Ik zou dagen aan een stuk kunnen slapen, liggen en weg zijn van de wereld. Razen, razen, razen, mijn dromen laten voorbij vliegen maar niet hoeven te denken.
Ik ben moe, mama, zo moe.
Laat me slapen. Laat me dromen, laat me mijn eigen leven dromen.
Soms zijn er van die genante momenten, dat ik mezelf wegwens. Momenten die ik zelf veroorzaak, als ik weer eens onelegant voor de dag kom en erin slaag om iets compleet belachelijk te doen of te zeggen.
Andere momenten worden dan weer veroorzaakt door anderen.. Wanneer ze 'per ongeluk' iets over mij eruit flappen, tegen verkeerde personen. Zoals bv mijn ex-vriendje.
Here is one of the moments that you love to hate me And you hate that you love me so Because everything simple gets complicated When we dont talk no more
And I understand that you feel this way And Im sorry for my actions yesterday But I cant turn back the fucking time And I cant get it out of my mind
Hello, I could stick around a little longer with you. It doesnt really mean that im into you. Youre alright but Im your darling to enjoy the party, dont get too excited because that's all you get from me. Hey.
I thank you too but I really think that you should know; I just came to say "Hello".
I'm not the kinda girl whod mess it up with you, I'm gonna let you try to commence with you. It's alright I'm getting dizzy just enjoy the party, It's ok with me if you dont have that much to say. hey Kinda like this thing but theres something you should know; I just came to say hello.
Boy you put me on the spot I don't know what to say But I'm trying anyway Like my hearts gonna drop My mind drifts away and I can't control the pains
Words are spinning in my head Don't know why I'm holding back I should just tell you how I'm feeling yeah heh
The more I brush it off Tell myself it's nothing at all Deeper I fall And I imagine everyday A thousand different ways How you respond to what I say
Am I getting lost in my dreams? Are you unreachable to me? Cause these butterflies just won't go away
I don't wanna act a fool Don't wanna look confused If I let you know about the way I feel Don't know what you gonna do So I keep it locked inside And imagine lyricsmusicvideo.blogspot.com you were mine And I'm feeling you so close but yet so far You hold the key to my heart
But if I never tell you then you'll never know And the secret is get-ting heavy to hold This is more than just a crush So I may stut-ter when I speak And my knees may get a little weak But I've got nothing to lose and only you to gain Tell me do you feel the same?
Ik haat het dat sommige mensen al hun lasten op de schouders van andere mensen leggen. En ik haat het nog meer dat die andere mensen die lasten niet aankunnen en breken. Ik haat het dat ik breek.
Zaterdag nog zo gelukkig .. Drie uur later stond alles weer op zijn kop.
Grrrrrrrr. Waarom waarom waarom???? Ik word er moe van, helse koppijn en al die domme domme domme dingen die overal bij komen kijken en mijn hoofd in sluipen. Als als als als .. Dit, dat, want, MAAR .. God, ik weet het allemaal niet meer. Steeds opnieuw, hetzelfde in mijn hoofd. Alles op automatische piloot. Steeds opnieuw dezelfde film, dezelfde taferelen, dezelfde beelden. Voor altijd gegrift in mijn geheugen, als het ware op mijn netvlies gebrand, pillen, messen, alcohol, politie, ambulance, paniek .. Erna het gevoel machteloos te zijn, vraagtekens, het ongecontroleerd huilen. Waarom doen mensen zo'n dingen? Waarom proberen mensen er een einde aan te maken.. Waarom willen mensen andere mensen op zo'n manier shockeren? Hoe ga je om met die ziekte ..
Ik weet niet of ik dat wel kan. Ik weet niet of ik het aan kan, iemand keer op keer te moeten redden, keer op keer klaar te staan en alle lasten te dragen. Egoïstisch? Ik wil het absoluut niet zijn .. Maar ik kan niet verantwoordelijk zijn voor het leven van iemand anders :(
Soms is het leven zo mooi, dan gaat alles goed. Zoveel nieuw, maar zo aangenaam. Goeie punten, vriendelijke mensen, oké ja rare mensen maar ik neem het er graag bij .. Misschien hoor ik er gewoon meer thuis. En de zon schijnt, mensen zijn lief voor elkaar.. Mensen die zorgen veroorzaken blijven uit je buurt, bewust of onbewust, en dan gaat alles even goed.
