Wake up!

Na een jaar worstelen en flirten met woorden, verwachte ik dat mijn boek in no time in de winkels ging liggen, en daar word ik nu op terug geroepen.

‘Wake up Mooinica into the real world, de wereld van uitgevers die echt niet zitten te wachten op een zoveelste onbekende die een boek heeft geschreven!’ Laatst las ik ergens de top 3 van de meest gekoesterde wensen momenteel. Twee herinner ik me: coach worden en een boek schrijven. Shit, ik die altijd dacht van anders te zijn, val helemaal binnen de statistieken. Coach, dat ben ik en dat boek heb ik ook al geschreven. Ermee bij de mensen geraken, dat is de uitdaging en verloopt niet zo vlot als mijn voettocht naar Santiago: Na een eerste overwegend positieve feedback, heb ik niets meer van mijn uitgever gehoord.

Wat had ik dan gedacht? Dat het meteen ‘raak’ zou zijn? Ja, eigenlijk wel! Waarschijnlijk datzelfde stukje dat dacht dat mijn eerste vriendje de ‘Ware’ ging zijn. Ik hoop niet dat mijn manuscript een even lange en hopeloze tocht moet doormaken als mijn liefdesleven. Ik heb toch wel bijgeleerd?! 

De tijd die verstrijkt knabbelt als een hongerig knaagdier aan mijn geloof en vertrouwen. Ondertussen ben ik al aan mijn tweede ‘word-wakker’ spuitje.

Het eerste kreeg ik toegediend, twee maanden geleden op de boekpresentatie van een kennis in Nederland, waar ik hoorde dat uitgeverij Ten Have, een boek gaat uitbrengen met 'bijna' mijn titel. Synchroniciteit of is mijn titel, die al meer dan een jaar te grabbel staat op internet, gejat door een gretige auteur zonder eigen inspiratie? Wat het ook is, het betekent vooral dat het de juiste moment is voor mijn ding! Mijn uitgever, niet onder de indruk, lachte het voorval echter weg en liet me wachten en wachten en wachten....

Misschien is ‘mijn’ uitgever, mijn uitgever niet???...zoals ‘mijn’ ideeën mijn ideeën niet zijn?!

De tweede ‘word wakker’ injectie kwam 2 weken geleden toen de moed me in de schoenen was gezonken: de eerste prijs gewonnen in een wedstrijd flitsverhalen. Ik kon het niet geloven.  Een kortstondige bijverdienste in de vestiaire van het casino van Knokke, had me geïnspireerd tot een eenvoudig maar blijkbaar ‘nummer 1’ verhaal.

Dezelfde dag kreeg ik het nieuws dat ik bij een andere wedstrijd eveneens was geselecteerd en dat mijn toga ontwerp naar de catwalk mag. Mijn emoties roalercoasterden. Het was alsof de engelen in koor trompetterden: ‘Volhouden! Niet opgeven! Doorgaan!’

Ondertussen zit ik, na 4 dagen pelgrimeren door Nederland, weer op spoor. De natuur heeft me terug bij mijn eigen natuur gebracht. Mijn manuscript is voor de derde keer herwerkt en voorzien van een paar tekeningetjes.

Als kroon op het werk, woonde ik dit weekend de pelgrimszegen bij in de abdij van Tongerlo. Terwijl ik aan alle vertrekkende pelgrims een takkenbosje mocht overhandigen, als symbool voor de verbinding met ‘thuis’, daagde het in me op dat ik deze keer de thuisblijver ben en dat mijn boek nu aan een eigen tocht begint...tijd om los te laten

mooinica 

28-02-2011 om 21:56 geschreven door mooinica