Zucht .. Zo'n weekend, alweer. WEERAL mijn ex, die vanalles geprobeerd heeft. Maar ik heb hem keihard afgewezen eigenlijk. Ben een beetje trots op mezelf. Pluim voor mezelf. Hij zei dat hij diep vanbinnen voelt dat het nog iets gaat worden tussen ons, en dat hij zich schuldig voelt over de manier waarop hij me behandeld had en dat het ook kwam doordat hij nog niet volledig klaar is voor een nieuwe relatie. Na tienduizend keer proberen komt hij daarmee af.. Smoesjes en die jongen krijgt er echt geen genoeg van. Hij heeft de hele avond in mijn buurt gestaan, hele tijd staan kijken blabla iedere keer als ik ergens heen ging stond hij daar plots ook. En toen ik weg ging kreeg ik smsje dat hij me écht graag ziet en dat hij écht spijt heeft en mij terug wil. Ik dacht jow, jij niet ze. Verder ben ik ook flink bezig voor school, ik heb weinig afleiding. Buiten dan mijn grootste troef die een beetje ziek is, mijn huisdiertje. Ik hoop maar dat hij er vlug doorkomt, gisteren naar de dierenarts geweest enzo. Het is vrij ernstig, en 't beestje ziet wel een beetje af. Maar ik vertrouw erop dat het goedkomt, 't is een sterk diertje en ik mag er eigenlijk vooral ook niet aan denken dat hij er niet meer zou zijn.. Ongelooflijjk hoe je je aan zo'n diertje kunt gaan hechten.En heb al flink gewerkt voor school, zowel vandaag als gisteren. Zaterdag ging iets minder. heb mijn maatje trouwens niet meer gehoord sinds dan, we hebben dus niet afgesproken. Hij zal nu wel weer boos op me zijn, maar ik heb het fut niet om er nog langer energie in te steken. Wat kan ik zeggen buiten sorry? En dat is niet goed genoeg dus dan zeg ik beter niks meer. En ja tuurlijk voel ik mij schuldig .. Maar ook onbegrepen, moet ik dan steeds voldoen aan de verwachtingen die iedereen van me heeft.. Wat als ik daar nu eens geen zin in heb? Voor hem mag ik niet jaloers zijn, moet ik gewoon mijn leuke zelf blijven.. Dan negeert hij me voor van die dingen waarvan ik denk, dit is hoe ik denk hoe ik ineen zit, ik kan heus wel veranderen maar wat als ik gelukkig ben zo? Waarom zou ik dan veranderen? En dan mijn ex, die verwacht dat ik altijd klaar sta als hij zin heeft of als hij weer eens denkt dat hij me graag ziet. Heb ik ook geen zin meer in. En school, dat verwacht dat mijn punten enorm goed zijn, en dat ik meedoe aan alle extra activiteiten en dat ik alle extra taakjes, oefeningen, bijlessen enz bijwoon of afgeef. Heb ik ook geen zin meer in. De jeugdbeweging, ja de leden zijn tof en ja het geeft veel voldoening als ze in je armen komen gelopen dolblij dat ze weer een hele namiddag spelletjes met je kunnen spelen. En ouders die naar je toekomen en positief zijn.. Heel aangenaam. Maar daarna, de andere leiding die klaagt en zaagt om het minste, de ruzie's en onderlinge vetes. Heb er genoeg van. Heb soms zin om een ticket te kopen en te vertrekken.. Mee te nemen wat ik nodig heb en om ergens te gaan genieten van het leven. Om te leren wat het is als je zelfstandig moet zijn, als je er volledig alleen voor staat. Om het leven en mezelf te leren kennen en om de rest van de wereld te ontdekken.. Ik zit zo'n beetje vast hier, steeds hetzelfde patroon, steeds meer tranen en drama en die lucht die meer dan de helft van het jaar grijs en grauw is. Ik wil zon en leven en de warmte voelen op mijn huid. Ik wil mensen met verhalen, echte verhalen en geen drama's zoals hier.
