|
Een jongen die ik ken, van vroeger op school, pleegde eergisteren zelfmoord.
Ik zag hem niet zo vaak meer, de band die ik met hem had was ook niet spectaculair.
Je wordt ouder, gaat een andere richting uit, een andere school,
je verliest elkaar uit het oog.
Het is altijd te vroeg wanneer iemand sterft,het komt altijd hard aan.
Maar nog zo jong, gezond, altijd gelukkig.
Blijkbaar toch niet zo gelukkig...
Er is zoveel dat ik wil zeggen, ik wil troosten, ik wil een helpende hand bieden.
Maar krijg er de kans niet toe.
Ik blijf achter, verdwaasd, niet wetend waarom.
Ik zou graag hebben dat alles stil blijft staan, dat de wereld stil ligt en niet meer verder draait.
Maar het gaat niet, alles gaat maar door..
Ik zou het liefst de tijd terugdraaien, meer aandacht besteden aan, vraag me af of ik niet beter dit of dat zou hebben kunnen doen..
Kun je zoiets tegenhouden? Had ik iets kunnen betekenen?
Ik probeer me te herinneren over wat we soms praatten, vast gewone dagdagelijkse dingen.. Maar ik weet het niet meer. Het is te laat.
Slaap zacht.
07-05-2012 om 16:18
geschreven door Naomi 
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
|
