De pelgrim eist niets, hij is dankbaar. Dus, heb ik een bedeltas gemaakt. Handwerk is al eeuwen mijn meditatie. Ik heb het van mijn oma overgeërfd. Ik bezocht haar elke week, zolang ze leefde. Samen zaten we altijd te haken of breien. Haar kleerkast was een magische doos voor mij, zoals in Narnia: een poort naar een sprookjeswereld. Jaren werkte ze in huis bij rijke gezinnen. In haar kast bewaarde ze onwaarschijnlijke hebbedingen die ze had gekregen van dankbare klanten. Regelmatig schuifelde ze naar haar slaapkamer om daar iets uit te kiezen voor mij. Ze werd wel 90 maar de kast raakte niet leeg. Nu heb ik mijn eigen toverkast die vol steekt met restjes stof, parels en pailletten, linten en symbolische frutsels. Ik blijf me erover verbazen hoe ik in die kast altijd vind wat ik nodig heb. Misschien zit toveren in de familie?
Mijn tas is gemaakt van een rest zilvergrijze stof van het geboortedekentje van mijn petekind. De schouderriem is een verknipte changeant chintz sjaal. Aan de binnenkant heb ik 2 engelenkaartjes (overgave en gratie) genaaid die over waren van mijn eindpresentatie voor mijn coachingopleiding. Een geheim binnenzakje gaat dicht met een groen lint waar op staat: just my luck.
En na dagen tobben over een warme trui voor Compostela, heb ik die ook in mijn kast gevonden: een bovenstuk van een winterpyjama van mijn vriendin: superdunne vederlichte fleece, in een veel origineler model dan je in de sportzaken tegenkomt.
Om 530h word ik spontaan wakker. Ik denk aan de pelgrims in Spanje die nu vertrekken. Zou ik? Niks beweegt in mij. 2h later sta ik op, terwijl Mark zich nog eens omdraait. Ik profiteer ervan om zijn Hugo Boss T-shirt te kapen. Ondanks de subtiele afbeelding van een engel op de voorkant, is dit toch een stoer mannenshirt. Mijn engelenrage is al jaren voorbij, maar de stof voelt zo geweldig dat ik de engel erbij neem. Ik vind het heerlijk om in oversized kleren van mijn partner rond te fladderen. Een vrouw voelt zich elfenslank in een mannenmaat. En, ook al zijn de kleren gewassen, ze ruiken anders dan de mijne, mannelijk.
Ik neem de trein naar Diest en stap vandaar naar Scherpenheuvel. De laatste kilometers lopen zelfs over een werkelijk pelgrimspad. Ik had me voorgenomen een vrolijke bestemming te kiezen. Maar, stappen op anti shoes is al een pretparkervaring op zich. Bovendien kan ik dan gelijk een kaars branden. Na het lezen van toch weer een paar reisverslagen ben ik beginnen twijfelen. Twee zaken vielen me op: veel regen en klimmen. Mark lag dubbel van het lachen met mijn gezicht dat vertrok alsof ik horror verhalen aan het lezen was. Welcome to reality. Maar het is hún realiteit! heb ik nog geopperd (alsof mij een tocht op wolkjes staat te wachten, maar ik geloofde het zelf niet meer). In allerijl ben ik professionele bergschoenen gaan passen. In elk model voelde ik me gevangen als in een ijzeren kolf. Geen tijd meer om dat stijve leder in te lopen.
Na de kaars, een koffie en een pannenkoek, stap ik richting Antwerpen. De eerste 20 km doe ik vrolijk wat butt training op de MBTs. De gladde schommelzolen neem ik niet mee de bergen in, maar zijn een goede workout voor nu. Wanneer ik na 20 km mijn New Yorkers uit mijn rugzak neem, merk ik een gat aan de zijkant van de zool. Het rubber is al een beetje afgebrokkeld. Maar, ik heb een kaars gebrand. Niks aan de hand! Slik.
Een kilometer verder trekt mijn beschermengel me een kampeerwinkel binnen, om me daar te laten ontdekken dat ik mijn leesbril kwijt ben. Shit, die is in het gras gevallen met van schoenen te wisselen. Terugkeren op je stappen is als een klok terugdraaien: het voelt tegennatuurlijk, pakt al je energie af en lijkt dubbel zo lang te duren. Toch ben ik dankbaar. Mark zijn bossy angel shirt gaat mee op reis. Nu dit nog aan hem verkocht krijgen.
Bij 41,58 km, in Heist-op-den-Berg, passeer ik Medussa, een nieuw gebouwd kitsherig kasteel. Tussen de stenen beelden en het smeedwerk dat ze verkopen waan ik me in een andere tijd. Ik zet me op de voet van een heroïsche figuur en wacht op Mark.
