Soms voel ik me als de zee met haar golven waaronder ik word bedolven door emoties overspoeld door duisternis bekoeld door zonnestralen verwarmd en het water omarmd Dan weer ingetogen stil afwachtend en kil groots en enorm toch bang voor de volgende storm Telkens opnieuw word ik heen en weer gedeind wil ik worden aangelijnd weggezogen in de draaikolk van mijn gevoel niemand weet wat ik voel zoals de branding op de rotsen wordt neergeslagen blijf ik achter met zoveel vragen en als de hemel huilt vang ik zijn tranen op vermeng ze met de mijne in het ruime sop zo wordt de zee steeds bijgevuld mijn hart door een sluier omhuld bewaar ik mijn geheimen net als de zee en neem ze als mijn rugbagage mijn verdere leven mee
Het binnenste van een bloem is stilte Alleen wie van stilte houdt kan van bloemen houden Kleur en kelk van een bloem vloeien samen in haar hart en daar is enkel stilte Daar rust haar nectar heel zoet en heel krachtig bijen en vlinders kunnen erbij en leven ervan.
Er zijn mensen zonder stilte hun gebazel en hun gebaren en al waar ze mee uitpakken verwijst naar niets zij zijn als kunstbloemen Na de eerste dag blijft er niets over om van te houden er is geen nectar in hun binnenste Bijen en vlinders komen nooit op bezoek
Je bent één jaar en je gaat al lopen je lijkt ervoor geboren je laat je tanden zien althans die ene je speelt met de gedachte komen er nog misschien? Je went aan pijn slechts bij daglicht mag je plassen dat zal zeker de gewoonte zijn? eenmaal dat onder de knie moet je van alles leren maar je snapt niet voor wat en voor wie eenmaal afgestudeerd mag je niets meer je verliest al je tanden en zegt niets meer
.
.
;
.
.
.
..
..
.
.
.
.