Als ik volwassen was geweest, hadden ze me met ziekteverlof gestuurd en had ik zolang kunnen thuisblijven als ik zelf wilde. Maar ik ben niet volwassen, ik ben maar een tienermeid en als ik van school thuis blijf dan heet dat spijbelen. Het water is zwaar, maar biedt enkel weerstand als je niet weet hoe je erdoor moet glijden. Willen zwemmen onder het oppervlak. De hele tijd omhoog komen drijven en in de ogen van anderen niet bewegen zoals je het zelf wilt, omdat je lichaam niet gehoorzaamt. Het gevoel hebben dat iedereen elke kleine beweging van je beoordeelt, zich altijd, altijd in de gaten gehouden en bekritiseerd voelen. Als je aan het spel begint, moet je de regels kunnen aanvaarden. Hoe vaak hadden ze dat al niet gezegd? Je kan het je niet herrinneren dat je het hebt gehoord, maar je weet maar al te goed dat het zo is. Maar ik kan de regels niet aanvaarden, ik ben te broos en te gevoelig. Elk hard woord slaat diepe wonden, als je als anderen was geweest, die commentaar van zich af kunnen schudden, had je het misschien gehaald. Maar je trekt je alles ten volle aan, het goede én het slechte. "Als iemand haar goeds had gezegd, had ze zich ontvouwd, was ze gaan bloeien als de mooiste roos." Maar niemand ontdekt jouw nood. Alleen jijzelf kent de waarheid, dat jij boeiender bent dan de populairste meisjes, dat jij eigenlijk de koningin bent en niemand anders. Maar je wordt geen koningin als de wereld om je heen het er niet mee eens is. De meerderheid kiest haar leiders, en niemand zou ooit voor jou stemmen. Vergeten is niet moeilijk als je dat werkelijk wilt. Waar je niet aan wilt denken, wordt uit je geheugen weggespoeld alsof het er nooit is geweest. Het is ongemeen eenvoudig. Bijna toverij. Hokus pokus en pof, het vervelende is weg. Alles wat de mens bepaalt kun je aan de buitenkant al zien. Je weet alles wat je vooraf hebt besloten te weten. Niemand wil een vriendin die de hele tijd om iets vraagt, op een stille, zorgelijke manier die maakt dat je tegen haar onuitgesproken wens geen neen kunt zeggen. Je wil niet in de buurt komen van wat pijn doet in anderen, zeker niet als die anderen schaduwen zijn. Schaduwen in de hoek van het leven. Weet je hoe het voelt om alleen te zijn? Neen. En je wilt het ook niet weten. Je wil maar liever doen alsof alles goed is. En dan kom ik en verpest je mooie droom. Sorry. Ik ben namelijk 100% eenzaam. Zo mag je eigenlijk niet schrijven hé? Alles moet vlug en vlotjes gaan. Anders wordt alles zo lastig. Schrijven kan ik. Zonder dat was ik al lang gek geworden. Misschien word ik toch gek, ook al schrijf ik. Soms lijkt het zo. Alsof m'n hoofd uit elkaar zal spatten en alles eruit zal vloeien. Dat zou je niet willen meemaken. Bepaalde herrinneringen wis je niet weg. Je schrobt je geheugen schoon met alle zelfbedrog en vergetenskunst die je in je hebt, maar de herrinneringen zijn erin gebeiteld, ze gaan nooit weg. Verdwijnen doen ze nooit meer. De hel is een plek waar niets ophoudt. De hel is een plek met een eindeloos geheugen. De werkelijkheid stinkt en schokt. In het echte leven gaat alles zo toevallig. Het toeval rolt door ons leven als een stuurloze bulldozer, hier en daar verplettert het iemand. Niet omdat dat de bedoeling