Ik vraag me af of je 'verliefdheid' in sommige gevallen een obsessie kunt noemen. Kun je zo 'verliefd' zijn op iemand, tot over je oren zoals men zegt, dat je er hele tijd over speculeert, dat je zijn/haar doen en laten constant volgt en analyseert.. Of gaat het dan om iemand willen, om iemand je bezit te kunnen noemen. Gaat het dan over macht? Heeft liefde en verliefd zijn dan te maken met macht hebben over iemand? Dju toch, ofwel ligt het aan mij ofwel zijn er écht vreemde mensen in mijn omgeving. Ik snap niet hoe je op die manier gevoelens kan hebben voor iemand. Controleren en mensen beperken. Bah, ik hou er niet van. Is het een spel van actie reactie, waarin je de ander probeert te peilen en op die manier zijn reactie probeert in te schatten en te voorkomen dat je er zelf het slechts uitkomt? Maar waarom zijn er dan mensen die eeuwig twijfelen én er ALTIJD het slechtste uitkomen? Of behoort dat dan ook tot hun plan, om altijd de slachtofferrol op zich te kunnen nemen .. Want sommigen hebben er echt een handje naar om gekwetst uit een situatie te komen. Of is dat dan slechts schijn? Kun je de dingen zo verdraaien en verdoezelen dat je er zelf altijd als slachtoffer uitkomt en als degene die moet getroost worden. Diegene die, naar eigen zeggen, hun leven niet graag aan de grote klok hangen maar die wel zelf altijd iedereen op de hoogte brengen van alle nieuwtjes en muizenissen waar ze mee te kampen krijgen. En diegene die dan, vanzelfsprekend, ook enorm verbaasd zijn als blijkt dat mensen praten over hen. Waarom praten mensen over het leven, het doen en laten, de liefdesperikelen, van andere mensen? Omdat ze niks beters te doen hebben, omdat ze van niks beters weten of net omdat die mensen, die hun leven niet graag aan jan en allemaal vertellen maar het toch doen, die anderen dan weer een perfect gespreksonderwerp geven zodat ze hun eigen problemen niet hoeven te vertellen? Kun je je heel je leven verstoppen achter roddels en achterklap en verhalen die je via via te weten bent gekomen over die ene kennis? Lukt langs geen kanten volgens mij.. Op een keer stort je in en dan zal alles open en bloot te grabbel liggen. Is het in dat geval beter een open boek te zijn voor de buitenwereld, terwijl je jezelf in een veilige cocon waagt waarin je jezelf ziet als een mysterieus persoon die niet te doorgronden blijkt.. Wanneer kun je zeggen dat iemand echt is? Verdorie toch, al die geheimen. Al die vertelsels en al die rare situaties waarvan ik niet weet wat ik ervan moet denken. Waarom zijn er mensen die ALTIJD hun mond voorbijpraten? Waarom zijn er mensen wiens diepste geheimen nooit bewaard kunnen blijven.. Want ik ben ervan overtuigd dat iedere mens nood heeft aan zijn eigen geheimpjes, ik heb het hier niet over het opkroppen van dingen, maar geheimpjes die er zijn, waar je gelukkig van wordt of ongelukkig, maar ze zijn er en ze zijn alleen van jou. Ik heb nood aan relaxatie, aan zen en stilte en rust in mijn hoofd. Er gebeuren vreemde dingen in mijn buurt en ik krijg er kop noch staart aan. Wat moet je met zulke dingen? Met een gebroken hart, met een gebroken leven, met een vicieuze cirkel van twijfel en onzekerheid? Hoe haal je iemand daar in godsnaam uit? Het doet me denken aan machteloosheid. Want daar sta je dan, in de fleur van je leven, aan de zijlijn, rondom je te kijken en te zien hoe er zoveel kapot wordt gemaakt. Ik ben niet depressief, ik denk ook niet te negatief. Vrienden omschrijven me als een optimist, begrijp me niet verkeerd. Ik voel me gewoon machteloos. Omdat ik op dit moment geconfronteerd word met een groot gevoel van onmacht. Er zijn oplossingen en ik geloof dat alles beter zal worden, voor iedereen. Maar het heeft tijd nodig, in sommige gevallen veel tijd en dat zal in stilte gebeuren ... In andere gevallen weinig tijd, maar dat is vaak lastiger, want dat zijn de slachtofferrollen, die na 2 maanden een andere slachtofferrol vinden en zich opnieuw in zelfmedelijden zullen wentelen waaruit ze verwachten dat iemand (jeweetwelwie) hen weer zal redden. En het zal je maar allemaal overkomen. Het zal net jouw leven zijn dat overhoop wordt gegooid omdat je broer je verkracht of omdat de nieuwe hunk van je dromen (uhum) begint met een goede vriendin.
