Als we opstaan is het buiten net een aangedampte badkamer, alsof de hele bosbevolking tegelijk heeft gedoucht. Iedereen aarzelt om naar buiten te gaan. Het is gewoon niet uitnodigend. Op m`n zondags ga ik de deur uit. We hebben gisteren met een aantal vrouwen een wasmachine gedeeld. Eindelijk heb ik nog eens propere kleren. Ook al was ik elke dag, mijn handenwasjes kunnen niet tippen aan een machine. Ik loop tussen 2 muurtjes, opgetrokken uit grote grillige keien, die zo uit de steengroeve van Fred Flintstone kunnen komen. Een dekentje van mos houdt de stenen warm. Ik wil er mee onder kruipen. Het is koud en vochtig. Het belooft drukker te worden op de weg. Veel mensen starten vanaf het laatste 100km punt. Een kudde X-large eiken verwelkomt alvast de pelgrims met een maatje meer voor een plasje in hun schaduw. Mijn rugzak voel ik nog amper. Als ik terug moet komen als een dier na dit leven, kies ik misschien wel voor huisjesslak. Het is best wel handig je eigen handeltje altijd bij te hebben.
De beruchte 100km paal loop ik bijna voorbij. Hij is zo volgekrabbeld dat je amper de cijfers ziet. Wat verder staat een geïmproviseerde kapel. Een Mariahoofd hangt aan de muur in een soort vogelenkooi. Het altaar ligt vol met briefjes, geschenken, foto`s. Ook de muur hier is volgeschreven. Mensen zijn erger dan katten in het nalaten van hun sporen.
Het einde van mijn reis is nabij. Mijn potjes crème en kleren, blinken zich al op voor mijn thuiskomst. De meeste mensen vragen zich na een reis af wat ze eerst gaan eten als ze terug thuis komen. Ik fantaseer wat ik ga aandoen. Ik hoop dat ik nog iets heb in een maatje kleiner. Ik begin een beetje op een streep te lijken, hoe veel ik ook eet.
Vanuit een herberg klinkt esoterische muziek, Het past wel in deze omgeving. Steeds meer plekken worden aangepakt en gerenoveerd. In Portomarin wil ik de trap opklimmen naar de stad. Maar mijn rechterkant houdt het been stijf. Mijn beenspieren krijgen sterallures. Rechts wil niet meer klimmen en nog minder afdalen. Mijn rechterkant is altijd al zwakker geweest. Een achterstand van mijn geboorte, die niet in te halen is denk ik. Ik begin mijn geduld te verliezen, terwijl ik wel zie wat er gaande is. De Camino is bezig mijn ego op de knieën te dwingen. Voorlopig wil het nog niet plooien. Na de stad moet ik over een verjaarde verroeste ijzeren brug. De platen buigen onder mijn voeten. Indiana Jones toestanden zijn niet aan mij besteed. Daarna loop ik weer langs prachtige bossen met alle vormen van bomen. Sommige hebben zelfs een holle rug: hun buik buigt over het pad, terwijl hun kruin achterover leunt. Ik krijg er rugpijn van van ernaar te kijken. Er klinken protjes in de lucht. Iemand speelt met vuurwerk, of het bos heeft last van winderigheid van de vele pelgrims dat het moet verteren. Zouden er pelgrims verdwijnen? Naar het schijnt is er een misdaadroman verschenen over moorden op de camino. De omgeving inspireert inderdaad niet alleen tot sprookjes. De fameuze wilde honden waar ik over gelezen heb, zijn nergens meer te bespeuren. Ik heb al wel onappetijtelijke honden gezien die op wolven lijken. Maar het zijn poesies. Ze doen geen vlieg kwaad. Ik steek een paar Oosterse mensen voorbij en draai me 2 keer om. Het is alsof ik Michael Jackson zie in Chinese opa uitvoering. Misschien is hij meteen geïncarneerd in deze bejaarde versie om zo van een rustige oude dag te kunnen genieten? Het wordt tijd dat ik naar huis ga, want ik begin zo wacko als jacko zelf te klinken. Als de Camino symbolisch onze levensweg voorstelt, dan zit ik nu in de herfst, de oude dag. Wat zal er gebeuren als ik in Santiago aankom? egoloos naar huis, of kreupel? haha (mijn koppige geest heeft het vandaag gewonnen van mijn spieren) Binnen 3 dagen zal ik het weten. Ik stop in Ligonde, na 35 km.
