Internetverbinding in Cuba is duur, traag en onbetrouwbaar, dus voor één keer een reisverslag in uitgesteld relais.
Cuba is een groot eiland, zo wat tussen Mexico, Haiti, Jamaica en de USA in.
Het leeft nog steeds onder het Amerikaans embargo en er is nog steeds een dubbel muntsysteem in voege.
Er is de CUC en er is de CUP, 1 CUC= 25 CUP.
Sommige winkels werken met CUC, andere met CUP.
Dat geldt ook voor restaurants, vervoer.
De bedoeling is dat je als toerist de CUC gebruikt, de CUP is er voor de Cubanen.
Wat het allemaal nog wat complexer maakt is dat je als toerist ook veel niet mag.
Er zijn winkels , restaurants , benzinestations waar je als toerist niks mag kopen.
Bussen die je niet mag gebruiken, quota voor reizigers op de trein.
Zoals te verwachten was , werd deze reis dus ietwat speciaal.
Havana bestaat grotendeels uit 4 stadsdelen.
Oud Havana, Centro Havana, Verdado en Miramar.
Ik logeerde in Centro Havana , ontbijt op het dak met uitzicht op zee, het Capitool en het nog te restaureren deel van Havana.
De Malecon , de beroemde zeewering , en Oud Havana zijn vlakbij, en zijn het toeristisch hart van Havana.
Plaza des Armes, Plaza de San Francisco, Plaza de la Cathedral, Plaza Vieja, Obisco,Parque Central en Paseo del Prado, het Capitool.
Je kan er rustig zelf rondwandelen en genieten van mooie gebouwen, pleintjes, het ligt allemaal vlak bij elkaar;
Natuurlijk kan het ook met een fietstaxi, een coco-taxi, met paard en kar , of met een oude Amerikaanse auto.
Iedereen probeert je wat te verkopen, een gids, een taxirit, een hotel, een restaurant, zichzelf.
Als je niks naar je zin vindt op de menukaart , wil de ober je wel begeleiden naar een restaurant van een vriend, waar hij dan ook wel zijn percentje zal krijgen, bovendien wil hij dan ook nog een tip van jou voor de hulp.
In een restaurant wordt er gerookt, wordt er steeds 10% bij je rekening gevoegd, geeft men steeds te weinig terug , en men verwacht dan ook nog een tip.
De mannen klikken ,sissen, knipperen met hun ogen, roepen je luidsleels na hoe mooi je wel bent, staan aan het raam kusjes te geven, of komen gewoon aan je tafel staan en vragen je kamernummer;
Dating-kantoren hebben ze hier niet nodig.
Er zijn ook mensen die gewoon geld vragen ,op straat , of als je in de rij staat in de winkel, of als je in een restaurant zit.
In de andere wijken krijg je nog wel aanbiedingen voor taxi's , maar niemand vraagt nog geld.
In Cuba wonen de armen alleen in de paar toeristische straten van de stad.
In Verdado heb je oa het grote Plaza van de Revolution, met een groot monument voor José Martin en een reuzenportret van Ché, het Nationaal Theater en nog wat mooie woonwijken.
In Miramar heb je de diplomatieke wijk en de duurdere hotels.
Mooie groene wijken en heel wat Mercedessen op 5th avenue.
In Havana Centraal koop ik een treinkaartje naar Santiago de Cuba voor trein nr 1, DE toptrein in Cuba.
Zou de enige trein zijn die op tijd rijdt, 1 trein per 3 dagen.
Het kost wat heen en weer geloop , want ik moet als buitenlander een ticket gaan kopen in een ander gebouw.
Daar wijst men mij van hier naar daar, uiteindelijk vind ik het goede loket.
De mevrouw schreeuwt over haar schouder: hebben we nog een plaats?,ja?, begint dan verwoed stempels te zetten , papieren in te vullen, nog meer stempels, uiteindelijk heb ik mijn ticket.
Twee dagen later als ik mijn ticket ga herbevestigen op de dag van vertrek, wenst de man achter het loket mij proficiat omdat het me gelukt is een ticket te kopen??
