Weinig gelovigen natuurlijk, maar wel veel shoppers.
Het zijn de drukste koopweken van het jaar.
Dus alle shoppingcenters zijn open van 10 tot 22u , dzjingle bell's muziek, en liedjes over de Red Nosed Rendeer.
Veel kerstbomen , een massa mensen die veel kopen , foto's nemen en eten.
Na Kerst het vliegtuig op naar Manilla.
Om 1 uur s' nachts toegekomen.
Er staat een shuttlebus klaar om ons naar het centrum te brengen, 2 uur rijden.
Op de radio: The Greatest and the Newest Hits!
Twee uur genieten van easy listening muziek uit de jaren 50 en 60.
Engelstalige bard dus genre I will never love this way again----Cry-y-y-ing over you..
Allemaal uit volle borst meegezongen door onze chauffeur.
Om 3u30 waren we in Manilla.
Wat een groot busstation zou moeten zijn , waar ik hoopte wat koffie te kunnen drinken tot de ochtend, bleek enkel een afgesloten binnenplaats te zijn, met een paar banken onder een afdak.
Met een wachtzaal , die gesloten was , zonder cafetaria.
Bovendien regende het , en ging de poort direct achter ons toe.
Om op dat uur een taxi te nemen leek me geen goed idee, dus ging ik maar bij de andere dropouts zitten.
Het was niet koud , we zaten droog en we hadden een gewapende bewaker.
Toen het licht werd de MRT genomen naar het centrum.
Heel druk en ik kreeg al direct de raad om mijn rugzak op mijn buik te dragen.
Manilla is een zeer grote , drukke stad, 15-20 miljoen inwoners.
Ik logeer aan Roxas Boulevard, naast het Hyatt en andere dure hotels.
Dit is dus de betere buurt.
Toch kan iets gaan drinken op een bankje met uitzicht op de baai niet.
Zodra je het hotel uitkomt wordt je aangeklampt door kinderen.
Give me money mam.
Aangeklamd door andere bedelaars.
aangeklamd door verkopers van horloges , handtassen.
Overal is politie en bewaking.
Als je het shoppingcenter binnen wil moet je door een metaaldetector.
Je wordt gefouilleerd, je handtas wordt nog eens extra gecontroleerd.
Als je dan binnen het shoppingcenter de Starbucks binnen wil, nog eens gefouilleerd,, en binnen in de Starbucks staan er dan nog 2 gewapende agenten;
Buiten wordt van iedere taxi die iemand meeneemt de nummerplaat genoteerd.
Ieder auto die in de garage binnen wil , wordt op bommen gecontroleerd met zo'n spiegeltje.
Op straat ook heel veel gewapende politie en kinderen met speelgoed pompgeweren.
,
Hier in Manilla heeft men geen tuk-tuk's maar een soort bakfiets, waar de bak rechts van de fiets hangt.
Hier rijden ook jeepney's ,dat zijn achteraan open cammionetten met zitbanken rechts en links.
Ze rijden via een vast traject en zijn allemaal even lelijk.
s'Morgens stinkt Manilla naar de urine, de rest van de dag naar uitlaatgassen.
Mooi is er hier weinig.
Ik ben al naar Rixal Park geweest, een groot park ter ere van de nationale held.
Naar Intra Muros, de oude stad , nog gebouwd door de Spanjaarden.
Naar het Nationaal Museum, oud gebouw , maar mooie collectie.
Ik ben ook naar Hotel Manilla geweest , een Landmark, duur hotel, 100 jaar oud.
De nood was hoog en het begon te regenen, dus..
Ik heb dus al gezeten tussen de 'have' en 'the have not', allemaal in datzelfde T-shirt.
Voor zij er tussenin is er Mc Spaghetti, 50 pesos.
Na de jungle van Manilla naar de jungle van de toerist.
Na een week Manilla, wat een domme denkfout was van mij , voelde ik mij als iemand die 30 jaar volcontinue gerookt heeft en op 4000 meter hoogte leeft;
Wat het zin heeft om te roken in Manilla blijft mij duister.
Als je adem haalt achter één jeepney heb je je dosis voor één maand binnen.
En het stikt er letterlijk van de jeepney's.
Sigaretten worden hier zoals in zoveel landen per stuk verkocht;en geen arme heeft ooit geld te weinig voor een sigaret.
Ik heb het geprobeerd, te gaan wandelen naar de zoo , naar de grootste mall van Asie voor die van Peking open ging.
Maar de verschrikkelijke lucht en de onveiligheid die ik aanvoelde dreven me steeds weer naar de mall in mijn buurt.
