Op vrijdag samen met Ken naar het Duitse Schmallenberg gereden (in de buurt van Winterberg). Eenmaal Keulen voorbij kom je in een groene long met prachtige uitzichten en niks anders dan bos. We passeerden Saalhausen waar we eerder dit jaar reeds geweest waren en dat deed ons herinneren aan een zware marathon. Eenmaal aangekomen een plaatsje gezocht om te overnachten. Een rustig plekje met de nodige douchefaciliteiten en  dat gelegen naast de startklim. Die startklim was verdomd steil en lang,dat bleek na onze verkenning. Zowel ikzelf als ken hadden een slechte nachtrust en nee het kwam niet door onze Nederlandse vrienden. Die bleken later oa Tibor te zijn die we op verschillende marathons reeds tegengekomen zijn. Dus verbroederen maar en zo onstond er een leuke bende. Ikzelf maakte een kleine ochtendwandeling om dan samen met Ken onze startnummer te halen en ons klaar te maken. Alles bleek mooi geregeld zoals we het in Duitsland gewoon zijn. Even nog in het bos een bevoorradingszakje wegsteken en klaar is kees. Er blijken een 500tal renners klaar te staan voor de halve en volledige marathon. Met enige vertraging werd de start gegeven en weg waren we. Wat een tempo. Die startklim werd genomen alsof het boven gedaan was....Ikzelf zat in de buurt van Marco onze buur. Samen vatten we de eerste km's aan en maken wat grappen. We blijven in elkaars buurt, we zweten als een rund en drinken volop. Ikzelf heb superslechte benen. Totaal geen kracht en stramme spieren. Dat belooft bij deze temperaturen en 3200hm...........
Tot aan bevoorrading 1 blijven we in elkaars buurt maar dan moet ik Marco laten gaan. Eigelijk moet ik zowat iedereen laten gaan. Ik besluit enkel naar mezelf te kijken en mijn eten en drinken te verzorgen. We zien wel hoever ik geraak. Na 3u30m passeer ik de splitsing/ziel en besluit verder te rijden. Ik neem mijn eigen bevoorrading en dan nog eens die van de organisatie. Plots merk ik dat de benen wel draaien en ik sneller kan. Dit heeft me kleine vleugeltjes en ik rij snel een tandje groter en sneller. Ik behoud enige voorzichtigheid maar rij vrij vlot de lange klimmen op. Deze zijn zwaar daar ze constant afwisselen in hellingsgraad. Men geraakt nooit in zijn ritme. De km's vliegen voorbij en ik voel me goed en heb plezier op mijn fietske. Na 6u en een klets vlieg ik de eindklim op en sta ik aan de streep. De ken komt naar me toe en zegt; jij bent niet moe hé. Tja een raar verhaal maar moe ben je natuurlijk wel na 109km, 3200hm en meer dan 6 uur in die warmte. Toch voelde ik me nog vrij goed. Ik heb dan ook volgens mijn polar ruim onder mijn normale gem waarden gereden. Het enige minpuntje van de dag was dat het technische gedeelte van de omloop nihil was en dat in zo een mooie omgeving. Ik blijk uiteindelijk 24ste sen 1 en Ken is 3de sen 1 en dit met een lekke band in de laatste 10km. Jammer voor hem want anders zat er zeker meer in.
Slechts 94 renners finischen op de lange afstand, dit zegt genoeg denk ik.
Na nog socialen met onze Nederlandse vrienden en het podium van de Ken vertrekken we huiswaarts.
Even denk ik er aan om op zondag in Houffalize te starten op een korte afstand maar we zullen moeder de vrouw maar te vriend  houden en ook de beentjes voor ................. jawel alweer een nieuwe sportieve uitdaging.

Mario

24-08-2009 om 19:29 geschreven door Teamlid