was of omdat het lot het wil, maar ddoor het zuivere hersenloze toeval. Het gebeurt, meer niet. Niemand die het wil, of die erop aanstuurt. Je wilt achteraf altijd dat je het anders had gedaan. Je kneedt elk detail tot je er scheel van ziet, als ik die keer dit-en-dat niet had gezegd of gedaan. Het brengt niets op, die manier van denken. Je wordt er enkel moe en treurig van en het helpt niets. Ik weet alleen dat er een heleboel ingewikkelde dingen in mijn hoofd zitten en dat mijn gedachten zo ongelooflijk snel gaan. Als ik moet neerschrijven wat ik denk, kan mijn pen niet altijd volgen. Zelfs mijn hersenen kunnen dat niet eens. Leven zonder water, uitgedroogd wakker worden en zo dorstig inslapen alsof je een kilo zout hebt opgegeten. Nooit kunnen oplossen, niet kunnen verdwijnen in het onbekende. Nooit vrijgelaten worden van schuld, degene zijn die gedwongen wordt de haat te dragen..? Overal war ik kom wordt het leeg om me heen. Ik kan niet wachten om te gaan slapen, in mijn dromen wordt ik tenminste met rust gelaten.
Er zijn weer duuuuuuuuuuuuuuuuuuizend dingen die ik snap. Maar écht duizend. Wanneer ga ik eindelijk door hebben hoe alles in elkaar zit .. Of valt dat niet te begrijpen? Hoe doet iedereen dat toch .. Ik kan er zo moeilijk mee om.
Het regent hier weer. Bluh. Ik wil zomer en zon en vers fruit en hitte .. Ik wil een drukkende warmte en neerliggen in het gras, kijken naar de wolken. Nog 3 dagen en het is zover. Een nieuwe start, een heel nieuw leven. Een compleet andere omgeving, ander reistraject, andere mensen. Zelf het leskrijgen zal anders zijn, compleet anders. Dju ik heb zenuwen. Ik vraag me af hoe het gaat lopen, stel dat het tegenvalt .. Stel dat het niet lukt. Ik weet niet. Ik wil dat het lukt, dus dan zal het vast ook wel lukken.. Denk ik. Een vriendin van me zit sinds kort in een instelling. Een open instelling weliswaar, ze is ook niet geplaatst ze is er vrijwillig ingegaan. Nuja, op aanraden en sterk aandringen van. Maar ik denk wel dat het het enige is wat haar nog kan helpen.. Deze week probeerde ze zelfmoord te plegen. Ik moet huilen als ik eraan denk. Hoe zoiets in haar opkomt dat snap ik nog, ik denk dat iedereen wel af en toe eens een moment heeft waarop het hem/haar te veel wordt en waarop ze even weg willen van alles .. Maar dan vind ik dat er nog een verschil is met het daadwerkelijk doen. Ik snap er niks van. Het is niet gelukt. Ik snap ook niks meer van jongens, nooit gedaan eigenlijk, maar hoe ouder ik word hoe slechter dat wordt. Sensitive boy laat niks meer van zich horen, ik zit er niet heel erg mee in, tenslotte hebben we een leuke tijd gehad samen en nja .. Ik weet niet. Lekkere boy daarentegen verschijnt steeds meer, maar raar. Pff, ik heb het gevoel dat hij niet helemaal eerlijk met me is. In het begin was het lachen, beetje zeveren en tegelijk ook wel wat serieus zijn. Maar nu, af en toe biecht hij zo eens iets op. En ik denk dat hij nog meer voor me verbergt, voelt gewoon niet aangenaam. En dan mijn ex ook weer hele tijd grrrrrrrr. Ik word er helemaal gek van. Van al die toestanden hier. Van het bedriegen en het zorgen maken en de leugens en de hele cirque. Soms lijkt het leven gewoon een grote soap arrg !