Om mijn knie te sparen kies ik voor de alternatieve route langs de autoweg. Regelmatig zie ik andere pelgrims, als mollen, even bovenklauteren op het asfalt, om 100m verder weer af te dalen langs een zandweg. In Samos, naast het prachtige bendictijnenklooster, drink ik koffie met 2 Duitse jongeren. Hij is bakker en studeert nu iets socio-economisch op de univ. Op mijn vraag, en daarna?, antwoordt hij met een brede glimlach: terug bakker. Hij blinkt als hij praat. Het liefst bakt hij pretsels. Ik maak een bah-grimas bij de herinnering aan New York. Op elke hoek van de straat waren ze te koop, maar ik vond ze niet lekker. Maar de zijne zijn lekker wordt me gegarandeerd. Ik geloof hem graag. Zij is kapster, maar ze ziet eruit alsof ze nog niet het juiste kapsel heeft gevonden. Haar ogen staan even dof als haar gebleekte haren.
Na Samos loopt het pad een heel stuk naast het water. Deze keer stromen we in dezelfde richting en dat vind ik prettig. De hele weg naar Sarria laat ik me meevloeien met het water, de camino, mijn gedachten, mijn verhaal. Ik arriveer in de stad voor ik het weet. Ik vergeet zelfs mijn blessure. Wanneer ik aan de volgende klimetappe begin, word ik teruggefloten. 5 km verder, in Barbadelo, trekken mijn spieren aan de teugels. Het laatste 100km punt naar Santiago, lonkt op slechts 10 km. Maar er kan geen meter meer bij. Ik voel me met de haren binnengesleurd in een herberg waar ik niet wil zijn. Het lijkt een gehucht van niks. Maar humor loert om de hoek. De herberg huist in een schoolgebouw en ruikt fris. De kamer kijkt uit over de hele vallei. De Spaanse vrouw die gisteren mijn rugzak even droeg valt binnen met hetzelfde gezicht als ik. We zien elkaars spiegel en liggen in een deuk van het lachen om zoveel slachtoffer allure. Het weer sympatiseert met ons melodrama en petst druppels naar beneden. Mijn nieuw gekochte regencape springt bijna uit zichzelf uit haar hoes van blijdschap om eindelijk van nut te zijn. Het enige winkeltje in het dorp is een caravan op een wei. De man is om op te eten. Hij geeft 4 sterrenbediening met het weinige dat hij heeft. Krakend in mijn cape, nip ik aan hete koffie in een knalblauwe open tent naast de caravan en kijk tv. Surrealistisch. Al gauw stroomt de open living vol met schuilende mensen. Het is koud en het giet. Maar de sfeer is hartverwarmend, tropisch. (op mijn tenen na : ) mooinica
Ik wil vroeg vertrekken. Met mijn knie stap ik trager. Ik zit met de zalf van de Deen aan mijn been. Ik laat de tube achter bij de diva en muis ertussenuit. Het is nog 5 km klimmen en dan ben ik ervan af voor vandaag. Het gaat goed. De sterren staan zo dichtbij dat ik ze kan plukken als appels. Ik sta onder een den en kijk omhoog. Een snoer van licht omringt ons. Samen zijn we even kerstboom. Bij het opkomende licht lijk ik wel een wegwandelende maan. Mijn witte kleren geven licht af. Een mus trippelt naast me als een schoothondje. Het dorp dat volgt ruikt naar mest. Ik ben blij dat ik een etage lager heb geslapen.
