Normaal zou ik aan het studeren moeten zijn nu, morgen test. Maar het lukt niet, shit. Ik heb er geen zin in. Weet niet hoe het komt. Net vakantie gehad, leuk gehad. MAar nu terug 'harde' realiteit, het hele schoolgebeuren, buh. Discipline enz, is precies toch even moeilijk om er zo weer in te komen. En er zijn weer die verdomde twijfels die de kop op steken, stomme twijfels aan mezelf, aan mensen om me heen die dicht bij me staan. Ik kan er niet aan doen, maar heb steeds het gevoel dat mensen me gaan verlaten, dat ze weg gaan plots en mij achterlaten. Ik heb het al een paar keer meegemaakt en ik kan het niet helpen, nu weer. Enkele mensen die dicht bij me staan en die ik ongelooflijk graag heb, maar ik kan ze niet dichter laten komen. Doe ik mezelf pijn mee, maar hen ook denk ik. Shit zo moelijk. Ik kan het gewoon niet hebben pf ik mag er gewoon niet aan denken. Zie het iedere keer voor me, facking stomme rampscenario's in mijn hoofd. Beelden die plots opduiken, ik wil niet plots er weer alleen voor komen te staan, niet als ik net weer het gevoel heb dat mensen dicht bij me zijn. Dus twijfel ik, laat ik ze zo dicht of bescherm ik mezelf .. Kan ik het wel aan dat mensen zo dicht bij me zijn en vooral kunnen die anderen dat ook.. Ik zou zekerheid genoeg moeten hebben ondertussen maar dat heb ik niet. Ik ben nog steeds onzeker en ik twijfel nog steeds sterk. En ik kan er ook niks van zeggen, niet zonder dat ik écht kan duidelijk maken wat ik bedoel. Ik ben bang. Bang om opnieuw iemand te moeten verliezen. Bang om me weer 'afval' te voelen. En M. spoort niet goed. Ze is gek, volledig ontspoord. Nee mag ik niet zeggen eigenlijk, maar ik weet het ook niet meer. Ik droom nog vaak van haar, iedere week wel een keertje. Schiet ik huilend wakker en ben ik ervan overtuigd dat ze er niet langer meer is. Het gaat niet goed, echt niet. Dit gaat niet lekker. Maak mezelf gek.
Ik mis M. De hele tijd. Als ik dans, als ik lach, als ik ween, 's avonds voor ik in slaap val, als ik wacht op de trein, als ik fiets, als ik droom.. Soms denk ik hoe het zou zijn als ze er echt niet meer was. Dat eindigt altijd in tranen. Ik ben ook zo'n emotionele schijter. Fack.
Oh lets get rich and buy our parents homes in the South of France, let's get rich and give everybody nice sweaters and teach them how to dance. Let's get rich and build our house on a mountain making everybody look like ants.
Zo dwars door me heen En ik heb weer eens geen idee Waar ik nou heen verdween Ergens verloren in zijn ogen Ergens verdronken in zijn zijn Hij is de koning van de weemoed Met mijn hart als kroondomein
After a while you learn the difference between holding a hand and falling in love. You begin to learn that kisses dont always mean something and promises can be broken just as quickly as they are made and sometimes goodbyes really are forever.
Ik moet met je praten. Wel weet je.. We hebben het er nog niet echt over gehad, of toch wel maar niet heus. En ik merk dat je twijfelt. Door jouw twijfels ging ik ook twijfelen, nee niks zeggen, dit is net goed. Het is goed om eerlijk te zijn en door jouw eerlijkheid .. God ja, je snapt wel wat ik bedoel. Maar ik moet met je praten klinkt zo serieus, terwijl ik niet zo wil zijn. Niet zo'n zwaar beladen ''we-moeten-praten-gesprek''. Ik dacht dat ik je vertrouwde, ik was ervan overtuigd. Maar ik weet het nu niet meer, niet omdat je me hebt teleurgesteld of gekwetst.. Maar ik weet het gewoon niet meer. Ik wil je best geloven, maar ons gesprek heeft veel duidelijk gemaakt. En misschien zag ik alles te rooskleurig. Er zal ALTIJD vanalles tussen ons staan.. Is het niet de lange afstand, dan wel jouw ouders of net de mijne en als het dat niet is valt er wel iets anders uit de lucht.
