Normaal zou ik aan het studeren moeten zijn nu, morgen test. Maar het lukt niet, shit. Ik heb er geen zin in. Weet niet hoe het komt. Net vakantie gehad, leuk gehad. MAar nu terug 'harde' realiteit, het hele schoolgebeuren, buh. Discipline enz, is precies toch even moeilijk om er zo weer in te komen. En er zijn weer die verdomde twijfels die de kop op steken, stomme twijfels aan mezelf, aan mensen om me heen die dicht bij me staan. Ik kan er niet aan doen, maar heb steeds het gevoel dat mensen me gaan verlaten, dat ze weg gaan plots en mij achterlaten. Ik heb het al een paar keer meegemaakt en ik kan het niet helpen, nu weer. Enkele mensen die dicht bij me staan en die ik ongelooflijk graag heb, maar ik kan ze niet dichter laten komen. Doe ik mezelf pijn mee, maar hen ook denk ik. Shit zo moelijk. Ik kan het gewoon niet hebben pf ik mag er gewoon niet aan denken. Zie het iedere keer voor me, facking stomme rampscenario's in mijn hoofd. Beelden die plots opduiken, ik wil niet plots er weer alleen voor komen te staan, niet als ik net weer het gevoel heb dat mensen dicht bij me zijn. Dus twijfel ik, laat ik ze zo dicht of bescherm ik mezelf .. Kan ik het wel aan dat mensen zo dicht bij me zijn en vooral kunnen die anderen dat ook.. Ik zou zekerheid genoeg moeten hebben ondertussen maar dat heb ik niet. Ik ben nog steeds onzeker en ik twijfel nog steeds sterk. En ik kan er ook niks van zeggen, niet zonder dat ik écht kan duidelijk maken wat ik bedoel. Ik ben bang. Bang om opnieuw iemand te moeten verliezen. Bang om me weer 'afval' te voelen. En M. spoort niet goed. Ze is gek, volledig ontspoord. Nee mag ik niet zeggen eigenlijk, maar ik weet het ook niet meer. Ik droom nog vaak van haar, iedere week wel een keertje. Schiet ik huilend wakker en ben ik ervan overtuigd dat ze er niet langer meer is. Het gaat niet goed, echt niet. Dit gaat niet lekker. Maak mezelf gek.