In O Cebreiro neem ik ontbijt en vul ik mijn blog aan op internet. Een uur later stopt een bus met bejaarden. Ik spurt naar het toilet om de invasie voor te zijn. Het wordt mijn eerste en enige spurt van de dag. Als ik buiten kom is het dorp veranderd in een shoppingcenter. Amper 50 m verder kreunt mijn knie. Het is eigenlijk de spier boven mijn knie die pijn doet. Ik besef dat het niet beter zal worden. De natuur probeert me af te leiden met haar schoonheid. In de diepte hangt de dauw nog tussen de bergen. De heksen zijn daar aan het koken. Konden ze maar een brouwseltje maken voor mij. Aan de autoweg zie ik de Duitse deerne (met rugzak) liften. Ze heeft haar voet bezeerd. "Shall I carry your lugage this time?" vraag ik hinkelend als ene gehandicapte aan de andere. "You`re funny." lacht ze. De hele dag steken mensen me voorbij. Ik vind het vreselijk. Om het uur wrijf ik mijn knie in met tijgerbalsem maar het helpt niet. Ik besef wat ik aan mijn lichaam vraag en krijg diep respect voor wat het allemaal voor me doet. Ik vraag vergiffenis. Als bij wonder houdt de pijn ineens op. Voorbijgangers denken tranen te zien van de pijn maar het is uit dankbaarheid.
Een kwikke zestiger jogt me voorbij. Ik vergeet mijn dankbaarheid en ben stikjaloers. Ik word gestraft met weer een pijnscheut. Misschien ben ik toch niet helemaal tot inkeer gekomen en toch nog een beetje gehaast? Waarom wil ik superwoman zijn? Ik wil dat mijn boek juist gaat over die heerlijke imperfectie die ons zo grappig en mooi maakt. Eigenlijk ben ik stronteigenwijs. En daar mag ik letterlijk de hele dag tussen lopen. De dorpen die volgen worden steeds boerser. Overal ligt stront op de grond. Vroeger noemden freaken op school me kakmadame. Nu ik tussen de shit dab, zie ik de link niet. Of is dit misschien mijn grote bruine blinde velk haha? Mijn geduld raakt op en ik word boos. Ik wil perse in Triacastela overnachten en niet nog eens in een gehucht. Het laatste dorp voor mijn doel, draagt een vrouw weer even mijn bagage. Een andere vrouw vraagt of ze kan helpen. Redbull misschien voor vleugels? Een Finse vrouw tapet mijn been en geeft me een reiki behandeling. Het is de hele weg bergaf en het doet moordend pijn. Maar het is een tocht met een vieuw. Een prachtig panorama krijg ik cadeau. Tenslotte leidt een dreef met kastanjebomen me naar de stad. Die biedt zich aan als op een zilveren plateau. De reeds lang aangekomen pelgrims zien me aanstrompelen en applaudiseren. Ik loop door naar de laatste herberg voor rust en privacy. En daar ziten: de Deen en de diva. Ik weet niet wat morgen brengt. Ik heb in ieder geval tape en zalf gekocht zodat ik me kan oplappen indien nodig. Ik vond het een strontvervelende dag en ben blij dat hij over is.
De hele dag loopt de weg langs een rivier. Soms komt het pad samen met een autobaan, maar het water aan de linkerkant maakt het goed. Het voelt alsof ik 2 sporen volg. Mijn benen zwalmen stroomopwaarts. Mijn gedachten, gefocussed op mijn boek, kabbelen mee met de flow stroomafwaarts. Flarden verhaal botsen tegen een denkrots, spatten uiteen en voegen zich weer samen. Ik Geniet met een grote G. Dit is Winnie de Poeh terrein. Ik zie hem al spelen met zijn vrienden aan het water. De dorpjes die ik passeer zijn schilderijtjes en de fantasie in mijn hoofd past erin. Een rode draad wordt zichtbaar: ik maak voortdurend associaties met sprookjeselementen, een wereld waar ik altijd al makkelijk toegang tot had. Is dit de richtlijn waarop de Camino me wil wijzen voor mijn verhaal? Het wijkt af van mijn oorspronkelijk idee, maar het past wel bij mij. Sprookjes die ik vroeger schreef voor vrienden, met henzelf in de hoofdrol, duiken op. Allemaal stukjes camino. Ben ik aan een synthese toe?
