Dedju, alweer examens! Vreselijke periodes echt, 3 dagen rondlopen zonder je haar te wassen, ik kom er gek van. Zou me eigenlijk niet moeten uitmaken want ik zie toch niemand buiten mijn ouders en mijn haar effectief wassen is tijdverlies. Eten op de meest vreemde momenten, stress, huilbuien, woedemomenten en puisten. Stress verdorie, stress, 't is een vreemd iets. Ik weet niet of dit nu stress is, heb daar altijd last van, van die symptomen tijdens de examens.
Morgen.. Very important day. Ik vraag me af wat het gaat worden, erop alsjeblieft, erop. Ik heb de voorbije 4 dagen keihard geblokt, echt mijn best gedaan. Ik hoop zo dat het lukt.. Ik wou dat ik het nu kon doen, nu op dit moment. Zodat ik daarna heerlijk zou kunnen slapen. Want dat heb ik de afgelopen week toch niet kunnen doen.
En daarna ga ik iets drinken met een vriendin. Een mama - vriendin. Mama van twee kindjes die ze niet meer bij zich mag hebben. Twee kindjes met elk een verschillende papa, die nu ieder in een pleeggezin zijn terecht gekomen. Mama met nu een nieuwe vriend, mama waarvan je na twee maanden niet meer ziet dat ze een kind gekregen heeft. Mama met een heroïne verslaving, mama in de prostitutie. Mama met vrienden waarvan ik schrik heb. Eerlijk waar, ik durf die niet aankijken ik ben bang dat ze dat als 'beledigend' ofzo gaan opnemen. Maar ik heb haar graag, ondanks alles. Ze is niet zoals hoe ze nu is, ik weet hoe ze is, ik heb haar gekend haar jeugd meegemaakt. Ik weet wat ze al heeft doorstaan, ik weet niet hoe ze zich daar altijd bij voelde, maar wel dat het sporen naliet. Ik vind haar sterk, op een bepaalde manier, bewonderenswaardig. Je zal maar doorzetten. Na al die tegenslagen... Het is een straatje zonder eind, volgens mij raakt ze er niet meer uit of het zal heel moeilijk zijn. Ze heeft geprobeerd, meerdere keren. Afkickcentra, volledig afgesloten van iedereen uit 'haar verleden'. Maar drugs en andere vuiligheid vind je overal, verslaafden herkennen elkaar, wie zwak is ruikt zijn gelijke. En daar gaat je verleden gewoon verder. Ik zie het als een zwakte, een vlucht. Iedereen heeft die, alleen zijn die bij de een al wat extremer dan bij de andere. De een gaat sporten de ander zoekt zijn toevlucht in drugs. Ik mis haar. Haar lach en haar vage make-up en de manier waarop ze mijn hand vasthield iedere keer als ik bang was. Ze was mijn steun, mijn vriendin. Ik schreef haar duizenden brieven, vol geheimen, vol vragen. Maar tegelijkertijd besef ik, meer dan ooit, dat ik moet genieten van iedere keer dat ik bij haar ben. Er gebeuren zo snel ongelukken, 'vrienden' van haar worden vermoord, gaan in verdachte omstandigheden dood, en het leven gaat door... Een naald met besmetting van eender wat, onveilige seks met zoveel mannen, ik weet niet wat nog allemaal. Soms ben ik ook jaloers op haar levenswijze, niet op haar verslaving, begrijp me niet verkeerd. Maar de manier waarop ze iedere keer haar plan trekt. Ik besef maar al te goed dat ik veel luxe heb, ouders die me graag zien en me alles geven, een dak boven m'n hoofd, meer dan voldoende eten, mooie kleren.. Alles wat ik wil. Maar soms vraag ik me af hoe het is te leven zoals zij, van dag tot dag. Goed, ik zou haar beroep niet willen uitoefenen. Respect, maar dat zou ik zelf niet kunnen. Maar soms geen huis hebben dakloos zijn, geen geld hebben. Bij vrienden logeren en tja .. Hoe gaat dat? Ik ben er misschien niet echt jaloers op, maar ik weet niet, wel nieuwsgierig. Lijkt me wel dat je een hoop spannende dingen meemaakt.. Hoewel ik er hoogstwaarschijnlijk niet meer zo over zou denken als een 'vriend' van me na een overdosis in mijn armen sterft en ik moet vluchten voor de politie. Want met mijn strafblad zouden ze me meteen verdenken van... Ik kan het me enkel proberen inbeelden, en dan word ik nieuwsgierig. Hoe gevaarlijk is dat.