De nachttrein heeft alleen zitplaatsen, het is een afdankertje van de Franse spoorwegen.
Veel gepraat en gezang op de trein.
volgens mijn reisboek van 2011 is de lamp in het enige toilet kapot...dat is ze nog..
Ik kom aan op oudejaarsavond.
Het Parque de Céspedes is afgesloten voor alle verkeer en staat vol met eet- en drinkkraampjes , er wordt muziek gespeeld.
Men viert hier niet alleen nieuwjaar maar ook de 55ste verjaardag van de Revolutie...HOERA!!!!!!
Geen vuurwerk , maar concerten, speenvarkens,taart en bier.
Santiago de Cuba is de muziekhoofdstad en 2de grootste stad van Cuba, vlakbij Haiti.
Een heel ontspannen sfeer hier, het is zalig om te genieten in de vele mooie parkjes en overal speelt muziek.
Ik wandel naar het Parque de Céspedes, de kathedraal,het museum Del Ron, het museum Emelio Bacardi, het Casa de la Trova, de Mondacakazerne, waar Fidel op 26 juli 1953 zijn eerste poging tot revolutie deed, de Loma de San Juan, waar Roosevelt won van de Spanjaarden;
Santiago, omgeven door heuvels, het wordt 39 gr warm.
Ook op 1-2-3 januari is het nog feest, de kraampjes blijven maar speenvarkens braden.
Het lokale vervoer in Havana gebeurde voornamelijk met gelede bussen ,made in China.
Hier ook wel , maar je ziet hier ook de omgebouwde Kamaz vrachtwagen met aangepast trapladdertje en allemaal staanplaatsen.
Er staat dan een Cubaan te schreeuwen waar de truck naartoe rijdt , en pas als hij letterlijk stampvol staat, vertrekt men.
Ik zie hier zelfs nog een kameel-bus.
Je ziet ook mensen langs de weg staan zwaaien met waaiers geld, de manier hoe men hier lift.
De meer begoede Cubanen rijden interstedelijk met Astro.
Dat zijn gewone toerbussen , met zitplaatsen , er zijn er heel wat en je ziet ze overal rijden.
Helaas betaalbaar in CUP en dus verboden terrein voor toeristen.
Toeristen zijn aangewezen op de Viazul bussen , betaalbaar in CUC.
Het kantoortje is piepklein , er is 1 medewerker.
Vanuit Santiago rijden er 3 bussen per dag naar Havana, om 8u, 15u en 18u;
Ik kies voor de bus van 8 u op 4 jan naar Camaguey.
De bediende heeft 3 mapjes voor zich liggen , inderdaad , voor ieder bus 1.
Mijn naam wordt genoteerd en ik krijg een ticket naar Camaguey.
Camaguey is één van de oudste steden van Cuba.
Het centrum is aangelegd als een wirwar van straatjes, zogezegd om piraten buiten te houden.
De oude binnenstad is herkend door Unesco als werelderfgoed.
Veel kerkjes, veel pleintjes en ook hebben ze hier het grootste stadspark van Cuba.
Ik vind het er vooral stoffig en de stank van de uitlaatgassen bezorgt me keelpijn..
Bovendien is er hier een overaanbod aan mannelijke en vrouwelijke jintero's.
rustig door de hoofdstraat wandelen of op een bankje zitten is er niet bij.
Ik heb hier honderden amigo's die allemaal hetzelfde willen.
Je ziet ze hier ook in grote getale.
De oude mannen in Aloha hemd, sigaret in de mond, fles rum, met een jonge vrouw of man.
Oude vrouwen met grote tatoo's, sigaret in de mond, coctail, jonge man.
Veel stroompanne's ook, dus regelmatig geen licht, geen airco, en als er al water is, is de temperatuur 'naturel'.
Het water van je douche hangt dus af van hoe warm het die dag geweest is.
Na een paar dagen wil ik hier dus weg.
Helaas Camaguey heeft geen rechtstreekse bus of trein naar Havana.
