Het gezelschap dat de Santiago grap mee in gang zette, wuift me uit. Ik kan niet stiekem op een andere trein springen. "Bid voor mij." zing ik beverig. "Neen, jij bidt voor ons!" zegt Mark streng. "Jij bent de pelgrim." Touché. En daarmee is de toon gezet deze reis: dienstbaar zijn.
Op de trein naar Parijs wordt de serie 'the thornbirds' levend wanneer een knappe jonge priester plaats neemt over mij. Hij is het evenbeeld van Jude Law. 'Zonde.' hoor ik me denken, en daarmee betrap ik mezelf op een zonde. Alsof God geen recht heeft op schoonheid en het moet stellen met oude vrijsters en nerds. Vanbinnen is het hoogspanning, en dat heeft niets met de priester te maken. Mijn paraplu heeft van mijn verstrooiheid gebruik gemaakt om stiekem terug mee naar Antwerpen te rijden. Ik word onzeker. Gelukkig zit er naast mij een dame die nog verlorener lijkt dan ik. Ik denk aan de dienstbaarheid en help haar overstappen, ik draag haar loodzware koffer, ik help haar op de roltrap...ik lijk wel een pro. haha. En zo ontdek ik dat de beste manier om je wanhoop te overwinnen is: iemand helpen die nog hulpelozer is dan jij. 't Is maar waar je mee vergelijkt.
Op de trein naar Bayonne vergelijk ik rugzakken met elkaar (en tast af of ik niet teveel uit de toon val...de pailletten draai ik stiekem naar binnen). Mijn ogen proberen te röntgenzien wie wat allemaal mee heeft. Iedereen heeft stokken bij. Het enige dat bij mij ontbreekt. Toch ben ik blij dat mijn Mary Poppins plu dit niet hoeft mee te maken. Die zou unaniem weggestemd worden! Verkeerde film. Ik zie de eerste bergen verschijnen. Net wanneer ik met mijn wang tegen het raam plak, scheert de trein rakelings langs een rotsenmassa. Ik schrik. Zelfs een vlieg kan hier niet tussen. Ik hou van bergen. Ze zijn als bomen: ze lopen niet weg. Weglopen is mijn job. Een liedje schiet in mijnhoofd. 'He's my man he's my man mountain, he's my lover and heroe to me....' De naam van de Indiaans uitziende zangeres ligt op het topje van mijn tong. Ik word er nerveus van. Om af te leiden check ik het leesboek 'Pelgrims' dat ik bij heb. Al bij de eerste zinnen besef ik dat het de foute keuze is. Even overweeg ik of ik Mark zou vragen om een ander boek op te sturen naar een volgend dorpje. Het duurt even eer ik door heb hoe hylarisch ik bezig ben. Maar ik besef dat ik bang ben van alleen zijn: me niet kunnen verstoppen achter een boek op een terras, niet kunnen vluchten in een verhaal. De Camino dwingt pelgrims in hun eigen verhaal.
Mijn dag eindigt op bed nr 20. Een openstaande deur naast mijn bed, leidt me naar een binnentuin. Ik voel me de koning te rijk wanneer ik mijn boterham opeet in het privé tuintje. Een kat houdt me gezelschap. Op de andere bedden liggen rugzakken, maar waar iedereen is weet ik niet. Eerlijk gezegd vind ik het goed zo!
Is het paniek, of is het mijn beschermengel die me tot gehoorzamen dwingt? Wat volgens de boekjes pure waanzin is, heb ik gedaan: 2 dagen voor mijn vertrek nieuwe schoenen gekocht. Liever last van blaren in het begin, dan aanslepende pijn van verzakte hielen door op te zachte zolen te lopen. Heb ze gisteravond 15 km ingelopen.
Ik wist met mijn energie geen blijf vandaag. Heb het uitgehandwerkt. Mijn rugzak staat nu vol pailletten ocharme. Van een lange smalle antieke kanten sjaal heb ik een korte brede omslagdoek gemaakt (en zo heb ik tegelijk een mini muskietennet : ) Een witte zakdoek heeft een kanten boord gekregen. Een fluwelen zeeptasje is omgebouwd tot een waterhouder, ook met pailletten (maar dat was om de lelijke oranje bloemen te camoufleren). Gelukkig is de dag om, god weet welke schade ik nog zou aanrichten.
