Ik heb het lastig vandaag. Geraak moeilijk vooruit, ben constant afgeleid. Bij het minste ben ik mijn aandacht kwijt. En het lijkt wel alsof ik het geheugen heb van een goudvis en ik miss Bimbo ben vandaag. Zucht. De examenstress en vermoeidheid beginnen hun tol te eisen. Ik heb een plotse opkomst van puisten en heb niet het gevoel dat die wallen onder mijn ogen ooit nog gaan weggaan, die lijken het daar best fijn te vinden. Wat is dit toch.. En morgen is net een belangrijk vak. Nuja, de rest van de week nog. Met andere woorden, het zal weer lang doorwerken worden vanavond als er niet snel verandering in mijn toestand komt. Zucht.
Alweer genoeg gepauzeerd, ik ga verder (proberen) werken.
Vandaag. Zaterdag. Vroeg opgestaan, redelijk vroeg gaan slapen. Gisteren veel geleerd, vandaag ook al een en ander gedaan, wel minder dan gisteren maar geen nood. We hebben morgen ook nog. Weekend. En ik heb er geen zin in. Ik wil niet buitenkomen, liefst van al binnenblijven en me opsluiten. Ik heb geen zin in volgende week, in na de examens. Een overvolle, drukke planning met feestjes waarop iedereen gelukkig moet zijn, ook al vertoef je in het gezelschap van mensen die je al een heel jaar niet kunt verdragen. Ik heb moeite met zo schijnheilige vertoningen. Het enigste wat ik zou willen is een klein feestje, met dezelfde mensen als met wie ik altijd feest. Dan doen we dom en zetten we de muziek op luid, zodat de buren terug wakker worden. En dan heeft er iemand een speciale drank mee, vindt iemand anders zelf een cocktail uit waar we de volgende dag allemaal een hele dag van naar de WC moeten, en dan worden onze oogjes steeds kleiner naarmate de avond vordert, zakken we giechelend steeds verder in onze stoelen en zitten we zo ver dat we nog amper weten waarom we giechelen. Zo'n feestje wil ik, zo'n avonden wil ik. En ik wil de zon, en zwoele zomeravonden, waar het om 23u00 nog steeds lekker warm is.
Ik zweef in mijn gedachten, alles is zo twijfelachtig, en onzekerheid is een groot gedeelte van mijn karakter. Ik ben bang dat ik verdwaal op m'n pad, want ik raak in de war. Ik twijfel aan elke stap omdat falen niet mag.