Bovendien kan ik geen plaats reserveren, niet naar Havana, niet naar Santa Clara, niet naar Varadero.
Alles zit overvol omdat er veel mensen na de feesten terug naar huis willen.
Ik moet naar het station komen 1 uur voor de trein of bus arriveert, dan pas kan ik een ticket kopen.
Als er nog plaatsen vrij zijn natuurlijk.
Anders is het wachten op de volgende bus, of de volgende trein, binnen 3 dagen.
De trein passeert om 2 u s' nachts, bussen tussen 1 en 4 uur, 1 bus om 12u, 1 bus om 16u.
Ik gok dus op de bus;
Om 10 u neem ik mijn plaats in in de rij.
Als het kantoortje om 11 u opent, kan ik nog geen ticket kopen.
Ik moet wachten tot de bus er is;
Om 12 u terug in de rij gaan staan in de hoop dat de bus redelijk op tijd is.
Een paar Duitsers gaan door het lint , beginnen te roepen en gaan letterlijk op de vuist.
Ze beweren dat ze er al 2 dagen zitten en dat ze de rij beu zijn.
Dat belooft!
12u15 arriveert de bus.
Iedereen stroomt samen rond de dame.
Er kan er maar 1 mee naar Havana, 3 naar Santa Klara.
Ik roep OK!!,Santa Klara, OK!!
Betaal mijn 15 CUC, 5 min later vertrekt de bus..
Oef!!
Santa Clara is de derde stad van Cuba, cultuurstad, studentenstad.
Bij toeristen vooral in trek voor het groot herdenkingsmonument voor Ché en het monument van de Trèn Blindado, nog een relict van de Revolutie.
Het monument van de 4 ontspoorde wagons stelt niet veel voor, het grote monument voor Ché op het , natuurlijk,gigantisch grote Plaza de Revolution, heeft wel iets.
Topper in Santa Clara is echter hun Parque Vidal, het grote centrale plein, dat terecht door de Cubanen is uitgeroepen als Nationaal Monument.
Het is echt héél mooi en héél gezellig.
Ik heb er uren gezeten en mensjes gekeken, niemand viel me lastig, integendeel,'welkom in Cuba!!'.
Eindelijk het echte Cuba gevonden?
Je hebt hier ook nog de 'boulevar', de winkelstraat , en je kan even buiten de stad een heuvel op, de Lomo del Capiro, waar je een mooi uitzicht hebt over de stad.
Natuurlijk staat ook hier een monument voor Ché.
Maar dé place -to-be in deze stad is dus Parque Vidal, waar heel de dag mensen zitten en wandelen, waar altijd muziek speelt en waar iedereen s' avonds samenstroom om te praten en te drinken.
Ieder weekend houden ze bovendien feest van de muziek, dan is het zelfs drummen op het plein en maximum aan decibels.
Na mijn ervaring in Camaguey toch maar al eens naar het station geweest.
Ook hier geen ticket vooraf te reserveren.
In het busstation schrijf ik mij op de wachtlijst voor een bus op de 14de.
Er staan al een paar namen boven die van mij.
In het treinstation zie ik dat er een trein zou moeten rijden op de 12de.
Trein nummer 14, volgens de dame achter het loketje een goede trein.
Ik kies voor het avontuur met de trein.
Ik moet er om 7u30 zijn, dan een ticket kopen, om 8u35 de trein ,om 13u30 aankomst in Havana.
Ziet er goed uit!
Op de dag zelf kan ik natuurlijk om 7u30 nog geen ticket kopen, om 9 u zegt men dat de trein in panne staat , maar hij komt zodra hij hersteld is.
Om 13u15 zijn we eindelijk weg, aankomst in Havana 18u30.
Mijn laatste dagen logeer ik in hotel Bellevue Deauville, met zwembad en gelegen op de Malecon.
Een hotel met 15 verdiepingen, helaas is de lift al jaren stuk.
De oude motor is niet meer te herstellen , en een nieuwe zou nog van slechtere kwaliteit zijn.