Voor mezelf loopt alles echter op wielletjes, buiten de zorgen die ik heb in andere mensen. Sensitive boy en ik zijn alles rustig aan aan het doen, hij kan heel lief zijn als hij wil.. Echt een schatje. Ik wil niks officieel uitspreken, want dan creeër ik verwachtingen en die heb ik liever niet. We zijn jong, we amuzeren ons samen, geen verplichtingen. De lekkere jongen hoor ik amper nog, was blijkbaar veel meer player dan ik dacht maar ik heb geen behoefte aan hem.
Doe mij maar een verwen-koffie alsjeblieft. En twee extra klontjes suiker als het kan. Ik heb het verdiend. Ook al lust ik absoluut geen koffie.
Incest, verkrachting, geweld, ... Het zijn woorden die me keer op keer kriebels bezorgen. Erger dan kauwgum die eerst aan de oprit plakt en daarna aan je schoenen. Erger dan wakker worden naast een jongen die, in zijn slaap?, aan het masturberen is. Erger dan afgewezen worden door iemand die je denkt graag te zien. Erger dan 25 jaar te zijn en nog nooit seks te hebben gehad. Erger dan met je auto tegen de muur van een café te rijden. Erger dan een vriend, die in een zatte bui trots de vibrator van zijn mama in het rond staat te zwaaien. En zo kan ik nog wel even doorgaan.. Keer op keer bezorgen ze me kriebels. Je denkt een-ver-van-mijn-bed-show, zoiets overkomt mij niet en al helemaal niet iemand uit mijn naaste omgeving. Het is iets wat gebeurt aan de andere kant van de wereld, aan de andere kant van het land. Het is iets wat ONS niet overkomt. Ook al wens je het niemand anders toe. Totdat het ineens allemaal voor je staat. Totdat iemand in je naaste omgeving dieper in de put blijkt te zitten dan dat iedereen dacht. Mensen kunnen soms zo heerlijk oppervlakkig zijn, ik hou er niet van, maar toch benijd ik ze. Zorgeloos lijken oppervlakkige mensen me. Vast nog niet veel meegemaakt, vast nog niet veel nagedacht. Heerlijk naïef en onbezonnen. Avonturen meemaken en er geen besef van hebben dat ze nog nooit echt ongelukkig zijn geweest, ondanks de oppervlakkige zorgen die geregeld de kop op steken; wat moet ik aandoen, welke shmink past me het best, hoe word ik populair en sla ik de mooiste jongen aan de haak?
Soms wou ik dat ik zelf zo oppervlakkig kon zijn. Dat ik mijn ogen kon sluiten voor al het erge en slechte dat zich rondom me afspeelt. Dat ik niet zo zien hoe mensen liegen, bedriegen en op de meest erge manier andere mensen voor het leven lang tekenen. Soms voel ik me zo klein, wie ben ik om te oordelen .. Om de beschuldigende vinger te richten op degene van wie ik weet dat ze schuld treffen en niet goed bezig zijn.
Hier zijn we weer. Amai, enige tijd geleden ja. Ik weet niet wat het was, deze nacht kreeg ik plots inspiratie om allemaal interessante dingen op te schrijven. Het had niet veel gescheeld voor ik mijn computer had opgestart, maar toen overwon de vermoeidheid het al weer. Niet dat ik nog veel zou geweten hebben, de laatste tijd al iedere avond voor het slapengaan menige hoeveelheid alcohol binnengehad. Het verbaast me dat ik nog weet wat ik dacht gisteren. Jaja, ik weet het. Een paar blogberichten eerder zei ik nog dat ik geen alcohol nuttig. Doe ik normaal echt niet. Maar heb me de laatste tijd al zo slecht gevoeld bah. En ik weet niet wat ik wil. Grr.
