , heeft deze reiziger toch wel bijzondere dingen gezien.

Op weg naar Baraja zien we een bord met de boodschap "vende leche de chiva"--geitenmelk te koop.

Ernaast  staat zoiets als een hoogzit van een redder op het strand .

Daar is bovenop een houten bakje gemaakt , waar , inderdaad , een geit op staat.

Iemand in ons busje wil wel een drankje.

Verse melk dus , en recht van de tap!

Baraja zelf is een klein dorpje , waar ik mij vooral verwonder over de vele bloemen en orchideeen die hier als onkruid groeien.

Yaguara ligt aan het stuwmeer van Betania.

Je kan er met een bootje gaan varen en natuurlijk vis gaan eten.

Gigante heeft een groot plein , met een zeer grote boom in het midden en daarvoor een zeer grote gitaar.

Het is er ook zeer warm en ik ga dus voor een paar ijsjes voor ik aanschuif voor een heerlijke kip.

In Neiva zelf is dus weinig te zien, maar  ja hoor, er is feest.

Ik heb de eer om toegelaten te worden in de VIP ruimte van de opening van het 58 ste Festival Folclorico Reinado National Del Bambuco festival.

Een dansfestival met veel mooie kostuums en een schoonheidskoningin voor iedere stad en wijk.

Zelfs miss Pitalito is hier.

En natuurlijk s'avonds vuurwerk!!

De eerste 30 km gaan zoals dat in Colombia gaat , vol gas..

Dan komen we aan een militaire controle , alle passen worden gecontroleerd.

We rijden het Nationaal Park Purace binnen en opeens is de weg weg.

Nationaal Park Purace is een  regenwoud en het is er koud!

De volgende 80 km is een oerwoud-drive .

De weg is smal , het is hier duidelijk een gevecht tegen het snel groeiende bos.

Het regent en de bergen zitten helemaal in de wolken.

Het gaat traag ,zeer traag .

Na , naar mijn gevoel ,gemiddeld zo'n 500 keer  hobbelen en botsen ,zien we weer een kilometerpaal .

Kilometer 55 , kilometer 56 ,...kilometer 57......, kilometer 60...

Nog nooit zo zitten uitkijken naar de volgende kilometerpaal.

Uiteindelijk zijn we door het park en is er weer een geasfalteerde weg.

Onze chauffeur controleert eerst al de banden en de bouten en geeft dan weer vol gas.

Zo'n 8 km verder is er weer een militaire controle.

Alle mannen moeten uit de bus en worden gefouilleerd en hun bagage gecontroleerd.

Daarna controle van de bagage van de dames.

Ik moet alleen maar mijn paspoort laten zien.

Daarna rijden we weer een paar kilometer formule-1 MET tegenliggers en dan is de weg weer weg.

Terug hobbelen , schommelen....maar het is nu veel warmer.

Uiteindelijk zijn we na 6 uur in Pitalito.

Pitalito is een klein , rustig stadje .

Behalve dat er nu juist een feest is.

Pitalito bestaat 200 jaar.

Hoera!

Feest, toespraken en vuurwerk...

Vanuit Pitalito neem ik een collectivo naar San Augustin.

In San Augustin is er een archeologisch park met zeer veel oude beelden.

Maar ik ga liever voor de omgeving.

Ik wandel het stadje uit richting archeologische vindplaatsen.

Een hondje volgt me.

Als je niet graag opvalt in een omgeving is rondwandelen met een zakje van de lokale supermarkt een goed idee.

Nog beter is natuurlijk als je zogezegd met je hond gaat wandelen.

Ik stop een lokale bus en leg de chauffeur uit dat ik naar de andere kant wil van het dorp.

Ik wil gaan wandelen en de natuur zien op weg terug naar Pitalito.

Geen probleem , en 'mijn hond' kan gratis mee.

Ik wandel nog een paar uur rond, met hond, zie mooie landschappen en zweet heel veel vocht uit.