Nu ik aan een gematigd tempo stap, kom ik geregeld dezelfde mensen tegen. Ik ben er nog niet uit of ik dit prettig vind. De meest opvallende figuren zijn een Australische ex-diva (ze is vroeger mooi geweest, maar een facelift verraadt dat ze moeite heeft om haar jeugdschoonheid los te laten) en een Deense man. Ze reizen samen. Ik verdenk haar ervan dat ze, net als Vittorio, haar jongere chapperone, ergens onderweg heeft gegijzeld voor gezelschap. Ik vraag me af of ze iets hebben. Gisteren deelden ze dezelfde kast. Telkens als onze paden kruisen, is zij aan het woord, Ik voel haar nieuwsgierigheid naar mij. Ze ziet me zitten. Hij ook. Pas nadat ik haar gegroet heb, volgt een compliment op mijn kleren. Hij zoekt constant banale excuses om me aan te spreken. Ik voel zijn blik priemen. Ik doe of ik het niet merk. Gisteren, gapend naar mij aan de overkant, liep hij tegen een paal. Daarna stuikelde hij, waarop zijn lichaam een circuskronkel maakte en hem redde van een tandencrash op een smeedijzeren balustrade. Ik heb hem gered van gezichtsverlies, door zogezegd nietsvermoedend verder te trippelen.
Ik kom langs prachtige gigantische kastanjebomen. Een eekhoorn nadert dapper tot aan mijn voeten. Net als deze kleine verzamelaar, spaar ik dingen op: voedsel voor de geest om straks iets mee te doen.
Op Ambasmestas word ik verliefd. De naam betekent: beide stromen. Op deze plek komen 2 rivieren samen: de Balboa ewn de Valcarce. Ik ben ontroerd door de synchronisiteit, net nu ik ook op 2 sporen loop en die probeer die door elkaar te laten vloeien. In het verlaten dorp staat een eenzaam kraampje. Een oude vrouw verkoopt er wandelstokken en pelgrimssouvernirs. Op dit moment heb ik gewacht om een kalebas te kopen. Van deze plek wil ik mijn geluksbrenger die een trigger wordt voor het samenkomen van mijn werkelijke tocht en de verhaallijn die ik volg. Ik aarzel om te blijven, maar het is nog te vroeg en ik wil weer als Heidi in de bergen slapen.
In hetvolgende dorp kom ik langs onverschillige koeien in een prachtige wei. Ze staan in een schilderij, maar ze zien er niet uit alsof ze het beseffen. Het geeft me een idee voor mijn verhaal. Zou ik hen de fair witness positie kunnen aanleren? Het rare koppel passeert weer. Ik duik letterlijk ineen, door een pijnscheut in mijn knie. Ik moet lachen om mijn lichaamstaal. Maar wat later vergaat me het lachen. De pijn wordt erger. Ik maak mijn passen steeds kleiner om te voorkomen dat ik door mijn knie ga. De weg kronkelt omhoog, mijn lichaam omlaag. Een forse Duitse deerne, wiens bagage met de bus reist, biedt aan van mijn rugzak tot boven te dragen waar een herberg wacht. Ze geeft me tranen in de ogen. De berggeit in mij kan niet uitpakken met haar kunstjes. Ik ben even een hulpeloze gebrekkig vrouwtje. Ik voel mee met alle oudjes wiens lichaam niet meer mee wil, maar wiens geest in brand staat. Boven, in het dorp La Faba, geeft de Duitse mijn rugzak door, als met een estafette aan....de Deense man.Camino nee! Mijn knie crasht bij deze onverwachte wending van het lot. Ik kan enkel machteloos toekijken. Als met een verjaardagscadeau wandelt hij, glunderend de herberg binnen. Ik krijg de laatste plek in de refugio, het bed boven de...diva! Wat is hier aan de hand? De Deen wordt verbannen naar een bijgebouw, zonder deuren, dat nog in verbouwing is. Ik wil mijn plek afstaan, zodat ik niet meer tussen hen in ben, en dat ze samen kunnen zijn. Maar de manager wil er niet van weten. "Es lo camino. Estan peregrino`s." Hij stelt me gerust met mijn knie en geeft me een beter bed, laag bij de grond, zodat ik niet meer moet klimmen. Terwijl de hele meute zijn eigen potje kookt in de keuken van de herberg, vlucht ik uiteten. Net wanneer ik in mijn handen wrijf omdat ik het restaurant voor mij alleen heb, stappen.....de diva en de deen binnen. "May we join you?" Ik kies voor de korte pijn, zet mijn beste glimlach op en onderga mijn lot. Het is uiteindelijk ´not so bad´. Na een hele avond geschiedenisles, weet ik nog niet wat de boodschap is van deze ontmoeting. De vrouw werkt als psychiater voor het gerecht. Ze luistert voor haar werk zoveel naar mensen, dat ze nu op de camino haar praatvaardigheid loslaat. Ze doet het met flair. Volgens mij heeft ze een fascinatie voor bloed. Misschien is dit haar rode draad?