Er zijn weer duuuuuuuuuuuuuuuuuuizend dingen die ik snap. Maar écht duizend. Wanneer ga ik eindelijk door hebben hoe alles in elkaar zit .. Of valt dat niet te begrijpen? Hoe doet iedereen dat toch .. Ik kan er zo moeilijk mee om.
Het regent hier weer. Bluh. Ik wil zomer en zon en vers fruit en hitte .. Ik wil een drukkende warmte en neerliggen in het gras, kijken naar de wolken. Nog 3 dagen en het is zover. Een nieuwe start, een heel nieuw leven. Een compleet andere omgeving, ander reistraject, andere mensen. Zelf het leskrijgen zal anders zijn, compleet anders. Dju ik heb zenuwen. Ik vraag me af hoe het gaat lopen, stel dat het tegenvalt .. Stel dat het niet lukt. Ik weet niet. Ik wil dat het lukt, dus dan zal het vast ook wel lukken.. Denk ik. Een vriendin van me zit sinds kort in een instelling. Een open instelling weliswaar, ze is ook niet geplaatst ze is er vrijwillig ingegaan. Nuja, op aanraden en sterk aandringen van. Maar ik denk wel dat het het enige is wat haar nog kan helpen.. Deze week probeerde ze zelfmoord te plegen. Ik moet huilen als ik eraan denk. Hoe zoiets in haar opkomt dat snap ik nog, ik denk dat iedereen wel af en toe eens een moment heeft waarop het hem/haar te veel wordt en waarop ze even weg willen van alles .. Maar dan vind ik dat er nog een verschil is met het daadwerkelijk doen. Ik snap er niks van. Het is niet gelukt. Ik snap ook niks meer van jongens, nooit gedaan eigenlijk, maar hoe ouder ik word hoe slechter dat wordt. Sensitive boy laat niks meer van zich horen, ik zit er niet heel erg mee in, tenslotte hebben we een leuke tijd gehad samen en nja .. Ik weet niet. Lekkere boy daarentegen verschijnt steeds meer, maar raar. Pff, ik heb het gevoel dat hij niet helemaal eerlijk met me is. In het begin was het lachen, beetje zeveren en tegelijk ook wel wat serieus zijn. Maar nu, af en toe biecht hij zo eens iets op. En ik denk dat hij nog meer voor me verbergt, voelt gewoon niet aangenaam. En dan mijn ex ook weer hele tijd grrrrrrrr. Ik word er helemaal gek van. Van al die toestanden hier. Van het bedriegen en het zorgen maken en de leugens en de hele cirque. Soms lijkt het leven gewoon een grote soap arrg !
Letting go is learning, experiencing, and growing. To let go is to be thankful for the experiences that made you laugh, made you cry, and made you grow. I move on. I don't care.
Vreemd. De beste ideeën krijg ik straks. Dan schieten er duizend woorden en gekke zinnen in mijn hoofd. Denk ik steeds dat ik ze wel zal onthouden .. Tot ik de volgende morgen opsta en met alle wil van de wereld er nog niet in slaag me alles te herrinneren. Warhoofd. We don't waste no precious time.
Zijn sommige dingen sterker dan jezelf, of ben je altijd in staat jezelf op een of andere manier te overtreffen of te overwinnen? Ik kan niet goed organiseren. Mijn hoofd is chaos en vaak lijk ik te luisteren maar besef ik niet wat er gezegd word. Vaak verschiet ik ook van wat ik zelf kan antwoorden, ben ik dat?