Terug naar Pitalito rij ik mee in de laadbak van een jeep.

Toffe ervaring!!

Alle gebouwen in het mooie historisch centrum van Popayan zijn witte gebouwen.

Zelfs met het systeem van Pico en Plata , waardoor op weekdagen slechts 1 op 5 auto's mag rijden, is het hier zeer druk.

Volgende dag neem ik een busje naar Silvia.

Iedere dinsdag is er in Silvia een grote markt waar veel 'inheemsen' naartoe komen.

Ik ga op zaterdag , dus het is heerlijk rustig .

Ik wandel wat rond, geniet van de stilte , de goede lucht en de mooie uitzichten.

Ga nog eens een menu del dia eten waarbij ik me weer eens verbaas hoe je hier zo lekker en goedkoop kan eten en er dan ook nog het gevoel bij hebt dat je gewoon aanschuift aan de tafel bij moeder thuis.

De volgende dag neem ik eens een busje naar een stadje waar ik niets van weet,

Maar het is een andere richting uit op de landkaart , dus hoop ik op een ander landschap.

Op de bus wordt ik verwittigd dat ik naar Coca.. gebied rij.

Maar geen zorgen , ze zijn niet geinteresseerd in buitenlanders.

Als we een tussenstop maken aan de markt komt er een politieman op de bus en worden al onze paspoorten gecontroleerd.

We rijden door een weelderig groen gebied, warm en vochtig , hier groeit alles.

El Tambo blijkt een klein dorpje met maar een paar straten.

Maar , naar goede Zuid Amerikaanse gewoonte ,is er toevallig iets te doen.

In de kerk is er een soort fotomoment voor de baby's met de pastoor .

Er is een schoolfeest.

El Tambo is vandaag blijkbaar ook de aankomst van een wielerwedstrijd.

Er is nog een markt waar je lokale specialiteiten kan kopen.

En ik wordt uitgenodigd om plaats te nemen in zeteltjes uit recyclage autobanden.

Er worden mij veel vragen gesteld over Colombia en veiligheid, dus..

In Colombia is de politie en het leger je beste vriend.

Ik zag in Pasto dat iedere auto gecontroleerd werd bij het binnenrijden van de kazerne.

De koffer open , zelfs al zaten er alleen militairen in de auto.

Hier in Popayan ging ik geld afhalen , binnen in de Banco de Colombia.

Op nog geen 30 cm van mijn oor stond er een militair,met machinegeweer, vinger aan de trekker.

Toen hij zag dat ik een toerist was , kwam hij nog wat dichter staan.

Veilig geld afhalen dus, want ook buiten de bank stonden er nog 3 militairen , ook met vinger aan de trekker.

Militairen en politie zijn hier enkel om ons te helpen.

Als ze iedere Colombiaan  moeten beboeten die zelfs in een schoolomgeving te hard rijdt, die een dubbele lijn overschrijdt, die rechts inhaalt, 

de fietser zonder licht, de voetganger die door het rood gaat...

Groetjes

Veerle

Er is een klein eilandje , dat het kleinste beschermd gebied is in Colombia en dat een "koud, vochtig bos" moet beschermen.

Er zijn heel wat endemische dieren en planten.

Het is vlakbij Pasto , net over de berg ,en je komt er alleen met een collectivo.

Na een uurtje wachten zijn we met 5 in de auto en dus klaar voor de rit.

Het zijn 30 km niets dan bochten , omhoog de wolken en de regen in.

Op het hoogste punt maakt onze chauffeur wat kruistekens ...

Aan de andere kant van de berg is het koud en vochtig.

Normaal kan je hier met een bootje naar het eiland, maar er zijn geen toeristen.

Ook de vele restaurants zijn dicht.

Terug naar Pasto dus.

Daar neem ik een gewone bus naar Tuquerres.

Bij het buitenrijden van de busterminal worden de inzittenden geteld en de bus verzegeld.

We volgen een stukje de Pan American en gaan dan rechtsaf.