Ik ben nu op Het eiland van de Fillipijnen: Borocay.
Eenvoudig was de weg hierheen niet.
Om 7 u de metro genomen , er van uit gaande dat de meeste criminelen dan nog slapen;
Er was zelfs nog ruim plaats in de women-only cabine;
Dan de bus naar Clarck airport, de low-cost luchthaven.
Naar men zegt is Manilla Corry Aquino Airport de slechtste luchthaven ter wereld ,maar dan zijn ze hier nog niet komen kijken.
Enfin, ik heb er een gezellige babbel met een familie uit Kuala Lumpur.
Hun kinderen gingen de eerste zes jaar naar de Chinese school.
Leerden Mandarijn en Kantonees, daarna Malay en Engels.
In Kalibo wordt iedereen op een bus gezet naar Caticlan.
Naar Caticlan wordt niet meer gevlogen , er waren teveel ongevallen;
Van Kalibo naar Caticlan is een busreis van 2-3 uur.
Mooie landschappen, maar je merkt wel dat er hier regelmatig serieuze stormen zijn.
Vele stukken weg zijn weg.
Aangekomen in Caticlan worden we op een boot gezet.
Het soort boot dat ze bij ons zouden gebruiken om over de Donk naar de eendenkooi te varen.
Ik denk dat ze normaal ook niet s' nachts varen;
Onze boot was on the other side om 6u en het was donker.
Geen andere keuze dus dan een moto-met-side-car te nemen;
Helaas kon mijn chauffeur het hotel niet vinden.
Ik heb dus 2 uur doorgebracht in zo'n brommer met side-car.
Het had geregend, dus er waren diepe plassen, mijn driver probeerde een paar short cuts.
We zagen veel mensen met hun zaklamp.
Mijn rug en hart zijn blijkbaar nog perfect in orde;
Uiteindelijk dropte mijn chauffeur mij ergens aan de beach.
Het moest hier ergens zijn.
Na nog een fikse wandeling langs de beach en veel vragen , terug en vooruit, toch mijn hostel gevonden.
In daglicht lijkt Borocay inderdaad op wat het is.
Ik logeer aan de windy-side, ideaal voor kite-surfers en om s' avonds op je terras te zitten.
White Beach , waar Borocay zo beroemd om is, is hier slechts 500 m vandaan.
Daar heb je heel de dag zonnig, windvrij,warm weer.
Het zit hier tsjokvol Koreanen, Taiwanezen, Chinezen en Russen;
Er zijn naast White Beach ook nog Bulabag Beach, Puka Shell Beach en nog veel meer beaches, voor de liefhebbers zijn er zelfs waar je moet voor betalen.
500 pesos voor exact hetzelfde als al de andere stranden.
Maar er is blijkbaar een markt voor.
Ver weg van het strand ben je hier nooit, maar het kan.
Het binnenland is tropisch groen,met de hoogste berg 100 meter.
De huizen hier zijn in hout, met heel mooi gevlochten muren en ramen uit bamboe.
Ik heb er in zo eentje gelogeerd.
Kon natuurlijk geen volledig huis betalen , enkel een kamertje zonder airco.
Uit eerste hand kan ik jullie vertellen dat de kamers zeer gehorig zijn, zoals men dat noemt.
Je deint mee met het gebouw als je buren thuis komen, als zij warm water gebruiken daveren alle wanden, gaat er iemand naar 't WC , dan gaat het in alle andere kamertjes van blup-blup-blup.
Hier ook een storm meegemaakt waarbij de electriciteit uitviel, goed, dan zie je de wanden niet bewegen..
En mijn kleine groene gekko-vriendje is ook terug.
Je kan hier goed gaan eten , buffetten en happy hour zijn overal;
Er is hier zelfs een hobbit-bar , met enkel dwergen als bedienend personeel.
Toerist gebied , met hogere prijzen dan in Manilla.
Voordeel is dat iedereen goed Engels spreekt en er geen bedelaars zijn.
Natuurlijk zijn er op het strand aanbiedingen voor massage, horloges, hoeden, boottochten, maar het gaat er allemaal relaxt aan toe;
De verkoper van de handgesneden houten schildjes belt ondertussen met zijn I-pad--modern times!!
Niks free , behalve de boekjes van de Jehova's Getuigen.
Na een paar dagen terug de bus op naar de jetty.
De tocht over de Straat van Tablas was dit keer in een bangka boot --google dat maar eens;
Gelukkig was de zee zeer rustig.
Daarna het vliegtuig op-- deze luchthaven was in verbouwing.
Dan nog een rit met een jeepney, die pas vertrok toen hij echt-echt vol was.
