Mijn voeten gedragen zich als prinsessen op een erwt. Om de 5 stappen moet ik kiezels en andere minuscule friemels uit mijn sandalen peuteren. Aan het kanaal in Wijnegem gooi ik een mini steentje in het water en wacht tot er geen cirkels meer zijn. Wat breng ik als kleine garnaal teweeg met mijn Santiago grapje?
Ik voorvoel dat de Camino me tot een keuze zal dwingen. Tot hiertoe ben ik een frivool verhaaltje aan het stappen. Maar een pelgrimstocht ondernemen is pure ernst, net zoals het raadplegen van een orakel als de I Tjing.
In een tuin ontdek ik een dode stronk die een tweede leven heeft gekregen als gebeeldhouwde boom. Ik zie het als een volgend symbool. Nu weet dat creatuur uit welk hout het is gesneden. Is dat wat de Camino met mij zal doen? Dat zou handig zijn. In het facebook profiel van een vriend, een vlotte vijftiger met eeuwige pretlichtjes in de ogen las ik: Ik weet nog altijd niet wat ik later wil worden als ik groot ben. Ha, een soortgenoot. Zó leuk om iemand anders te horen zeggen: "he, ik ben ook niet perfect hoor."
Mijn bestemming komt maar langzaam dichterbij. Ik doorloop militair domein in Ossendrecht. Sommige stukken bos doen me aan de jungle denken. Planten die schaamteloos elkaars ruimte innemen en kriskras door en over elkaar groeien. Ik zou niet weten wat ik zou doen als plant moest ik hier wonen. Zou ik mee in de concurrentie gaan voor een plek? Vechten op die manier is niet zo mijn ding.
De legerbasis en de pelgrimsplaats waar ik vandaag naartoe marcheer stemmen mij ernstig? Alsof ze me willen influisteren: bezint voor ge begint. De volgende keer kies ik een pretpark : )
Na 8h stappen arriveer ik op de Jacobssite in Kalmthout. 41,19 km.
Ik mag een zwart zijden hoeslakentje lenen van een vriendin om mee te nemen op mijn trip. Het is vederlicht en geeft een heerlijk luxe gevoel. Ik vind het ook leuk iets bij te hebben van haar. goeie energie! dank dank dank Mark vroeg wat ik van hem ging meenemen. Hij vulde het zelf aan: "De lampion aan de bamboestengel die ik 2 verjaardagen geleden voor je ging maken?" Wat een prachtig sureëel Cirque de Soleil beeld zou dat geven! De prent gaat mee als bladwijzer.
Het hangt al in de lucht wanneer ik opsta: weinig zin in oefenen. Als een magneet voor verleiding begin ik aan mijn dagtocht.
Ik lanterfanter in het Rivierenhof waar gezellige jazz muziek klinkt. Ik draal rond op het kerkhof in Merksem. Waar is de tijd dat ik hier naartoe kwam met mijn vriendin, ook een paillettenfee. Gefascineerd door bedevaartsplekken, hielden we altijd even halt bij het graf van Hermanke Wijns, een 10-jarige weldoener. Een andere geliefde uitstap was shoppen in Scherpenheuvel. Eerst een kaars branden en daarna kleurige windmolentjes kopen in de tal van religieuze winkels vol bidprentjes en snuisterijen. Al gauw hadden we een hele ruiker vol thuis. De vele dankbetuigingen en gunstaanvragen bezorgen me een krop in de keel. Hermanke heeft nog veel werk. Er hangt een ontroerende energie. Met mededogen het leed van anderen onder ogen zien, wetende dat je niet kunt helpen, is misschien wel een van de moeilijkste dingen om te leren?
