Ha, eindelijk nog eens met het “voltallige team” onderweg! En dan nog naar een streek waar we graag vertoeven, nl de samber-vallei… Het weer doet ook zijn best, maar toch hangt er nog mist bij de start. Veel tijd hebben we weer eens niet over en dus met koude benen naar de start. Er wordt ons verteld dat er na een paar honderd meter al een serieuze versmalling is en dat het dus belangrijk wordt om vooraan te zijn.

Klokslag 9u wordt de meute in gang geknald met een historisch vuurwapen. (Een wonder dat de mensen in die tijd niet allemaal potdoof geworden zijn !!) Ik kies direct positie bij de eerste 5 en bij het opdraaien van de eerste smalle zware klim, schuif ik door naar 2^e. Bijna boven wordt het iets technischer en ik neem de leiding. In de daarop volgende afdaling rij ik weg. Ik voel me niet zo lekker, maar besluit gewoon vol door te gaan en er een zware training van te maken. Het parcours is heel mooi en af en toe herken ik bepaalde passages. Ik houd nooit in en de km’s beginnen te wegen. Op het einde worden we dan nog getrakteerd op verschillende steile kuitenbijters en die doen pijn!! Maar, ipv te doseren , trek ik nu de gas nog verder open tot het rood, want hoe ver kan het nog zijn?? Uiteindelijk finish ik na 1u52, wat achteraf 20min sneller blijkt te zijn dan de 2^e man.

Voor Mario is het zijn eerste test op de Cannondale. Hij besluit rustig te starten om zijn machien  zo goed te leren kennen. Blijkbaar is zijn zitpositie verre van ideaal, maar dit is een chrono, dus stoppen doe je ook niet hé? Na anderhalf uur vechten met zijn lichaam, slaat de turbo toch nog aan. Op die manier kan hij nog een uurtje doorstomen… Wanneer ik hem zie toekomen, moet ik hem van zijn fiets helpen. Blijkbaar was de positie echt slecht, want hij lijkt ineens 70jaar ;).  Gelukkig bedriegt de schijn en herleeft hij na 5min. Hij heeft er toch een mooie 25^e plaats mee behaald!! Opdracht is nu om de positie aan te passen voor het volgende avontuur zondag in Tanghissart…

Tot volgend weekend!

Wouter

16-04-2009 om 00:00 geschreven door Teamlid

Sinds woensdag heb ik mijn Cannondale Scalpel 1. Weinig tijd gehad om echt te testen en dus positie en dempers op gevoel afgesteld. Ook al eens gaan spelen op de single tracks rond turnhout, maar echt klimwerk dus nog niet .. De fiets accelereert als een pijl en voelt super aan, dus op de fiets zal ik het zeker niet kunnen steken!!

Zondagochtend sta ik dan om 10u aan de start met Ken en het voltallige Nomadesk team. Henderieckx neemt een knalstart. Ik volg, maar voel al direct dat de benen niet echt super zitten. Ook in de eerste afdaling doe ik het rustig aan , want ik moet nog wennen aan het stuurgedrag en aan de remmen. Maar op het stuk daarna sluit ik -met Hertsens in mijn wiel -weer aan bij de Kris. Ik voer het groepje aan in de eerste klim en geef alles (aangezien ik vermoed dat de Krissen me direct zullen voorbij razen) , maar tot mijn grote verwondering zie ik dat ik al een gaatje geslaan heb. Ik besluit te temporiseren en op Hertsens te wachten. In de 2^de klim zegt Kris dat hij me moet laten rijden, want het gaat te hard… Jammer, want het verschil is miniem en samen rijden is altijd leuker. Dan maar “alleen” op pad. Eenzaam zijn we zeker niet , want door onze late start moeten we massa’s mensen inhalen, wat soms problemen en tijdverlies oplevert… Ik neem de afdalingen voorzichtig , om zo rustig mijn nieuw fietske te leren kennen en trek serieus door op de klimmen. Die fiets is een echt beest!!! Thanks Moving en Cannondale!!!

De km’s vliegen erdoor en het is puur genieten tot…. Ik een domme val maak. In een poging iemand te ontwijken, verlies ik mijn evenwicht en val ik diep in het water (gelukkig bijna uit stilstand) Toch wat schaafwondjes en vooral héél fris!! Dan maar de gas wat verder open en snel richting finish en een warm vestje…

Uiteindelijk win ik na 2u47min. Dit zeker niet door supervorm, wel door de ideale bike!

Tot binnenkort,

Wouter  

06-04-2009 om 00:00 geschreven door Teamlid

Eigenlijk moest ik een langere training doen, maar er was geen enkele marathon te vinden op de kalender, dus dan maar een intensieve training op een xc. Aangezien het de laatste week nogal serieus geregend had, wist ik eigenlijk op voorhand aan wat ik me mocht verwachten: blubber en bagger… Maar ja, da’s ook geen slechte krachttraining hé en nog eens een ideaal moment om de Maxxis Medusa’s te laten werken!

