Op advies van het support team van het Middelheim maar vooral ook op advies van mijn eigen gevoel, hebben we besloten om Silke toch het 'amputatie-verhaal' te vertellen. Ik heb speciaal gewacht tot de grote vakantie, kwestie van niet in 'affronten' te vallen in de gang van de kleuterschool naar analogie met de pruik.
Vrijdag zat ik gezellig s'morgens met haar naar 'Plop' te kijken, moed bijeen geraapt en klaar voor alle vragen en/of opmerkingen. Ik vertelde haar 'tussen de soep en de patatten'( zo moest het volgens de psychologe anders klinkt het te zwaar), dat ik vanaf volgende week wel eens een een keertje met haar zou willen gaan zwemmen . Ze volgt nu zwemles bij de papa en ze geniet van het water en de aandacht . Gesprek: Silke: Waarom vandaag niet ? ik: Weet je nog, dat mama een pijntje had en dat ik in het ziekenhuis was? Silke: Ja, dat was leuk , ik mocht bij papa slapen toen ! ik: Wel, de dokter heeft toen gezien dat mijn borst stuk was en hij heeft die eraf genomen want die was te ziek Silke: Waar is die borst dan ? ik: In het ziekenhuis, bij de dokter Silke; Ah ja ! helemaal in stukken, zeker ik: Ja, maar weet je, de dokter gaat een nieuwe maken volgend jaar. Silke: Dat kan niet, ik zie nog een borst bij jou! ik: Nee, dat is een valse, een plastieken, een alsof-borst. Silke: Mag ik die eens zien, (ze pakte ze vast , kneep erin en vroeg of dat pijn deed ......), dat vind ik grappig ! Mag ik eens kijken naar jouw niet-borst dan ?
Toen heb ik het litteken laten zien, ze schrok niet, ze vroeg alleen hoe de dokter die nieuwe borst ging maken. Weer het eerlijke verhaal gegeven, en gezegd dat de nieuwe zo mooi als de andere zou worden. 'De andere is niet mooi,' zei ze, 'laat de dokter daar ook maar een nieuwe maken '!
Daarna zijn we gaan spelen in het park en vervolgens iets gaan drinken op een terras, toen de garçon kwam vragen wat we wilden drinken, kreeg hij het verhaal in geuren en kleuren ......en toen Linda haar schoonmoeder per toeval langs de tafel kwam, kreeg ook zij 'keiluid' het verhaal van valse borst enz ......... Ik heb weer niet durven opkijken van tafel maar eigenlijk trok ik het me niet aan, zij weet het nu , ze heeft er geen problemen mee en dat telt ! De mensen van het terras hebben behalve het kei-warme weer, ook nog eens gratis een kei-graaf verhaal meegekregen !
Nog eens even tijd om wat bij te schrijven, Silke doet vandaag haar laatste dag in de tweede kleuterklas. Vrolijk stond ze op, God, wat wordt ze groot ! En ik een dubbel gevoel,ontroerd door haar en ook weer door het feit dat ik dit nog mag meemaken, in Oktober nooit gedacht ! En toch ging dit jaar kei-snel, ik zie me nog staan de eerste schooldag, hoogzwanger van Anke, die een dagje later zou geboren worden, Silke's handje voorzichtig loslaten, de zenuwen op haar gezichtje..... En dan een weekje later met de kinderwagen, het buggy-board eraan, Silke erop, Anke erin en ik supergelukkig met die twee schatjes ! Laat me zeggen dat dit één van de mooiste weken waren uit mijn leven !
Nog geen paar weken later, dan het 'drama' en vertrokken voor maanden from 'hell'. Een constante strijd tussen fysiek en moreel overleven en er toch proberen te zijn voor die schatjes. Silke zich van geen kwaad bewust en genieten van het constante veranderde patroon van iemand anders wegdoen, komen halen, gaan logeren, mama met haar, zonder haar, sjaaltje , pruik, kinderen zijn verdomd flexibel ! Ik kan zeggen dat ze er niet heeft onder geleden, ze bleef wie ze was, het passionele kind zoals ik haar ken ! Gisteren heeft ze postbode mogen spelen en kindjes mogen uitnodigen voor haar verjaardagsfeestje, zo fier !!!!! Ik kan genieten van die dingen, dat telt echt !