Gisteren was het weegdag. Zonder kleren: 50 kg, aangekleed en gepakt: 60 kg. Dat betekent 8 kg bagage ongeveer, afhankelijk van welke kleren en schoenen ik draag. Teveel. Ofwel moet ik een spoedverdikkingskuur doen, dan kan ik meer meenemen, ofwel moet de rugzak op sneldieet. Ben beginnen muggenziften op gewicht, in de kleine dingen. Voor de eerste keer ga ik bijna zonder verzorgingsproducten op reis. Voor mijn voeten heb ik nu meer bij dan voor mijn gezicht. Mijn lievelingssjaal en de flees zijn weggestemd. In de plaats gaat nu een gezellige vest van Hilfiger mee, in grijze sweaterstof. Weet niet of ik nu veel gewicht heb uitgespaard, maar ik heb mezelf getroost met de gedachte dat ik altijd dingen terug naar huis kan sturen mezelf incluis : )
Ge gaat stinken. zegt mijn vriendin die met een ex-pelgrim heeft gesproken.
Het is één van mijn bekommernissen. Ik vrees vooral het geurengamma waarop ik getrakteerd zal worden in de refugios. Die herbergen zullen geen lavendelvelden zijn. Maar ben voorzien: mijn rugzak is een mijnenveld van geurzakjes. Op de Camino kan ik niet naar Coco Chanel ruiken vind ik, maar heb een subtiel alternatief gevonden (in mijn toverkast : ): een verzameling geurstalen the quintessences of the masters, 15 miniflesjes gevuld met verschillende gekleurde essences. Ik heb het jaren geleden gekocht in een esoterische winkel. Ze dienen om je aura te parfumeren en daarmee van een bepaalde bescherming te voorzien. Het was een impulsaankoop waar ik nadien mijn twijfels over had, maar nu komen die stalen van pas. Als het me teveel word in de slaapzalen met al die mensen, omhul ik me met mijn geurtjes in bed.
Vandaag snuif ik de stad nog eens op. Ben bang dat ik ervan ga afkicken, na lange afzondering in de natuur. Kan dat een stadsmus overkomen? Misschien transformeer ik zo fel, dat ik als een bosmens terug kom en niet meer leefbaar ben? opper ik onzeker tegen Mark. Misschien maakt de Camino je juist méér leefbaar. Grapt hij terug, maar hij meent het. Boodschap begrepen.
Van Burcht stap ik 15 km naar huis. In de fietstunnel doe ik een oefening uit onze workshop Mission Possible. In sneltempo laat ik steeds dezelfde vragen weerkeren en dwing mezelf al stappend, zonder nadenken onmiddellijk te antwoorden met het eerste dat bij me opkomt.
Wie ben ik: monica Wie is monica: een pelgrim Wat wil de pelgrim: naar compostela gaan Wat wil ze dat dat doel oplevert: een boek Wat wil ze met dat boek: uitgeven Wat levert dat op: erkenning Wat brengt erkenning op: aandacht Wat levert aandacht op: dan voel ik me geliefd Wat brengt dat op: dan voel ik me rijk Wat levert dat op: dan wil ik delen Wat brengt dat op: continue doorstroming van creatieve energie Wat brengt dat op: voldoening Wat levert dat op: rust Wat brengt dat op: vrede Wat brengt dat op: 1heid (met alles) Wat brengt dat: extase
Welke vragen ik ook stel en wat ik ook antwoord aan de oppervlakte, in de diepte komt het op hetzelfde neer. En dit wist ik blijkbaar al toen ik 8 was. Terwijl klasgenootjes een spreekbeurt gaven over hun goudvis of hamster, sprak ik over de Derwisjen die zich in extase dansen.
Mijn rugzak bochelt mij tot een wrevelige Quasimodo. Hoewel een lichtgewicht, hangt hij als een patattenzak op mijn rug en doet mijn staartbeen slapen. Ruilen die handel!
Bij AS Adventure laat ik me inwijden in de geheimen van de trekkerswereld. In de natuur word je vanzelf spiritueel. Verkondigt mijn adviseur. Politiekers zouden ook een pelgrimstocht moeten maken. We zouden een andere regering krijgen! Blijkbaar maakt de natuur ook poëtisch: Een rugzak is maatwerk, het moet passen als een korset. De verkoper goochelt met riempjes als een kleermaker met spelden. Ik duizel als ik 4h later weer buitenstap. Ik voel me alsof ik van een seminarie kom. Mijn hoofd staat bol van de informatie. Maar, ik heb wél een rugzak op maat gevonden, eentje met een wespentaille : )
Gepakt maak ik een proeftocht door de stad. Wanneer ik mijn spiegelbeeld opvang in de uitstalramen zie ik Maja de bij die kaarsrecht loopt. Misschien een goede oefening voor in dansscholen? En dan verandert het pak op mijn rug in een berg blubber. Een aantal maanden geleden zaten die kilos nog in mijn lijf. Ik huiver. Tastbaar maakt bewust. Misschien kunnen de weightwatchers rugzaklopen opnemen in hun programma? Ieder draagt de kilos op zijn rug die hij kwijt wil. Hun pelgrimstocht is dan de afvalrace, waarbij de rugzak lichter wordt naarmate het einde, en bij de aankomst mag hij af.
pelgrimstocht op hoge hakken