En dan heb je nog M. Psychiatrisch patiënte, ik ben de tel kwijtgeraakt van haar zelfmoordpogingen. Ik wil er ook niet meer aan denken. Ik schreef haar ook brieven, vol geheimen. Maar het maakt niks uit.
Naar beiden kan ik niks meer schrijven, ik heb lege velletjes in overschot. Maar ze blijven leeg en voorheen ging het zo gemakkelijk. Woorden vloeiden eruit al was het water uit de kraan. Lukt me niet meer. Ik ben moe.
Op een geel papier met groene lijnen schreef hij een gedicht En hij noemde het 'Chips' want dat was de naam van zijn hond En daar ging het ook over En de meester gaf hem een tien en een lintje En zijn moeder plakte het op de keukendeur zodat iedereen het kon lezen Dat was het jaar waarin meneer pastoor iedereen mee naar het pretpark nam En ze mochten zingen in de bus En zijn kleine zusje werd geboren met piepkleine nageltjes en zonder haar En zijn ouders heel vaak zoenden En zijn buurmeisje hem een kaartje zond met onderaan een rij x'jes en hij aan zijn vader vroeg waar de x'jes voor waren En zijn vader stopte hem 's avonds altijd in Elke avond weer
Op een wit vel papier met blauwe lijnen schreef hij een gedicht En hij noemde het 'Herfst' want dat was de naam van het seizoen En daar ging het ook over En de leraar gaf hem een tien en vroeg hem duidelijker te schrijven En zijn moeder plakte het niet op de keukendeur want die was net geverfd En de kinderen vertelden hem dat meneer pastoor stieken rookte En peuken op de kerkbank achterliet Die soms een gat brandden Dat was het jaar waarin zijn zusje een bril moest met dikke glazen en een zwart montuur En zijn buurmeisje moest lachen toen hij vroeg of ze mee naar de Kerstman ging En de kinderen hem vertelden waarom zijn ouders zo vaak zoenden En zijn vader hem 's avonds nooit meer in kwam stoppen En kwaad werd toen hij daarom moest huilen
Op een afgescheurd velletje schreef hij een gedicht En hij noemde het 'Onschuld: een vraag' want dat vroeg hij zich af over zijn meisje En daar ging het ook over En zijn professor gaf hem een tien en een indringende blik En zijn moeder plakte het niet op de keukendeur want hij liet het al niet eens meer zien Dat was het jaar waarin meneer pastoor stierf En hij de laatste regels van het Apostolicum vergat En hij zijn zusje zoenend bij de achterdeur betrapte En zijn ouders niet meer zoenden en zelfs niet praatten met elkaar En zijn buurmeisje zo veel make-up gebruikte Dat hij moest niezen als ij haar zoende maar hij zoende haar toch want dat deed je nou eenmaal En hij zichzelf om drie uur instopte terwijl zijn vader lag te snurken
Daarom probeerde hij op een papieren zak nog eenmaal een gedicht En hij noemde het 'Helemaal Niets' Want daar draaide het uiteindelijk om En hij gaf zichzelf een tien en sneed zijn beide polsen door En hij plakte het op de badkamerdeur want hij wist niet of hij de keuken zou halen.
Don't let your current circumstandes hold you back from doing what it is you want to do the most. When it comes to taking action for the furture, you must begin NOW. Don't wast time. You'll only waste yourself.