Toen nog een fikse voettocht.
Ik ben nu in Angeles.
Normaal had ik doorgevlogen naar Palawan , het Borneo van de Filipijnen.
Helaas schrapte Air Asia ook deze vluchten , niet winstgevend meer.
Bovendien hebben ze in Palawan dit jaar ook al heel wat tyfonen over zich heen gekregen.
Dus blijf ik een paar dagen hier;
Angeles was een grote Amerikaanse luchtmachtbasis.
En de Amerikanen maken , zoals het hoort, not only War , maar ook Love.
Er waren hier toen ongeveer 10.000 dames met een zeer oud beroep.
Tot, volgens de Filipijnen bestaat er een God, de vulkaan Mount Pinataubu uitbarste , en heel deze poel der verderf bedolf onder as.
De Amerikanen hebben hun basis gesloten;
Toch is Angeles ook nu nog de plaats voor plezier en vertier, de gogo-jungle van de Filipijnen.
Ik logeer op Fields Avenue, vlakbij Walking Street, de lokale Reeperbahn.
Er zijn hier nog steeds veel dames, in sommige café's hebben ze een nummer opgespeld.
Zeer vrouwvriendelijk stadje, vrouwen moeten geen entree betalen om een bar binnen te gaan.
Werkaanbiedingen genoeg , je moet alleen +18 zijn.
Overdag is het een gewoon , druk stadje.
Met een mall met een heerlijke foodcourt en gratis optredens.
Niet dat de Grieken hun Olympos moeten verkopen hebben.
Wel omdat Bali Boeddhistisch is en tsjokvol tempeltjes staat.
Eén tempeltje voor iedere huis, iedere winkel, iedere straat en dan zijn er de grote tempels natuurlijk ook nog.
De ingangspoort van de tempel lijkt wel een tempel die men in tweeen gespleten heeft en dan de beide helften uit elkaar geduwd heeft.
Twee delen dus , links en rechts,yin en yang, positief en negatief, goed en kwaad.
En het kwade is zeker ook nodig, hoe kan je anders het goede herkennen?
De tempels hebben veel houtsnijwerk en een massa gedetailleerde tekeningen.
De dagelijkse offergaven heel wat minder fotogeniek dan in andere landen.
Meer een slordig kartonnen doosje.
De beelden, bewakers van de tempel, zijn dan weer beter af.
De meeste krijgen ter bescherming van de zon en de regen een dakje boven hun hoofd;
En om er een beetje gekleed uit te zien een doek rond hun middel.
In zwart-wit, yin-yang, plus-min
Kan ook zijn dat schaken hier zo populair is?
Voor mij is Bali een speciale stop.
Ik ben hier op bezoek geweest bij vroegere buren van mij.
Hun verhaal is een combinatie van het wereldwijd verhaal van het klein pensioentje, gecombineerd met het-laat de boel de boel in Belgie-, en wat je al gehad hebt..
Het waren toen al goede buren en ze gaven me nu de gelegenheid om eens niet een slapeloze nacht door te brengen op een luchthaven, maar afgehaald te worden.
En om uit de eerste bron nu eens te horen en te zien hoe dat nu is, het leven van een expat.
Wel..
Gerty en Raymond hadden in Ekeren al een huis ' uit de showroom', perfect interieur, mooi aangelegde tuin met koi-vijver.
Hier hebben ze een nog mooier, groter huis , met een zwembad,heel het jaar door een dikke 30 gr in en uit het water.
Een stuk beter dus dan aanschuiven op de Antwerpse ring?
Mijn logeerkamer was zowat even groot en comfortabel als mijn appartement thuis.
En mijn tijdelijke Foster Parents hebben ook lekker voor mij gekookt.
De gaatjes van de broeksriem gingen de andere kant op.
Ze wonen in Sanur en dat is een badstad aan de oostkust van Bali.
Het gaat er allemaal rustig en gemoedelijk aan toe.
Weg is het onveiligheidsgevoel.
Ik ga van noord naar zuid op het strand, ga wandelen in de mooie mangrove vlakbij.
Neem eens de bus naar Nusa Dua schiereiland en heb daar een inleef-namiddag hoe het leven is in een resort hotel als het Grand Hyatt.
Ik mag ook nog mee naar een vergadering van de jachtclub en we gaan samen eten in een goed restaurantje, dus voor 1 keer geen rijst of noedels.
Er zijn dus toch mensen die mijn teksten lezen , want inderdaad.
Bali is niet Boeddhistisch , maar Hindu.
Mea culpa, mea culpa..