Ik ga nog eens naar Miramar,naar het Bosque de Havana, geniet nog wat van de Malecon, Prado en Havana Vieja.
Ik neem ook nog een toeristenbus naar Playas del Este, hét strand van Havana.
Weinig aan te zien , maar ik heb dus mijn strandfoto!
Eerste stop was Kobe, een gezellig havenstadje, met een mooie havenbuurt , een monument voor de grote aardbeving van 1995 , veel shoppingcenters , een waterval , gemoedelijk stadje.
Volgende dag naar Osaka.
Tweede stad van Japan.
Ik zie het kasteel , het station met uitzicht en de tuin op het dak.
Ik zie Tennoii area met massaal veel tempels.
Maar ik ben hier vooral voor Kunio.
Een aantal jaren geleden was hij te gast bij mij.
Nu neemt hij mij mee uit eten.
Lekker natuurlijk, en ik krijg complimentjes over hoe goed ik met stokjes eet.
Maar wat me vooral bijblijft , zijn de businessmen die roken in het restaurant en waar het glas sake gevuld wordt tot ook het schaaltje eronder overloopt.
De volgende dag ben ik uitgenodigd op de tentoonstelling van de schilderijen van Kunio.
Mooi, en ik leer er een canadese met russische roots kennen en een japanse.
De japanse gaat me naar het station brengen, verdwaalt en durft dat niet te zeggen.
Het kost ons een wandeling van 4 uur om het station te bereiken.
Het leert me wel een bijzondere manier om koude koffie te maken , en de drukte van Umeda station in rush hour.
Ik heb Osaka grondig gezien.
Volgende dag in Kyoto wat world heritage tempels bekeken.
Voor het presidentieel paleis moet ik 2,5 uur wachten.
Ik besluit om naar Nara te gaan.
Nara is een dik uur rijden van Kyoto.
De performance van onze treinbestuurder zal ik nooit vergeten!
Nara is nog een stuk ouder dan Kyoto, heeft bijna evenveel world heritage tempels als Kyoto en is zoveel gezelliger.
De meeste bezienswaardigheden liggen in een beschermd park , met beschermde bambi's.
Deze bambi's zouden boodschappers van de goden zijn.
Ze krijgen veel koekjes van de schoolkinderen.
De grote boeddha tempel is echt de moeite waard.
Vandaag ben ik naar mijn favoriet eiland Shikoku gereden.
Een Japanner vraagt je waarom je er naartoe gaat.
Je kan er een pelgrimstocht doen van 88 tempels over 1400 km.
Maar het is er vooral rustig en je bent nooit ver van de bergen en de zee.
Hier in Matsuyama heb je een kasteel, het oudste onsen-warmwaterbad van het land.
Een paar van de tempels op het 1400 km pad.
Veel shopping, en vooral ook een wellness hotel , met slofjes,badjas en de verwarmde WC , waarop je in de privacy van je kamer alle knopjes eens kan proberen...
Eerste stop op dit subtropisch eiland was Miyazaki.
Zeer vriendelijke mensen, ze wandelen met me mee om de weg te wijzen, zeggen vriendelijk hello, nice to meet you.
In de supermarkt moet ik overal proeven, allemaal lekkere dingen.
Ik ga naar de Miyazaki shrine, voor de eerste keizer ooit in Japan, bezoek het Miyazaki prefectural museum, zeer mooi over de plaatselijke geschiedenis.
Dan wil ik nog naar het Heiwadai park om de Peace Tower te zien.
Ik verkijk me op de afstand, maar geen nood.
Een vriendelijke Japanner nodigt me uit, rij een eindje mee, achter op mijn fiets.
Achter op de bagagedrager van een rammelfiets met slecht opgepompte banden heb ik dus mijn persoonlijke sight seeing tour.
Dikke 3 uur rijdt de japanner met me rond in 33 gr, bergop, bergaf.
Hij praat heel de tijd in het japans, waar ik weing van begrijp.
Aje is warm denk ik, wat kokorikoo betekent vraag ik me nog steeds af.
In Colombia is dat een kip-fast-food keten , maar hier?