Om 13u moesten we starten, maar opnieuw de typische bondtaferelen en niemand te bekennen om ons te laten starten. Na 10min begon iedereen dan maar weer heen en weer te rijden, kwestie van de benen niet te laten verstenen. Ineens zie ik iedereen opschuiven en klaarstaan. Vlug over de linten gekropen en vooraan aangeschoven. Geen 3 sec later is de start en iedereen stuift er vandoor. Ik moet even op snelheid komen, maar gelukkig is het breed en ik heb de mogelijkheid om toch wat op te schuiven. Ik zit op 10^e positie wanneer we voor de 2^de keer door een drassige wei moeten en de mannen voor me beginnen stil te vallen. Dan volgt er een nog zwaarder stuk door een bos en hier vind ik de aansluiting met de eerste 2. Ik besluit te volgen en af te wachten aangezien ik weer niet verkend heb en dus niet weet wat er moet komen… (’t moet toch een beetje spannend blijven hé). In het 2^de gedeelte komt er een open, goed lopend stuk en ik neem de leiding. Ik houd gewoon tempo en wanneer ik aan een afdaling langs een trap kom, dan vliegen de andere 2 me ineens voorbij. Ik volg opnieuw en in de drassige wei naar de finish neem ik het commando weer over. Ik trek fors door en na het zware bosstuk heb ik al een gaatje. Ik blijf doorgaan en wanneer ik halfweg eens achter me kijk, zie ik niemand meer. Toch wil ik geen gas lossen en blijf ik tempo rijden tot de finish. Uiteindelijk heb ik een mooie voorsprong en finish ik als 1^e na amper 48min!!!! Goed ja, niet zagen, korte intensieve training en winnen, wat wil je nog meer???

29-03-2009 om 00:00 geschreven door Teamlid

Aan al mijn tegenslagen (flauw vallen, perte total auto en fietsongeluk) toch wel het een en ander over gehouden…Ik heb nog steeds serieus last van hoofdpijn + gebarsten knieschijf. Het vervelende aan die hoofdpijn is dat ik problemen heb om scherp te kunnen blijven zien bij putten en wortels. Het is alsof mijn ogen niet meer kunnen volgen… Maar goed, dat zal ooit ook wel weer beteren zeker?? Mijn tijdelijke oplossing: vork extra zacht zetten.

Aan de start zie ik een immens pak bikers! Het goede weer heeft duidelijk iedereen naar buiten gelokt. Ook serieus wat kanonnen aan de start, dus het belooft van de eerste keer een echte test te worden. In de eerste km’s heb ik het heel lastig en ik verwacht het ergste. Wanneer we dan aan de 1^e afdaling beginnen, besluit ik me op kop te zetten, om zo met mijn slechte hoofd de minste risico’s te nemen. Eens beneden is het al zover: valpartij, maar gelukkig word ik niet mee op de grond getrokken. Ik blijf het pak aanvoeren en trek ook goed door op de eerste lange klim. Blijkbaar niet slecht, want enkel Sam kan volgen, hij neemt zelfs direct over en geeft er nog een extra snok aan. Ik zie mijn HF boven de verzuring gaan en informeer even naar zijn hartslag. Hij rijdt blijkbaar zonder polar en heeft ook maar 1 klein bidonnetje. Ik ga er dan ook vanuit dat hij zich zal opblazen, maar toch volg ik zijn te hoge tempo. Gelukkig schroeft hij een paar km verder zijn gas terug en samen rijden we een stevig tempo. In de volgende klim zie ik achtervolgers naderen. Het zijn Kristof Houben, Frans Claes en een nederlander van Nissan. Deze laatste neemt direct het commando over en legt er weer serieus de pees op. Rond km 20 besluiten Sam en Kristof dat het tijd wordt om de groep uit te dunnen en ze springen weg. Ik kijk even naar de andere 2, maar blijkbaar zijn ze niet in staat om te versnellen; Dan maar alleen een tandje bijsteken en het gat dichtrijden. De samenwerking is heel vlot ! Rond km 30 valt Kristof voor me languit op zijn buik en het kost me alle moeite om hem te ontwijken… Een paar bochten verder rijdt Sam plat en dus blijven we nog met 2 man over. Jammer genoeg begint het parcours nu saaier en minder selectief te worden… Het is gewoon tempo maken en wachten tot de spurt. Hier weet ik al dat ik in het nadeel zal zijn met mijn zachte vork zonder LO… Tja, als je op voorhand al zeker bent van verlies, dan       …         verlies je… 2^e plek en een goede test!!   

20-03-2009 om 00:00 geschreven door Teamlid

Tja, het moest er eens van komen hé: de griep….

