Iemand vroeg mij vandaag waarom ik mij persé wou manifesteren via een blog. De vraag overviel mij een beetje, maar ik veronderstel dat het hier in zeker mate een beetje een exhibitionistisch trekje van me is en aan het aantal blogs op het net te zien heb ik deze behoefte niet alleen.
Hiermee bedoel ik natuurlijk niet het soort exhibitionisme in de enge zin van het woord , volgens Van Dale :
" ex·hi·bi·ti·o·nis·me het; o :neiging bij mannen tot het publiekelijk ontbloten vd geslachtsdelen."
Deze enggeestige en nogal discriminerende omschrijving, (waarom enkel mannen alsof er geen vrouwen zouden kunnen zijn met dezelfde behoeften) is niet echt op mij van toepassing , ik heb er namelijk nog nooit de behoefte aan gehad om mezelf , in man van Melle outfit te gaan uiten in het plaatselijke park, toch kan ik niet onderkennen dat het uitwisselen van persoonlijke gedachten met mensen die je soms niet of nauwelijks kent een exhibitionistisch kantje heeft.
Schrijven op mijn blog heeft voor mij echter nog een aantal andere redenen:
Vooreerst is het een manier om met iets anders bezig te zijn dan de gewone dagelijkse bezigheden. Niet dat ik deze niet graag doe maar ik heb ook andere interesses die in mijn dagelijkse routine gewoon minder aan bod komen. Door opzoekingen te doen op het internet en mijn bevindingen op te schrijven verruim ik quasi onbewust mijn algemene kennis en kom ik toch nog in aanraking met zaken die mij ooit mateloos boeiden en waar ik dacht in te evolueren.
Voorts is het ook voor een deel narcisme en zelfbevestiging ,zo van "kijk ne keer hoe plezant het wel is en hoe goed ik wel bezig ben". Ik denk trouwens dat dit voor het overgrote deel van de bloggers zo is. Als niemand anders het zegt, zeg het zelf dan maar een paar keer, dan zal't wel zo zijn.
Tenslotte is het gewoon mijn manier om te communiceren en mijn mening te ventileren zonder dat ik daarom behoefte heb aan interactie. Mijn slecht karakter verdraagt immers weinig kritiek en door mij te uiten via een blog word ik niet rechtstreeks geconfronteerd met harde opinie van anderen.
Bloggen is als het ware een vrijblijvende conversatie met een toevallige voorbijganger
Alhoewel zo vrijblijvend is het niet want of je het nu wil of niet onbewust ben je toch altijd bezig met het aantal bezoekers die je die dag op je blog zal krijgen en de eventuele reacties op je schrijfsels.
02-02-2009
Marc Sleen
Nero museum in Zandstraat
Als ik in één stad graag vertoef dan is het toch wel Gent. Ik heb er gestudeerd en ben er achteraf nog efkens blijven plakken. Toen ik achteloos op Google zocht achter informatie over mijn "oude school" namelijk Sint-Lucas ontdekte ik plots dat niemand minder dan Marc Neels, beter bekend als Marc Sleen er ook was afgestudeerd. Wat onmiddellijk verklaart waarom veel van de scenes in de Nerostrips zich in Gent en Oost-Vlaanderen situeren. Ik zocht nog een beetje verder en ontdekte toen dat er dit jaar een Museum wordt geopend in de Zandstraat in Brussel ter conservering van zijn oeuvre.
Marc Sleen , die door het Guinness Book of records werd herkend als één van de meest produktieve striptekenaars was vastberaden om op zijn tachtigste verjaardag te stoppen met Nero. Sleen wou daar niet sentimenteel over doen: ,,Ik ga niet zeggen dat het welletjes is, want ik kan het nog. Ik doe dit nu 57 jaar, waarvan 55 jaar Nero. Ik heb geen kinderen, geen familie meer. Ik mis de kracht om dag en nacht tegen de deadline te werken. In oktober begin ik aan album 217. Dat eindigt op 30 december, wanneer ik 80 word. Dan verschijnt de laatste wafelenbak.'' dit was dus eind 2002.
Wanneer Marc Sleens echtgenote op 13 juli 2008 overlijdt, besluit hij om zijn volledige nalatenschap te verkopen .Er wordt een Marc Sleenstichting opgericht en er zal een heus museum worden geopend. Vier partijen Marc Sleen zelf, het Belgisch Centrum voor het Beeldverhaal, het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en Standaard Uitgeverij hebben de handen in elkaar geslagen en openen er een veilige thuishaven voor het archief van de meest productieve striptekenaar ter wereld (dixit het Guiness Book of Records). Onderzoekers en publiek zullen er in de loop van 2009 terecht kunnen.
De (nieuwe) Stichting Marc Sleen krijgt een thuis in de Brusselse Zandstraat, recht tegenover het Belgisch Centrum voor het Beeldverhaal. Het museum zal gehuisvest worden in het vroegere gebouw van 'De Nieuwe Gids'. Een historische locatie, op deze plaats stond in 1947 de wieg van de eigenzinnige stripheld.
Een mens kan al op zijn gemak geen dutje meer doen
Eervolle vermelding ????????
Gorki bijzonder halfslachtig in Ancienne Belgique **
Gorki verloor uit het oog dat een ellenlange luistermarathon alleen de aanzet zou geven tot indommelen. (foto Alex Vanhee)
Tijdens de première van Gorki's laatste theatertour in de Ancienne Belgique bleek alleen de hanenkam van Luc De Vos zich tot het eind van de voorstelling staande te kunnen houden: hoe ongedwongen de show ook in mekaar stak, zo ongeïnspireerd en klungelig werd ze afgewerkt.