Ik vraag me af of je 'verliefdheid' in sommige gevallen een obsessie kunt noemen. Kun je zo 'verliefd' zijn op iemand, tot over je oren zoals men zegt, dat je er hele tijd over speculeert, dat je zijn/haar doen en laten constant volgt en analyseert.. Of gaat het dan om iemand willen, om iemand je bezit te kunnen noemen. Gaat het dan over macht? Heeft liefde en verliefd zijn dan te maken met macht hebben over iemand? Dju toch, ofwel ligt het aan mij ofwel zijn er écht vreemde mensen in mijn omgeving. Ik snap niet hoe je op die manier gevoelens kan hebben voor iemand. Controleren en mensen beperken. Bah, ik hou er niet van. Is het een spel van actie reactie, waarin je de ander probeert te peilen en op die manier zijn reactie probeert in te schatten en te voorkomen dat je er zelf het slechts uitkomt? Maar waarom zijn er dan mensen die eeuwig twijfelen én er ALTIJD het slechtste uitkomen? Of behoort dat dan ook tot hun plan, om altijd de slachtofferrol op zich te kunnen nemen .. Want sommigen hebben er echt een handje naar om gekwetst uit een situatie te komen. Of is dat dan slechts schijn? Kun je de dingen zo verdraaien en verdoezelen dat je er zelf altijd als slachtoffer uitkomt en als degene die moet getroost worden. Diegene die, naar eigen zeggen, hun leven niet graag aan de grote klok hangen maar die wel zelf altijd iedereen op de hoogte brengen van alle nieuwtjes en muizenissen waar ze mee te kampen krijgen. En diegene die dan, vanzelfsprekend, ook enorm verbaasd zijn als blijkt dat mensen praten over hen. Waarom praten mensen over het leven, het doen en laten, de liefdesperikelen, van andere mensen? Omdat ze niks beters te doen hebben, omdat ze van niks beters weten of net omdat die mensen, die hun leven niet graag aan jan en allemaal vertellen maar het toch doen, die anderen dan weer een perfect gespreksonderwerp geven zodat ze hun eigen problemen niet hoeven te vertellen? Kun je je heel je leven verstoppen achter roddels en achterklap en verhalen die je via via te weten bent gekomen over die ene kennis? Lukt langs geen kanten volgens mij.. Op een keer stort je in en dan zal alles open en bloot te grabbel liggen. Is het in dat geval beter een open boek te zijn voor de buitenwereld, terwijl je jezelf in een veilige cocon waagt waarin je jezelf ziet als een mysterieus persoon die niet te doorgronden blijkt.. Wanneer kun je zeggen dat iemand echt is? Verdorie toch, al die geheimen. Al die vertelsels en al die rare situaties waarvan ik niet weet wat ik ervan moet denken. Waarom zijn er mensen die ALTIJD hun mond voorbijpraten? Waarom zijn er mensen wiens diepste geheimen nooit bewaard kunnen blijven.. Want ik ben ervan overtuigd dat iedere mens nood heeft aan zijn eigen geheimpjes, ik heb het hier niet over het opkroppen van dingen, maar geheimpjes die er zijn, waar je gelukkig van wordt of ongelukkig, maar ze zijn er en ze zijn alleen van jou. Ik heb nood aan relaxatie, aan zen en stilte en rust in mijn hoofd. Er gebeuren vreemde dingen in mijn buurt en ik krijg er kop noch staart aan. Wat moet je met zulke dingen? Met een gebroken hart, met een gebroken leven, met een vicieuze cirkel van twijfel en onzekerheid? Hoe haal je iemand daar in godsnaam uit? Het doet me denken aan machteloosheid. Want daar sta je dan, in de fleur van je leven, aan de zijlijn, rondom je te kijken en te zien hoe er zoveel kapot wordt gemaakt. Ik ben niet depressief, ik denk ook niet te negatief. Vrienden omschrijven me als een optimist, begrijp me niet verkeerd. Ik voel me gewoon machteloos. Omdat ik op dit moment geconfronteerd word met een groot gevoel van onmacht. Er zijn oplossingen en ik geloof dat alles beter zal worden, voor iedereen. Maar het heeft tijd nodig, in sommige gevallen veel tijd en dat zal in stilte gebeuren ... In andere gevallen weinig tijd, maar dat is vaak lastiger, want dat zijn de slachtofferrollen, die na 2 maanden een andere slachtofferrol vinden en zich opnieuw in zelfmedelijden zullen wentelen waaruit ze verwachten dat iemand (jeweetwelwie) hen weer zal redden. En het zal je maar allemaal overkomen. Het zal net jouw leven zijn dat overhoop wordt gegooid omdat je broer je verkracht of omdat de nieuwe hunk van je dromen (uhum) begint met een goede vriendin.