Anke is vandaag een dagje bij de 'moeke' , we moeten naar de begrafenis van Jan, de broer van Saskia. Laat me dan ook vandaag opdragen aan Saskia, en ons laten geloven dat Jan bij jullie mama is en eindelijk gelukkig , we zoeken vandaag naar een teken ! Ook nog 'nen dikke proficiat ' voor Jarni en Alfie met hun A-attest, waardoor Linda en Sakia met een zorg minder een welverdiende vakantie tegemoetgaan na een gedeeld turbulent jaar !
Ooh ja, ik heb een zijstreppeke......is dat misschien een teken ..........
Al lang geleden had Saskia ons gevraagd om rond de achtentwintigste mei, die zaterdag vrij te houden om bij hen te komen eten.
Opvang voor de kindjes gezocht, de buurvrouw kwam hier babysitten en bleef dan ineens slapen met Britt, dus feest voor Silke ! In Brecht aangekomen was er in 'huisje weltevree', een volledige 'zen-sfeer'. Saskia , een beetje down omdat haar normaal perfecte gazon, een beetje 'ros' zag (maar eigenlijk viel dat niet op ...........) en algauw op het terras met een glaasje 'cava' , lekker in de Brechtse openlucht.
En toen ineens, kwam Nono en Nona in de tuin .......surprise, ze hadden weer achter mijn rug afgesproken,, weeral met kado's, het begint 'genant' te worden !!!! en dan nog wat later, Linda en Serge met champagne en dan 'de Passe en Vera', met bloemen. Tja, daar sta je dan weer, niet bepaald ne krak in correct te bedanken, ikke !!!!!!
Lekker gebarbecued, stemmig in de gietende regen, op het perfecte terras, en goed voor de gazon ....... Rond een uur of drie, bevrozen maar voldaan in bed gekropen in mijn eigen slaapkamer bij Saskia, na de gebruikelijke 'goodnight john-boy' wensen ! Wat voelt het zalig om zo een vrienden te hebben, ik kan het niet omschrijven !
'Twee dikke duimen', zou Silke zeggen . Annick (beste vriendin van Linda) was er niet bij, vreemd want zij is er gewoonlijk altijd, ze kon niet, maar zij heeft een 'bongo-bon' gegeven voor een 'lazy-sunday', sorry, Annick, lazy, daar doe ik niet meer aan mee.......sport, sport,sport, maar ik zal het dan toch maar doen! Mercie !
Om het einde van al de behandelingen te vieren zijn we met zijn vieren , vier dagen naar ' Mickey-Mouse 'land geweest. Ik had aan het begin van de behandelingen gezegd, toen de collega's geld hadden gestort, dat we er iets leuks mee gingen doen en dat hebben we bij deze gedaan, Silke's droom werd overtroffen !
Ze heeft genoten, voor de eerste keer in haar leven, heb ik ze volledig weten zwijgen: mondje open, ogen zo groot en maar zwaaien naar al de Disney-figuren. Ik werd er emotioneel van, kindergeluk is ontroerend ...... Na deze periode bezie je het toch allemaal veel intenser, blij dat je het nog meemaakt en toch weer dat 'wat als ?'.
Silke heeft zich daar ontpopt tot een echte 'snelheidsfreak, hoe grelliger de attractie, hoe beter........', Ik ben op een gegeven moment met haar in een lift verzeild geraakt (met de geruststelling van Johan en Silke dat het wel meeviel) en dat ding viel zomaar eens even zeventien meter naar beneden, ik dacht dat mijn prothese tegen het plafond plakte, de 'smeerlappen ! '
Het was genieten,het begin tot het einde, Silke dolgelukkig , lief en ontroerend, Anke superschattig, (alleen wel bang van de Mickey-Mouse ballonnen )Johan aanschuivend in ellenlange files met de gouden glimlach en ik fysiek terug OK en trots op 'mijn gezin' !