Volgende dag uitstapje naar Aoshima eiland, met de speciale rotsen en de mooie botanische tuin.
Volgende dag een mooie rit door het binnenland van dit eiland naar Kagoshima.
Kagoshima ligt aan de voet van de zeer actieve vulkaan Sakurajima.
Daardoor hangt er meestal een aswolk voor de vulkaan.
Vandaag naar Ibusiki, ik neem er een onsen voetbad.
Dan voorbij de Kainondaka vulkaan , bijgenaamd little Fuji.
Helemaal tot Makurazaki.
Dit is letterlijk het einde van de Japan Rail line.
Tot het andere uiterste is het 3144,5 km rijden.
Ik schijf mijn naam in het gulden boek.
Tik, ik ben hier geweest.
Morgen de shinkansen op voor een lange rit noord.
Ik ga op weg naar het 4de grote eiland Hokkaido, het siberie van Japan.
Is 53 km lang en gaat 240 m diep, 100 m onder de zeebodem.
De trein doet er 26 min over.
Nog geen shinkansen op Hokkaido , maar ze zijn er mee bezig.
Volgend jaar al het stuk van Aomori naar Hakodate,dat is het stuk onder de zee.
Vanaf 2027 helemaal tot Sapporo.
In Hokkaido kies ik Asahikawa als uitvalsbasis.
Asahikawa heeft het record van de meeste sneeuwval in Japan, en de laagst temperatuur in de winter--tot -40 gr.
In Sapporo hebben ze in de winter een ijsfestival , in Asahikawa een sneeuwfestival.
Gebouwen en kunstwerken in sneeuw in openlucht.
Nu is het lente , en ze hebben een hittegolf.
Tot 36 gr, atsjee zeggen de Japanners.
In Asahikawa ga ik naar het Tokia park ,toevallig is het feest in Hokkaido.
En wat doet een Japanner dan?
Eten en drinken natuurlijk, maar ik zie ook veel dames in traditionele kledij.
Ik neem de trein naar Abashira, het Alkatrez van Japan, tegenwoordig moet je betalen om in de gevangenis te geraken.
Ik sta hier aan de andere kant van de Zee van Ochotsk.
Vlakbij de Kurillen eilanden en Rusland.
De volgende dag naar Biei, in augustus het Mekka vaan de lavenderbloei.
Dan zijn alle heuvels hier in de buurt een kleurenpallet van bloemen.
Nu zijn er alleen de mooie vulkanen op de achtergrond.
Op naar Furano, een skiresort inde winter, maar nu, inderdaad, atsjee, te heet om veel te wandelen.
Ik rij nog naar Otaru, waar de Japanners wild worden van de 18de eeuwse gebouwen rond de kanaalzone.
Volgende dag nog even een fotostop in Sapporo voor het oud gouverneurshuis en de TV toren.
De vorige keer zag ik nog de kersenbloesem , nu is het alleen maar warm.
Terug naar Honsu eiland.
Ik logeer in Hachinohe.
Daar is weinig te zien, ze hebben een lokaal manneken pis.
Ik maak nog een daguitstap naar Hirosaki,aan de voet van een vukaan , met een mooi kasteel.
Morgen nog eens genieten van een rit met de shinkansen.
Alles went, maar eigenlijk is het toch wel zeer bijzonder.
Tijd dus om afscheid te nemen van Japan.
Vorige reis heb jullie al verteld over de treinbegeleider, maar eigenlijk gaat het hier altijd en overal over respect.
De nieuwslezer buigt voor zijn kijkers,de winkelbedienden doen hun gemeenschappelijk dansje ter voorbereiding van de opening van de winkel , en staan dan samen op rij klaar , in een prachtig uniform, om te buigen voor hun klanten.
De seingever van het station buigt voor de trein die aankomt, die vertrekt.
In de supermarkt buigt men voor iedere klant.
Maar ook in een trein zal een Japanner zoveel mogelijk ruimte maken voor de ander.
In deze 3 weken heb ik 1 keer iemand horen bellen met zijn gsm, iedereen op de trein was geschokt!