Ik zal jouw man zijn, jij zal mijn vrouw zijn, en we reizen door de tijd tot we wankel zijn en grijs. Ik schrijf jouw naam in mijn ring, jij schrijft mijn naam in je ring, en de rest gaat aan ons voorbij.
Ik zal mijn weg gaan, jij zal jouw weg gaan, maar we worden toch altijd naar elkander terug geleid. Ik hou mijn hevigheid voor jou jij voelt je man en ik mijn vrouw en de rest gaat aan ons voorbij.
Ik hou jouw hand vast, jij houdt mijn hand vast, en we lopen zij aan zij tot we wankel zijn en grijs. Al mijn verhalen zijn voor jou ik ben jouw man jij bent mij vrouw en de rest gaat aan ons voorbij.
Ik heb gekozen om te winnen en ik ben van plan om te winnen ook.
Het was een heerlijk weekend, ik heb wel de allerliefste moeten missen, maar het was een heerlijk weekend. Zo mooi, gisteren. Iedereen te zien dansen, lachen, zo lang geleden ook.
Ik heb R. terug gezien, die ik lange tijd al niet meer had gezien. Heb er even mee staan praten en me verbaasd, zo'n lange tijd en het lijkt alsof we gisteren nog samen waren. Soms is het leven zo goed, zo mooi, zo goed.. Je kan niet anders dan genieten.
Weer een bewogen dagje achter de rug. En ik snap niet wat ik er allemaal mee moet. Er zit zoveel informatie in mijn hoofd, dat ik het gevoel heb dat het gaat ontploffen en alles eruit gaat komen. En sommige dingen die erin zitten zijn echt niet mooi, dus die zouden er beter in blijven .. Voor mensen hun eigen bestwil, ik vraag me af of het wel zo gezond is dat ik zoveel dingen weet. Misschien weet ik gewoon te veel van andere mensen, te veel van hun problemen, en gaat het daardoor wat moeizamer in mijn eigen leven. M. is nog steeds ontspoord, en het gaat van kwaad naar erger. Lijkt erop dat ze iets zoekt om haar eigen problemen te ontlopen in plaats van ze effectief aan te pakken. Het is de bedoeling dat ze 'sterk' gemaakt wordt nu, om later haar problemen onder ogen te zien en te proberen oplosssen. Maar wat is dat nu weer, wat voor zever .. Ik zie niet in hoe ze zo ook sterker kan worden, het enigste wat ze nu doet is maar wat aanmodderen en vanalles uitproberen wat ze niet zou mogen uitproberen. En Y. die volgens haar geen goeie vriendin is, maar wel vanalles over haar weet.. Snap ik niet. Verdorie. Waarom zegt ze ook zelf niks. Verdomme. Ik zwijg te veel, of ik praat te veel..
Heb al zo vaak geleerd dat ik moet zwijgen, dat ik me niet mag moeien. Maar ik zit er telkens midden in. Ik kan niet zwijgen en lijdzaam toezien hoe de boel ontploft..
It's easy to spread the story of some one else, but I was there, I lived through it.
Ik ben het moe, kots, kots, kotsbeu. Hoe ouder ik word echt, hoe duidelijker het wordt wie écht belangrijk is en wie er écht toe doet. En het doet pijn om te zien hoe weinig mensen er nog overblijven, ik kan mijn ene hand niet gevuld krijgen denk ik. Ik zeg wel die en die en die .. Maar als het erop aan komt.
En hoe schijnheilig mensen kunnen zijn, je houdt het niet voor mogelijk. Ik ben zo diep teleurgesteld, echt zo diep.
Do what you feel in your heart to be right for youll be criticized anyway. Youll be damned if you do, and damned if you dont.
I really cant deny it, I am who I am. Im pretty normal. Im not that smooth type of girl. I run into things, I trip, I spill food. I say stupid things I really dont have it all together.