De maandag had ik het zitten, slap en spierpijn… Maar naar huis gesukkeld en een hele week in bed. Niet ideaal de week voor een wedstrijd, maar wat doe je eraan?? Dinsdag erger, woensdag nog erger, donderdag eindelijk status quo en vrijdag beterschap… Maar, beter is nog niet genezen en dus besluit ik nog niet de fiets van stal te halen, maar om een goed warm bad te nemen, kwestie van ook wat te zweten… Maar dan gebeurt het: wanneer ik rechtsta om uit het bad te komen , val ik flauw… Ik word in mijn bad wakker met een barstende hoofdpijn en ik weet niets meer… Even paniek, maar na een paar minuten betert alles weer. Vlug naar de dokter voor een volledige checkup, maar alles ok,   behalve een hersenschudding…. (mijn hoofd vol op de rand van het bad). Tja, dan maar 2 dafalgans en een donkere bril opzetten om te kunnen starten in Knokke. De wereld zweeft voor mijn ogen en ik moet alle moeite doen om te volgen, maar gelukkig is dit een strandrace en ligt het strand niet echt bezaaid met hindernissen. Na de eerste ronde zijn we vertrokken met een groep van 14 man. Het regent aanvallen en dus is het constant versnellen en vertragen, verre van ideaal met mijn hoofd. Toch houd ik vol en op een 5-tal km van de finish is er dan eindelijk dé ontsnapping. Ik zie het gebeuren, maar kan niet reageren. Ben al lang blij dat ik kan volgen. Ik blijf braaf in de achtervolgede groep zitten en met 7 man verlaten we voor de laatste keer het strand. Wanneer ik van mijn fiets spring, schieten ineens mijn beide benen in kramp (in de strart aangereden en zadel was volledig van positie veranderd, waardoor ik al de hele tijd spierpijn had) . Ik wil die benen nog bewegen, maar ze weigeren dienst en ik val pardoes op mijn gezicht. Ik trek me op aan mijn fiets en probeer nog eens maar njet! Na een 30sec kan ik dan toch eindelijk een been plooien en ik sping op mijn fiets en sleur me door het zand. Volgende probleem: ketting weigert dienst. Blijkbaar zijn er 2 schakels vastgelopen (lang leve het zoute water) en dus slaat mijn ketting 2 keer door per omwenteling. Hiermee moet ik dan nog alle beklimmingen doen van duinbergen!!!! Maar goed, de ketting blijft heel en ik kan zelfs de laatsten van mijn groepje weer inhalen. Met veel lawaai en doorslaande ketting probeer ik nog te remonteren, maar dat lukt net niet…. 14^e plek dus en ergens teleurgesteld, maar ik mag eigenlijk heel gelukkig zijn denk ik…

Wouter

02-03-2009 om 00:00 geschreven door Teamlid

28-02-2009 om 19:14 geschreven door Teamlid

Tja, ik had het eigenlijk op voorhand kunnen weten… Vrijdag voelde de terugweg van mijn werk naar huis aan als de beklimming van de mont ventoux en dat nog eens vol tegenwind… Ik dacht toen dat dit kwam door vermoeidheid van een weekje vroeg opstaan (4u20), maar blijkbaar waren dit de eerste tekenen van ziekte.

De zaterdagochtend voelde ik me nog belabberder, maar ik had afgesproken met Dirk en dus’moest’ ik gaan..

Eens in Dour toegekomen, vergeet je al snel de miserie en concentreer je je op de zaken die zullen komen. Vlug inschrijven en gaan verkennen. Amai!! Dit zal zwaar worden!! Een lus van +-2km op een terril op een motorcrossterein! Geen recuperatiezones (behalve een klevende weide waar de wissels gebeuren) en een 6-tal klimmetjes die elke keer net wel of net niet te nemen zijn… Pittig! De combinatie van zo’n selectief rondeke met flanellen benen geven niet direct de ideale mix voor een makkelijke overwinning!

Al van in de start moet ik achtervolgen. Flinois (andere solo) bepaalt het ritme en ik probeer aan te klampen. Ik word veel gehinderd door tragere of minder technisch begaafde mensen, maar ik blijf me vastbijten …     tot de 4 de ronde. Ondertussen is er een goede 20min gepasseerd en ik ben nog geen seconde onder mijn verzuringsgrens gegaan. Ik besef dan ook dat dit een mission impossible wordt en ik draai de gas terug. Na wat zoekwerk vind ik zelfs een ritme dat ik mooi kan aanhouden. Toch kijk ik regelmatig naar mijn uurwerk en tel ik af, wat helemaal geen goed teken is.. Het is afzien, puur afzien en ik ben héél blij wanneer ik eindelijk de finish passeer na 2u36min.