Vrijdag dan terug op controle geweest, bloed laten nemen, bij An binnen en alles laten checken, het was ok ! En toch ben ik net iets liever in 'Disney' dan in 'Onco'; zelfs in die 'lift' !...............
Gisteren een hapje gaan eten met Benedict en Yvonne, twee lotgenoten die ik heb leren kennen tijdens de bestraling en waarbij ik onmiddellijk het gevoel kreeg van, 'tja,wij begrijpen elkaar'.
Afgesproken ergens in het Nachtegalenpark, in de buurt van het Middelheim, misschien voelden we ons in die omgeving wel een beetje 'safe'. En het was gezellig, we hebben gepraat over onze operatie, onze chemo, onze angsten, onze woede maar ook over ons gewone leven, onze mannen, de tijd vloog, ik heb me zelfs moeten haasten om op tijd bij Silke te zijn na school. We hebben 'asap' nog eens afgesproken en dat doet deugd, want daar waar voor de buitenwereld het leven doorgaat (alleen mijn naasten weten hoe bang ik ben) en ik 'genezen' ben, moet je nu oppassen voor het beruchte 'zwarte gat', ttz geen behandelingen meer, geen dagelijks over en weer gerij naar het ziekenhuis, ineens een zee van tijd , dus helaas ook tijd om te beginnen 'piekeren'. Ik wil niet altijd praten over borstkanker maar jammer genoeg is dit wel sinds Oktober mijn dagelijkse bezigheid geweet, dus veel anders heb ik niet gekend of gezien. Dit nu zomaar loslaten, zal ook tijd vragen, de ene dag al wat beter dan de andere....
Dus daarom heb ik genoten gisteren, het sociale leven kan terug beginnen, al is het nog schoorvoetend met 'soulsisters' in de omgeving van het Middelheim..............
Mijn haar groeit goed, al is het 'raar' haar, een beetje van een schaap. Het wordt niet lang, maar het groeit in de breedte, wel keizacht en een mengeling van grijs, zwart en donkergrijs. Shit, wat had ik graag blonde krullen gehad !!! Gaat goed met mijn halve c-cup
Linda kwam even langs en zij vond dat het tijd was om er 'gel' in te doen en dan een klein zijstreppeke te maken! Ze heeft gesmeerd, gesmeerd en gekamd, maar het lukte niet, dat haar doet zijn eigen zin, Linda vindt dat er krullen in zijn, ik vind dat het op ons oude 'Smirna-tapijt 'lijkt dat vroeger hier in de gang lag.
Het zijstreppekke zal dus niet voor deze week zijn, ik heb nog steeds een 'para-bross', maar toch goed dat die sjaal niet meer op hoeft, eindelijk lucht !
kop vol haar, mond vol tanden, een surprisefeestje !
Gisteren gingen we bij Linda een hapje eten, zo was het afgesproken ..... Toen ik daar met de kroost binnenkwam, zat daar Saskia, Erik,Alfie, Christ'l, (den andere erik zat op den tram) e,Annik en Dario met kadootjes, een supergezellige gedekte tafel met hapjes, Cava, snoepjes voor de kinderen, speciale wijn voor Johan en voor mij, parfum, een fitness-tenueke met bijpassende kousen, flessen cava, bloemen, sportdranken, een kaars voor op het terras en een mooie emo-kaart ! Waaaaaaauuuwwwww!!! Ik wist niet goed wat zeggen, gepakt en verbaasd......weeral eens ! Dit allemaal om deze periode af te sluiten met de nodige klasse!
Magnifiek !!!! Ben er weeral niet goed van! Linda, dat heb je super gedaan !(en de rest ook natuurlijk) Deze periode heeft ook zijn voordelen gehad, ik heb gezien en gevoeld dat er 'oprecht' goede mensen bestaan, die het leven samen mee draaglijk maken ! Zonder jullie had dit een zeer eenzame strijd geweest , jullie mogen trots op jezelf zijn dat jullie zo goed kunnen steunen, actief of op de achtergrond, het gaf me kracht! Het was met momenten zelfs 'supergezellig' ondanks de 'shit' !
