Het is helder weer en dus hebben we een prachtig uitzicht over de immens gote stad.

Daarna rijden we naar het noorden .

Via de Seikan tunnel, een tunnel van 53 km lang en meer dan 200 meter diep naar Hokkaido.

We logeren in Asahikawa , het stadje waar de meeste sneeuw valt in Japan.

De volgende dag maken we een dagtrip naar Wakkanai,

Meer dan 500 km rijden met de trein door een postkaart-mooi landschap.

Wakkanai is the-end-off-the-road van de spoorweg.

In 2014 was ik in Makurazaki, helemaal aan het andere eind van Japan, 3144 km hiervandaan, nog wat ten zuiden van Kagoshima.

Vanuit Wakkanai kan je een ferry nemen naar Korsakov op Sachalinsk-Rusland.

Helaas vaart die enkel in de zomermaanden en bovendien hebben we geen visum.

Yokohama is een havenstad op een half uurtje rijden van Tokyo.

Het is er aangenaam wandelen langs Tokyo bay.

Er is een pretpark, een ijspiste, een landmark tower, de grootste chinese wijk van japan.

Je kan een havenrondvaart maken of vanaf de passagiersterminal genieten van het uitzicht.

Hoewel hier ook zo'n 5 miljoen mensen wonen is het hier veel rustiger en aangemaner dan in Tokyo.

Morgen terug naar huis.

Het zal weer wennen zijn.

Geen shinkansen treinen meer die op tijd rijden , luxueus zijn, met free wifi en verwarmde WC.

Geen hotelkamers meer met slippers, kamerjas, en literflessen shampoo ..

Geen ekiben maaltijden voor op de trein of bestelautomaten aan het restaurant.

Geen winkeltje meer op het perron waar geen personeel aanwezig is , en waar men er dus van uit gaat dat je correct je aankopen scant en die dan ook nog eens correct betaalt.

De supermarkt werkt trouwens op hetzelfde systeem vermits de kassa's niet aan de uitgang staan maar ergens binnenin.

Japan waar er rekening wordt gehouden met de medemens.

Waar de persoon die op de rij voor je zit in de trein ,zich eerst omdraait en vraagt of het niet stoort als hij zijn stoel wat achterover laat leunen.

Waar niemand belt of lawaai maakt op de trein,metro.

Het land waar alles georganiseerd is.

Van het in en uitstappen in de trein tot en met de daklozenopvang.

En wat ik natuurlijk ook weer ga missen is de vriendelijkheid van de japanner.

Je bent hier dus echt welkom als toerist.

Niet alleen zijn er de 'toeristenprijzen' voor de japan railpas..(voor een japanner zou ons tripje zo'n 4 keer duurder zijn).

Maar de houding van de japanners zelf.

Overal werden we vriendelijk geholpen , kwamen ze zelf vragen of ze ons konden helpen.

Lieten ze ons voorgaan.

Hielpen ze ons bij het gebruik van een automaat.

Bedankten en bogen ze voor ons voor alles en nog wat..

En ja, natuurlijk bogen wij met hun mee..

Ik was er al eens in 2010 ,achter op een GS Adventure van BMW.

Mijn broer aan het stuur, en ik dus achterop, op de beste plaats, rondkijken en genieten!

Een memorabel ritje was dat .

Helemaal van New York naar Buenos Aires.

Een rit met de A van Avontuur, en de J van Je maakt eens heel wat mee!

Ecuador ligt op de evenaar, dus ik dacht dat het er zeer warm ging zijn.

Maar was ik blij met mijn dikke gekregen fleece toen ik op de evenaarslijn stond!

Het monument waar wij officieel van noord naar zuid en van winter naar zomer reden lag hoog in de bergen en het was er koud .

Het was een land waar we meestal 'in de wolken' reden en we regelmatig terecht kwamen in een hotelletje waar men geen spaans begreep en het internet maar bepaalde uren van de dag werkte.

Tijd om nog eens terug te gaan ..

Ik vlieg met KLM naar Guayaquil .

Het begint al spannend, want het waait in Belgie en dus is 'mogelijk' het treinverkeer verstoord.

Thalys en Shinkansen zijn niet echt synoniemen..

Op Schiphol is het druk,ik ben juist op tijd aan de gate om in te stappen.

Op de vlucht krijgen we 3 keer te eten ,maar er wordt vooral wijn, veel wijn, heel veel wijn  gedronken.

