Ik zie…
ik zie golven van bloemen
samenvloeiend in één sprekend lied,
een lied van weemoed,
zwanger van herinnering.

Levenden begroeten doden,
zacht bloemfluweel
omhelst kille zerken
en mijn hart neuriet mee,
verklankt wat ik niet zeggen kan.

De taal van de ziel
mengt zich met de grijze lucht
die mee-weent met de levenden
en hopelijk,

ja hopelijk,
de doden verwarmt.