Op de Bredabaan blijf ik hangen als een oude langspeelplaat. In Galleria Inno kleef ik aan prachtige nachtkleding van Calvin Klein. In gedachten herbeleef ik een fragment uit Shopaholic, waar de mannequins als prostituees in de etalages, koopverslaafden proberen binnen te lokken. Ik bijt op mijn tanden, loop met mijn handen in mijn zakken het warenhuis uit en stap meteen ernaast bij Quick binnen. In revanche zet ik wat later mijn tanden in een heerlijke donut met frambozencoulis. Tevreden, slurpend aan een cappuccino, slenter ik een sportzaak binnen. Ik ontdek een rugzak in een originele lila-paarse kleur. Maar hij past niet goed en weegt bovendien 2,2kg. Toch blijf ik hem op en af mijn rug doen alsof hij daardoor lichter zou worden. Misschien kan ik er wat overbodige zakken afknippen, korter maken en dóen passen?
Knippend, naaiend en ontwerpend hobbel ik fantaserend verder, tot ik schrik van de tijd.Ik heb het gevoel alsof ik nog niks heb gepresteerd vandaag. Toch duidt mijn stapmeter 19 km aan. Ha! Ik lach tot achter mijn oren. Misschien moet ik een pelgrimstocht voor fashionistas organiseren (langs de beste boetieks)? Quelle idée! Die meiden doen meer kilometers dan ze zelf beseffen, en velen daarvan zelfs ook nog eens op hoge hakken!
Het is me deze week nog niet gelukt van vroeger dan 13h de deur uit te gaan. Op de Camino beginnen de pelgrims hun dag al om 6h. Sommigen zelfs vroeger. Maar voorlopig heb ik nog zoveel te doen: uitgebreid in bad, mijn voeten verzorgen, lekker ontbijten en dan, het moeilijkste: beslissen wat ik ga aandoen en waar mijn tocht die middag heengaat. Straks in Spanje vallen die keuzemogelijkheden allemaal weg. Ik kijk er bijna naar uit. In mijn kleerkast zoek ik naarstig naar iets gewoon, in T-shirtstof. Een kaki groene jurk wint. Toen ik het kocht was alleen het topje bedekt met pailletten. Ik heb het ondertussen vol genaaid om de onuitwisbare vlekken erop te bedekken. Ik mag dan wel ijdel zijn, ik spaar mijn kleren niet voor speciale gelegenheden. Sommige stukken lijken de oorlog wel te hebben meegemaakt. Ik dank mijn creatieve handen om steeds een oplossing te vinden en mijn lieverdjes een tweede leven geven. Wanneer ik buiten kom, schrikt de tuinspiegel van de weerkaatsing die mijn jurk teweeg brengt. Toch niet zo gewoon als gepland. Kan een spiegel barsten van teveel licht?
Omdat ik geen enkel pad 2 keer wil bewandelen, zet Mark me vandaag af in Lier. Vandaar kan ik langs het Netekanaal naar Zandhoven. Het heeft net geregend en de natuur is roerloos stil. Ik durf bijna niet te ademen. Dankbaar kijk ik naar een reiger die de rust durft te verstoren en met klapperende vleugels uit het water opstijgt. Als je zo mooi bent mag je dat. Ik voel een steek bij deze gedachte. Ergens vanbinnen trilt een zwakke snaar. Mezelf tegen komen is toch pas voor in Spanje? Ineens besef ik dat mijn pelgrimstocht al is begonnen. Ik loop op een groene middenberm, omringd door water, wat suggestief werkt: na een half uur moet ik plassen. De jacht op de perfecte boom begint. Wat ben ik soms vermoeiend.
Een gifgroene minirups is begonnen aan de grote oversteek van de weg. Ik vraag me af of het beest weet waar het aan begonnen is. Moet jij veel zeggen! hoor ik het in gedachten antwoorden. Inderdaad, vanuit zijn perspectief is het oversteken van dit wandelpad, te vergelijken met mijn Compostela plan. Ik wil er geen getuige van zijn als hij straks wordt overreden, net voor hij zijn doel heeft bereikt. Dat zou tragisch zijn. Een journalist verklapte me dat disaster één van de vier peilers is die het best verkoopt in de boekskes. In elk van ons schuilt een ramptoerist.