Ik heb tot hiertoe enkel nog maar op uithouding geoefend. Het wordt tijd dat ik wat hoogtes ga aanpakken. Zal ik in mijn hoge schoenen klimmen vandaag? Ik kijk bedenkelijk naar mijn collectie pumps. Geen enkel paar ziet er bepaald heldhaftig uit. Een vrijwilliger voor Santiago? Zelfs mijn tangoshoes die toch wel kilometers verzet hebben zien dit niet zitten.
Tegen de middag zet Mark me, dan toch maar met mijn MBTs, af in Waterloo. Op de tot hiertoe heetste dag van het jaar, op het heetste tijdstip van de dag, schommel ik volledig gepakt de glooiende hellingen op en af, richting Genval. Mijn nieuwe bacpack pronkt op mijn rug. Ik ben blij dat ik een ultralichte en kleine versie van maar 35 l inhoud heb gekozen.
Na een half uur kom ik in een anti stemming die zich helemaal op mijn anti shoes richt. Ze zijn te log, te zwaar, te warm . Ik voel aan mijn benen en bips in beweging. Ze voelen gespierd. Als ik met deze schoenen naar Santiago ga, kan ik een verzekering afsluiten voor mijn achterwerk, wegens kostbaar, zoals Kylie Minogue dat ooit deed. Dan wordt Mark zijn schertsend grapje den shönsten arsch der welt, werkelijkheid. Ineens begin ik ze schattig, vrolijk en toch wel leuk lopend te vinden. Doet me denken aan de fases van verblindende verliefdheid.
Net wanneer ik beslis dat het genoeg is, zie ik Mark met vrolijk flikkerende lichten me tegemoet rijden. En dan is er koffie, in Lasne. 9,5 km
Tegenwoordig is er al schoeisel met een gebruiksaanwijzing: de anti shoe. Ze lopen als schommeltjes. Als je stil staat balanceer je rond je middelpunt, alsof er rubberen ballen in het midden onder je voetzolen zitten. Ik krijg een testpaar en een dvd met instructies mee naar huis.
Mijn eerste testwalk doe ik om 21h. Het was de hele dag te warm. Ik ben net een stripfiguur met mijn knalrode voeten buiten proportie, of Leo Sayer. Ik kan er alleen nog niet I can dance op zingen. Ze noemen het masai-walking, maar het had net zo goed geisha-walking kunnen heten. Ik herken het schokvrije lopen in kleine pasjes dat ik eerder ontdekte om te kunnen lezen. Dit zijn inderdaad geen gewone schoenen. Dit zijn workout shoes, alsof je naar de fitness gaat. De bouncing zolen vind ik heerlijk. Ze laten je mooi rechtop lopen waardoor je eleganter en groter lijkt (en dat zonder hoge hakken). Ik vraag me af waarom ze zo zwaar zijn gemaakt. Ze wegen als lood aan mijn voeten. Na 1,5h ben ik moe. Slechts 4,6 km vooruit gekomen. Da's trager dan mijn andere stappers. Ik sluit mijn ogen en klap met mijn hielen tegen elkaar zoals Dorothy doet in the Wizard of Oz. Maar Santiago blijft 2000 km van mij verwijderd. De anti shoe is geen tover shoe.
Als ik thuis kom, trek ik meteen mijn joggingschoenen aan die ik 10 jaar geleden in New York heb gekocht. Een kruising tussen de twee zou ideaal zijn. Wat later bestudeer ik de zolen van mijn New Yorkers, om te zien of ik ze niet kan laten schommel door de hiel eraf te snijden. Gelukkig kan ik mijn verdomde eigenwijsheid op tijd intomen. Zou MBT speciaal voor deze pelgrim geen vederlichte versie willen ontwerpen? Het rood en de witte strepen mogen blijven. Het materiaal mag van dat super zacht handschoenleder zijn zoals mijn lindy hop shoes.
pelgrimstocht op hoge hakken
Handwerk is al eeuwen mijn meditatie. Ik heb het van mijn oma overgeërfd. Ik bezocht haar elke week, zolang ze leefde. Samen zaten we altijd te haken of breien. Haar kleerkast was een magische doos voor mij, zoals in Narnia: een poort naar een sprookjeswereld. Jaren werkte ze in huis bij rijke gezinnen. In haar kast bewaarde ze onwaarschijnlijke hebbedingen die ze had gekregen van dankbare klanten. Regelmatig schuifelde ze naar haar slaapkamer om daar iets uit te kiezen voor mij. Ze werd wel 90 maar de kast raakte niet leeg. Nu heb ik mijn eigen toverkast die vol steekt met restjes stof, parels en pailletten, linten en symbolische frutsels. Ik blijf me erover verbazen hoe ik in die kast altijd vind wat ik nodig heb. Misschien zit toveren in de familie?
