Als ik volwassen was geweest, hadden ze me met ziekteverlof gestuurd en had ik zolang kunnen thuisblijven als ik zelf wilde. Maar ik ben niet volwassen, ik ben maar een tienermeid en als ik van school thuis blijf dan heet dat spijbelen. Het water is zwaar, maar biedt enkel weerstand als je niet weet hoe je erdoor moet glijden. Willen zwemmen onder het oppervlak. De hele tijd omhoog komen drijven en in de ogen van anderen niet bewegen zoals je het zelf wilt, omdat je lichaam niet gehoorzaamt. Het gevoel hebben dat iedereen elke kleine beweging van je beoordeelt, zich altijd, altijd in de gaten gehouden en bekritiseerd voelen. Als je aan het spel begint, moet je de regels kunnen aanvaarden. Hoe vaak hadden ze dat al niet gezegd? Je kan het je niet herrinneren dat je het hebt gehoord, maar je weet maar al te goed dat het zo is. Maar ik kan de regels niet aanvaarden, ik ben te broos en te gevoelig. Elk hard woord slaat diepe wonden, als je als anderen was geweest, die commentaar van zich af kunnen schudden, had je het misschien gehaald. Maar je trekt je alles ten volle aan, het goede én het slechte. "Als iemand haar goeds had gezegd, had ze zich ontvouwd, was ze gaan bloeien als de mooiste roos." Maar niemand ontdekt jouw nood. Alleen jijzelf kent de waarheid, dat jij boeiender bent dan de populairste meisjes, dat jij eigenlijk de koningin bent en niemand anders. Maar je wordt geen koningin als de wereld om je heen het er niet mee eens is. De meerderheid kiest haar leiders, en niemand zou ooit voor jou stemmen. Vergeten is niet moeilijk als je dat werkelijk wilt. Waar je niet aan wilt denken, wordt uit je geheugen weggespoeld alsof het er nooit is geweest. Het is ongemeen eenvoudig. Bijna toverij. Hokus pokus en pof, het vervelende is weg. Alles wat de mens bepaalt kun je aan de buitenkant al zien. Je weet alles wat je vooraf hebt besloten te weten. Niemand wil een vriendin die de hele tijd om iets vraagt, op een stille, zorgelijke manier die maakt dat je tegen haar onuitgesproken wens geen neen kunt zeggen. Je wil niet in de buurt komen van wat pijn doet in anderen, zeker niet als die anderen schaduwen zijn. Schaduwen in de hoek van het leven. Weet je hoe het voelt om alleen te zijn? Neen. En je wilt het ook niet weten. Je wil maar liever doen alsof alles goed is. En dan kom ik en verpest je mooie droom. Sorry. Ik ben namelijk 100% eenzaam. Zo mag je eigenlijk niet schrijven hé? Alles moet vlug en vlotjes gaan. Anders wordt alles zo lastig. Schrijven kan ik. Zonder dat was ik al lang gek geworden. Misschien word ik toch gek, ook al schrijf ik. Soms lijkt het zo. Alsof m'n hoofd uit elkaar zal spatten en alles eruit zal vloeien. Dat zou je niet willen meemaken. Bepaalde herrinneringen wis je niet weg. Je schrobt je geheugen schoon met alle zelfbedrog en vergetenskunst die je in je hebt, maar de herrinneringen zijn erin gebeiteld, ze gaan nooit weg. Verdwijnen doen ze nooit meer. De hel is een plek waar niets ophoudt. De hel is een plek met een eindeloos geheugen. De werkelijkheid stinkt en schokt. In het echte leven gaat alles zo toevallig. Het toeval rolt door ons leven als een stuurloze bulldozer, hier en daar verplettert het iemand. Niet omdat dat de bedoeling was of omdat het lot het wil, maar ddoor het zuivere hersenloze toeval. Het gebeurt, meer niet. Niemand die het wil, of die erop aanstuurt. Je wilt achteraf altijd dat je het anders had gedaan. Je kneedt elk detail tot je er scheel van ziet, als ik die keer dit-en-dat niet had gezegd of gedaan. Het brengt niets op, die manier van denken. Je wordt er enkel moe en treurig van en het helpt niets. Ik weet alleen dat er een heleboel ingewikkelde dingen in mijn hoofd zitten en dat mijn gedachten zo ongelooflijk snel gaan. Als ik moet neerschrijven wat ik denk, kan mijn pen niet altijd volgen. Zelfs mijn hersenen kunnen dat niet eens. Leven zonder water, uitgedroogd wakker worden en zo dorstig inslapen alsof je een kilo zout hebt opgegeten. Nooit kunnen oplossen, niet kunnen verdwijnen in het onbekende. Nooit vrijgelaten worden van schuld, degene zijn die gedwongen wordt de haat te dragen..? Overal war ik kom wordt het leeg om me heen. Ik kan niet wachten om te gaan slapen, in mijn dromen wordt ik tenminste met rust gelaten.