Er lopen hier dus geen oranje mannetjes rond, ik ga het zo proberen te onthouden.
Verder kijkt men hier eigenlijk niet op een god meer of minder.
Er zijn massa's tempels, massa's goden , maar vooral heel veel bijgeloof.
Zo kan je bvb 6 tanden laten vullen tijdens een -natuurlijk betalende- ritueel;
Ben je gelijk verlost van de 6 kwaden in jezelf, oa boosheid,verwardheid , dronkenschap en verlangen.
Na Sanur naar Ubud, een kunstenaarsdorpje in het binnenland.
Toeristisch, het is zo'n dorpje waar iedere toer langs komt.
Het is hier regenseizoen nu , zeer mooi groen , plakkerig warm en weinig toeristen.
Er is hier wel wat te zien.
Ik was al in het Blanco museum, kunst van de Balinese Dali.
Het museum Puri Lukisan, hedendaagse en oudere kunst, in de prachtige tuin kon je leren weven, schilderen en muziek beleven.
Het Palace of Ubud.
Een heleboel House of. Painter of Sculptor...het is uiteindelijk een kunstenaarsdorp.
Heel veel Pura tempels, de ene al mooier dan de andere.
Soms denk je een tempel te betreden , blijkt het de entree te zijn van een gewoon huis.
Er is hier ook een mooie wandelweg door de rijstvelden.
Het pad is een soort Walk of Fame.
Iedere tegel is gepersonaliseerd, en dus naar ik aanneem ook gesponsord door toeristen ,hotels en café's die hun handafdruk en boodschap hebben achtergelaten.
Je hebt hier Monkee Forest , een gebied met een paar mooie Pura tempels , maar ook een grote kolonie apen.
Toeristisch, iedereen wil op de foto met een aap, maar wel een mooi bos.
Er is een dorpje vlakbij Ubud, Petulu.
Petulu is wereldberoemd in Bali voor een grote kolonie Herrons--een soort kleine witte reigertjes;
Niemand weet waarom ze eigenlijk juist daar in mass bij elkaar komen, daarom is er maar weer een God en mythe gecreeerd.
Ga je verder, kom je in de kleine dorpjes.
Daar wordt biljart ipv schaak gespeeld.
Iedere straat heeft zo zijn eigen specialiteit, de ene maakt houten stoelen, de andere houten vogels.
Je kan hier voor een prikje handgeweven stof kopen , aan 1 stuk wordt 1,5 jaar gewerkt.
Ik kwam langs een klein winkeltje waar men meer dan 25 miljoen jaar oud petrified wood verkocht;
Er is ook een bloeiende markt voor liefhebbers van joga-massage of het jezelf uithongeren om tot een hoger spiritueel niveau te komen;
In Ubud kan je ook heel lekker eten , keuze genoeg;
Volgens de Australiers heel goedkoop.
Maar met mijn budget ga ik het een stuk makkelijker krijgen dan hun om tot een hoger spiritueel niveau te komen.
Ben ook eens gaan wandelen naar de Campuang Ridge en de Sayan Ridge.
Weg van het drukke winkelcentrum.
De heuvels zijn helemaal ingenomen door resorts , gelukkig werd ik regelmatig uitgenodigd door de bewaking om binnenin eens een kijkje te nemen;
Mooie dingen gezien!!
Na madame tuk-tuk, madame riksja, madame motobike, madame jeepney, ..ben ik nu gepromoveerd tot madame Transport.
Hier in Bali hebben veel mannen een auto of brommer die je voor een 'special price' ergens naartoe brengen.
Die speciale prijs geldt natuurlijk alleen voor mij, wat had je gedacht??
Een heel mooi station ,zowat als de spoorwegkathedraal in Antwerpen ,maar dan in Sovjet stijl.
In Xharkov wordt veel geld verdiend,da's duidelijk..
De bezienswaardigheden zijn op 1 dag te zien.
Een kathedraal naar het voorbeeld van de Aga Sophia in Istanbul.
Een mooi kloostercomplex, benieuwd of jullie mij gaan herkennen op de foto met de verplichte sjaal en rok?
Een zeer groot Leninplein, het stadspark, ook nog steeds Leninpark, waar je je kan laten fotograferen met een aap ,een slang, met een treintje kan rijden.
Een heel grote thermometer.
En heel veel grote ,imponerende sovjet gebouwen natuurlijk.
Terug een treinticket gaan kopen.
Treinen weer overvol, ik heb nog een ticket naar Cherson.
Nog 2 uur voor de trein vertrekt.
Ik geniet dus nog wat van het mooie stationsplein met de bloemen en de zacht klassieke muziek.
