Ik vraag me af of je 'verliefdheid' in sommige gevallen een obsessie kunt noemen. Kun je zo 'verliefd' zijn op iemand, tot over je oren zoals men zegt, dat je er hele tijd over speculeert, dat je zijn/haar doen en laten constant volgt en analyseert.. Of gaat het dan om iemand willen, om iemand je bezit te kunnen noemen. Gaat het dan over macht? Heeft liefde en verliefd zijn dan te maken met macht hebben over iemand? Dju toch, ofwel ligt het aan mij ofwel zijn er écht vreemde mensen in mijn omgeving. Ik snap niet hoe je op die manier gevoelens kan hebben voor iemand. Controleren en mensen beperken. Bah, ik hou er niet van. Is het een spel van actie reactie, waarin je de ander probeert te peilen en op die manier zijn reactie probeert in te schatten en te voorkomen dat je er zelf het slechts uitkomt? Maar waarom zijn er dan mensen die eeuwig twijfelen én er ALTIJD het slechtste uitkomen? Of behoort dat dan ook tot hun plan, om altijd de slachtofferrol op zich te kunnen nemen .. Want sommigen hebben er echt een handje naar om gekwetst uit een situatie te komen. Of is dat dan slechts schijn? Kun je de dingen zo verdraaien en verdoezelen dat je er zelf altijd als slachtoffer uitkomt en als degene die moet getroost worden. Diegene die, naar eigen zeggen, hun leven niet graag aan de grote klok hangen maar die wel zelf altijd iedereen op de hoogte brengen van alle nieuwtjes en muizenissen waar ze mee te kampen krijgen. En diegene die dan, vanzelfsprekend, ook enorm verbaasd zijn als blijkt dat mensen praten over hen. Waarom praten mensen over het leven, het doen en laten, de liefdesperikelen, van andere mensen? Omdat ze niks beters te doen hebben, omdat ze van niks beters weten of net omdat die mensen, die hun leven niet graag aan jan en allemaal vertellen maar het toch doen, die anderen dan weer een perfect gespreksonderwerp geven zodat ze hun eigen problemen niet hoeven te vertellen? Kun je je heel je leven verstoppen achter roddels en achterklap en verhalen die je via via te weten bent gekomen over die ene kennis? Lukt langs geen kanten volgens mij.. Op een keer stort je in en dan zal alles open en bloot te grabbel liggen. Is het in dat geval beter een open boek te zijn voor de buitenwereld, terwijl je jezelf in een veilige cocon waagt waarin je jezelf ziet als een mysterieus persoon die niet te doorgronden blijkt.. Wanneer kun je zeggen dat iemand echt is? Verdorie toch, al die geheimen. Al die vertelsels en al die rare situaties waarvan ik niet weet wat ik ervan moet denken. Waarom zijn er mensen die ALTIJD hun mond voorbijpraten? Waarom zijn er mensen wiens diepste geheimen nooit bewaard kunnen blijven.. Want ik ben ervan overtuigd dat iedere mens nood heeft aan zijn eigen geheimpjes, ik heb het hier niet over het opkroppen van dingen, maar geheimpjes die er zijn, waar je gelukkig van wordt of ongelukkig, maar ze zijn er en ze zijn alleen van jou. Ik heb nood aan relaxatie, aan zen en stilte en rust in mijn hoofd. Er gebeuren vreemde dingen in mijn buurt en ik krijg er kop noch staart aan. Wat moet je met zulke dingen? Met een gebroken hart, met een gebroken leven, met een vicieuze cirkel van twijfel en onzekerheid? Hoe haal je iemand daar in godsnaam uit? Het doet me denken aan machteloosheid. Want daar sta je dan, in de fleur van je leven, aan de zijlijn, rondom je te kijken en te zien hoe er zoveel kapot wordt gemaakt. Ik ben niet depressief, ik denk ook niet te negatief. Vrienden omschrijven me als een optimist, begrijp me niet verkeerd. Ik voel me gewoon machteloos. Omdat ik op dit moment geconfronteerd word met een groot gevoel van onmacht. Er zijn oplossingen en ik geloof dat alles beter zal worden, voor iedereen. Maar het heeft tijd nodig, in sommige gevallen veel tijd en dat zal in stilte gebeuren ... In andere gevallen weinig tijd, maar dat is vaak lastiger, want dat zijn de slachtofferrollen, die na 2 maanden een andere slachtofferrol vinden en zich opnieuw in zelfmedelijden zullen wentelen waaruit ze verwachten dat iemand (jeweetwelwie) hen weer zal redden. En het zal je maar allemaal overkomen. Het zal net jouw leven zijn dat overhoop wordt gegooid omdat je broer je verkracht of omdat de nieuwe hunk van je dromen (uhum) begint met een goede vriendin.