Even de tijd nemen nog iets te schrijven. Denk dat ik het hier gisteren of maandag 'volgeblogd' (<- hoe schrijf je dat juist? En is het wel een echt woord? ) had en toen ik op toevoegen wou klikken ging het niet meer .. Zodanig lang dat ik vanzelf weer uitgelogd was en bijgevolg dus ook niks meer kon posten. Weg ellenlange tekst, en ook al was hij deftig doorspekt met gezever ik had er mijn werk ingestoken, en met enige trots kan ik zeggen dat hij goed was. Vraag mij nu niet meer over wat hij precies ging, weer een van mijn hersenkronkels die ik wat dieper had uitgewerkt, maar waar ik nu niet meer in detail over kan treden.
Ik heb een beetje stress, misschien heeft het daarmee te maken. Binnenkort heb ik namelijk examens. En ik moet zeggen ik zie ze zitten, ik sta er overal goed voor en ook met studeren boert het wel lekker. Jeetje wat een zinnen, wat een woorden, geen flauw idee of ik die juist gebruik (ik twijfel er sterk aan) maar het klinkt grappig. Zag onlangs een meisje terug, een jeugdvriendin. Nu ik weet niet of het nog langer een vriendin kan genoemd worden? Is het meer een kennis? Ik denk er wel over na maar ik weet het niet. Zo iemand waar je vroeger vaak mee samen was, ik vind jeugdvriendin echt een foute term want ik ben verdorie 19 ik zit nog volop in mijn jeugd. iemand waar je vroeger vaak mee samen was, waar je een en ander hebt mee meegemaakt, waar je je mee hebt geamuzeerd, gehuild .. Een meisje dat even oud is als jij maar waarmee het contact de laatste jaren serieus verwaterd is. Dit doet me denken aan wat ik ook al eens schreef hier, over dat het niet moeilijk moet zijn om zomaar te verdwijnen, en dat is het ook niet. Dat bewijst dit meisje. Hoewel ik niet weet of ik jaloers ben op haar levensstijl, ik weet het natuurlijk wel maar zoiets mag je niet zeggen. Ik wil niet overkomen als een verwend nest, het is haar keuze, het moet toch ergens ooit haar keuze geweest zijn denk ik toch ... Maar goed, ze is 20. Ze had een kindje, van ongeveer 5 jaar, dat kindje is ondertussen wel al een jaar of 3,4 geplaatst. Zij kon er zelf niet voor zorgen. Heroïne, drugs, prostitutie, diefstal, instelling, later gevangenis.. Ze is zwanger nu, alweer. Dakloos, heeft wél een vaste vriend. En wat voor 1. Ik keek me de ogen uit toen ik hem zag. En ik herken haar niet meer, ze lijkt me zo vaag zo ver weg. Iedere keer moet ik weer meer moeite doen om mijn goeie vriendin van vroeger te herkennen. Ik vraag me af hoe je zo kan ontsporen en verdorie .. Waarom laten mensen in haar omgeving dat toe? Waarom liet ik dat toe? Ik vraag me af in hoeverre je jezelf verantwoordelijk kan stellen voor het leven van anderen. En dan mijn vriendin die verblijft in een instelling, omdat het niet goed met haar gaat. Omdat ze al tig keer zelfmoord heeft proberen plegen en het maar blijft proberen. Ook 20 jaar. Jarenlang misbruikt, door haar eigen broer. Ik weet niet wat er aan de hand is maar alles loopt hier weer door elkaar. Het is druk druk druk, en ik weet niet naar welke kan ik mijn hoofd nu moet draaien.
When we think we know people, inside out, we think we know what's best for them. We should try to remember we don't even know what's best for ourselves.
When we think we know people, inside out, we think we know what's best for them. We should try to remember we don't even know what's best for ourselves.
Everyone thinks that I have it all but its so empty living behind these castle walls. If I should tumble, if I should fall, would any one hear me screaming behind these castle walls?
Nobody knows Im all alone, living in this castle made of stone. They say that money is freedom, but I feel trapped inside it all. And while I sit so high up on a throne, I wonder how I can feel this low, on top of the world its beautiful but theres no place to fall...
) had en toen ik op toevoegen wou klikken ging het niet meer .. Zodanig lang dat ik vanzelf weer uitgelogd was en bijgevolg dus ook niks meer kon posten. Weg ellenlange tekst, en ook al was hij deftig doorspekt met gezever ik had er mijn werk ingestoken, en met enige trots kan ik zeggen dat hij goed was.