Mijn dag begint met een spookhuistrip, die ik halverwege afbreek. De gele pijlen leiden naar een pad zwarter dan zwart. De weg kronkelt naar beneden tussen grillige bomen die me willen pakken. Mijn voeten worden in zompige grond opgezogen. Geen gegriezel op een nuchtere maag. Ik keer terug om op anderen te wachten. Verdwalen en sterven doe je beter in gezelschap.
Ik overleef het avontuur en vind in het volgende dorp internet. Terwijl ik helemaal opga in mijn blog valt de regen uit de hemel. Ik merk er niets van. Terug in de realiteit, zie ik regencapes paseren. De eigenaar ziet mijn vraagtekens. "You are a very lucky lady!" Met de slappe lach huppel ik onder een stralende zon naar Ponferrado. De stad verwelkomt me met een regenboog. Ik denk aan ieder die ik ken, en gooi al hun wensen, wat die ook zijn, in de kleurencirkel. Aan het kasteel van de kloosterridders ontdek ik een trendy koffie-chocoladehuis. Nippend van een taartje consulteren collega pelgrims hun gids. Ik lees de cosmopolitan. Ik moet geen schrik hebben dat de natuur me in een bosmens gaat veranderen. De stad zit in mijn bloed. Vandaag ga ik me verwennen. Ik stap een supermarkt binnen om lekkere voorraad op te slaan voor onderweg. De rekken komen op me af. Mijn rugzak wil terug maar buiten. Met een stuk kaas en een stuk zeep kom ik aan de kassa. Ik wil geen voorraad. Ik wil terug naar de primitieve bars waar ik moet eten wat de pot schaft. Ik wil pipi en popo in de bosjes en niet op een zwart lederen toilet met zilveren vergulde spiegel. O jee, is het erg dokter?
Als ik de stad uistap is mijn batterij plat. De streek is mooi. Ik loop langs Anton Pieck huisjes uit hout en leem gemaakt en langs wijngaarden. De druiven worden volop geplukt door kleurige arbeiders. Naast een oranje huis met roze pilaren liggen kolossen van pompoenen. Die kunnen zo in de sprookjeswereld aan de slag. Wat verder zie ik een vogelverschrikker. Ik denk aan the Wizard of Ozz. Mauro is geknipt voor de rol. Vottorio is de leeuw. Zou ik blikkenman nog tegen komen? Ik heb de Italianen gerust gesteld met een sms: I walk like a turtle, but write like a train.
Met de cosmo in te kijken is mijn romanpersonage verschenen. Sindsdan voel ik een aanwezigheid in mijn schrijversfantasie, die probeert recht te krabbelen als een pasgeboren veulen. Ik mag niet helpen. Niets forceren. Niets bedenken. Ik ben benieuwd welk verhaal wil geboren worden door mijn pen.