Vanaf hier gaat onze chauffeur over in formule-1 modus.

Vol gas , op een weg vlak naast een canyon.

Iedereen in de bus maakt wat kruistekens...

Tuquerres is chaotisch, druk , en er zijn veel aanbiedingen naar Ecuador.

Het lijkt mij een alternatieve manier om de grens over te geraken , misschien wat minder legaal dan via Ipialis, Rumichaca?

Terug dus naar Pasto.

Vandaag naar Sandona.

Het is prachtig weer .

Weer moeten we eerst de berg op, rond de vulkaan , en dan zo'n 700 meter naar beneden.

Sandona heeft een zeer mooie kathedraal,het is een heerlijk rustig dorpje waar de koffiebonen op de straat liggen te drogen.

Ik eet een menu del dia , met kip..

Geen idee wat de Colombianen met die kip doen..

Maar het moet zowat hetzelfde zijn als de Argentijnen met hun vlees doen..

Daarna nog een ijsje op het Bolivar plein , en terug de bus op naar Pasto.

In Pasto is het nog steeds warm en dus genieten op de pleintjes.

En zoals steeds is iedereen hier zo vriendelijk..

Colombia , ik word er goedgezind van!!

Groetjes

Veerle

Groetjes uit Colombia!

Het was nogal een hobbelige weg om hier te geraken.

De week voor ik vertrok omrijden via Brussel Noord door overvloedige regen.

De nacht voor ik vertrok een obus gevonden op de luchthaven die onschadelijk gemaakt moest worden.

De dag dat ik vertrok , mist op Schiphol, half uur te laat vertrokken , dus moeten lopen om mijn vlucht naar Bogota te halen.

In Bogota nog maar eens problemen met de leesbaarheid van mijn paspoort.

Dus voor de ogen van honderden aanschuivenden naar een supervisor gebracht die met een loupe mijn paspoort bestudeerde.

Toch een toeristvisum nr 5 gekregen ,geldig voor 90 dagen en hoera!!,vrijgesteld om  BTW te betalen op mijn hotels.

De binnenlandse vlucht naar Medellin was ook vertraagd.

Nog een nachtelijke busrit naar Medellin en ik kon mijn eerste pint drinken op mijn prive terrasje met uitzicht op Plaza Botero.

De volgende dag neem ik de metro naar het zuidelijk busstation en koop een ticket naar Pasto.

Ik heb nog twee uur over en wandel nog eens naar de stadsluchthaven .

Het is zondag en dus heeft men zo'n 300 plastieken stoeltjes geplaatst op het binnenplein van het busstation voor een misviering.

Er is veel volk en de pastoor van dienst heeft een synthesizer en zingt het spaanse levenslied ,''te amo" en "para siempre"..

Het is warm in Medellin , maar eens op de bus haalt iedereen zijn dekentje, muts, jas te voorschijn...

18 uur later , Gracias a Dios!! , maar vooral dankzij de stuurkunst van onze twee chauffeurs, zijn we veilig in Pasto.

San Juan de Pasto is een rustig stadje aan de voet van een vulkaan.

Er zijn heel veel mooie kerken waar ook het spaanse levenslied ten berde gebracht wordt.

Aangename muziek , en je kan hier blijkbaar zelfs je fiets en je hond meebrengen naar de kerk.

De volgende dag neem ik de bus naar Ipiales ,het grensstadje met Ecuador.

In ons busje zitten heel wat Venezualenen op weg naar een beter leven?

Met de Chilenen, Peruanen en Colombianen in ons busje hebben ze het over hun plannen.

Er wordt verteld dat je in Spanje een job kan krijgen en dan 1200 euro per maand kan verdienen.

Wat verder komt er een ambulante verkoper aan boord.

Iedereen koopt de heerlijk ruikende empenadas, behalve ik.

De man naast mij eet zijn empenadas , maar is verder heel stil.

Moet toch wel erg zijn om je land te moeten verlaten.