Voor mezelf loopt alles echter op wielletjes, buiten de zorgen die ik heb in andere mensen. Sensitive boy en ik zijn alles rustig aan aan het doen, hij kan heel lief zijn als hij wil.. Echt een schatje. Ik wil niks officieel uitspreken, want dan creeër ik verwachtingen en die heb ik liever niet. We zijn jong, we amuzeren ons samen, geen verplichtingen. De lekkere jongen hoor ik amper nog, was blijkbaar veel meer player dan ik dacht maar ik heb geen behoefte aan hem.
Doe mij maar een verwen-koffie alsjeblieft. En twee extra klontjes suiker als het kan. Ik heb het verdiend. Ook al lust ik absoluut geen koffie.
Incest, verkrachting, geweld, ... Het zijn woorden die me keer op keer kriebels bezorgen. Erger dan kauwgum die eerst aan de oprit plakt en daarna aan je schoenen. Erger dan wakker worden naast een jongen die, in zijn slaap?, aan het masturberen is. Erger dan afgewezen worden door iemand die je denkt graag te zien. Erger dan 25 jaar te zijn en nog nooit seks te hebben gehad. Erger dan met je auto tegen de muur van een café te rijden. Erger dan een vriend, die in een zatte bui trots de vibrator van zijn mama in het rond staat te zwaaien. En zo kan ik nog wel even doorgaan.. Keer op keer bezorgen ze me kriebels. Je denkt een-ver-van-mijn-bed-show, zoiets overkomt mij niet en al helemaal niet iemand uit mijn naaste omgeving. Het is iets wat gebeurt aan de andere kant van de wereld, aan de andere kant van het land. Het is iets wat ONS niet overkomt. Ook al wens je het niemand anders toe. Totdat het ineens allemaal voor je staat. Totdat iemand in je naaste omgeving dieper in de put blijkt te zitten dan dat iedereen dacht. Mensen kunnen soms zo heerlijk oppervlakkig zijn, ik hou er niet van, maar toch benijd ik ze. Zorgeloos lijken oppervlakkige mensen me. Vast nog niet veel meegemaakt, vast nog niet veel nagedacht. Heerlijk naïef en onbezonnen. Avonturen meemaken en er geen besef van hebben dat ze nog nooit echt ongelukkig zijn geweest, ondanks de oppervlakkige zorgen die geregeld de kop op steken; wat moet ik aandoen, welke shmink past me het best, hoe word ik populair en sla ik de mooiste jongen aan de haak?
Soms wou ik dat ik zelf zo oppervlakkig kon zijn. Dat ik mijn ogen kon sluiten voor al het erge en slechte dat zich rondom me afspeelt. Dat ik niet zo zien hoe mensen liegen, bedriegen en op de meest erge manier andere mensen voor het leven lang tekenen. Soms voel ik me zo klein, wie ben ik om te oordelen .. Om de beschuldigende vinger te richten op degene van wie ik weet dat ze schuld treffen en niet goed bezig zijn.
Hier zijn we weer. Amai, enige tijd geleden ja. Ik weet niet wat het was, deze nacht kreeg ik plots inspiratie om allemaal interessante dingen op te schrijven. Het had niet veel gescheeld voor ik mijn computer had opgestart, maar toen overwon de vermoeidheid het al weer. Niet dat ik nog veel zou geweten hebben, de laatste tijd al iedere avond voor het slapengaan menige hoeveelheid alcohol binnengehad. Het verbaast me dat ik nog weet wat ik dacht gisteren. Jaja, ik weet het. Een paar blogberichten eerder zei ik nog dat ik geen alcohol nuttig. Doe ik normaal echt niet. Maar heb me de laatste tijd al zo slecht gevoeld bah. En ik weet niet wat ik wil. Grr.