Zo slecht heb ik het toch ook weer niet gedaan, want ik ben 3^e alg en 2^e solo. Uiteindelijk moest ik een 3-tal minuten toegeven op Flinois, de sympathieke Fransman die ik eind vorig jaar nog makkelijk achter me hield. Het geeft me toch een klap en het vertrouwen is even zoek… Maar goed, volgende keer beter! Leuk is ook dat mijn maatje Dirk 3^e wordt in de solo, dus mogen we samen op het podium.. “Ons pa” is duidelijk nog niet versleten ;) en met zijn nieuw wedstrijdros is hij weer niet meer te houden! Het enige wat ik niet snap is dat zijn fietsenmaker remmen op die fiets heeft gezet? Ik heb hem nog nooit zien remmen!! Wa nen zot!  J

De volgende dagen wordt dan alles duidelijk: griep….  L

Nu dus rusten en zo goed mogelijk recupereren…

Wouter

25-02-2009 om 00:00 geschreven door Teamlid

De echte opener van het ‘lange-afstand seizoen’ is deze 6u van Halle al van vorig seizoen. Toen moest ik door dichtgevroren ogen vroegtijdig  (na 5u) opgeven en dus had ik hier nog het een en ander recht te zetten…

Rond 12u begon het feest, nl super heerlijke pasta van chef-kok Zoef! Ondertussen lekker ontstressen met een toffe bende ( Patje, Pepe , Kroki en  MarV) en rustigaan wakker worden.

De uren vliegen en plots is het 14u30. Hoog tijd dus om ons aan te kleden en om de startzone te gaan zoeken.

Klokslag 3u: pang en we zijn vertrokken. Ik sluit direct vooraan aan om fileproblemen te vermijden en rij mooi mee met de eerste teams. Ondertussen krijg ik alle tijd om de ideale lijn van het parcours van buiten te leren om het straks wat makkelijker te hebben in donkere omstandigheden. Het tempo valt goed mee en ik besluit de leidende teams te blijven volgen tot de duisternis om dan terug te schakelen en geen risico’s te nemen. Na 4uurtjes moet ik dan lossen en ondertussen is het pikkedonker. De bomen staan ineens veel dichter en alle bochten worden scherper… Opletten geblazen !! Om de 2 ronden word ik bevoorraad door een altijd klaarstaande Zoef. Ik kom niets tekort! Maar dan toch een probleem: ik moet dringend naar het toilet, maar ik heb er echt geen idee van waar de concurrentie zich bevindt. Ik vraag dus waar de 2^de man zit en krijg te horen dat die op 20sec volgt???!!! Ok, dan geen pit-stop, maar de gas weer volledig open. Op die manier haal ik de teams weer in en uiteindelijk kom ik met het 2^e team op slechts 2min van de leiders over de streep. 2min toegeven op 4 man gedurende 6u15 is niet slecht!. Had ik niet verwacht en dus ben ik zeer tevreden met deze overwinning!

Blijkt dan nog dan Pepe mijn achtervolger was op de 2^e stek en Patje eindigt net naast het podium op de 4^e stek. Kroki kon er ook van genieten en wordt 20^e en MarV maakte er een uithoudins-foto/wandeltocht van.  

Dan nog den apres bij Zoef en Pat: opnieuw super spagetti en koffie! Ik vertrek pas na 12u huiswaarts!!

Zoef, nog eens een dikke merci voor de superverzorging! MarV, thanks for the pics en aan de rest van de bende, bedankt voor de supersfeer en tot binnenkort ergens ten velde…

Wouter

18-02-2009 om 18:54 geschreven door Teamlid

Brrrrr, koud!!!! Pffffff, veel te vroeg!!!!

Maar dan komen opnieuw de eeuwig goed gehumeurde Dirk Rossignol, zijn vrouwke Nancy en hun kleinzoon me oppikken en gaat de mood weer in de goede richting.

Eens aangekomen in Blankenberge, merken we al snel dat het ijskoud is!! Het vriest en er staat een extreem nijdig windje. Vlug inschrijven en een kleine verkenning. Na  een uur in de startboxen en pang!! Ja hoor , ik ben deze keer echt wel de eerste die over kop gaat  L . Niet getreurd, de start is tegen wind en ik verwacht niet direct dat er iemand zo vroeg zal gaan vliegen. Vlug weer aansluiten en mooi volgen. Het strand ligt er hel moeilijk bij en dus is het opletten geblazen om het juiste spoor te vinden. Tja, je kunt het al dromen, dat lukt niet echt en ik moet al een paar keer de gaskraan volledig opendraaien om weer vooraan te kunnen aansluiten. Bij het keerpunt ben ik nog maar net bekomen van zo’n inspanning en Nicolas trek vol door. Alle hens aan dek en proberen te volgen. We zijn weer vertrokken met een man of 12. De terugweg is razendsnel, maar iedereen blijft samen. Voorbij de start een 2^de versnelling en weer ben ik er niet bij. Maar bij het echte keerpunt komen we weer allemaal samen voor de terugtocht tegen de wind. Op het einde komen we weer in de moeilijke zone en terwijl ik kop trek veranderen alle anderen achter me van richting. Op die manier kom ik dus in het verkeerde spoor en volledig alleen. Ik moet zelfs van de fiets om een hele brede zandstrook te overbruggen. De rest van de groep ziet dit en ze versnellen. Het kost me alles om toch weer aan te sluiten, maar ondertussen zijn er al 2 gaan vliegen, Nicolas en Kevin. In het lange stuk tegen wind is het weer hergroepering van de overgebleven 10 man, maar bij het keerpunt slaat opnieuw het noodlot toe: palletjes body bevroren en geen aandrijving meer… In paniek probeer ik het ding te ontdooien met mijn bidon en wanneer ik het opgeef pakt hij net weer. Hup op de fiets en nog maar eens achtervolgen. In de mulle stroken ga ik vol door en kan ik blijven rijden, waardoor ik in de terug (tegen wind) stuk net bij Vermoote kan aansluiten. We werken keihard samen en op het einde sluiten we aan bij Kris en Massaer. Vermoote springt door , maar ik moet even op adem komen. Dan kan ik ook weer versnellen en uiteindelijk versla ik Massaer in de sprint om de 5^de plek. Nog maar eens 5^de dus….