De verveling slaat toe, of is het de zelfconfrontatie die te heet wordt? Ik doe mijn ogen dicht en test mezelf hoeveel stappen ik durf te zetten zonder te kijken. Na 101 passen beland ik bijna in het roestige asbruine water. Prachtige kleur, zoals mijn sjaal, maar niet uitnodigend om in te zwemmen. Ik beslis al wandelend te lezen in het boek dat ik mee heb om mijn rugzak te verzwaren. De letters dansen voor mijn ogen. Het asfalt dat als een loopband onder de tekst rolt maakt me zeeziek. Ik experimenteer met verschillende stijlen van lopen. De Geisha-Walk wint de prijs van meest schokvrij. Door me op te richten en met kleine elegante pasjes te schuifelen, lijkt het alsof ik over de grond zweef. Alleen tellen mijn stappen dan geen 80 cm meer. Ondertussen ontstaat er een strijd tussen de natuur, de realiteit, en het fictieve verhaal dat zich afspeelt in New York. Candace Bushnell, auteur van Sex and the City, gebruikt spitse taal. Ik ben dol op haar schrijfstijl. Maar de natuur om me heen duldt geen vlucht en dwingt me in het nu.
Na kilometers langs de oever, kom ik aan een knooppunt op het einde van mijn kaart. Opstandig stap ik van de kaart, in het onbekende en ontdek dat de wereld rond is haha. Niet lang daarna loop ik met mijn staart tussen mijn benen door een verlaten stuk Pulderbos. Hoe kan ik me beschermen als het moet? Ik grijp mijn paraplu en begin als een oudje te strompelen. De ik-ben-maar-een-oud-hulpeloos-vrouwtje methode. Niet echt geloofwaardig in mijn kleren en ook niet heldhaftig. Ik zwaai mijn paraplu over mijn schouder en stap als een kordate soldaat verder. Misschien moet ik Mark een sms sturen met mijn locatie? Ik heb teveel CSI series gezien op tv.
Wanneer ik een volgend knooppunt zie in de verte, voel ik me blij als een woestijnling die water ontdekt. Zo kan ik terug op mijn kaart stappen. Het blijkt een fata morgana te zijn. De nummers leiden allen naar andere onbekende oorden. Welk bord moet ik nu volgen? Ik voel me letterlijk van de kaart. Ik denk aan een gesprek met mijn leraar nlp over kiezen en beslissen. Hij is een meester in mildheid. Als je niet kunt kiezen, is dat omdat je niet genoeg informatie hebt. Ik kijk hulpeloos in de lege ruimte naast mijn plan, wachtend tot (zoals in een Harry Potter film wél zou kunnen) het plan dat deze versie opvolgt en dat ik koppig thuis heb gelaten, zichtbaar wordt. De kaart in mijn hand kraakt van machteloosheid.
En dan hoor ik een vrachtwagen. Ik volg het geluid richting bewoonde wereld. In het eerstvolgende dorp met café bel ik Mark. Genoeg avontuur voor vandaag. Misschien ben ik geen heldin, maar wel een ongelooflijke geluksvogel met mijn persoonlijke limo service! 20,19 km.
Het is officieel. Mijn voornemen om naar Compostela te gaan is bezegeld met de nodige documenten. Met een feestgevoel vertrek ik naar Wommelgem, Vremde, Boechout en Lier. Ik vraag me af wanneer ik bij mijn stilte ga komen. Bij het stappen, word ik telkens met een wespenplaag aan gedachten overvallen. Ik schrijf epistels vol in de lucht. Ik verlang heftig naar mijn computer om mijn hoofd in te pluggen en te legen. Maar ik vrees dat de gedachten zullen blijven komen. Gewoon negeren en laten passeren. Waar komen gedachten eigenlijk vandaan?