Zelf heb ik eigenlijk niets gedaan, alleen de behandelingen ondergaan, ervoor gezorgd dat de kindjes niets tekort kwamen, maar vooral geprobeerd dit te overleven en niet al te slechtgezind of te triest te zijn, de rest heeft mijn omgeving gedaan, ook zij waren mede-patienten.........;
Bedankt lieve mensen, ons feest voor jullie volgt nog !
wat gaat de tijd nog snel, alsof het gisteren was zie ik ons nog schoorvoetend en doodsbang -1 betreden, onwennig, onwezenlijk, en bang stapten we een nieuwe wereld binnen.
Om de laatste loodjes te vieren, ben ik maandag nog ' ns mee op stap geweest naar ' de visbak' ( =jargon voor de wachtzaal van radiotherapie).
Omdat ik het niet laten kan, moet en zal ik eventjes poolhoogte gaan nemen op onco.
Geen bekenden, geen 'sfeer', ander personeel, soit, 't is niet meer wat het geweest is.
Om 'wild' te doen, toch nog maar eens een tasje Douwe Egberts genomen, en op wonderbaarlijke wijze zonder nevenwerkingen. Voor ik het goed en wel besef, ben jij al weg in 't kot, ik dan maar een praatje gemaakt met 2 dames. en vol ongeloof zitten naar vreemde kledingstijlen. Ik voel plots een nieuwe roeping: stijladvies voor kankerpatiënten ! Een soort Trinny en Saskia. Ik laat het onmiddelijk los, want daar ben je alweer. Dan nog efkes binnen bij de dokter, een piepklein ' nie goeke' voor een plooike te ontsmetten en uit te kuisen , en ja, daar kwam wel degelijk wat vetzakkerij/vuil af. Ttttsssss.
Hop, auto in en kommisjes gaan doen, hetgeen ook een uitputtingsslag was. Gelukkig was Mc Gyver er bij thuiskomst want met die boodschappen hadden wij nooit boven geraakt.
Scheurend van de honger hebben we dan een vispannetje naar binnen gewerkt, met uitwisseling van ingrediënten. Nicole lust geen zalm, ik lust geen champignons en 't zat er alle twee in. De stukken champignon en zalm vlogen over en weer over onze borden, enfin, toch gezellig.
En nu, vandaag, is het alweer de laatste keer van de bestralingen, amai, ik ben blij voor jou. Ik voel een soort ' afvinkgehalte', hopelijk jij ook.
En ook al weet je perfect hoe ik denk over de manier hoe dat je dit alles doorstaan hebt, ik herhaal het nog eens: van diagnose tot nu, chemo, PAC, bestralingen, thuis, dipjes, pijntjes, nie goekes, ruzietjes,etc,etc, kind, je heb dat allemaal schitterend gedaan. Ik zou wel willen dat elke patiënt in de wereld je verhaal kon horen want je zou een inspiratie zijn voor miljoenen mensen, ik ben alvast onder de indruk. Bravo en chapeau!!!!
De laatste bestraling zit erop, dit was het en nu hopen dat alles weg is en blijft ! Ben nog vlug even naar onco-fit geweest om daar wat te sporten, door de gangen van oncologie gelopen (zonder sjaaltje), door de gangen van radiologie en toch even moeten slikken. Sinds Oktober was ik daar elke week, niet te geloven, we zijn einde April. En toch ging het rap, het was een soort 'hobby' geworden, een gewoonte. Volgende maand beginnen de controles dus ben ik er al weer terug, maar nu : eerst genieten !!!!!!
Gewoon even melden, dat er nog maar vier bestralingen te doen zijn, het is voorbijgevlogen ! Mijn vel ziet nu wel rood en het jeukt vreselijk, ik beeld me dan maar in dat dat voelt zoals te lang in de zon te hebben gelegen op het strand. Gisteren nog eens naar fysio onco geweest,flink een uurtje aan de fitness-toestellen gewerkt, en doodop naar huis gegaan om daar aan fysio nummer twee te beginnen, nl de twee meisjes in bad zetten, een 23 kilo wegende kwebbel en een 9 kilo wegende wiebel! Wanneer zij proper in hun bedje lagen, ben ik in de stoel geploft en er enkel nog uitgekomen om te gaan slapen. Er zal nog duchtig aan die fysiek moeten gewerkt worden ........