Voor hun is het hier wel heel koud , en wat voor mij een prachtig landschap is, is voor hun een vraagteken.

Wat staat hun nog te wachten?

Als we uitstappen in Ipiales wens ik hun Buen Viage!

Zij nemen het busje naar de grens.

Ik een collectivo naar Las Lajas.

Las Lajas is een kerk gebouwd boven een rivier.

Een soort Lourdes voor de Colombianen en zeer mooi gelegen.

Zeker de dagtrip waard!!

Groetjes

Veerle

Ik kan mijn subte kaart hier gebruiken voor de bus.

Bus 20,30 en 14 gaan naar de nieuwe busterminal.

Blijkt dan dat er verschillende busmaatschappijen dezelfde nummers gebruiken , maar niet dezelfde bestemming hebben.

Ik geraak uiteindelijk met een bus 52 in het busstation.

Neem een nachtbus naar La Rioja.

La Rioja ligt op ruta 40 , aan de voet van de Andes en is zo klein dat je kan wandelen naar het centrum.

Vanuit La Rioja kan je mooie busritten maken naar de omgeving.

Helaas , niet in het weekend.

Ik ga dus eens echte lekkere Argentijnse Bife eten met een fles bier in de cooler, en geniet verder van het goed weer op de Plaza van de 25ste mei .

Neem de volgende dag de dagbus naar Cordoba.

Het is donker als we aankomen in Cordoba, de toeristische dienst is dicht , dus geen stadsplannetje.

Ik was hier 2 jaar geleden na de aanslag op onze luchthaven.

Vind mijn hotelletje van toen terug , en de dame achter de balie herkent mij en is blij mij te zien.

Het voelt als thuiskomen , ik krijg zelfs mijn zelfde kamertje terug.

Ik ga nog eens wandelen , Cordoba by night.

De kathedraal en andere gebouwen zijn mooi verlicht.

Op een plein zijn de Argentijnen de tango aan het dansen.

Cordoba is een studentenstad , dus vol terrasjes en bars.

Cordoba is de tweede stad van Argentinie en wat mij betreft de gezelligste stad van Argentinie.

Even heb ik zelfs spijt dat ik hier geen 3 weken naartoe gekomen ben.

Ik geniet van de stad  en zijn atmosfeer.

Ga nog eens een buffet doen en moet daarna gaan rusten op een plein.

Geniet nog eens van de klank en licht-show aan de fonteinen .

Hasta luego Argentinia!!

Groetjes

Veerle

De eerste keer in 2005 , een beach ,een casino en een wandelpromenade na 1000 km rijden door de Atacama,de droogste woestijn ter wereld.

Een tweede keer in 2010 voor een bandenwissel.

In 2016 voor Kerst.

En nu dus terug.

Iquique heeft 365 dagen goed , droog weer,een temperatuur tussen 30 en 25 gr  en dat gemiddeld 400 jaar lang!!!

Er zijn veel terrasjes,veel nachtclubs, en er is natuurlijk een haven waar je lekker en goedkoop kan eten terwijl je de vis aan land ziet komen .

Je kan er gaan varen met een bootje, parapente, surfen, ..

Iquique heeft een strand waar je je nooit moet haasten om je handdoek te gaan leggen.

Een stadje waar de auto's al stoppen voor een voetganger ook al denkt om over te steken.

Rustig en veilig.

Bovendien heeft Chili de beste sociale zekerheid van Zuid Amerika.

Een appartement met zicht op zee is hier natuurlijk niet exclusief en niet duur.

Dus als ik ooit zou overwegen iets te kopen aan zee..

Vanuit Iquique kan ik met de bus op maandag , woensdag en zondag  terug naar Argentinie.

En dat over de Jama Pass.

De Jama Pass is 1 van de 3 belangrijkste grensovergangen over de Andes tussen Chili en Argentinie.

De meest zuidelijke gaat tussen Osorno en San Carlos De Barlioche.

Vlak naast een nogal actieve vulkaan , en tijdens de winter vaak dicht.