Ik schrik uit mijn wandelhypnose wanneer een zilvergrijze bmw door een bocht scheurt alsof hij wordt achternagezeten. Die heeft haast. Kan het contrast groter zijn tussen ons? Het enige dat matcht is de zilveren kleur. Ik voel me bijna schuldig dat ik kostbare tijd loop te niksen. Mijn innerlijk rood lampje gaat branden bij dit laatste woord. Dat betekent dat ik moet herkaderen. Dit is óók werken! Ik werk aan mijn conditie, ik werk aan mijn persoonlijke ontwikkeling, ik werk aan bewustzijnsverrijking via mijn blog en daarmee werk ik aan mijn carrière. Wat zou een wandeluur waard zijn in deze tijd? Misschien wel genoeg om de haastige zakenman jaloers te maken? Ik voel me plots rijk en grinnik naar een koe die oogcontact zoekt. Op een paar bambis, 3 koeien en een paardenkop na, ben ik alleen.
Het is bewolkt. Ik hoop vurig dat het regent. Zo kan ik mijn outfit testen op water. Ik denk aan mensen die uit bijgeloof een paraplu meenemen op vakantie. Dan regent het niet. Ik heb er een bij, maar ik wil wél dat het regent! Vreemde regels in het universum. Wat je te fel wil krijg je niet, en wat je niet wil achtervolgt je. Wat maakt het zo moeilijk om iets dat je graag wil, niet te willen? De volgende kilometer herhaal ik als een mantra: ik wil niet dat het regent, ik wil niet dat het regent. Vijf minuten later vallen de eerste druppels en loop ik vrolijk onder mijn Mary Poppins paraplu. Zelfs in New York was ik uniek met dat ding. Ik voel me geborgen en beschut. Ik brainstorm op redenen om hem mee te kunnen nemen naar Santiago. Hij houdt me droog, kan dienst doen als wandelstok, als parasol, als wapen om de befaamde wilde honden af te schrikken. Beslist: met een 4-dubbele functie mag hij mee.
Na 3h stappen ben ik de verlaten weien beu. Heb ik nu al een overdosis natuur? Ik deserteer en stap Lier binnen. Ik heb nog steeds geen blaren na de afgelopen dagen, maar mijn voeten doen zeer en mijn onderrug voelt stijf aan. Als een echte stadsaddict adem ik de uitlaatgassen in. Ik voel me onmiddellijk beter en mijn stap wordt terug kordater. De winkels zijn dicht, maar ik geniet van het windowshoppen. Ik ben dol op deze periode van het jaar, waar etalages de eerste wintercollectie tonen. Ik hou van kleren en in de winter kan je er meer van aantrekken. De tijd en de kilometers vliegen voorbij. Ik eindig op het terras van Het Moment op de Grote Markt. 21,21 km.
Misschien wandel ik wel naar Santiago de Compostela. trippel ik ongemakkelijk op mijn hoge Pradas in het park. Mijn partner en zijn twee zonen stoppen alsof ze zich verslikken en staren unaniem naar mijn voeten. Op hoge hakken of wat? Iedereen proest het uit. We zijn het er wel over eens dat het een sierende titel is voor een boek: Pelgrimstocht op hoge hakken.