Dirkske, nog eens bedankt voor het transport, de sfeer en de warmte hé!!!

Wouter

07-02-2009 om 00:00 geschreven door Teamlid

06-02-2009 om 09:22 geschreven door Teamlid

Amai, het VWF-seizoen zit er alweer op voor mij… Nog een laatste inspanning in assenede en het winterseizoen is gepasseerd. Het was zeker een leuke manier om toch wat intensieve trainingen te doen. Ik hoop dan ook dat mijn korte explosiviteit hierdoor wat verbeterd is. Vanaf morgen begin ik weer met de serieuze duurtrainingen (100km tt in Huldenberg).

Maar eerst nog een leuke wedstrijd in eigen streek! De omloop is tegen alle verwachtingen in bijna moddervrij en dat alleen maakt het al de moeite waard. Aangezien ik me weer eens niet optimaal voel, besluit ik om afwachtend te starten. Al snel kom ik in het wiel van de leider Kurt te zitten. In de 2^de ronde merk ik dat ij het moeilijk heeft op het enige technische stukje van de omloop. Veel langer dan 3 ronden hou ik het dan ook niet uit en ik waag mijn kans. Ik neem een 10-tal seconden en elke ronde kan ik die uitbreiden. Op die manier wordt het nog een stressloze wedstrijd. 1^e plek

02-02-2009 om 00:00 geschreven door Teamlid

Een strandrace?

Een strandrace in Holland???

Een strandrace in een uithoek van Holland op 250km van Gent??????

Toch wel!!!    Johan Gantois had voor ons een superweekendje geregeld in de uithoek van Nederland! Alles was hier super de luxe: inschrijving en nr om bij de eersten (toppers) te mogen starten, hotel met alles erop en eraan, compagnie en sfeer aan de bar,…  

De dag van de wedstrijd was ijzig koud!! Het strand was keihard bevroren en hier en daar ook echt ijs op het strand, opletten geblazen dus!! Deze keer zou een valpartij veel harder aankomen! Dan blijkt ook nog eens heel fietsend holland naar Egmond te zijn afgezakt, want met maar liefst 3100 man stonden we aan de start. Hiertussen ook serieus wat professionals en grote namen! Maar, doordat we vooraan mochten staan, was het risico toch al serieus gereduceerd. Bij het oprijden van het strand zie ik ineens Henderieckx de lucht invliegen. Hij wordt hiervoor bedankt door het vele publiek met een serieus applaus ;) Ik kom als eerste op het harde strand en wacht af. Een enorme groep sluit aan en ik blijf in de eerste linies hangen, klaar om ontsnappingen eventueel te beantwoorden. Die komen er, maar het zijn de toppers niet en dus wacht ik af. Maar hier maak ik alweer de fout om veel te veel vooraan te rijden in de wind! Op die manier zou ik zelfs niet mee kunnen ontsnappen , maar het is sterker dan mezelf. Tot het keerpunt gebeurt er gewoon niets, maar ik verspeel wel al veel energie door voor of naast het peleton te rijden. Bij het keerpunt wordt er dan eindelijk versneld door oa Brentjens en ik spring naar voor, meerbepaald naar 1^e plaats, waar ik nog maar eens in de wind zit. Kevin vindt het hoog tijd om te gaan en ik zit in de verkeerde positie om te reageren. Wanneer ik dan toch reageer (en heel het groepje in mijn wiel meeneem) schud hij van nee. Terug op het strand gaan er 2 man vandoor. Wanneer de winnaar van vorig jaar de sprong waagt, spring ik mee. Maar na 1 minuut aan 100% houdt hij plots zijn benen stil: een serieuze cartouche voor niets. Vlak daarna moeten we in de duinen en wordt er weer versneld. Met dikke benen volg ik en ga ik opnieuw met Kevin in de aanval en op zoek naar de eerste 2. Bij het oprijden van het strand liggen er 2 rijen strobalen, waardoor je 2 keer van de fiets moet. De eerste gaat perfect, maar wanneer ik de 2^de keer van de fiets spring glijd ik uit en moet ik mijn fiets loslaten. Die vliegt tegen de strobaal en schiet de hoogte in. Ik kan nog net herpakken, maar op dat moment lanceert Chico zich. Ik mis de aansluiting en hij kan als enige de eerste 2 inhalen. Ik kom terecht in de groep met Kevin, Kris, Maarten en de winnaar van 2008. De samenwerking is erbarmelijk en tot overmaat van ramp blijkt mijn achterderailleur vastgevroren! Schakelen lukt niet meer en bij elke put vliegt mijn ketting van de 44. Terwijl ik aan het prutsen ben hoor ik Henderieckx nog iets roepen en blijkt dat ook hij in de problemen zit: lek vooraan! Ook 1 van de 3 koplopers staat aan de kant lek. Tijdens de laatste mulle strook om naar de finish te gaan, springt Maarten van zijn fiets. Wij kunnen nog allemaal rijden en de hollander schiet er echt vandoor. Kevin en ik komen samen op de dijk en gaat direct in de remmen om in mijn wiel de spurt af te wachten. Ik kan niet meespelen, want dan kan Maarten terug komen. Dus op mijn ene versnelling sleuren en hopen dat het genoeg is. Niet dus, op de streep is Kevin’s voorwiel 10cm voor het mijne… 5^e dus.