Vandaag bestraling nummer vijftien, het gaat goed, geen keelpijn meer, ik lig netjes met mijn keel achteruit. Silke gaat weer mee, ze zit zoals een 'echte' achter de balie en tettert wat met de dokters en de verpleging. Ze vindt het altijd spijtig dat ik zo snel terug ben? Morgen gaat ze met de nono en de nona een dagje fietsen, ze heeft het eergisteren in de 'Decatlon' geleerd. Er stond daar een mooi fietsje, ze zette zich erop, ik duwde haar en ze was vertrokken, ik dacht nog dat gaat hier geld kosten, ze gaat los den decor in maar mevrouwtje nam flink een bochtje en is dat blijven doen, rayon (is dat een juist woord?) in en rayon uit, gevolgd door haar idool, Kian ! Ik voelde me steeds schuldig dat ik er nog geen tijd had ingestoken omwille van mijn voze arm en 'pac' maar op één twee drie was het opgelost! Was alles maar zo simpel ...........
De eerste randverschijnselen van de bestralingen duiken op, mijn slokdarm doet pijn als ik iets eet. Volledig normaal, ik moet er wel voor zorgen dat mijn keel de volgende keer heel erg gestrekt ligt ! Zou het dan mijn eigen schuld zijn ?
Vandaag bestraling nummer tien en deze keer ga ik alleen, Anke is bij Hilde voor een paar daagjes en Silke gaat spelen bij Hanan, ze kijkt er naar uit, ze wilt er dertig dagen blijven. Gisteren Silke meegenomen naar de bestraling en mevrouwtje vond het er zalig . Terwijl ik bestraald werd, mocht zij bij de verpleegster achter de balie, ik hoorde ze 'tetteren' tot in de bestralingsruimte! Wat een geluk dat zij op dat gebied een 'zeer makkelijk' kind is ! Daarna nog wat gebabbeld met lotgenoten en Silke wilde nog niet weg, ze vindt het er 'gezellig'....... Na de bestraling straks ga ik naar 'fysio-onco', een programma voor onco-mensen. Ik heb dat daar vorige week al één keer gedaan, ik was de jongste en ook de minst fitte. Ik moet daar een uurtje op fitnesstoestellen werken en dat kost moeite, het zal wel beteren zeggen ze. Dus vandaag vol goede moed 'op naar de tweede beurt', dat gestroomlijnd lijf zit eraan te komen .......
Silke weet overigens nog niets van de borst en Johan vindt het beter om haar het nog niet te vertellen. Ze is al zo bang van wondjes en dingen die 'stuk' gaan aan haar lijfje zoals bv 'een los tandje', dus misschien heeft hij wel gelijk. Ik was me dus voortaan met een gesloten deur , zij merkt nog niets, hoe lang gaat dat duren ? Kan ik me nu blijven wegsteken tot na de reconstructie, moet ik eerlijk zijn , pfffffffff, zoveel vragen , zo weinig antwoorden, het laatste wat ik wil, is haar bang te maken, ze is en blijft tenslotte 'een meisje', dat later trots moet zijn op haar lichaam. En ik, ik ben niet bepaald een voorbeeld nu ! Alhoewel, ze zegt me dikwijls dat ik 'de mooiste' ben, met mijn 'egel-haar'. Ze blijft toch wel een serieuze 'vijs' kwijt, mijn 'groot wondertje' !
Mijn tweede bezoek aan de radiotherapie is vlotjes verlopen. In het gezelschap van Silke en Anke, die zich daar in stilte hebben beziggehouden. Ik observeer en kijk wat doelloos rond, ik vind het daar maar platte kak. Geen bekenden, personeel zit verdoken, je kan geen inschatting maken van de aanwezigen. Om toch efkes een thuisgevoelte krijgen dan maar rap een taske thee gaan halen op onco, maar zelfs daar geen bekenden te bespeuren. Tja, niks is meer hetzelfde he. Thuisgekomen dan nog gauw efkes een Huysentruyt moment ingelast en dan lekker soep gegeten. Alleen jammer dat Silke geen kervelsoep lust. Na 2 borden kwam het er dan toch uit: eigenlijk lust ik deze soep wel !