In Cacabelos slaap ik in een kleerkast. Rond de kerk is een gang met kleine 2 persoonskabines opgetrokken. Het belooft koud te worden. 28 km vandaag.
De dag begint onder geklaag van `les 5 etoiles français`. Sinds deze mensen in een 5 sterrenherberg hebben verbleven vinden ze niets meer goed. De douches zouden gescheiden moeten zijn, meer plaats naast de bedden, en langs de camino in Frankrijk staan veel meer kruisen dan in Spanje. Ze doen de weg naar Santiago in etappes, elk jaar een week. Wanneer ze met hun negativiteit een jong meisje angst aanjagen, onderbreek ik hen bruusk. Ik zeg dat het dak boven hun hoofd, wijzend op de hemel, veel meer dan 5 sterren heeft vandaag. Geen gehoor daarvoor. het is een prachtige heldere hemel. In de diepte zie ik Astorga fonkelen als het spiegelbeeld van het sterrenplafond. Mijn twijfel omtrent mijn verblijfplaats verdwijnt meteen. Was ik in de stad gebleven had ik dit gemist. Sommige dingen hebben afstand nodig om hun schoonheid te tonen. Ik klim omhoog in het gouden licht van de ochtendzon. Grassen worden struiken, struiken worden bomen. Een dennenbos volgt, daarna een eikenbos met een omheining vol met kruisen. ´Specialement pour les FranÇais´. Leunend tegen een 100 jarige pelgrimseik, noteer ik de eerste woorden van de dag. Ik klim hoger de berg op langs de bottanikenhof van de Camino. Varens en grassen hier in alle verschillende tinten groen. Halfweg de berg, verscholen onder een boom, hangt een vuurrode touter. Pure poëzie. Ik schommel en kijk over de hele vallei, alsof ik in de wolken hang. Ik voel me ongelooflijk gelukkig. Als kind wou ik in een sprookje leven. Dit is het, en het is echt. Mijn gevoelens zijn op de camino intens zonder dat er grootse dingen gebeuren. Een vriend vroeg naar `straffe verhalen`die ik al had meegemaakt. Ik kon niets opnoemen. Mijn film bestaat uit fellinibeelden met een Amelie Poulain gehalte. Zachte ontroering die dieper raakt dan de kracht van passie. Een Italiaans meisje maakt kirrende geluidjes wanneer ze me ontdekt op de schommel, en neemt foto`s. Ik laat het haar zelf voelen en stap op. Een km verder hoor ik haar nog lachen en blij zijn. Wat zouden we doen zonder onze voelsprieten. het zijn de toegangspoorten tot genieten. Ik denk aan de film ´City of Angels´waar Nicolas Cage zijn engelenstatus opgeeft om de liefde te kunnen proeven van Meg Ryan. Ook al kent hij dat geluk slechts kort, toch heeft hij achteraf, wanneeer hij pijn heeft, geen spijt. De pijn weegt niet op tegen het mooie dat hij nu kent. Hierop voortbordurend krijg ik een nieuwe kijk op het Christusverhaal en de rol van lijden daarin. Pijn hebben is voelen, wat denk ik een lagere frequentie is dan geluk. In die mate dat we erin slagen van pijn toe te laten vanuit dankbaarheid om het voelen, kunnen we stijgen naar hogere en subtielere niveaus van gelukzaligheid.
Net wanneer ik ben geklommen naar de spirituele top van de dag, val ik bij de geografische top, La cruz de Hierro, met een benji sprong naar beneden. Het kruis dat op 1500 m staat, het hoogste punt op de Camino, is een mesthoop. Vroeger legden mensen stenen onder het kruis, voor geluk. Nu laten pelgrims objecten achter. De interactie tussen de mens en de natuur kan poëtisch zijn, zoals de schommel, en soms is het ronduit beschamend. Hemel en hel zijn elkaars buren en staan in elkaars schaduw.