Vlug gaan ontdooien onder de douche en met de bende nog lekker iets eten om dan weer huiswaarts te keren naar het land van de 90km/u (Smog kennen ze enkel in België)

Dikke , dikke merci aan Johan!!

11-01-2009 om 00:00 geschreven door Teamlid

03-01-2009 om 20:40 geschreven door Teamlid

Het was een beetje ingewikkeld om hier te geraken, aangezien ik geen auto ter beschikking had én op Elise moest passen, maar uiteindelijk had ik toch een oplossing gevonden…

Bedankt Marte voor de goede zorgen en Dirk en Nancy voor de hulp!!!!!

Het was de moeite waard, want dit was een leuk parcours! Constant draaien en keren en omhoog en omlaag. Wat wil je nog meer?? Het rare is dan dat alle andere deelnemers dit parcours als een rotrondje beschreven?? Dat zegt misschien iets over de technische capaciteiten van de gemiddelde VWF-er en dat geeft mij direct een voordeel. Al van in de 1^e ronde versneld en weggereden. Natuurlijk had ik weer niet verkend en stond ik ineens geparkeerd in de linten en dranghekkens, maar no problemo, achteruit en weer verder zonder positie te verliezen. (enkel mijn stuurnummer was gaan vliegen …) Zonder echt moeite te doen, groeide mijn voorsprong enorm en zo kon ik ik me concentreren op het genieten!  

Weeral een mooie training!!

Tot de volgende!

Wouter

29-12-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

Eindelijk is het weer ideaal mountainbike weer!! Het vriest en alles ligt er hard bij, dus lekker vlammen en bijna niet kuisen!! Vandaag is de afspraak in Londerzeel, een dorpje tegen Puurs. Een nieuwe streek voor mij, maar zoals dikwijls bij de vwf-koerskes zie je niet direct veel van de omgeving… Het parcours is wel gezellig, want er zitten een paar klimmetjes in en heel wat draai en keer werk, iets wat me wel ligt… Tegen de tijd dat we mogen starten voel ik mijn vingertoppen en tenen al lang niet meer. Dus, ontdooien is de opdracht! In de eerste ronde probeer ik op te schuiven naar de kop en in de laatste ronde valt Tom voor me in de bocht. Als enige kan ik hem ontwijken en ik ben weg. De 2^de ronde trek ik serieus door en neem ik 15sec. Ik behoud het tempo en de voorsprong groeit snel. Aangezien ik morgen in Melle ook nog wil rijden, probeer ik de gas terug te draaien en de HF onder de 170 te houden om zo niet te verzuren. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan en de voorsprong groeit nog tot 1min30… Dan draai ik alles dicht en freeweel ik naar de finish. Eindelijk nog eens bloemetjes en dan nog vlug een 10 à 15 min losrijden op de weg, want daarna moet ik vlug naar huis en naar mijn ouders voor het kerstfeestje, dacht ik….

Tot morgen,

Wouter

28-12-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

De 24^e met een zieke Elise naar de ardennen getrokken om in de omgeving van Theux in een hotelletje gezellig kerst te vieren met de schoonfamilie. Daar hoort natuurlijk ook uitgebreid tafelen bij en late uren… ’S nachts dan “onze wekker” vanaf 4u frequent afgelopen en dus een vermoeiend dagje… Om 7u dan maar opgestaan en een lekkere modder-ochtend wandeling gemaakt met Katherine en Elise. Daarna uitgebreid ontbijt tot 11u om rond 12u30 alweer te tafelen. Uiteindelijk om 13u45 vertrokken in Spa om rond 15u15 in Baardegem te arriveren, net 15min voor de start. Vlug omkleden , een nr-bordje zonder te betalen genomen en aan de start gaan staan. Naar goed gewoonte gaat die hard, heel hard en na de 1^e ronde komen Kurt en ik als eersten door. Kurt legt er serieus de pees op en ik kan volgen, maar besef al dat het moeilijk zal worden. Na de eerste ronden vermindert het tempo en op een moment waar ik op kop rijd, demarrert Kurt. Ik moet serieus doorgaan om opnieuw aansluiting te krijgen en besef dat ik vandaag tevreden zal moeten zijn met een 2^e stek. In de laatste ronde versnelt hij opnieuw en is het gebeurd…. 2^e plek en een super training!!