De drukste overgang is tussen Mendoza en Santiago De Chile, maar ook deze is soms tijdens de winter voor enkele dagen dicht.

De derde is dus de Pasa De Jama.

Omdat deze dichter bij de evenaar ligt , is deze pass heel het jaar open.

Enig probleem hier is dat aan de Argentijnse kant van de berg er wel heel veel regen valt en het transsport zich dus daardoor soms vastrijdt.

Vorig jaar is daardoor nog een rit van de Parijs Dakar afgelast.

Maar ik ga er dus voor!

Ik koop mijn ticket , maar als ik rond 23 u in het busstation ben , is er een probleem.

De bus van Andesmar staat in panne.

Ik en nog 10 medereizigers worden omgeboekt naar een andere maatschappij die ons tot in Calama gaat brengen.

Daar zou een andere bus moeten zijn die ons naar Argentinie brengt.

Om 2 uur s' nachts de bus uit voor een douane controle.

Om 5 uur s'morgens staan we letterlijk op straat aan wat de tweede terminal? van Calama is.

We staan voor een gesloten garagepoort met  een poster van Andesmar en hopen dat er en bus komt?

Het is koud in de woestijn, ik merk op dat zelfs de maan hier anders is.

Na een uur stopt er een bus van een andere busmaatschappij die ons meeneemt naar San Pedro De Atacama.

Daar wacht ons uiteindelijk de bus van Andesmar.

Vanaf hier gaan we richting Argentinie door een betoverend mooi landschap.

We vertrekken in San Pedro om 8u00 en zijn pas de Andes over om 16u.

Een hele reis dus..

Onderweg zien we meer motorijders dan ezeltjes en lama's samen.

Aan de Argentijnse kant begint het iets voor Jujuy te regenen.

In Jujuy komen we pas echt in een stortbui terrecht, en is het slechts 13 graden.

Alle kleren aan dus en met een heerlijk licht rugzakje op zoek naar een hotel.

s'Morgens zit ik te glunderen aan het ontbijt!

Een echte Argentijnse ober, heeeeeeeeerlijke echte Argentijnse koffie, medialunes!!

Viva Argentina!!

Groetjes

Veerle

Vooral in de buitenwijken gaan de straten hier zo steil bergop en bergaf dat ik ze nog niet te voet zou durven nemen.

Er is geen dagbus, jammer , dus met de nachtbus naar Sucre.

Het wordt een rustige nacht.

Bij het buitenrijden van Tarija meer ambulante verkopers op de bus dan er reizigers zijn.

Daarna geen ambulante verkopers meer , maar steeds meer reizigers.

Het is eerst koud op de bus, daarna lekker warm.

Sucre is de hoofdstad van Bolivie .

Ik wou graag nog eens naar Zuid Amerika.

En KLM bood me een ticket aan naar Buenos Aires voor een lachpriz, zoals de Noren dat noemen.

Voor de eerste keer dus met de TGV naar Schipol, de comfort 1 klasse gaf me een comfortabele zetel en een lekker maal,weggespoeld met een spaans wijntje.

Op de 777 richting Buenos Aires kreeg ik ongevraagd een comfortstoel, luxe,luxe,luxe...

In Buenos Aires heb ik nog meer geluk.

Voor 1 keer zijn de ATM gevuld .

Ik kan dus geld afhalen!

Daarna lukt het mij zelfs om een subte kaart voor de bus te kopen..

En dus rij ik nog maar eens met stadsbusje 8  naar het centrum.

In Retiro , het gigantisch grote busstation van Buenos Aires kies ik uit de tientallen busfirma's voor Transandina en een ticket naar Tarija,Bolivia.

Tarija heeft een stedenband met Brasschaat , en ik wil er al zo lang heen.

The weather channel geeft nog maar eens 100% kans op regen , maar ik waag het erop!

100% kans wil toch niet zeggen , 100% van de dag regen?

De enige bus vertrekt binnen een half uurtje, en er is geen wifi in dit busstation.