Een rustige dag, in tegenstelling tot gisteren, toen we per ongeluk een beetje te diep in het Cava glas hebben gepiepeloerd. Jij zit maar te zeggen dat je niet weet hoe het komt dat je na 2 glazen al zat bent, maar slecht nieuws Nicole: het waren 2 flessen !!!! ( en een half)Oeps.
Vandaag geweest voor bestraling nummer vijf! Het begint te wennen ! Omdat Anke vandaag thuis was, moest ik ze meenemen en die kleine schat vond dat fantastisch, al die aandacht ! Ondertussen heb ik daar al 'radiotherapie-vrienden', zoals Saskia al zei, de mensen daar legger vlotter contact. Komt dit nu omdat het gewoonlijk de laatste stappen zijn in de kankerbehandeling, ik weet het niet maar het verloopt vlotter. Aan de praat geraakt met twee borstkankerlotgenoten, en bij verder babbelen blijkt die ene vrouw onze 'papa' gekend te hebben en ook op de Siblo te hebben gewerkt, wat een 'kleine' wereld toch ! De andere had dezelfde chemotherapie gehad als ik en had daar ook zo een zware brandwonden van gehad, zodanig dat zij zelf tien dagen is moeten opgenomen worden omwille van de handen en de voeten. Wel was zij borstbesparend geopereerd zonder oksleklierontruiming , maar net hetzelfde type tumor als ik, en net dezelfde symptomen van de chemo. Ondertussen kreeg Anke honger en hebben zij onder hun getweetjes ze verder eten gegeven terwijl ik bestraald werd, een enorm gevoel van solidariteit, je laat je kind in handen van twee vreemden en toch voelt het zo niet, 'soulsisters!'
De bestraling zelf gaat vlotter, mijn arm kan beter omhoog en ze kleven mijn armen vast op het toogje, klein detail : ik ben 'allergisch' voor de 'tape' , waar hebben we dat nog gehoord?. Ik tel niet meer af, was me volledig aan het concentreren om te horen of Anke niet weende. Buitengekomen zat die 'dikke prinses' vrolijk te lachen en rond te kijken. Nog even een propere pamper op het bureau van de radiotherapeute en alles was onder controle. Als dit niet grensverleggend is ....... Nog 20 keer en ik zit er niets mee in, tot hiertoe geen randverschijnselen maar dat zal nog wel komen, ik smeer en smeer maar vanaf beurt tien kan ik roodheid verwachten, we zien wel .
. De dag begon wat turbulent, Anke was de vorige dag ziek geweest en ik was er zondagavond nog met Linda mee langs de spoed geweest omdat ze overgaf en koorts had, niets aan de hand, een 'lentegriepje', oortjes goed, longen goed, zorgen gemaakt voor niets.
Johan moest naar klanten en wilde vlug Anke wegbrengen, dus melkje gegeven, jasje aan en daar kwam de fles er in sneltempo weer uit. Waarom doen kinderen dit altijd op stress-momenten? Vlug propere kleren aan en met de melk nog in haar haartjes, toch naar de 'tanti' gedaan die me geruststelde en zei dat ze zou bellen wanneer het niet goed ging. µ Ondertussen die andere donderwolk naar school gebracht, want die was boos omdat ze het zakje van Anke met één appelsien en één appel en één banaan moest dragen en dat was zooooooo zwaar , en haar benen waren daar zooo moe van en ze kon niet meer stappen ! Weer met een hartslag van vijfduizend naar huis gekomen en daar kwam Saskia al voor onze nieuwe uitstap !