Tot binnenkort!

26-12-2008 om 11:46 geschreven door Teamlid

Lang leve mijn mijn maatje en Cape Epic-verslaafde Dirk Rossignol, want ik was autoloos en alleen thuis gebleven… Hij is me dan komen redden en samen met Nancy en Kristofke zijn we dan op avontuur vertrokken richting de kust. We hadden een lekkere temperatuur verwacht, maar niets was minder waar! 5 graden en een snijdende wind!! Amai, dat beloofde voor de wedstrijd! Maar ok, ergens is die strakke wind ook positief, want dan is het meestal gemakkelijker om er met een groepje vandoor te gaan en om een gat te slaan… Toch was ik nerveus, want hoe sterk waren de anderen?? Ik had wel goed getraind, maar ja… De start was enorm chaotisch en ik was blij dat we konden vertrekken. De hele groep bleef samen, want niemand durfde al te ontsnappen op de eerste strook tegen wind. Ik bleef helemaal vooraan zitten, klaar om mee te springen. Bij het keerpunt het eeuwige zelfde gedrum en ik koos het wiel van Nicolas. In de duinen werd er serieus versneld en ik zag dat Chico en Rondelez een gaatje sloegen. Versnellen dus, om zo snel mogelijk weer aansluiting te krijgen. Op het strand werd er tegen de 50km/u geknald en bij het naderen van het keerpunt waren we weer allemaal samen. Hier kwam het erop neer om mee te zijn want nu zou het gebeuren. Diegene die nu 50m tekort kwam was eraan voor de moeite! Tegen wind nam ik direct de kop over van Chico en met 6 man werkten we perfect samen. Op die manier was de wedstrijd al beslist, alé de eerste 6 plaatsen dan… Het hele stuk terug tegen de rotwind in ging super. Ik voelde me perfect en begon al eens naar de anderen te kijken. Ik had het gevoel dat een podium er inzat, want ik vermoedde dat Kevin en Jelle geen superdag hadden… Opnieuw het keerpunt en de duinen, waar ik in het wiel van Kevin volgde. Hier zag ik dat hij duidelijk problemen had, want hij had moeite met aansluiten. Passeren kon ik niet, want daarvoor is het te smal. Maar dan kwam de trap… Op het laatste moment stuurt Kevin bij en neemt hij rechts, waardoor ik over te trap uitwijk en bij de laatste trede gebeurt het: paf, een doorstoot. Het zal toch geen waar zijn hé!! Toch wel, lek vooraan en afgelopen… Toch nog verder gereden op de velg tot aan de start, waar ik hoopte iemand een wiel af te snoepen.. Wanneer ik aan de start/finish passeer, heeft er me nog niemand ingehaald en zit een 6^e plek er nog in, maar dan moet ik wel een wiel krijgen… Dan zie ik wielen, maar het zijn wielen van Jelle en die worden me gewijgerd… Ik draai dan maar om en wil naar de auto wandelen, maar de mensen roepen me dat er op het strand nog mensen met wielen staan. Ondertussen vliegen de groepjes me voorbij… Ik spurt naar het strand en krijg het wiel van Scheirlinck (Merci!!!) . Dan begint de lastigste wedstijd, nl gewoon het kot open en maken dat ik niet doodval… Bij het keerpunt ben ik al bij groep 3 en tegen de wind in raap ik alle afvallers van de 2^e groep op. Maar de groep wordt te groot en niemand werkt mee. Ik zie het groepje voor plek 6 voor me rijden , maar alleen gaat dat onmogelijk. Ik probeer wel 10 keer, maar ze willen niet.. In de laatste duinenzone beginnen de schijnheiligen ineens te vliegen en ik laat me nog verassen. Ik probeer het gat dicht te rijden, maar de kerel in mijn wiel wil/kan niet helpen. Ik kan op 15m komen, maar daar is de finish al… 10m voor de streep stop ik met trappen en ja hoor, wieltjeszuiger passeert natuurlijk L. Zo weet ik zeker dan ik liever met de kopgroep rijd, want daar is schijnheiligheid beperkt en verstaat iedereen elkaar!! 18^e plek en stikkapot!!!