Dus vraag ik de verkoopster of ik even van  haar computer een berichtje naar huis mag sturen?

Dat mag..

Iets later ben ik dus onderweg voor een rit van 30 uur.

Het is een rit , con servicio , we krijgen dus regelmatig eten en drinken.

En gelukkig zit de bus nog niet halfvol.

Iedereen kan dus ruim gaan zitten.

Zelf heb ik 2 zetels.

Maar ik kan wel zeggen dat ik zowat alle houdingen van de Kamasutra voor singels geprobeerd heb om comfortabel te blijven zitten.

We nemen de grensovergang van Aguas Blancas naar Bermejo.

Weinig verkeer daar op de middag van Pasen en dus een vlotte grensprocedure.

Daarna gaat de nieuw aangelegde weg bergop en bergaf door een zeer mooi landschap.

De busrit eindigt na 1892 km en op 1870 m hoogte .

Ik neem nog een microbusje naar het centrum en vind onderdak in het Grand Hotel Tarija.

Tarija is de wijnstreek van Bolivie.

Het is een gezellig stadje met veel pleintjes .

En naar goede zuid-amerikaanse gewoonte zijn er vandaag een paar betogingen , maar ook een feest!!

Tarija bestond in 2017 200 jaar en dat werd vandaag (nog eens ?? ) gevierd.

Ik neem ook nog eens een micro-busje naar San Lorenzo.

Mooie rit door de 'badlands' van Tarija , en een mooi dorpje.

Op de terugweg hebben we een chauffeur 'muy sportivo' .

Een paar van mijn medereizigers in het kleine busje slaan een heleboel kruistekens.

Ik niet, heb niet zo'n goede band met hierboven.

Ik vraag me eerder af als we over de 'topes' rijden , of we een platte band hebben , of de schokbrekers kapot zijn , of beide?

Groetjes

Veerle

foto's Hong Kong 2018

Er is ook een kabelbaan helemaal naar een Grote Boeddha en een fantastisch uitzicht.

Ik wil naar Tai O.

Daarvoor moet ik naar het eindpunt van de metro en vandaar nog een bus.

Zoals gezegd is het hier druk, en mits wat creativiteit van mijn kant , hoef ik slechts 45 min in de rij te staan voor de bus.

Geloof me , de rij voor de kabelbaan naar de Grote Boeddha willen jullie niet gezien hebben!

De bus is netjes en er is een gordel voorzien.

Er zijn 3 zitjes waar er bij ons 2 zouden zijn , 

Dus mensen met iets bredere schouders dan ik zouden moeten dwarszitten.

Trouwens , ook mijn gordel was maar net lang genoeg.

De rit gaat steil omhoog en steil omlaag , met veel haarspeldbochten en veel verkeer.

De afgrond is soms zeer dichtbij.

En onze buschauffeur geeft volle gas!!

Tai O is een oud vissersdorpje met nog heel wat paalwoningen.

Mooi om te zien , en natuurlijk kan je er lekker eten en gedroogde vis kopen.

Mijn laatste dag hier neem ik de metro en de bus naar Stanley.

Stanley ligt aan de zuidkust van Hong Kong eiland.

Er is een markt, een paar stranden , een winkelcentrum..

Eigenlijk dus weinig te zien en doen.

Maar dat is dus Stanley.

Een half uurtje rijden met de bus.

En alle drukte van Hong Kong is weg.

De busrit ernaartoe laat me weer begrijpen hoe hier zo'n zwaar ongeval met een bus heeft kunnen gebeuren.

Ik geniet van een maaltijd met zicht op zee en neem dan de bus terug naar het centrum.

Kom terug in de massa en besluit toch nog 1 keer de Star Ferry te nemen..

Aanschuiven dus en daarna in het winkelcentrum oorverdovend lawaai.

De  Chinese Draak is op pad naar alle winkels..

Groetjes

Veerle

2018 is het jaar van de Hond.

De hond is trouw en loyaal, maar maak hem niet kwaad.

