Dedju, alweer examens! Vreselijke periodes echt, 3 dagen rondlopen zonder je haar te wassen, ik kom er gek van. Zou me eigenlijk niet moeten uitmaken want ik zie toch niemand buiten mijn ouders en mijn haar effectief wassen is tijdverlies. Eten op de meest vreemde momenten, stress, huilbuien, woedemomenten en puisten. Stress verdorie, stress, 't is een vreemd iets. Ik weet niet of dit nu stress is, heb daar altijd last van, van die symptomen tijdens de examens.
Morgen.. Very important day. Ik vraag me af wat het gaat worden, erop alsjeblieft, erop. Ik heb de voorbije 4 dagen keihard geblokt, echt mijn best gedaan. Ik hoop zo dat het lukt.. Ik wou dat ik het nu kon doen, nu op dit moment. Zodat ik daarna heerlijk zou kunnen slapen. Want dat heb ik de afgelopen week toch niet kunnen doen.
En daarna ga ik iets drinken met een vriendin. Een mama - vriendin. Mama van twee kindjes die ze niet meer bij zich mag hebben. Twee kindjes met elk een verschillende papa, die nu ieder in een pleeggezin zijn terecht gekomen. Mama met nu een nieuwe vriend, mama waarvan je na twee maanden niet meer ziet dat ze een kind gekregen heeft. Mama met een heroïne verslaving, mama in de prostitutie. Mama met vrienden waarvan ik schrik heb. Eerlijk waar, ik durf die niet aankijken ik ben bang dat ze dat als 'beledigend' ofzo gaan opnemen. Maar ik heb haar graag, ondanks alles. Ze is niet zoals hoe ze nu is, ik weet hoe ze is, ik heb haar gekend haar jeugd meegemaakt. Ik weet wat ze al heeft doorstaan, ik weet niet hoe ze zich daar altijd bij voelde, maar wel dat het sporen naliet. Ik vind haar sterk, op een bepaalde manier, bewonderenswaardig. Je zal maar doorzetten. Na al die tegenslagen... Het is een straatje zonder eind, volgens mij raakt ze er niet meer uit of het zal heel moeilijk zijn. Ze heeft geprobeerd, meerdere keren. Afkickcentra, volledig afgesloten van iedereen uit 'haar verleden'. Maar drugs en andere vuiligheid vind je overal, verslaafden herkennen elkaar, wie zwak is ruikt zijn gelijke. En daar gaat je verleden gewoon verder. Ik zie het als een zwakte, een vlucht. Iedereen heeft die, alleen zijn die bij de een al wat extremer dan bij de andere. De een gaat sporten de ander zoekt zijn toevlucht in drugs. Ik mis haar. Haar lach en haar vage make-up en de manier waarop ze mijn hand vasthield iedere keer als ik bang was. Ze was mijn steun, mijn vriendin. Ik schreef haar duizenden brieven, vol geheimen, vol vragen. Maar tegelijkertijd besef ik, meer dan ooit, dat ik moet genieten van iedere keer dat ik bij haar ben. Er gebeuren zo snel ongelukken, 'vrienden' van haar worden vermoord, gaan in verdachte omstandigheden dood, en het leven gaat door... Een naald met besmetting van eender wat, onveilige seks met zoveel mannen, ik weet niet wat nog allemaal. Soms ben ik ook jaloers op haar levenswijze, niet op haar verslaving, begrijp me niet verkeerd. Maar de manier waarop ze iedere keer haar plan trekt. Ik besef maar al te goed dat ik veel luxe heb, ouders die me graag zien en me alles geven, een dak boven m'n hoofd, meer dan voldoende eten, mooie kleren.. Alles wat ik wil. Maar soms vraag ik me af hoe het is te leven zoals zij, van dag tot dag. Goed, ik zou haar beroep niet willen uitoefenen. Respect, maar dat zou ik zelf niet kunnen. Maar soms geen huis hebben dakloos zijn, geen geld hebben. Bij vrienden logeren en tja .. Hoe gaat dat? Ik ben er misschien niet echt jaloers op, maar ik weet niet, wel nieuwsgierig. Lijkt me wel dat je een hoop spannende dingen meemaakt.. Hoewel ik er hoogstwaarschijnlijk niet meer zo over zou denken als een 'vriend' van me na een overdosis in mijn armen sterft en ik moet vluchten voor de politie. Want met mijn strafblad zouden ze me meteen verdenken van... Ik kan het me enkel proberen inbeelden, en dan word ik nieuwsgierig. Hoe gevaarlijk is dat.
En dan heb je nog M. Psychiatrisch patiënte, ik ben de tel kwijtgeraakt van haar zelfmoordpogingen. Ik wil er ook niet meer aan denken. Ik schreef haar ook brieven, vol geheimen. Maar het maakt niks uit.
Naar beiden kan ik niks meer schrijven, ik heb lege velletjes in overschot. Maar ze blijven leeg en voorheen ging het zo gemakkelijk. Woorden vloeiden eruit al was het water uit de kraan. Lukt me niet meer. Ik ben moe.