En zo, in een zucht, is mijn geest bevrucht geraakt met een idee dat ik niet kan aborteren. Eindelijk een nieuw project na de overwinning van Hotel Westende. En vooral: een nieuw excuus om te schrijven
Hoe pak ik dit aan? Ik heb nodig: een outfit! Shoeshopping! Zoals Pablo Picasso, ben ik een krak in niet zoeken, maar vinden. Dat ik dingen vind, die ik vaak niet nodig heb, is een detail. Wie veel vindt wordt al gauw een specialist in herkaderen en positief denken! Bij Cotélac vind ik een muisgrijze broek, vederlicht, in een prachtig glanzende stof die je niet moet strijken. Zie je wel dat ik normaal kan zijn zoals iedereen: ik ben bereid me te kleden in de kleur van de grijze massa! Hoe komt deze kleur eigenlijk aan zijn denigrerende betekenis? Wie wil er graag grijze muis genoemd worden? Als kind wou ik oma worden. Ik verheerlijkte het engelachtig witte beeld van Merlijn met zijn lange zijdezachte haren. Het heeft me geholpen gracieus te verouderen en met verwondering gade te slaan hoe de natuur zijn werk doet. Na jaren van mislukte haarverfpogingen, krijg ik nu eindelijk wat ik altijd wou: zilveren haren. Mijn droom komt elke dag een beetje meer uit, en dat helemaal gratis en voor niks. Ik ben ontsteld wanneer ik uit de paskamer kom in een maatje 1, en de verkoopster me vertelt dat ik een maatje 0 nodig heb. Bestaat dat ook al? Ik verdenk de fabrikanten ervan hun maten express groter te maken, om ons ijdele dames een goed gevoel te geven. Dé Mooinica-Santiago schoenen moeten nog uitgevonden worden. In Antwerpen zijn ze zeker niet. Ik zak teleurgesteld af naar Decatlon aan Metropolis. Terwijl ik de orthopedisch ogende lelijkerds pas, zend ik telepatisch een oproep naar Jimmy Choo en Manolo Blahnik. Bij AS Adventure store koop ik een stapmeter. Om het ding in te stellen heb ik de lengte van mijn pas nodig. Ik loop een keer rond de blok, om in een ritme te komen, en spreek met mijn partner een steen af van waar we beginnen te tellen en meten. Het kost me 3 rondjes eer ik erin slaag om mijn voet op de juiste beginsteen te zetten. En dat gaat naar Santiago. hoor ik Mark denken. 1O stappen, 8 m. Dat zijn 1O OOO OOO stappen van Saint Jean Pied de Port tot in Compostela : )
Oefenen in Antwerpen Dag1 Mark en ik komen terug van een paar dagen fietsen aan zee. Wanneer ga je beginnen oefenen? vraagt hij voorzichtig wanneer we afslag Rumst naderen. Tien minuten later stap ik dapper vanuit Kontich te voet naar huis. 14,68 km. Ik neem me voor vanaf nu elke dag te wandelen en einde deze maand te vertrekken. Dikke twee weken oefentijd. (wat later lees ik op Internet dat een vrouw zich een jaar voorbereidde.) vanaf dan beslis ik niks meer te lezen.
Dag2 Wanneer ik de deur uitga zie ik Mark grijnzen. Buiten mijn gloednieuwe orthopedies is het enige sportieve aan mij de kaart in mijn hand met fietsknooppunten van de agglomeratie Antwerpen. Ik draag mijn nieuwe broek, een parelgrijs zijden kleedje (eigenlijk is het een negligé maar ik heb het omgedoopt tot jurk), mijn vuilbruin gehaakte lievelingssjaal, een okergele strooien hoed en knal oranjerode lipstick van Mac. Toegegeven, ik lijk niet op een doorsnee pelgrim. Maar, het is niet al goud wat blinkt. Niet letterlijk bedoeld dan, want ik blink behoorlijk. Ik wil maar zeggen dat je in een sportieve outfit niet persé ook een sportvedette bent. En wie weet kan deze fashionista nog verrassen? Ik kies Wintam en het Buitenland, als bestemming omdat ik die namen zo grappig vind. Hoewel ik gewoon maar nummertjes moet volgen, verdwaal ik al na een uur in Hoboken. Ik vloek op de gemeentelieden die gebrekkig werk hebben geleverd met paaltjes zetten. De volgende dagen kom ik erachter dat ík het ben die de bordjes niet opmerk omdat ík te fel in gedachten ben verzonken. In haar boek over de Camino, beschrijft actrice Shirley Maclain hoe beelden uit vorige levens haar weglokken uit het nu. Mijn verleden heeft me al genoeg opgehouden beslis ik. Les: Wakker blijven. Positieve noot: verdwalen telt ook voor kilometers! Ik merk wel dat mijn tempo vertraagt en dat ik moe word als ik het spoor kwijtraak. Het gaat om de weg, maar het doel is de drijfveer, de spanningsboog die voor energie zorgt om in actie te komen en te blijven. Het midden bewaken tussen die 2 punten ga ik in overvloed mogen oefenen vanaf nu. Mijn dag eindigt in Bazel, waar mijn vriend me met de auto komt oppikken. Doel niet bereikt maar toch 19 km gestapt in 4h tijd.