Buitenlanders staan helemaal op een voetstuk.
In een winkel maakt men plaats voor jou, kan jij eerst je keuze maken, wordt je niet gestoord.
Als ze het kunnen laten ze je de lift alleen nemen.
Maar alleen om je niet te storen.
Want als je ergens op de kaart staat te kijken , komen ze je altijd helpen.
En hun Engels is niet perfect, maar aan mijn Japans is ook nog wat werk.
Zoals verwacht was het weer een fantastische reis!
Met het weer heb ik geluk gehad , maar Japan is toch wel 1 van de eenvoudigste landen om in te reizen.
Morgen dus naar Narita, overmorgen naar huis.
Als de Russische douane mij niet oppakt, en de Belgische douane me op tijd naar huis laat gaan, ben ik woensdag terug aan t' werk.
Het was even geleden dat ik nog in Thailand was , maar ik ben het ondertussen weer helemaal gewoon.
Na een paar keer flink schrikken weet je weer dat ze hier aan de andere kant van de weg rijden.
Ze zijn er allemaal ook nog , al mijn vrienden die hallo madaaam....motobike madaaam....tuktuk madaaaam...hello madaaaam...massaaage madaaam.....roepen ...en maar zwaaien ....en maar glimlachen..
Het zijn geen Japanners en dus vergeten ze al eens de elektriciteit in je kamer op te zetten..terug naar beneden...sorry madaaaam
Terug naar boven...geen licht...terug naar beneden...sorry ,sorry madaaam.
Ze geven al eens verkeerd terug...sorry madaaam.
Begrijpen geen engels.....sorry madaaam.
En altijd diezelfde, beetje verlegen glimlach.
Omdat je je eraan ergeren of boos worden verloren energie is , doe ik maar gewoon mee.
En zeg dus met mijn breedste glimlach no thank you sir...no thank you sir...no thank you madaaam.
Thailand met zijn miljoenen brommertjes die als ze niet rondrijden liefst geparkeerd staan op het voetpad.
Het voetpad waar je best steeds naar beneden kijkt , want staat vol met hindernissen.
Van de brommertjes tot auto's, stoelen, huistempeltjes,dozen, bakken,palen, winkelwaar,eetstalletjes,verhoogjes, putten.
Ik ben nu dus in Phuket.
Het historisch centrum heeft wel wat mooie gekleurde huisjes ,een paar tempels en hier in het zuiden ook wat moskee's.
Verder komt iedereen hier natuurlijk voor de stranden.
Daar kan je van hier in het centrum met de songtaw naartoe.
Dat is een busje zonder ramen , waar achter in de laadbak voor toeristen de banken aan de zijkant staan.
Het bekendste strand is Patong Beach , waar s' nachts honderden open bar's een massa toeristen trekken.
Het is het Pattaja van deze kust.
Ik ben ook nog naar Kata en Tarong Beach geweest.
daar hebben ze een aantal jaren geleden een tsunami van Russen over zich heen gekregen die nooit meer weggegaan zijn.
Bijna alle uithangborden zijn in t russisch , je kan er borstj en pelmeni eten , en echte kvas drinken.
In Phuket stad heb je ook nog een strand met daaraan een mooi stukje mangrovebos.
Daar is het een stuk rustiger zitten.
Verder kan je van hieruit uitstappen maken naar alle eilanden in de buurt.
Vooral naar Phi-Phi eiland is populair.
Massa's bootladingen Chinezen maken te trip.
Als ze terug aan land zijn kopen ze dan een bordje met daarop hun foto.
Goed voor de economie van de Thai natuurlijk.
Maar hebben de chinezen dan nog een schouw thuis om dat bordje op te zetten?
Er is hier een night market, een morning market, een fresh market om er maar een paar te noemen.
Er is hier een wandeldijk langs de rivier, mooi, en s' avonds hebben ze daar ook een openlucht foodmarket.
Eten kan je hier op al die markten en dan nog op duizend en één andere plaatsen.