Een sms van een jarige vriendin komt binnen. Ik kom erdoor in feeststemming en krijg zin in taart. Het klinkt absurd in de omgeving waar ik ben. In hetvolgende dorp, waar 5 huizen staan, geen winkel en 1 bar, vind ik taart. En ze is nog lekker ook! Een andere vriendin durft de bergen in hun middagdutje te storen. Ik kraam uit dat ik heeelemaal alleen op de top van een berg sta. Wat verder zitten 2 figuren. Hm, niet helemaal.( maar dat ziet ze niet aan de telefoon). In de bar met de taart, kom ik het jonge paar tegen. " Heeelemaal alleen." herhalen ze grinnikend. Het blijken Belgen te zijn haha. Mijn kleine overdrijving wordt zonder pardon onderuit gehaald op de camino.
De tocht door de bergen werkt verkwikkend. Het doet me goed dat de berggeit in mij nog eens van stal kan. Ongeveer een kilometer voor het dorp waar ik ga logeren, stopt een bus en stoot een sliert licht bepakte wandelaars uit. Ik moet er het fijne van weten. Het blijkt een toeristenformule te zijn: de camino in 10 dagen, met gids erbij en logeren in hotels. Zelfs de camino gaat mee met de tijd.
In de bergen zie je dat de aarde vrouwelijk is: overal boobies en bevallige derrières Ik zak met mijn derrière in de herberg van Riego de Ambros, na 36 km. De plek lijkt wel een far west spookstadje. Ik spaar de grote stad, Ponferrado voor morgen. Ik moet nog papier kopen, want mijn schrift is vol. Blijkbaar schrijven er in de bergen niet veel mensen. (Tenzij ze nog uitkappen op steen).
Mijn voeten maakten zich gisteravond dik in het wel/niet alleen reizen gedoe. Ze zwollen zo fel op dat de Italo`s bij het zien van mijn nieuwe michelin look, me prompt naar het zieknhuis wilden sturen per taxi. Met klompen ijs, als compromis, mocht ik naar bed van opa controlica.
Deze ochtend zien de mannen met pijn in het hart in dat mijn olifantenpoten hen gaan ophouden. Time to say goodbye. Als ze weg zijn, ontzwellen mijn voeten tot de helft.: ) Ik geniet van een uitgebreid ontbijt. Er zweeft een Zweeds elfje rond in het huis. Ze is heel erg op zichzelf. Ze is ziek geweest en herstelt. Met een doktersbriefje mag je een extra nacht blijven in een herberg. Gisteravond heb ik haar als enige het schildersmateriaal zien gebruiken. Ze heeft een zelfportret geschetst, waarop haar ogen een beetje triest kijken. Ze is frele als porselein. Haar rugzak zit vol pakjes eten dat ik niet ken. Ik denk dat ze makrobiotisch eet. Ze lepelt voortdurend vreemde papjes op.
Het is heerlijk om me niet te haasten. Ik hou halt voor de zonsopgang. Compostela of terug naar huis trekt niet meer als doel. Mijn doel, schrijven, is bij mij in het nu. Het ligt in mijn intentie en materialiseert zich bij elke stap. Ekhart Tolle mag er nog 10 boeken over schrijven. We zullen blijven vergeten wat we weten om het weer terug te vinden. Ook hier op de Camino is er evenzeer als ergens anders, gejaagdheid en competitiedrang. Ook ik wou bewijzen dat ik snel kon stappen. Gisteren hoorde ik de Italianen tegen andere mannen zeggen dat ik niet bij te houden ben. Wat streelde dat mijn ego.
In een primitieve bar kom ik een bende vliegen tegen die blijkbaar iets hebben met oranje. Een pilaar, in het midden van de ruimte, zit bomvol. Misschien zijn het Nederlandse vliegen die komen overwinteren ; ) De uitbater neemt op zijn dooie gemak, een versleten vliegenmepper en slaat zijn pilaar schoon. De manier waarop hij het doet, vertelt me dat dit zijn dagelijkse (en zo te zien enige) schoonmaakklusje is. De grond onder de pilaar verandert in een kerkhof, maar dat stoort hem niet.