Are we in love or are we not? I thought I loved you, but I forgot the way love actually is supposed to feel. Tell me, please, are your feelings real? And do you believe in us, or is our 'relationship' just based on lust? I told you about the way I think and act, you could have my heart and that's a fact. Everything you said to me today, is repeating in my head in the same way. I open my heart way too quick, I put trust in everyone, it's sick. I'm so afraid to get hurt right now, wish I knew how to hold you, but I don't know how ...
De jongen waarvan zijn papa recent overleden is, is sinds gisteren terug van reis. Hij is ongeveer een week en een half weggeweest, en moet zeggen heb hem wel gemist. Iets meer dan gemist misschien wel. Vandaag spreken we af. Ik zal het wel zien, als ik hem zie en zin heb om hem te bespringen dan weet ik genoeg ..
Goed, ik ben even niet zo proper bezig denk ik. Van de jongen waarvan zijn papa overleden is, wist ik dat hij een oogje op me heeft. Hij is leuk en lief en hij kan goed praten, hij heeft het ook heel moeilijk nu momenteel, hij is heel kwetsbaar en ik heb het gevoel dat ik hem écht niet kan kwetsen nu. Maar nu heeft er blijkbaar nog een jongen een oogje op me,écht een ongelooflijk lekker ding. (ik weet het, lekker oppervlakkig) Maar ik kan er ook goed mee lachen en mee praten en we doen ook af en toe iets samen en ik verveel me nooit met hem.. En nu heb ik het gevoel, de laatste tijd toch, dat alletwee die jongens denken dat we zo bijna iets hebben. Nu ik heb met geen van beiden gekust, geen van beiden het gevoel gegeven dat het iets meer was, en toch.. Het lekker ding wil me steeds meer zien, steeds meer met me afspreken. Hij wil me voorstellen aan zijn vrienden, hij spreekt over volgend jaar eens samen op reis gaan .. Ik weet het niet goed. Terwijl de gevoelige jongen .. Hij heeft al zoveel meegemaakt .. Ik weet niet of ik zelf genoeg levenswijsheid heb om echt iets te kunnen betekenen voor hem. Maar ik wil zeker wel iets betekenen voor hem. Maar ook voor het lekker ding, want God .. Die jongen. Ik lach me er iedere keer echt ziek mee. En ik kan met mijn hand op mijn hart zeggen dat ik nog nooit zo een ongelooflijk knappe jongen heb gezien. Het leuke is dat hij geen playboy is, hij is gewoon .. Echt, eerlijk. En ik wil niet moeten kiezen. En toch voelt het niet goed.
Soms voel ik me zwak. Dan denk ik dat de grond onder mijn voeten ieder moment kan wegzakken, om een kuiltje te maken en mij erin te laten verdwijnen. Op dat moment ben ik er dan ook stellig van overtuigd dat dat het beste is, zowel voor mij als voor de rest van de wereld. Soms ben ik écht zwak. Maar op andere momenten kan ik vliegen, dan heb ik het gevoel dat ik de wereld aankan. Laat ik alles op me afkomen en doet het me niks. Dan kan ik bergen verzetten en onderdruk ik emoties en blijf ik gaan.
Een vriend van me heeft een oogje op me, heel toffe en knappe jongen. Z'n vader is pas geleden overleden en ik stel me vragen .. Hij heeft al een tijdje een oogje op me, is er gewoon nog nooit zo openlijk voor uitgekomen als nu. En ik weet niet goed hoe ik ermee om moet gaan, langs de ene kant wil ik hem niet kwetsen, god nee, die jongen heeft het al moeilijk genoeg. Ik mag er niet aan denken. Maar langs de andere kant ben ik niet overtuigd van mijn eigen gevoelens voor hem, of zullen die nog moeten groeien? Wanneer kan je trouwens zeker zijn dat je gevoelens hebt voor iemand en wanneer niet?