Men maakt s' morgens al een paar schotels , doet dat dan in grote metalen bakken en zet die dan op een stalletje op straat.
Geen koeltoog natuurlijk, het eten blijft heel de dag lauwwarm.
Er is keuze uit kip, vlees, vis , groenten, zelfs sushi.
De afwas doet men als alle borden gebruikt zijn.
Maar het ziet er goed uit en het ruikt heel lekker!!
De meeste farang proberen dat dus een paar dagen, en gaan daarna naar de 7/11 een luchtdicht verpakt schoteltje laten opwamen.
Er is hier ook een mangrovewalk voor de toeristen.
Mooi gemaakt met een houten loopbrug die er zo'n kilometer dwars doorheen loopt.
Helaas is de loopbrug en het omringende bos ook thuis voor een grote groep aapjes.
En jullie vinden dat misschien leuke beestjes.
Ik heb het er nooit voor gehad.
In de zoo kan je mij vinden bij de tijgers, de beren en de roofvogels, niet bij de apen.
Zeker niet als ze zoals hier op de enige weg , de loopplank door de mangrove, met gegrom en ontblote tanden in groep op je afkomen.
Lees nog maar eens na waar hondsdolheid, ebola en andere ziekten vandaan komen.
Je kan hier ook met een longtailboot naar het Relay strand.
En met een busje naar Ao Nan beach.
Best mooi met de karstrotsen inde zee.
Verder kan je hier naar allerlei tempels , en ook naar de moskee.
Vreemd om in een boeddhistisch land opgeroepen te worden tot het gebed.
Heeft als gevolg dat ieder shoppingcenter nu niet meer alleen een tempeltje heeft staan voor Boeddha, maar ook een moslim prayer room--mannen apart van vrouwen.
Ik had hier een leuke babbel met de man die het mobiele winkeltje uitbaat voor de politie.
die kopen hier zelf hun uniform , kentekens en wapens, idem trouwens voor de douane.
Dat winkeltje blijft in iedere stad een paar dagen staan.
Kan je gaan passen en kopen wat je nodig hebt.
Interessant om te horen hoe zij de situatie in de drie zuidelijke provincies zien.
Er staan hier militairen aan de provinciegrens en in sommige supermarkten.
Ik had ook weer de eer om de lokale jeugd te helpen bij hun huiswerk.
Die worden er op uitgestuurd om hun engels te oefenen.
Heel verlegen komen ze dan vragen of je kan antwoorden op de vragen.
Wat is je naam, uit welk land kom je , wat is je nationaliteit, hoeveel keer was je in Thailand, wat is je favoriete eten, film enz..
De vragen hebben ze allemaal bij elkaar op een papier, maar meestal geraken ze giegelend niet verder dan de eerste vraag.
en natuurlijk vul ik al hun vragen in.
Zij blij, ik blij, en ze zwaaien nog lang als ze al op de boot naar huis zitten.
Het was hier dus goed en warm, de tropische regenbui neem je er dan graag bij.
Morgen naar Singapore.
Men verwacht er zoals altijd 32 gr met kans op een onweersbui.
Singapore ligt zo ongeveer op de evenaar, het is er jaar rond ongeveer 32 gr overdag,s' avonds koelt het af tot een aangename 28gr.
Iedere avond heb je hier dus zo'n avond dat je heel de nacht op een terrasje wil blijven zitten.
Singapore is een republiek en in 2015 bestaan ze 50 jaar--Leve de Republiek!!
Want ze doen het hier dus echt goed.
Singapore heeft een ongelooflijke mix aan culturen.
Maar alles gaat er hier gemoedelijk aan toe.
Je hebt indische tempels,boeddhistische tempels, chinese tempels, armeense kerk, katholieke kerk, moskeeen , teveel om op te noemen.
Iedereen leeft vredig met elkaar,zo lijkt het toch.
Van ieder geloof worden de feestdagen gevierd.
Terwijl ik hier was waren vooral de Indiers aan het feest.
Ze moeten blijkbaar iedere drempel aanraken die ze voorbijgaan in de tempel, dan handen gevouwen boven het hoofd.