Op een akker, kom ik het elfje weer tegen. Ze zit er alleen als een bloem in het veld. Ik noem haar `fairy`. Ze heet Sora. Ze geeft me een compliment op mijn kleren. Mijn rugzak heeft al veel complimenten gehad. Vooral Amerikanen zijn hier genereus in. De manier waarop mensen hun rugzak dragen is een analyse waard. Sommigen zijn wandelende kleerkasten waar alles overhangt en uitpuilt. Anderen zijn de ordelijkheid zelve en lopen niet te koop met hun handel.
Halfweg de laatste meseta, staat een kraampje met fruitsap en zelfgebakken cake. De man vraagt geen geld. Er staat een pot voor een donatie. Hoe zou dit werken bij ons? Het systeem bevalt me van de mensen vrij te laten in wat ze willen schenken. Maar hoevelen zijn in staat daar eerlijk met zichzelf in te zijn? Een Poolse jongen begint een praatje met me. Ik voel dat hij iets wil. Hij vraagt me of ik een herberg weet die werkt met giften. Hij reist zonder geld. Voor hem betekent `donatio`gratis. In mijn gids vind ik een herberg die 20 km verderop ligt. Hij zucht want heeft er al 30 gedaan...zegt hij. Even overweeg ik of ik hem geld zou geven. Wat is nu 5 euro? Mijn intuitie zegt neen. Het is zijn camino. De bijpassende oorbel van de gouden ketting van gisteren passeert. De Beegees zijn daar. Bij elk monument poseren ze voor de foto. Buik ingetrokken, borst vooruit, biceps gespannen en haar nog altijd in de plooi. Fantastico!
Wanneer ik bijna in Astorga ben, ontdek ik dégonflée kanalen ; ) Een betonnen bewateringssysteem vervoert helder stromend water naar de akkers. Na 10 min. pootje baden, zijn mijn voeten als nieuw. Fris stap ik de stad in en botst opnieuw op Sora. Ze is breekbaar mooi. We wisselen wat uit. Ik vertel haar over mijn boekidee. De hoge hakken vindt ze geweldig. Ze blijkt net als ik een klerenfreak te zijn. "We have the same energy" zegt ze. Aan de herberg nemen we afscheid met een knuffel. Ze is 19 maar begrijpt beter dan de Italianen dat we onze eigen weg moeten gaan, hoe goed het ook klikt. Ze had op de camino een jongen ontmoet die haar heel erg aansprak. Toch zijn ze elk appart verder gegaan. Ik snap ineens de trieste ogen van haar zelfprotret. Maar nu blinkt ze. Alsof onze korte ontmoeting voor haar een bevestiging was dat ze het juiste heeft gedaan. Ik vind haar moedig.
Ik besluit nog wat te blijven hangen in de stad. Op een bank voor het palacio dat gaudi heeft gerenoveerd, word ik aangesproken door Spaanse meisjes. Ze hebben de camino al een keer gedaan, maar moesten toen opgeven omdat ze te zwaar gepakt waren. Zoals in een pictionary spel, beeldt het meisje uit dat ze olifantenbenen en voeten had. Ik spurt naar het postkantoor en stuur mijn kw, bikini, een tshirt en slaapkleding op naar het postkantoor in Santiago ( goedkoper dan naar huis). Het scheelt maar een kleine kilo, maar ik voel me pakken lichter. Ik zou nog kilometers verder kunnen stappen. Toch stop ik een prutsdorp verder in Murias de rechivaldo, na amper 21 km. Veel pelgrims starten gematigd en lopen naar het einde toe meer kilometers. Bij mij is het misschien averechts? Ik heb geen haast meer nu ik mijn doel op zak voel zitten.
pelgrimstocht op hoge hakken
Ik zak met mijn derrière in de herberg van Riego de Ambros, na 36 km. De plek lijkt wel een far west spookstadje. Ik spaar de grote stad, Ponferrado voor morgen. Ik moet nog papier kopen, want mijn schrift is vol. Blijkbaar schrijven er in de bergen niet veel mensen. (Tenzij ze nog uitkappen op steen).