- One thing about following people, you will always be one step behind... -
- There comes a point in life when you get tired of chasing everyone and trying to fix everything, but it's not giving up. It's realizing you don't need certain people and the drama they bring. -
- Jealous haters make us smile, they spend their life cloning our style. Nothing better to do with their time, they'll even try to copy our rhyme. ain't none like us, as you can see, we the best, so let it be. -
- Sweety, if your going to be two-faced, at least make one of them pretty... -
- For everyone who doesn't get me: it goes mind over matter. I don't mind and you don't matter. -
- You know my name, not my story. -
- Perhaps it is good to have a beautiful mind, but an even greater gift is to discover abeautiful heart. -
- Life is not about people who act true to your face. It's about people who remain true behind your back. -
- It's not where you are in life, it's who you have by your side that matters. -
- The friend who can be silent with us in a moment of despair or confusion, who can stay with us in an hour of grief and bereavement, who can tolerate not knowing not healing not curing that is a friend who cares. -
- Understand that friends come and go, but with a precious few you should hold on. The older you get, the more you need the people who knew you when you were young. -
- You know youve got the greatest friends when the only time they make you cry is when youre laughing too hard. -
Soms word je zo teleurgesteld in mensen.. Echt zo hard. Dan komt er iets boven water wat eigenlijk beter onder water was gebleven. Kom je dingen te weten die eigenlijk hadden moeten verzwegen worden, voor ieders goed.
Ik ben verbaasd hoeveel ik om iemand kan geven, had dit nooit verwacht. Hoe snel je gehecht bent aan iemand, gevoel hebt dat je zonder die persoon helemaal niet kunt terwijl je voorheen net het gevoel had dat je niemand nodig had. Hoe gelukkig iemand je kan maken, hoe afhankelijk je van iemand kan zijn,
Normaal zou ik aan het studeren moeten zijn nu, morgen test. Maar het lukt niet, shit. Ik heb er geen zin in. Weet niet hoe het komt. Net vakantie gehad, leuk gehad. MAar nu terug 'harde' realiteit, het hele schoolgebeuren, buh. Discipline enz, is precies toch even moeilijk om er zo weer in te komen. En er zijn weer die verdomde twijfels die de kop op steken, stomme twijfels aan mezelf, aan mensen om me heen die dicht bij me staan. Ik kan er niet aan doen, maar heb steeds het gevoel dat mensen me gaan verlaten, dat ze weg gaan plots en mij achterlaten. Ik heb het al een paar keer meegemaakt en ik kan het niet helpen, nu weer. Enkele mensen die dicht bij me staan en die ik ongelooflijk graag heb, maar ik kan ze niet dichter laten komen. Doe ik mezelf pijn mee, maar hen ook denk ik. Shit zo moelijk. Ik kan het gewoon niet hebben pf ik mag er gewoon niet aan denken. Zie het iedere keer voor me, facking stomme rampscenario's in mijn hoofd. Beelden die plots opduiken, ik wil niet plots er weer alleen voor komen te staan, niet als ik net weer het gevoel heb dat mensen dicht bij me zijn. Dus twijfel ik, laat ik ze zo dicht of bescherm ik mezelf .. Kan ik het wel aan dat mensen zo dicht bij me zijn en vooral kunnen die anderen dat ook.. Ik zou zekerheid genoeg moeten hebben ondertussen maar dat heb ik niet. Ik ben nog steeds onzeker en ik twijfel nog steeds sterk. En ik kan er ook niks van zeggen, niet zonder dat ik écht kan duidelijk maken wat ik bedoel. Ik ben bang. Bang om opnieuw iemand te moeten verliezen. Bang om me weer 'afval' te voelen. En M. spoort niet goed. Ze is gek, volledig ontspoord. Nee mag ik niet zeggen eigenlijk, maar ik weet het ook niet meer. Ik droom nog vaak van haar, iedere week wel een keertje. Schiet ik huilend wakker en ben ik ervan overtuigd dat ze er niet langer meer is. Het gaat niet goed, echt niet. Dit gaat niet lekker. Maak mezelf gek.
