Gisteren een hapje gaan eten met Benedict en Yvonne, twee lotgenoten die ik heb leren kennen tijdens de bestraling en waarbij ik onmiddellijk het gevoel kreeg van, 'tja,wij begrijpen elkaar'.
Afgesproken ergens in het Nachtegalenpark, in de buurt van het Middelheim, misschien voelden we ons in die omgeving wel een beetje 'safe'. En het was gezellig, we hebben gepraat over onze operatie, onze chemo, onze angsten, onze woede maar ook over ons gewone leven, onze mannen, de tijd vloog, ik heb me zelfs moeten haasten om op tijd bij Silke te zijn na school. We hebben 'asap' nog eens afgesproken en dat doet deugd, want daar waar voor de buitenwereld het leven doorgaat (alleen mijn naasten weten hoe bang ik ben) en ik 'genezen' ben, moet je nu oppassen voor het beruchte 'zwarte gat', ttz geen behandelingen meer, geen dagelijks over en weer gerij naar het ziekenhuis, ineens een zee van tijd , dus helaas ook tijd om te beginnen 'piekeren'. Ik wil niet altijd praten over borstkanker maar jammer genoeg is dit wel sinds Oktober mijn dagelijkse bezigheid geweet, dus veel anders heb ik niet gekend of gezien. Dit nu zomaar loslaten, zal ook tijd vragen, de ene dag al wat beter dan de andere....
Dus daarom heb ik genoten gisteren, het sociale leven kan terug beginnen, al is het nog schoorvoetend met 'soulsisters' in de omgeving van het Middelheim..............
Reacties op bericht (1)
20-05-2010
leuk
leuk toch, zo'n soulmates ! Eens kunnen babbelen met iemand die hetzelfde meemaakt, dan pas voel je je écht begrepen...
