Weer een bewogen dagje achter de rug. En ik snap niet wat ik er allemaal mee moet. Er zit zoveel informatie in mijn hoofd, dat ik het gevoel heb dat het gaat ontploffen en alles eruit gaat komen. En sommige dingen die erin zitten zijn echt niet mooi, dus die zouden er beter in blijven .. Voor mensen hun eigen bestwil, ik vraag me af of het wel zo gezond is dat ik zoveel dingen weet. Misschien weet ik gewoon te veel van andere mensen, te veel van hun problemen, en gaat het daardoor wat moeizamer in mijn eigen leven. M. is nog steeds ontspoord, en het gaat van kwaad naar erger. Lijkt erop dat ze iets zoekt om haar eigen problemen te ontlopen in plaats van ze effectief aan te pakken. Het is de bedoeling dat ze 'sterk' gemaakt wordt nu, om later haar problemen onder ogen te zien en te proberen oplosssen. Maar wat is dat nu weer, wat voor zever .. Ik zie niet in hoe ze zo ook sterker kan worden, het enigste wat ze nu doet is maar wat aanmodderen en vanalles uitproberen wat ze niet zou mogen uitproberen. En Y. die volgens haar geen goeie vriendin is, maar wel vanalles over haar weet.. Snap ik niet. Verdorie. Waarom zegt ze ook zelf niks. Verdomme. Ik zwijg te veel, of ik praat te veel..
Heb al zo vaak geleerd dat ik moet zwijgen, dat ik me niet mag moeien. Maar ik zit er telkens midden in. Ik kan niet zwijgen en lijdzaam toezien hoe de boel ontploft..
It's easy to spread the story of some one else, but I was there, I lived through it.
Ik ben het moe, kots, kots, kotsbeu. Hoe ouder ik word echt, hoe duidelijker het wordt wie écht belangrijk is en wie er écht toe doet. En het doet pijn om te zien hoe weinig mensen er nog overblijven, ik kan mijn ene hand niet gevuld krijgen denk ik. Ik zeg wel die en die en die .. Maar als het erop aan komt.
En hoe schijnheilig mensen kunnen zijn, je houdt het niet voor mogelijk. Ik ben zo diep teleurgesteld, echt zo diep.