Tja, er zat veel in, maar het blijft mountainbiken en pech is daar nu eenmaal een deel van…

Wouter

20-12-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

Na De Panne had ik begrepen dat ik beter wat harder en specifieker zou moeten trainen, indien ik wenste podiumplaatsen te halen… Zo gedacht, zo gedaan! De maandag al direct begonnen en in totaal trainde ik 14uren off road in het veld in zware tot héél zware omstandigheden. De zaterdag dan nog eerst een TT in Haaltert om dan ongewassen direct aan de start te verschijnen van de VWF in Morelgem. Tja, wat geeft dat dan??? Awel, mijn benen draaiden vierkant en ik had niets van kracht, maar het was trainen en dus beet ik door. Genieten?? Zeker niet!! Het was afzien van de eerste minuut en ook is het nooit positief voor de moraal om zo uit het wiel gereden te worden. Ik ben nl in de start mooi gevolgd, maar toen gaf Kurt er een snok aan en ik had alle moeite om maar te volgen! Ik hoopte dat hij wel zou stilvallen, maar neen hoor, versnelling na versnelling en na de 2^de ronde mocht ik al passen. Frustrerend, maar begrijpelijk… In de daarop volgende ronde voelde ik mijn benen exploderen en gaf ik teken aan Tom om ook maar te passeren. Ook hij vloog er vandoor, niets aan te doen… Dan had ik een heel moeilijke periode om mijn ritme te vinden en ik viel bijna compleet stil! Ik dacht verschillende keren aan opgeven, maar dit was een noodzakelijk onderdeel van de training en dus beet ik door en probeerde ik om te genieten (ahum). Mijn tempo bleef zakken, waardoor ook Erwin me nog inhaalde. Daarna begon ik mijn ritme te vinden en in de laatste 2 ronden ging het eindelijk beter… Natuurlijk was het kalf al lang verdronken en werd ik dus 4^e… Ergens teleurstellend, maar gezien de zware trainingen dik ok!

Tot in De Haan, waar ik hoop potten te breken!!

13-12-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

12-12-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid

Zonder veel vertrouwen vertrok ik naar het eind van de belgische kust, De Panne.

Na de ziekte van Elise voelde ik me de laatste weken enorm vermoeid en echt doorgaan in training was me niet gelukt. Maar, ondertussen weet ik wel al dat er een bepaalde knop in je hoofd zit en op het moment dat je het startschot hoort, wordt die omgedraaid! Eens omgedraaid kun je toch in hoge toeren gaan… Nu rest de vraag natuurlijk hoe lang ik dat kan volhouden. Hopelijk de volledige koers!

De start is heel breed en gevaarlijk. Doordat er geen echte wind staat, blijft de groep hel groot en dus ook de kans op valpartijen… Er is maar 1 remedie en dat is op de eerste rij rijden… Bij het keerpunt kom ik mooi bij de eersten door en hier vertrekken we voor de eerste keer met een groepje van een man of 10. De wegen liggen spiegelglad en regelmatig moet ik serieus tegen sturen. Het tempo is ok. Bij het opdraaien van de 2^de ronde hebben we een kleine voorsprong, maar de samenwerking is niet optimaal en we worden weer ingelopen… Opnieuw een grote groep en dus veel gevaar. Zoals steeds wil iedereen net voor de mulle zandstroken vooraan zitten en hier gaat het bijna fout: de persoon voor me komt in de problemen, slaat scheef en springt van zijn fiets recht in mijn wiel… Ik heb nog serieus wat snelheid en het wordt een hard contact. Ik hoor mijn wiel kraken, maar gelukkig blijft alles heel. Dan kijk ik voor me: tuurlijk, de eerste 7 zijn gevlogen. Ik zit plots in een achtervolgende groep en het tempo valt stil. Dan zit er maar 1 ding op: keihard doorstampen en dat gat zo snel mogelijk dichtrijden. Na de volgende mulle zandstrook kan ik aansluiten, net op het moment van een versnelling. Gelukkig beschik ik over goede benen en komt alles goed. In de laatste ronde regent het aanvallen en steeds twijfel ik. Bij het oprijden van de dijk ter  hoogte van de camping versnelt Kevin en rijdt hij de volledige strook. Alle anderen moeten van de fiets, behalve ik. Ik moest op dat moment meespringen, maar maak de cruciale fout om te wachten… Bij de allerlaatste dijk”beklimming” gaat het weer fout wanneer Maarten Himpens voor me dwars gaat. Ik moet van de fiets en de eerste 3 zijn gaan vliegen… Ik probeer nog tempo te maken met Nicolas, maar het beste is er bij ons af en dus wordt het strijden voor de 4e plek. In de finishzone kan ik het verste door het zand rijden en loop dan zij aan zij met Rondelez. Die springt heel vroeg weer op de fiets en geraakt niet echt vooruit.. Lopen is even snel, maar dan wijkt hij af naar mijn kant en moet ik inhouden en hup, 4e plek gaan vliegen… Ok, 5e is verre van slecht natuurlijk… Ik merk dat ik bijleer, nu nog eens de durf tonen en er kan nog wat moois komen….

09-12-2008 om 13:57 geschreven door Teamlid