Vorige week onderging ik een persoonlijke sjamanisatie. Fascinerend. Lezend in het boek van Joska Soos, één van de laatste authentieke West-Europese sjamanen, geschreven door Yurek Onzia, ontdekte ik dat Tibetaans-Boeddhisme ook wel Lamaïsme wordt genoemd en linken heeft met sjamanisme. 

De sessie werkte zo krachtig op me in dat ik een paar dagen nog meer uit balans leek. Maar eens de plooien terug gladgestreken en ik weer helder kon zien, viel me op wat écht ontbrak: humor. Herhaaldelijk hebben mensen me al gegarandeerd dat elk boek niet kost wat kost grappig moet zijn. Maar ik het ben die de humor nodig heeft! Het is de motor die me plezier geeft om het werk te doen. 

Tijdens het joggen schoot me te binnen waar de angel zat: Ik durf mijn dierbare reisgenoten niet te karrikaturiseren. Het spirituele gezelschap dat ik heb geschetst in mijn verhaal is te serieus. Ik wil een komisch spiritueel verhaal creëren, zonder spiritualiteit in het belachelijke te trekken. Een niet makkelijke opdracht.

Als een mens wanhopig is, staat hij altijd voor meer open. Geïnspireerd door de sjamanen die met alle elementen van de natuur werken, vroeg ik aan de spirits van de bomen in mijn park of ze me wilden inspireren…. nieuwsgierig of zij zin voor humor hebben.

Wonderbaarlijk werd ik deze ochtend wakker met een kolder idee dat me meteen deed lachen en massa’s energie gaf.

Dus volle moed vier hoofdstukken terug, en herwerken… en dan hopelijk in volle vaart vooruit! May the force be with us!  

30-12-2012 om 00:00 geschreven door mooinica