Vandaag geweest voor bestraling nummer vijf! Het begint te wennen ! 
Omdat Anke vandaag thuis was, moest ik ze meenemen en die kleine schat vond dat fantastisch, al die aandacht !
Ondertussen heb ik daar al 'radiotherapie-vrienden', zoals Saskia al zei, de mensen daar legger vlotter contact.
Komt dit nu omdat het gewoonlijk de laatste stappen zijn in de kankerbehandeling, ik weet het niet maar het verloopt vlotter.
Aan de praat geraakt met  twee borstkankerlotgenoten, en bij verder babbelen blijkt die ene vrouw onze 'papa' gekend te hebben en ook op de Siblo te hebben gewerkt, wat een 'kleine'  wereld toch !
De andere had dezelfde chemotherapie gehad als ik en had daar ook zo een zware brandwonden van gehad, zodanig dat zij zelf tien dagen is moeten opgenomen worden omwille van de handen en de voeten.
Wel was zij borstbesparend geopereerd zonder oksleklierontruiming , maar net hetzelfde type tumor als ik, en net dezelfde symptomen van de chemo.
Ondertussen kreeg Anke honger en hebben zij onder hun getweetjes ze verder eten gegeven terwijl ik bestraald werd, een enorm gevoel van solidariteit, je laat je kind in handen van twee vreemden en toch voelt het zo niet, 'soulsisters!'

De bestraling zelf gaat vlotter, mijn arm kan beter omhoog en ze kleven mijn armen vast op het toogje, klein detail : ik  ben 'allergisch'  voor de 'tape' , waar hebben we dat nog gehoord?.
Ik tel niet meer af, was me volledig aan het concentreren om te horen of Anke niet weende.
Buitengekomen zat die 'dikke prinses' vrolijk te lachen en rond te kijken. Nog even een propere pamper op het bureau van de radiotherapeute en alles was onder controle.
Als dit niet grensverleggend is .......
Nog 20 keer en ik zit er niets mee in, tot hiertoe geen randverschijnselen maar dat zal nog wel komen, ik smeer en smeer maar vanaf beurt tien kan ik roodheid verwachten, we zien wel .