Sometimes I don't let things go, get emotional and sometimes I'm just out of control.
-
The perfect time will never come; never wait for perfection just make it.
-
The worst thing you could do right now is tell me that I can find someone better then you ... when you're all I want.
-
Every time I see you I smile, not because I'm happy to see you, but because I've realized I'm finally going to be alright without you.
-
You've got to take the good with the bad, smile with the sad, love what you've got, and remember what you had. Always forgive, but never forget. Learn from mistakes, but never regret.
-
Take chances. Be young. Go crazy. Drive fast. Kiss slow. No regrets!
-
Ik laat je vrij en wil niks meer van je horen, want we hebben verloren en verliezen doet pijn..
-
I decided long ago, never to walk in anyone's shadows. If I fail, if I succeed, at least I lived as I believed. No matter what they take from me, they can't take away my dignity.
Because the greatest love of all is happening to me, I've found the greatest love of all inside of me. The greatest love of all is easy to achieve, learning to love yourself, it is the greatest love of all.
Veel te lang geleden .. Blijkbaar had ik niets interessants te melden. Hoewel als ik kijk naar het laatste bericht dat ik gepost heb, damn het lijkt een leven geleden, zoveel is er gebeurd. En eigenlijk loopt het leven maar door.. Maar ik voel me benauwd. Al die regels en beperkingen, het voelt alsof ik klein gehouden word. Alsof ik niet de vrijheid heb, niet de ruimte om te bewegen zoals ik wil bewegen. Het hoort blijkbaar niet. Is het leven dan zo dat je je steeds aanpast aan anderen? Dat je vaak doet wat anderen van je verlangen, met eigenbelang in je achterhoofd; toch zonder er echt aandacht aan te schenken? Hoe gelukkig kan je worden in je leven .. En wat is dat gelukkig zijn dan precies. Waarom moet je binnen de lijntjes kleuren, marcheren zoals de rest dat doet? Waarom zou ik in godsnaam doelen willen verwezenlijken die me opgelegd worden maar waar ik zelf geen behoefte aan heb. Waarom zou ik me aanpassen aan deze wereld, dit leven waarin ik zomaar terechtgekomen ben, zonder daarom te vragen? Begrijp me niet verkeerd, ik ben dankbaar voor dit leven. Dankbaar voor de kansen die ik gekregen heb om dingen mee te maken en dingen te doen die me mijn hele leven zullen bijblijven. Ik ben blij dat ik leef. Maar ik heb het gevoel dat ik beperkt word, dat ik vaak niet kan doen wat ik wil omdat het in ogen van andere mensen niet juist is. Niet maatschappelijk aanvaardbaar, een schande zoals ze zeggen. Ik hou ervan alleen te zijn, dan kan ik perfect gelukkig zijn. Daarvoor heb ik geen diploma nodig. Ik hou ervan om met mensen te praten, of ik ze nu ken of niet.. Wanneer kun je trouwens met zekerheid zeggen dat je iemand kent. Daarvoor heb je ook geen diploma nodig .. Ik wil geen geld, materiële toestanden heb ik geen behoefte aan. Ik ben het beu van te moeten. Ik zou willen pakken wat ik nodig heb en zomaar ergens de wereld intrekken, mijn eigen verhaal schrijven, mijn eigen toekomst bepalen. Alles zelf ontdekken, op mijn tempo, op mijn manier. Als ik eraan denk dat ik de komende 5 jaar, minstens, nog zal moeten verslijten met studeren om dan eindelijk mijn diploma te hebben, zodat iedereen trots op me is (hoera) word ik sip. Hoe groot is de kans dat ik aan een job zal geraken waarvoor ik gestudeerd heb.. De 40 jaar die volgen zit ik dan vast aan een of ander onderbetaald kutjobje waarvan ik vast op mijn 35ste een burn out krijg. Sorry, voor dit niet zo rooskleurig toekomstperspectief, ik ben heus geen pessimist.. Er heerst gewoon chaos in mijn hoofd. Wie weet loopt het wel helemaal anders, en word ik ontdekt door een belangrijk persoon en wereldberoemd .. Of misschien begint er wel een of andere rijke prins een affaire met mij. En heb ik de rest van mijn leven stomende hete seks. Of wordt de aarde ineens overgenomen door buitenaardse wezens en worden alle mensen slaven.. Grote chaos in mijn hoofd, zoveel is duidelijk. Ik sta voor de examens momenteel, heb vandaag zo vaak gedacht aan opgeven. Er is toch niet echt een kans dat ik het haal dit jaar, veel leerkrachten zijn er, laten ze duidelijk merken, ook van overtuigd dat ze me volgend jaar terug zullen zien. Maar ik heb al veel gestudeerd, ik doe mijn best, probeer het onderste uit de kan te halen en te doen wat ik kan. Misschien vandaar ook de vragen en de chaos die weer hun kop opsteken. Heb net overlezen wat ik geschreven heb en het komt over alsof ik krankzinnig ben, haha. Rare hersenkronkels van mij, ik ben niet gek, denk ik toch. Een beetje prettig gestoord .. Een tikkeltje raar misschien en een serieuze dromer .. Maar voor zover ik weet is daar niet echt iets mis mee. Er zijn andere dingen die ik vreemder vind, de dag dat ik seks heb in de WC's van eender welk café of in de maïs tijdens een of andere boerenfuif of schimmels vind in mijn mondhoek, DAN zal ik mezelf echt vreemd gaan vinden. Maar zo ver laat ik het vast niet komen.
Of misschien ligt het gewoon aan het feit dat ik mezelf al twee weken thuis opgesloten heb, zonder enig direct sociaal contact (buiten het happy weerzien met mijn ex vorige week; NOT. Die jongen is echt een .. boerenpummel, om het even te verbloemen) en dus hele tijd met mezelf en mijn eigen gedachten opgescheept zit. Tussen de boeken en de schriften, met potlood en stylo bij de hand. Serieus ik voel me een kneusje. Echt zo'n seut die geen leven heeft. En wat erger is, ik doe het mezelf aan, terwijl ik het helemaal niet wil, want het wordt me opgelegd door anderen. Grrr. Een mens zou voor minder geïrriteerd worden. Want ik ben jong, ik zit in de fleur van mijn leven, ik moet genieten nu ik kan! Maar ik heb niet het gevoel dat ik kan/mag genieten, ondanks dat iedere volwassene me dit op het hart blijft drukken. "Je studietijd is de mooiste tijd van je leven, geniet ervan." Genieten van de stress, van de teleurstellingen die ik steeds weer moet incasseren, van de verwijten op school en het onbegrip waar ik op stuit? Neen ik wil geen medelijden, jeetje neen, geen medelijden. Ik wil ook niet het slachtoffer gaan uithangen, uiteindelijk kies ik zelf wat ik doe .. Ik kan als ik wil, er zelf voor kiezen morgen de trein te pakken en te verdwijnen. Zomaar weg. Ik vind dat een spannende gedachte.. Een spannende gedachte die rond sluimert in mijn leven, op de loer om eens toe te slaan.. Maar je weet nooit waar het leven je brengt, misschien kijk ik volgende week overal op een andere manier tegenaan. Misschien ook niet ..