Giften volgens prijslijst.
Ik begrijp er weinig van, maar als ze hun kinderen kaarsjes laten branden is dat begrijpbaar en ik denk...en krijg tranen in mijn ogen.
Vandaag waren de Chinezen blijkbaar weer aan t' feest.
Ze waren massa's geld aan 't verbranden..rare jongens die Chinezen.
De moslims lijken mij nog altijd slechte doe-het-zelvers,aiaiaaaaaiaiiiiiii klinkt uit de toren--er dus weer naast geslagen?
En dan zijn er nog die van mijn godsdienst, die van het kerkje van de madonna van Fatima , de enigen die alleen whitening producten gebruiken voor hun tanden.
Natuurlijk kan het ook zijn dat het er hier zo goed aan toe gaat omdat de politie waakt.
Je kan hier voor zowat alles een boete krijgen.
Voor winkeldiefstal bvb een boete en-of een gevangenisstraf tot 7 jaar.
Voor verkeerd parkeren, voor kauwgum, voor het toilet vuil achterlaten...
Illegaal gokken op straat kost niet alleen een boete, maar ook de uitwijzing uit het land.
Dat er de doodstraf staat op drugs krijg je letterlijk al op het briefje van je immigratiekaart op het vliegtuig.
Je krijgt voor het vliegtuig landt ook al een hele waslijst van wat verboden is..
Wapens, boksijzers.
En als je die dan toch bij hebt, dat best vriendelijk en met respect meldt aan de douane zodat er een oplossing gezocht kan worden.
Respect, daar draait het hier inderdaad om.
Zelfs in een 7/11 hangt hier een mededeling dat je een gewaardeerde klant bent, maar ook de medewerkers van 7/11 verdienen respect.
Gelieve dus beleefd te zijn tegen de bediende van de 7/11 of anders ga je maar elders, als we de politie er niet bij halen.
Niet dat er hier dus niks illegaals gebeurt.
Een donker gekleurde en geklede Indier die met zijn fiets zonder licht door het rood licht rijdt...terwijl zijn i-phone bedienend..
Illegaal op het voetpad verkochte sigaretten.
Singapore is een mooie , groene stad, met veel historische gebouwen.
Veel parkjes, maar vooral veel shoppingcenters.
Als je een gat in je hand hebt, kun je Singapore beter mijden , anders is het een aanrader!
Ik ben dus nog eens terug geweest naar Little India, Arab Street, Marina Bay, met nu nieuw The Gardens at the Bay, het financial center met Lau Pa Sat foodcenter, Chinatown, National museum, Raffles Hotel,en massa's tempels,veel shopping centers, veel foodcourts, waaronder twee ketens Koporitan en The Food Republic--nogmaals--Leve de Republiek!
Maar mijn favoriete plekje om te gaan eten blijft toch de universiteit.
Tussen al die jonge mensen aanschuiven voor versgemaakt eten uit de wereldketen van meer dan 10 landen.
Vandaag mijn laatste dag nabij de evenaar.
Ik weet niet of het nog kan dat ik schrijf dat er aan t' eind een varkentje komt met een lange snuit...?
Wat in ieder geval nog geldt is dat het nog een lange reis naar huis wordt.
Morgen naar Bangkok, vrijdag naar Moskou , daar later op de avond naar Brussel, en dan hopelijk nog een trein en een bus naar Brasschaat.
Zaterdag verwachten we Sinterklaas en Zwarte Piet in de Remise.Iedereen welkom!
Zondag familie..
Maandag terug naar de boeiende wereld van de douane.
Goede vooruitzichten dus, behalve de temperatuur..
Ola amigo's!
Groetjes uit Matsuyama.
Konitsevo!!(hallo)
Eerste stop op dit subtropisch eiland was Miyazaki.
Op Hokkaido kom je door de Seikan tunnel.
Ik had maar een weekje verlof, dus is het een korte vakantie geworden.
Groetjes uit Phuket!
Van Phuket ben ik met de bus naar Trang gereden.
Krabi.
Singapore.