Dag 3 Wintam tweede poging. Ik neem een rugzak mee met spullen, om wat gewicht te dragen. Ik heb op Internet gesurft naar informatie. Men raadt maximum 10% van het lichaamsgewicht aan als bagage. Voor de eerste keer in mijn leven vind ik het jammer dat ik vermagerd ben. Dat betekent minder kleding meenemen. Misschien kan ik beter gaan! grapt mijn schoonzus die avond al chattend op facebook, Ik kan een reiskoffer meenemen! Deze keer haal ik mijn doel en ga er zelfs aan voorbij. Ik strand in Weert, een super schattig minidorpje aan de Schelde. Wanneer Mark arriveert, eten we in het t Veerhuis vlak aan het water. La dolce vita. 17 km.
Dag 4 Richting Schoten langs het kanaal. Het valt me op tijdens het stappen hoeveel rotzooi mensen achter laten op de weg. In het midden van de weg blinkt een collage. Ik raap het op en beschouw het als een signaal. Een gezicht in de vorm van een halve maan, gekleefd op een berglandschap dat weerspiegelt in het water. Zo boven, zo beneden. Mensen komen zichzelf tegen op de Camino, zo wordt gezegd. 21,84 km.
Dag 5 De wandeltocht langs het kanaal en daarna door de villawijken is me zozeer bevallen dat ik richting s Gravenwezel stap. Heerlijk huizen kijken. In de gevels probeer ik gezichten te ontwaren en daaruit karakters af te leiden. In het Oosten zegt men dat de woning ons tweede lichaam is. Ik geloof dat. Opnieuw vind ik een symbool langs de weg: een foto van een afdruk van een hoofd en handen in het zand. Ik denk aan een spirituele anekdote. Een man bekijkt zijn leven dat zich afschildert als sporen in het zand. Op vele plekken ziet hij twee sporen naast elkaar lopen. Soms ziet hij maar 1 spoor. Hij vraagt uitleg aan God wat het betekent. Daar waar er twee sporen zijn, liep ik naast je. Zegt God. Waarom liet je me op die andere momenten alleen? vroeg de man. Daar waar er maar één spoor loopt, werd je gedragen door Mij. Ik doorkruis verlaten wegen door bossen en velden. Maar ik steek dit in mijn hoofd: ik ben niet alleen! Wandelend op fietswegen betreed ik een voor mij zoveelste nieuwe dimensie. Ik kom vooral wielrenners in aangepast tenue tegen en bejaarden al dan niet in groep. Mensen groeten vriendelijk. Het maakt me blij. Zodra iemand een hobby of activiteit kiest gaat er een wereld open. Je ontmoet mensen, gelijkgezinden die jaren trouw hun tijd spenderen aan deze bezigheid. In gedachten ga ik na door welke dimensies ik al ben gewandeld. Mijn laatste avontuur was de wereld van reality-tv, daarvoor de wereld van de tangodansers, salsadansers, kabbala, joga, tai chi, kunstbeoefenaars, schrijvers, koorlieden, nlpers, joggers, de rij is onnoemlijk lang. Na 27,73 km pikt Mark me op in golfclub Rinkven. De blik van een grumpy opa, seint ons in 'nors'code door: wrong dresscode. Hij moest eens weten wat voor een golftalent Mark is, ondanks zijn Hugo Boss shirt, zónder kraagje. De kleren maken de man, maar niet het talent! Ik denk aan alle mensen die ik ontmoet heb, en doorgaan op hun gekozen pad. Ik blijk telkens een tijdelijke bezoeker te zijn. Was ik al een pelgrim voor ik aan deze pelgrimstocht begon?
pelgrimstocht op hoge hakken