Bij het aanmelden bleek dat er een serieuze vertraging was, dus Saskia wilde even een koffie halen op oncologie. Ik had niets anders verwacht van haar, autisten moet je laten doen........ Hoe is het mogelijk, dacht ik bij mezelf, Saskia, die een aantal maanden geleden moest kotsen van het woord 'oncologie', vraagt nu zelf om er naar toe te gaan, de wereld zit toch raar in elkaar! Op oncologie, toch maar netjes een theetje gedronken omwille van de schrik voor de douwe-egberts effecten, die wel eens fout zouden kunnen aflopen als je heel stil moet liggen , en dan naar de wachtzaal van radiotherapie. Ik zal Saskia laten schrijven wat ze er zelf van vond, ze observeerde vooral. Na de bestraling zijn we gaan winkelen in de gb en vond saskia dat het tijd was dat ik 'kookles' kreeg. Alles gekocht en thuis gaan koken voor man en kind?????de wereld zit nogmaals 'raar' in elkaar !
Vandaag de eerste bestraling, al goed dat Saskia me erop wees, ik zou ze gewoon vergeten zijn, dacht dat het maandag begon ! Johan, chauffeur van dienst ,want uit het dagboek van Marie rose Morell had ik onthouden dat zij niet in staat was om terug te rijden na de bestraling.
Zoals een echte, ingecheckt met mijn abonnementkaartje en geparkeerd op de speciaal gereserveerde plaatsen voor patienten van radiotherapie (eens wat anders dan vip-plaatsen voor het sportpaleis !), geweldig geregeld door het Middelheim, Chapeau ! De deur van de radiotherapie stond al open en een vriendelijke verpleegster begroette me met mijn naam en ook de opmerking dat ze me kende van de korfbal vroeger, tja jongens, ooit......was ik sportief ! Een beetje zenuwachtig toch, een nieuwe fase in 'mijn persoonlijk rampenplan ! Johan nog even een gazetje gaan halen, ik aan de praat met een mevrouw over chemo en dan klaar voor deel 1 van de 25, stipt om 11 uur. Drie verpleegsters legden me op het toestel, net zoals tijdens de simulatie, ze hadden de foto's erbij, ik moest niets doen, zij trokken en duwden tot de puntjes en inmiddels rode geverfde stiftkruisjes op mijn lichaam 'tot op de millimeter' juist lagen. Armen op mijn privétoogje, niet bepaald de meest confortabele houding en dan gingen ze weg met als boodschap: niet meer bewegen !!!!! Rondom mij begonnen er dan dingen een beetje te draaien en wat lawaai te maken en ik me maar concentreren op stilliggen, verdomme dat is moeilijk ! Na twee minuten sliep mijn rechterarm, die leunt op mijn linker pijn-arm, 'shit 'dacht ik 'die gaat hier wegschuiven, ik voel hem vallen', dit gaat fout, zou ik al roepen dat ze de 'noodstop' moeten duwen. Nee, Nicole, concenteer je op iets andersn doe niet flauw, tel wat, of slaap wat !, Hou vol. En ja het is me gelukt, al heb ik gevraagd of ze morgen mijn handen willen vastbinden aan dat toogje, dan voel ik me geruster !
Zeer vriendelijk daar en ze zeiden dat ik muisstil gelegen had, zo flink. Dan nog even wat raad wat mag en niet mag tijdens de bestraling en een jaar niet in de zon, dus sjaaltje van mijn hoofd nu op mijn hals binnenkort ! Buitengekomen stond Veerle me op te wachten. Veerle is een verpleegkundige van het 'support-team' en zij zorgt ervoor dat je de behandelingen zo confortabel psychologisch kan ondergaan, ze heeft me gezien in goede en slechte dagen en hoe zij onthouden wie waar welke behandeling volgt, dat weet ik niet, maar het doet goed, je voelt je geen nummer ! Veerle wees me op de mogelijkheid tot fysio-onco, een fitness programma voor kankerpatienten en dus ben ik me snel met Johan gaan inschrijven want sport-sport-sport !!!!!! Aquagym hoort er normaal bij maar mag niet met de bestralingen, dus volgende week ga ik in jogging naar de bestraling en achteraf wat sporten ! Dit is nog niet het 'grote programma' dat ik vanaf september zal volgen, de herstel en balans, een zeer intens revalidatie programma, waar je naar het schijnt als herboren uitkomt !
Om het einde van al de behandelingen te vieren zijn we met zijn vieren , vier dagen naar ' Mickey-Mouse 'land geweest. 