En in deze mondiale wereld kan je het dus meemaken dat je in een nederlands vliegtuig een flesje wijn uit zuid afrika krijgt ,waarop een taxfree bandje van maleisie zit, en dat je dan aan je mongoolse buurman moet vragen om je te helpen het open te maken..

Na nog een korte tussenlanding in Quito zijn we 14 uur later in Guayaquil.

In deze luchthaven moet iedereen onder streng toezicht "zijn voeten vegen" aan een desinfecterende mat om ziektes bij de bananenteelt te voorkomen.

Er staan ook wat grote borden met info over het coronavirus.

Voor een keer heb ik een taxi besteld en ik krijg al direct van mijn knappe chauffeur --met 5 kinderen--een briefing over waar het veilig is en waar niet.

Guayaquil is de grootste havenstad van Ecuador en ligt dus op zeeniveau.

Het is er warm en zwoel dus ga ik wandelen langs de Malecon 2000.

Ik ga ook nog naar Iguana park, naar de wijk Las Penas en beklim de trappen van Cerro Santa Ana.

Daarna koop ik een Metrovia kaart en rij eens naar de busterminal.

De busterminal is zeer groot en zeer druk, op het gelijkvloers zijn de kantoortjes van 112 verschillende busmaatschappijen en komen de bussen aan.

Op het eerste en tweede verdiep vertrekken de bussen.

Natuurlijk zijn er ook veel winkeltjes , en verschillende foodcourts.

Terug in de stad zie ik de carnavalstoet , ze hebben hier beter weer dan in Aalst.

Vorige nacht heeft het geregend, dus was het vandaag nog wat plakkeriger.

Ik dus terug naar de Malecon zoveel mogelijk schaduw opgezocht, en af en toe een shopping mall en museum ,airco kan zalig zijn!!

Overdag zo'n 20 gr , s'nachts wat frisser.

Het is er vergeleken met Guayaquil heerlijk rustig rondwandelen .

De stad is ergens in de 16de eeuw door een spanjaard gesticht en de stadspoort staat er nog altijd.

Ook in het centrum nog veel gebouwen uit die tijd.

En dan is er ook nog het Jipiro park.

Een park waar je met een bootje kan varen , met een treintje kan rijden,met een paard kan gaan rijden, iets eten, drinken.

Speciaal eraan is dat men hier replica's gebouwd heeft van bekende gebouwen.

Zo is er een kopie van de tempel van Palenco, een eifeltoren, een chinese pagode, een Basilius kathedraal, een moskee, een boedistische tempel.

Het zal wel toeval geweest zijn , maar net als ik aan de Big Ben kom begint het te regenen...

Vandaag naar de kapper geweest, nog eens een menu del dia gaan eten, en daarna nog wat rondgewandeld langs de vele pleintjes en kerken.

Mooie kerken ,met veel goud en veel gelovigen, zoals altijd in zuid amerika.

Maar toch , het valt me op dat er vandaag toch wel heel vaak een kerkdienst is.

Om 7-8-9-10-11-12 uur...

En de gelovigen staan tot buiten toe aan te schuiven???

Dan merk ik dat iedereen met een zwart kruisje op zijn voorhoofd rondloopt.

Het is aswoensdag!

Na de rust van Loja vind ik het er vooral druk.

In Loja was geen toerist te zien, hier zijn dan wel geen bussen chinezen , maar toch overal toeristen.

Er zijn ook honderden souvenirwinkeltjes waar je kleurrijke sjaals, mutsen, hoeden, aardewerk kan kopen..

Ik logeer in een zeer mooie possada  en ga nog eens een heerlijke menu ejecutivo eten.

Bij zo'n 'dagschotel' heb je keus tussen 2 soorten soep, tussen zo'n 5 hoofdschotels met vis, vlees of kip, en daarbij krijg je dan ook nog een drankje en een nagerecht.

De porties zijn groot en voedzaam,  in de bergen moet je goed eten , zijn vers klaargemaakt en kosten 2 of 2,5 dollar.

Met een volle maag ziet alles er natuurlijk beter uit.

Hoe meer ik ronddwaal door de straatjes , hoe meer mooie plekjes ik ontdek.

Cuenca heeft ook , op wandelafstand van het centrum ,een archeologische site :Pumapungo, een oude inca stad.

Men heeft de site wat interessanter gemaakt door ook een park aan te leggen met de groenten en planten zoals ze ook gebruikt en gekweekt werden door de inca's.