Voor mezelf loopt alles echter op wielletjes, buiten de zorgen die ik heb in andere mensen. Sensitive boy en ik zijn alles rustig aan aan het doen, hij kan heel lief zijn als hij wil.. Echt een schatje. Ik wil niks officieel uitspreken, want dan creeër ik verwachtingen en die heb ik liever niet. We zijn jong, we amuzeren ons samen, geen verplichtingen. De lekkere jongen hoor ik amper nog, was blijkbaar veel meer player dan ik dacht maar ik heb geen behoefte aan hem.
Doe mij maar een verwen-koffie alsjeblieft. En twee extra klontjes suiker als het kan. Ik heb het verdiend. Ook al lust ik absoluut geen koffie.
Incest, verkrachting, geweld, ... Het zijn woorden die me keer op keer kriebels bezorgen. Erger dan kauwgum die eerst aan de oprit plakt en daarna aan je schoenen. Erger dan wakker worden naast een jongen die, in zijn slaap?, aan het masturberen is. Erger dan afgewezen worden door iemand die je denkt graag te zien. Erger dan 25 jaar te zijn en nog nooit seks te hebben gehad. Erger dan met je auto tegen de muur van een café te rijden. Erger dan een vriend, die in een zatte bui trots de vibrator van zijn mama in het rond staat te zwaaien. En zo kan ik nog wel even doorgaan.. Keer op keer bezorgen ze me kriebels. Je denkt een-ver-van-mijn-bed-show, zoiets overkomt mij niet en al helemaal niet iemand uit mijn naaste omgeving. Het is iets wat gebeurt aan de andere kant van de wereld, aan de andere kant van het land. Het is iets wat ONS niet overkomt. Ook al wens je het niemand anders toe. Totdat het ineens allemaal voor je staat. Totdat iemand in je naaste omgeving dieper in de put blijkt te zitten dan dat iedereen dacht. Mensen kunnen soms zo heerlijk oppervlakkig zijn, ik hou er niet van, maar toch benijd ik ze. Zorgeloos lijken oppervlakkige mensen me. Vast nog niet veel meegemaakt, vast nog niet veel nagedacht. Heerlijk naïef en onbezonnen. Avonturen meemaken en er geen besef van hebben dat ze nog nooit echt ongelukkig zijn geweest, ondanks de oppervlakkige zorgen die geregeld de kop op steken; wat moet ik aandoen, welke shmink past me het best, hoe word ik populair en sla ik de mooiste jongen aan de haak?
Soms wou ik dat ik zelf zo oppervlakkig kon zijn. Dat ik mijn ogen kon sluiten voor al het erge en slechte dat zich rondom me afspeelt. Dat ik niet zo zien hoe mensen liegen, bedriegen en op de meest erge manier andere mensen voor het leven lang tekenen. Soms voel ik me zo klein, wie ben ik om te oordelen .. Om de beschuldigende vinger te richten op degene van wie ik weet dat ze schuld treffen en niet goed bezig zijn.
Hier zijn we weer. Amai, enige tijd geleden ja. Ik weet niet wat het was, deze nacht kreeg ik plots inspiratie om allemaal interessante dingen op te schrijven. Het had niet veel gescheeld voor ik mijn computer had opgestart, maar toen overwon de vermoeidheid het al weer. Niet dat ik nog veel zou geweten hebben, de laatste tijd al iedere avond voor het slapengaan menige hoeveelheid alcohol binnengehad. Het verbaast me dat ik nog weet wat ik dacht gisteren. Jaja, ik weet het. Een paar blogberichten eerder zei ik nog dat ik geen alcohol nuttig. Doe ik normaal echt niet. Maar heb me de laatste tijd al zo slecht gevoeld bah. En ik weet niet wat ik wil. Grr.
