Lang leve mijn mijn maatje en Cape Epic-verslaafde Dirk Rossignol, want ik was autoloos en alleen thuis gebleven
Hij is me dan komen redden en samen met Nancy en Kristofke zijn we dan op avontuur vertrokken richting de kust. We hadden een lekkere temperatuur verwacht, maar niets was minder waar! 5 graden en een snijdende wind!! Amai, dat beloofde voor de wedstrijd! Maar ok, ergens is die strakke wind ook positief, want dan is het meestal gemakkelijker om er met een groepje vandoor te gaan en om een gat te slaan
Toch was ik nerveus, want hoe sterk waren de anderen?? Ik had wel goed getraind, maar ja
De start was enorm chaotisch en ik was blij dat we konden vertrekken. De hele groep bleef samen, want niemand durfde al te ontsnappen op de eerste strook tegen wind. Ik bleef helemaal vooraan zitten, klaar om mee te springen. Bij het keerpunt het eeuwige zelfde gedrum en ik koos het wiel van Nicolas. In de duinen werd er serieus versneld en ik zag dat Chico en Rondelez een gaatje sloegen. Versnellen dus, om zo snel mogelijk weer aansluiting te krijgen. Op het strand werd er tegen de 50km/u geknald en bij het naderen van het keerpunt waren we weer allemaal samen. Hier kwam het erop neer om mee te zijn want nu zou het gebeuren. Diegene die nu 50m tekort kwam was eraan voor de moeite! Tegen wind nam ik direct de kop over van Chico en met 6 man werkten we perfect samen. Op die manier was de wedstrijd al beslist, alé de eerste 6 plaatsen dan
Het hele stuk terug tegen de rotwind in ging super. Ik voelde me perfect en begon al eens naar de anderen te kijken. Ik had het gevoel dat een podium er inzat, want ik vermoedde dat Kevin en Jelle geen superdag hadden
Opnieuw het keerpunt en de duinen, waar ik in het wiel van Kevin volgde. Hier zag ik dat hij duidelijk problemen had, want hij had moeite met aansluiten. Passeren kon ik niet, want daarvoor is het te smal. Maar dan kwam de trap
Op het laatste moment stuurt Kevin bij en neemt hij rechts, waardoor ik over te trap uitwijk en bij de laatste trede gebeurt het: paf, een doorstoot. Het zal toch geen waar zijn hé!! Toch wel, lek vooraan en afgelopen
Toch nog verder gereden op de velg tot aan de start, waar ik hoopte iemand een wiel af te snoepen.. Wanneer ik aan de start/finish passeer, heeft er me nog niemand ingehaald en zit een 6e plek er nog in, maar dan moet ik wel een wiel krijgen
Dan zie ik wielen, maar het zijn wielen van Jelle en die worden me gewijgerd
Ik draai dan maar om en wil naar de auto wandelen, maar de mensen roepen me dat er op het strand nog mensen met wielen staan. Ondertussen vliegen de groepjes me voorbij
Ik spurt naar het strand en krijg het wiel van Scheirlinck (Merci!!!) . Dan begint de lastigste wedstijd, nl gewoon het kot open en maken dat ik niet doodval
Bij het keerpunt ben ik al bij groep 3 en tegen de wind in raap ik alle afvallers van de 2e groep op. Maar de groep wordt te groot en niemand werkt mee. Ik zie het groepje voor plek 6 voor me rijden , maar alleen gaat dat onmogelijk. Ik probeer wel 10 keer, maar ze willen niet.. In de laatste duinenzone beginnen de schijnheiligen ineens te vliegen en ik laat me nog verassen. Ik probeer het gat dicht te rijden, maar de kerel in mijn wiel wil/kan niet helpen. Ik kan op 15m komen, maar daar is de finish al
10m voor de streep stop ik met trappen en ja hoor, wieltjeszuiger passeert natuurlijk L. Zo weet ik zeker dan ik liever met de kopgroep rijd, want daar is schijnheiligheid beperkt en verstaat iedereen elkaar!! 18e plek en stikkapot!!!
Tja, er zat veel in, maar het blijft mountainbiken en pech is daar nu eenmaal een deel van
Wouter
20-12-2008 om 00:00
geschreven door Teamlid
|