Als een hond je huis binnenkomt brengt dat volgens de chinezen geluk.

Hier in Hong Kong hebben  de beestjes het in ieder geval zeer goed.

Er is hier zelfs 2 keer per week een speciaal tv programma voor honden..

Samen met je hond naar TV kijken?

Moet nog een erfenis van de Britten zijn?

Natuurlijk gaat ook een chinees op familiebezoek met nieuwjaar.

Alhoewel, ik heb hier de indruk dat ze eerder samen gaan shoppen!

Ik zie de draak dansen in het Peninsula hotel, met heel veel lawaai !!

En s'avonds is er een mooie nieuwjaarsparade.

Het vuurwerk gaat dit jaar niet door.

Op de dag dat ik hier aankwam is er een zwaar busongeval gebeurd met bijna 20 doden en zeer veel zwaargewonden.

Men heeft besloten om het geld van het vuurwerk aan de slachtoffers en nabestaanden te geven.

Dat is nog eens een goed besluit!!

Na nieuwjaar wordt het nog drukker ,in de shoppingcentra kan je nu bijna letterlijk over de koppen lopen!!

Ik ga naar de Garden of Stars en naar Signal Hill.

Volgende dag met de ferry naar Lamma Island.

Lamma Island is het derde grootste eiland van Hong Kong , maar is toch maar 14 km2 klein.

Je kan met 1 ferry naar een vissersdorpje , waar je lekker kan eten.

Daarna kan je een wandeling maken over het eiland.

Inderdaad zijn ook hier weer uitzichtpunten, dus weer bergop , bergop , bergop....en bergaf natuurlijk ook!

Ook 2 mooie stranden en mooie begroeing.

De wandeling eindigt in een 2de vissersdorpje , waar je weer lekker kan eten..

En de ferry terug kan nemen.

Het is zondag en het is nieuwjaar , misschien is het hier daarom nu zo druk?

Ik moet een uur in de file staan voor de ferry terug , en ook op Hong Kong Island in de file voor de Star Ferry.

In de stad is het ondertussen zo druk geworden , dat ik naar een achteraf straatje ga om iets te eten..

Druk , druk, druk!!

 

De zeer vriendelijke dame van het toeristbureau drukt mij een plannetje af van waar ik heen  wil.

Zelfs met dit plannetje blijft het moeilijk.

Ik neem de metro en ben nu in Northern Territories .

Geen aanduidingen dus .

Ik vind de ommuurde stad , die een stuk kleiner is dan ik dacht.

Binnen zijn de steegjes smal , zeer smal, je krijgt er een claustrofobisch gevoel.

De bewoners zijn duidelijk niet blij dat ik hier ben, dus ik neem zeker geen foto's van mensen.

Daarna wandel ik nog wat in de buurt en kom terecht in een andere ommuurde stad.

Prachtig!

Vandaag een dagtrip gemaakt naar Macau.

Grensoverschrijvend gedrag, maar ik kon het niet laten.

Theoretisch zijn Hong Kong en Macau nu deel van China

Maar toch hebben ze nog hun eigen geld en hun eigen douane.

De formaliteiten gaan vlot.

Als ik in Macau uit de fast ferry stap heb ik  nog eens dat "yes, I've made it" gevoel..

Ik had nooit gedacht voet aan grond te zetten in Macau,wie van jullie wel?

Ik ben er dus toch, hoera!

En Macau  is zeer Portugees!!

Mijn basiskennis portugees 'bom dia' en 'obrigada' zijn dus nuttig

Het historisch centrum van Macau is Unesco World Heritage

En voor 1 keer ben ik 100% akkoord.

Dit is prachtig!!

Het is een perfecte mix van China en Portugal

Misschien door al inkomsten van de casinos op het andere deel van het eiland  is alles gratis te bezoeken?

Er is zoveel te zien , dat ik nog moet lopen om mijn ferry terug te halen.

Macau, een aanrader!!

Groetjes

Veerle