Tja, ik had nochtans hard gezocht, maar er waren echt geen  alternatieven, dus werd het de gevreesde Houffa marathon. Neen, niet gevreesd omwille van een zwaar parcours of om de concurrentie, maar om een steeds falende organisatie in het verleden en om de belachelijk hoge inschrijvingsprijs van 34euro... Toch had ik er veel zin in, want een tocht van 125km in die streek is nooit een echte straf!

Na mijn eerste “slapeloze nachten” met vers dochtertje Elise had ik het er toch nog voor over om rond 4u30 op te staan en om met mijn boeltje richting Jan te rijden. Hier dan ook Giel opgepikt en richting Houffa vertrokken. Onderweg nog even een pitstop gemaakt om de verloren zoon Ken op te pikken die natuurlijk weer mooi op tijd stond te wachten.  In Houffalize “toevallig” nog een mooi plaatsje gevonden voor de auto dicht bij de inschrijvingen, tot zover ons geluk....

Om 8u45 klinkt het startschot en de volle 5 seconden later staan we al weer stil, want, ondanks “alle voorzorgsmaatregelen”, is er toch nog een snoodaard met zijn auto op het parcours gekomen.. Tiens, tiens... Niet getreurd en we vertrekken voor de 2^de keer. Tijdens de eerste klim neem ik al gas terug, want ik verwacht problemen door het slaaptekort. Gelukkig denken Ken, Kris H en Kris J er ook zo over en met ons vieren rijden we aan een vlot tempo al taterend verder. Ik voel me goed en aangezien de sfeer er goed inzit, vliegen de eerste km’s voorbij. Maar dan gebeurt het (nog maar eens): na een 15-tal km zien we plots de mannen voor ons terugkeren... Algemene verwarring en ook maar teruggekeerd... Dan zien we tóch pijlen en keren we terug naar de eertse plaats... Hier komen ondertussen ook de motards van de organisatie uit tegengestelde richting terug... Wanneer we vragen waar we nu naartoe moeten, komt het ontnuchterende antwoord “ on ne le sait pas...” Tja, daar sta je dan te koekeloeren hé... Dus, voor de 2^de keer omgedraaid en deze keer een stuk verder teruggereden. Dan zien we plots beweging op het pad boven ons en vlammen we door een wei naar het juiste pad. Ondertussen zijn er minuten verloren gegaan en een kleine honderd man is ons  nu al gepasseerd. Ik zie hier maar 1 voordeel, en dat is het sociale gedeelte... Ik kan een rustig klapke doen met Patrick, Ronny, Dirk, Sofie en Kristof, enz... Maar dan begint de inhaalrace (aan 7km/u, want ik ben volledig geblokkeerd). Na een paar km rij ik dan weer moederziel alleen. Plots zie ik nog een gestalte voor me opdoemen, de Johan... En, waar Johan gaat, gaat de gps... Hij had de track en verzekerde me dat we nu wél goed reden. Daarbij kwam nog dat er maar weinigen voor ons reden, en hij kon het weten aangezien hij direct juist was gereden ( Misschien is dat de oplossing voor de toekomst : iedereen met gps..) + er stonden misschien 4 andere sporen in de modder ... Daardoor krijg ik opnieuw hoop en ik drijf langzaam de snelheid weer omhoog. Jammer genoeg verlies ik hierdoor Johan en na een paar km rij ik nogmaar eens verkeerd. Na 5 min weer op het juiste spoor (pijl stond 100m na het kruispunt...) . Op km 30 zie ik Zoef staan ik we doen rap een klapke over de miserie. Voor ik weer vertrek vraag ik nog snel op de hoeveelste plek ik ergens lig en dat was 18^de???? Dus, op de een of andere manier waren er toch weer mannen voorop??? Snap er niets van, maar besluit om te blijven rijden.. Het duurt dan nog tot km 85 à 90 vooraleer ik aansluiting krijg met de koplopers ( die bij het verkeerd rijden hadden besloten om toch hun geluk te testen door over een aantal omheiningen te kruipen op zoek naar het parcours, wat uiteindelijk dan ook lukte...). Ik had me voorgenomen om te wachten tot km 100 om mijn gashendel open te trekken, maar dit motiveerde zodanig dat hier al begon. Een inhaalrace rijden heeft ook zijn charmes en is heel motiverend. Enkel sterk opletten op de klop en dus regelmatig drinken en eten. Lang leve HIGH 5!!!! Om zo weinig mogelijk tijd te verliezen bij de bevoorradingen (met file aan volk), nam ik enkel drinken en was ik toegewezen op enkel de gelletjes van High 5. Dit was dus een serieuze test en een zéér geslaagde test. Ik kon niet enkel op tempo blijven , maar zelfs versnellen. Op het einde nog een mooie strijd met Soenen om de 9^de plek die ik dan in extremis  haalde.

Na de wedstrijd was ik héél tevreden over mijn vorm, want alles was super gegaan.. Het resultaat daarentegen was een stuk minder, maar dat lag aan de fout van de organisatie na 15km, waarbij er een kleine 20 man ineens 15min voorsprong had en er eigenlijk van een eerlijke wedstrijd geen sprake meer was... Ook over de douches en afspuitstand zal ik niets zeggen, want een mens onthoudt beter de leuke dingen des levens hé...

In elk geval heb ik nu mijn les geleerd: nooit meer Houffa marathon...

Wouter

30-08-2008 om 00:00 geschreven door Teamlid