Nu mijn boek geschreven is en in de winkels ligt, zou je denken: missie volbracht! Niets is minder waar. Zoals mijn uitgever het zei: nu begint het pas. Een boek schrijven en een uitgever vinden is 1 ding, maar dat aan de buitenwereld laten weten en verkocht krijgen is een heel andere uitdaging en voor zelfs grote uitgeverijen als WPG uitgevers, waar Manteau een onderdeel van is, niet evident. Boekhandels worden overstelpt met nieuwe releases en mankeren tijd en ruimte om het allemaal te verwerken. Geen wonder dat enkelen dan ook resoluut debuten schrappen van onbekenden. Pijnlijk maar begrijpelijk.

Nee, toch niet. Helaas is het artikel dat meer gespitst was op inhoud moeten sneuvelen voor het artikel over het uiterlijke, wegens anders teveel aandacht. Wat met die BV's dan die overal tot vervelens toe opduiken?

Als ik het fleurige artikel vind in de krant, voel ik me dubbel. Toch weer beetje een karikatuur gespitst op het uiterlijke... En dat terwijl het thema van mijn boek nét gaat over leren kijken achter de vorm van het uiterlijke! 'Nee, zo heb ik dat niet bedoeld! Nee, dat heb ik niet gezegd! Maar enfin, dat heb ik nu zo goed uitgelegd en nu staat het er anders!' Zucht.  

Mijn ex-schoonbroer troost me: aandacht is aandacht. Hoewel ik heel hard op taal en intentie heb gelet tijdens het schrijven is mijn werk literair misschien niet van het genre dat zodanig goede recensies kan binnen halen die prikkelen om te kopen en te lezen. Toch ben ik trots op wat ik gepresteerd heb. Naar mijn mening ben ik erin geslaagd een verhaal te brengen zonder in het oordeel te gaan. Ik bekijk de dingen positief en met humor, zonder cynisme. Mijn hoofdpersonage kijkt naar de wereld vanuit verwondering wat ontwapend werkt.

Je hoort het al zeker: ik hou van mijn kind… zoals elke trotse ouder.

Wat ben ik blij dat ik mijn hart heb gevolgd. Schrijvers heb ik altijd bewonderd... 'te ver-van-mijn-bed-show', dacht ik vroeger. Onjuist ging ik ervan uit dat schrijven voor literaire geniën was. Maar, uiteindelijk worden stationsromans ook door iemand geschreven, en entertainen ze veel mensen. Wie zijn we om te oordelen over het werk van anderen? Het is niet omdat je geen Kafka bent dat je je wens moet opgeven, toch?! Wat dat betreft heeft een droom waarmaken misschien meer te maken met ‘moed’ om jezelf te zijn, je eigen niveau te kennen en te accepteren. En zo al doende kan je eventueel groeien naar een hoger niveau.

Een hartskameraad fluisterde me volgende gevleugelde woorden in: op hun salontafel leggen de mensen misschien Kafka… maar met jouw boek Monica kruipen ze stiekem in hun gezellige zetel bij de haard : ) (en op de trein of het vliegtuig... misschien met een ander kaftje errond om te verdoezelen dat ze een chicklit boek lezen ; )

hier de link naar het artikel: http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=GIL3HK5NJ

27-10-2011 om 00:00 geschreven door mooinica