Het begint te regenen, dus naar het museum ernaast met de archeologische vondsten.

Mooie dingen, die inca's konden er wat van!

In hetzelfde museum is ook het etnografisch museum waar alle etnische groepen van Ecuador aan bod komen.

Van sommige stammen zijn er nog slechts 10.000 mensen over.

Van iedere groep is er duidelijk uitleg over hun geloof , hun kleding en hun feestdagen.

Ik ben het meest onder de indruk van de grote tentoonstelling over de Shuar tribe en hun 'shrunken heads'.

Beneden is er nog een tijdelijke tentoonstelling over India .

Prachtige beelden van de belangrijkste goden ,mooi patchwerk ,een paar zeer oude poorten en muziekinstrumenten.

Het is ondertussen al lang terug droog en zonnig .

Dus ga ik terug naar het centrale plein en geniet van een lekker ijsje.

Er werd bericht dat er ergens op een markt in China een nieuwe ziekte was uitgebroken.

Tsja,als je weet dat Chinezen de reputatie hebben alles op te eten behalve de poten van de tafel.

En dat ze de wereld record houder zijn van de meest vreemde dingen te eten om onder andere hun viriliteit een boost te geven, zijnde botten van tijgers, schubben van pangolins, ..

Ze zijn ook met heel veel en wonen soms zeer dicht bij elkaar.

Nog een factor om ziektes te krijgen en te verspreiden.

We dachten dus dat dit iets van en voor de chinezen was en keken geinteresseerd toe toen ze steden isoleerden en een ziekenhuis bouwden in 10 dagen.

We lachten erom en maakten grapjes over hoelang het hier duurt om een Lange Wapper of zoiets te bouwen.

Maar terwijl we China volgden bleek opeens het virus in Europa te zijn.

Italie, Spanje,..

We zagen beelden van overstelpte ziekenhuizen en kerken die het aantal doden niet meer konden bijhouden.

En opeens gingen alle grenzen dicht.

Opeens was het virus niet meer ver-van-mijn-bed maar was het overal.

We mochten niks meer, alle winkels gingen dicht, scholen sloten, alleen naar de winkel voor voeding was nog toegelaten.

Iederen bleef braaf binnen en als je al eens buiten ging werd je argwanend bekeken.

Iedereen leek bang om hallo of goedendag te zeggen.

We voelden ons schuldig om naar buiten te gaan.

Ook bij ons in Belgie kregen we ontzettende cijfers te horen.

Gelukkig had ik in deze periode maar 1 vriend die positief getest werd op Covid en die gelukkig hersteld is.

Ondertussen zijn we een paar maanden verder.

De saga van de mondmaskers die onze overheid ons beloofde en die maar niet kwamen is ondertussen voorbij.

De cijfers en statistieken gingen de goede kant op en dus kwamen er versoepelingen.

We mochten terug naar onze winkel naar keuze, ook als die een paar kilometer verder was .

Week na week gingen andere winkels, zwemaden, cinema's weer open.

Het was een prachtig voorjaar en een warme zomer, en we dachten dat het voorbij was, we waren klaar voor back to normal.

Toen kregen we hier in het Antwerpse een 'piekje' in de besmettingen en werd een avondklok ingesteld.

Door mijn job ben ik een 'braaf' kindje dat s' nachts toch nog op weg mag zijn,

De ene avond zag ik nog -alles is voorbij feestjes-- en de volgende avond was alles dicht , geen geluid te horen..

Antwerpen kwam er bovenop, maar daarna gingen in september  de scholen open... en kwamen de reizigers terug.

Cijfers weer omhoog.

In oktober ook nog de kotstudenten.

Die hun bubbel thuis ,in de jeugdvereniging, op de trein en op kot hebben.

Natuurlijk, want je bent maar één keer jong .

Er bovenop hadden we ook nog een regeringswissel.

Waardoor de noodregering geen verstrengingen meer invoerde, en de nieuwe regering rustig de tijd nam om zich in te werken.

En toen begonnen ook nog eens al onze regeringen een eigen beleid te voeren.

Niet goed voor de besmettingscijfers..

De tweede golf werd een pijl.

Daardoor zitten we nu in een soort lockdown die eerst niemand een lockdown wou noemen en die ook nu--nog--geen echte lockdown is.

We zitten in een corona-barometer saga, alhoewel..?

Wat wel duidelijk is ,

This is not the end,

This is not even the beginning of the end.

But , perhaps, is the end of the beginning..

Wordt vervolgd...