Het is 30 gr als ik de zon onder zie gaan.
Op de trein first love meegemaakt tussen een knappe boy van 3 en een baby girl van 1.
Zelf ook nog even tjotja-tante geweest en mij nog maar eens verbaasd hoe rustig de kinderen hier zijn.
Volgende middag gearriveerd in Cherson.
Een stadje bijna aan de monding van de Dnepnr.
Rustig, kleinschalig, geen toeristen.
Wel een Leninplein, met standbeeld, een Puskinstraat , Karl Marxstraat.
Een stadje waar je nog voor 1 grivna je gewicht kan kennen dankzij de weegschaal van de deduska, de opa.
Waar je op straat nog een koffie kan kopen van de babuska, recht uit de termos.
Waar ook veel nieuwe shoppingcenters gebouwd worden,er een mooie verkeersvrije straat is vol restaurantjes , en een zeer grote Hugo Boss winkel, met bewaker.
In het treinstation hetzelfde probleem.
Te veel mensen , te weinig treinen.
Na heel wat aanschuiven aan verschillende kassa's geef ik het op.
Ik besluit om hier te blijven voor de nacht en ga nog eens slapen in de komnata otdicha, de hotelkamers binnen het station.
ik huur een kamertje voor 12 u en slaap heerlijk , beschermd door 2 wakkere dejournaja's.
De volgende morgen ziet de toestand aan de stationskassa's er niet veel beter uit;
Ik ga naar het busstation.
Daar heb ik geluk, er vertrekt juist een minibus naar Odessa.
Dikke 3 uur ,veel Russische hits en veel putten in de weg later, zijn we 190 km verder.
Voilà, ik ben in Odessa!!
Odessa is een havenstad gebouwd door Katharina de Grote aan de Zwarte Zee.
Toen al omdat het zo strategisch gelegen is, maar vooral voor zijn klimaat.
Het is hier overdag 28 gr, s' avonds 23, s 'nachts 18.
En de zuivere lucht van de zee daar bovenop.
Een zeer groene stad en overvolle stranden.
De stranden zijn verdeeld in gratis en betalend .
Als je genoeg geld heb kan je zelfs je eigen terrasje hebben op het strand.
Er zijn hier vooral- alleen?? toeristen uit de voormalige Sjovjet, vooral Oekrainers , maar ook veel Russen en Wit russen.
Blijkbaar hebben er nog veel Russen hun jaarlijkse gratis reis van tijdens de Sovjet weten te behouden.
Dat merk je in het station waar ze met hun speciale vergunning staan te zwaaien.
Odessa staat natuurlijk ook vol met monumenten, mooie historische gebouwen.
Het meest gefotografeerd, er staat bijna 24 u een file, is het monument ter ere van 'de twaalf stoelen', misschien wel het beste, grappigste schelmenverhaal uit de Russisch literatuur.
Odessa zou Oekraine's party-hoofdstad moeten zijn.
Maar dat valt goed mee;
Er zijn wel duizenden restaurantjes en terrasjes.
Allemaal vol , en de toeristische stalletjes doen ook gouden zaken.
Maar Odessa is vooral 'm'as-tu-vu?'.
Zien en vooral gezien worden.
De dames in lange, dure gewaden.
De mannen met de duurste auto's.
De koets met de witte paarden staat hier letterlijk op zowat elke hoek.
En toch , het kan nog ,nog even.
Ik logeer in hotel Passage, helemaal in het centrum gelegen.
De passage is zoals er bvb ook in Brussel nog een paar zijn, een oude,mooie winkelgalerij,18-19de eeuw.
Zeer mooi om te zien en zeer mooi gerestaureerd;
Hier in Odessa is er een hotel aan verbonden.
Monumentale trappen ,eindeloze gangen, grote kamers.
Het lijkt dus of ik in een paleis logeer, helaas nog te renoveren.
Maar wat wil je voor 20 euro ,ontbijt inbegrepen ,zonder warm water.
Kerst in Kuala Lumpur viel best mee.
Na de jungle van Manilla naar de jungle van de toerist.
Borocay is echt iets voor strand en watersportfanaten.
Foto's Filipijnen 2013
Groeten uit Bali, het eiland der Goden;
Eerst even een rechtzetting.
Foto's Bali --Sanur-Ubud 2013
Na Ubud met de bus dwars door het eiland , over de bergen, langs vulkanen en meren naar Lovina aan de noordkust.
Foto's Bali-- Lovina-Kuta 2013
Groetjes uit Oekraine, een kort reisje, maar 2 weken.
Het was aangenaam wakker worden in Xharkov.
Lviv