Zoals laatst, heb ik mijn ex weer gezien, was er volledig van overtuigd dat ik hem niet meer wou en dat hij me niks meer deed. Toch kon ik mijn ogen niet van hem afhouden en heb ik thuis een halfuur zitten wenen voor ik me weer beter voelde. Ik wil niet degene zijn die iemand anders pijn doet.
En het meisje dat haar vriendje belogen had, die zogenaamde vriendin.. Het bedrog is uitgekomen, moest een keer uitkomen en zij ontkent alles .. Vreselijk want de jongen in kwestie gelooft haar. Alle bewijzen liggen op tafel, alles is overduidelijk. Maakt liefde dan echt blind? Of is het de wanhoop, de angst om alleen te zijn die je dwingt om verzinsels te geloven, al is het duidelijk dat dat niet de waarheid is. Kun je zo gek zijn op iemand dat je er alles voor over hebt, letterlijk alles, dat je je eigen leven ervoor opgeeft en de rest van de wereld je niks meer kan schelen .. Vroeger dacht ik altijd dat dat échte liefde was, maar nu stel ik me vragen. Echt gezond is het niet. Een leefbare situatie is het ook niet.
Ik ga naar een vriendin nu, samen niks doen. De leukste tijd van mijn leven. Volgens mij is dat échte vriendschap, mensen met wie je lekker samen niks hoeft te doen. Zolang je maar samen bent. Komt dicht in de buurt van liefde ook denk ik. Met dat verschil dat ik op meisjes niet verliefd wordt. Jammer genoeg denk ik soms, want ik heb al vaak gedacht dat een relatie met een meisje echt zoveel makkelijker moet zijn. Maar jongens zijn langs de andere kant zoveel aantrekkelijker ..
Het is leuk om zelf mijn dagen in te kunnen vullen, om kleur te geven aan mijn leven zoals ik het wil. Niet dat ik me nu ineens altijd goed voel, maar de warmte van de zon en de vrijheid die ik heb helpen wel. Soms is het druk, soms zit ik dagen stil. Hier en daar lukt het om iets bij te verdienen, aangezien ik geen vakantiejob heb, toch geen vaste. Maar ik heb vandaag weer maar eens ondervonden dat ik moeite heb met het ontvangen van geld voor dingen die ik gedaan heb, niet dat ik er warmpjes bij zit. Integendeel zelf, maar toch .. Zoals vandaag, ik ben heel moe, heb hard gewerkt, maar had niet het gevoel dat ik MOEST werken. Dus zie ook niet in waarom ik er dan geld voor zou moeten krijgen, voel me daar eerlijk gezegd ook niet echt goed bij. Als ik het graag doe, en ik doe er andere mensen een plezier mee tja .. Moest het nu mijn dagelijkse job zijn, dat is iets anders, je moet van iets leven natuurlijk. Maar op dit moment hoh .. Het is leuk om dingen bij te leren, grenzen te kunnen verleggen, om te doen waar ik zin in heb.
Soms vraag ik me écht af wat er in andere mensen hun hoofd omgaat. Ik zou er goud voor geven om gedachten te kunnen lezen. Maar dan nog .. Welke waarheid zou je dan moeten geloven?
Well it was just a dream, just a moment ago, I was up so high, lookin down at the sky. Dont let me fall. I was shooting for stars, on a saturday night; they say what goes up, must come down, but dont let me fall.
Because I'm gliding up there so very high, that if the clouds were to drop me then I'd fall out the sky. I dont really know why I'm here I guess I'm just here for the ride, I swear it feels like I'm dreaming. So call me whatever you want, tie me to whatever you like, but lets get one thing straight; you know my name so I run this town.
I complicated our lives, by falling in love with him. I complicated our lives, now I'm losing my only friend. I don't know why, I had to try living my life on the other side. Now I'm so confused, I don't know what to do. I started blurring the lines, because I didn't care. I started crossing the line, because you were never there. No where to turn, no one to help, it's almost like I don't even know myself. Now I have to choose, and I don't know what to do.
Rejection is like an icecold bath, but the water is feeling good this time. And I hate that I missread you boy.. You never said I was your baby, you never said that I was the one. You never said you would try or that you would take me or you would leave me. You just said goodbye. I got a habbit I can't break, so it does all the breaking. And a heart that slowly heals, because I fall for the ones who are taken..