Een oude vos komt niet gemakkelijk tweemaal in het garen, wordt wel eens gezegd. Maar twintig jaar ervaring maakte Luc De Vos en zijn kompanen blijkbaar dan toch niet noodzakelijk wijzer. De groep had het moedige plan opgevat om een intimistische en semi-akoestische set te spelen - de melancholische natuur van hun songs leent zich daar natuurlijk perfect toe - maar vergat daarbij dat een ellenlange luistermarathon alleen de aanzet zou geven tot indommelen. Op de vierde rij zagen we een dame na een uur zelfs rotsvast slapen op de schouder van haar vriend.
Daardoor miste zij natuurlijk wél een uitstekend solo gebracht 'Surfer Billy', net als het door klarinetten gestutte 'Boze Wolven': niet elke zanglijn of ieder arrangement klonk even loepzuiver, maar deze aanpak getuigde tenminste van lef.
De enkele duivels-uit-een doosje die Gorki in hun voorstelling binnensmokkelde, zoals een horribele human beatboxer, Isabelle A die zonder duidelijke aanleiding twee liedjes kwam zingen terwijl De Vos in de coulissen bleef, en de toetsenist die tijdens 'Een Schaduw in de Schemering' worstelde met het ritme op virtuele Wii-drums, konden het onheilstij ook nooit doen keren. Alleen Tom Pintens die als tweede gitarist werd ingelijfd, slaagde erin om een aantal songs te voorzien van een meldenswaardige meerwaarde. Zo werd 'Ik Kan Nooit Meer Naar Huis' ineens een nostalgisch aangeheven zeemanslied en klonk zijn gitaararrangement in 'Ik Ben Er Bij' nooit minder dan wondermooi.
Dat Gorki de bekendste songs uit zijn repertoire na twee decennia spuugzat is, willen we graag geloven. Maar moést de set ook echt zo eenzijdig draaien rond de laatste plaat Voor Rijpere Jeugd? Die keuze wreekte zich overigens toen een zeldzame evergreen als 'Mia' drie keer volkomen ongeïnspireerd geaborteerd werd. De eerste keer weigerde de projectiemachine dienst waardoor de Latijnse versie 'Rosa' de mist in ging. Daarna kreeg de groep twee keer de slappe lach, waarna 'Mia' zonder meer opgeborgen werd en De Vos doodgemoedereerd begon voor te lezen uit zijn laatste boek Het Mensdom. Dat soort flaters waren de kleine vossen die de wijngaard bedierven, ofwel: the little things that killed. Laat deze inschattingsfout nu niet de doodsteek betekenen voor een getalenteerde volksmenner als Luc De Vos. (Gunter Van Assche) .
Deze recensie uit "de morgen "stemt dus volledig met mijn bevindingen over het concert . Over Surfer Billy en boze wolven kan ik door omstandigheden echter geen gefundeerde mening formuleren.
Proefopnames VRT
Eddy Planckaert
Dimitri had voor dezen avond 4 plaatsen voor proefopnames bij de VRT aangevraagd voor het nieuwe programma van Tom Lenaerts. We zouden eerst gaan, dan weer niet en uiteindelijk toen Dimitri omstreeks half zes thuiskwam besloten we om uiteindelijk toch maar te gaan.
De kinderen mochten bij mijn schoonouders en zus blijven.Killian verblijft trouwens al heel de week in Ronse en komt vanavond ook niet naar huis en Luna blijft deze nacht dus bij mijn zus slapen in de kamer van haar neefje.
In Vilvoorde hadden we aan de ingang van de opnamestudios afgesproken met mijn schoonbroer en schoonzus, maar toen we daar aankwamen bleken de opnames deze avond plaats te vinden in Sint-Lambrechts Woluwe.
Y, mijn schoonbroer, kent de omgeving daar een beetje en wist een manier om op een vrij vlotte manier zonder al te veel verkeersdrukte ter plaatse te geraken. Uiteindelijk bereikten we net op tijd de locatie .
Een proefopname zou worden ingeblikt voor de nieuwe talkshow van Tom Lenaerts en Michiel de Vlieger. Het opzet: een praatprogramma met 2 centrale gasten.
Een van de gasten was in ons geval Eddy Planckaert. Ik had vooraf eigenlijk een weinig uitgesproken mening over Eddy Planckaert en kende hem eerder van zijn reality show dan van zijn professionele carriere, maar ik moet toegeven dat hij eigenlijk heel goed meeviel.
Er zijn er die minder hebben gepresteerd en die meer pretentie hebben. Planckaert, die nogal eens omschreven wordt als een echte flierefluiter, kwam hier vrij serieus en beredeneerd over. De man heeft het grote voordeel dat hij zichzelf en zijn omgeving kan relativeren hoewel hij achteraf gezien toch wel een palmares heeft om U tegen te zeggen.
Moe maar voldaan keerden we terug naar huis want morgen is gewoon weer WERKENDAG.......
De (nieuwe) Stichting Marc Sleen krijgt een thuis in de Brusselse Zandstraat, recht tegenover het Belgisch Centrum voor het Beeldverhaal. Het museum zal gehuisvest worden in het vroegere gebouw van 'De Nieuwe Gids'. Een historische locatie, op deze plaats stond in 1947 de wieg van de eigenzinnige stripheld. 
