In Brussel, op de tentoonstelling van Frida Khalo, ben ik besmet geraakt. Thuis gaf ik me over aan een verkleedpartij en toen Mark terug kwam van de winkel stond hij oog in oog met de reïncarantie van dit icoon van lijdende kunstenaars: monikhalo. En wie de naam past, trekke hem aan. Ik heb meer overeenkomsten gevonden dan me lief zijn (snor incluis : ) Ja, ik schilder ook, al is het dan met woorden en zit ik nog op schetsniveau. (ik citeer een fan : 1 beeld zegt meer dan 1000 woorden, maar in dit geval zegt 1 juist woord meer dan 1000 beelden : ) En ja, ik zie af en ik geniet.

 Afgelopen week kreeg ik een smartlap van formaat. Voor de tweede helft van de paasvakantie werden de twee kinderen van mark weer in ons mini huisje geperst. Nog even en we hebben een schoenlepel nodig om Sebastiaan, de oudste, binnen te krijgen. Ik zie hem zoals Alice in Wonderland tegen het plafond groeien en er misschien zelfs wel doorgaan, en zo bij de bovenbuur terecht komen : ) ‘Hallo, mag ik hier mijn hoofd te rusten leggen meneer ? : ) Ik voer hem koekjes, waar hij van zou moeten krimpen volgens de film, maar die werken averechts.  Hij zegt dat ik hem paddestoelen moet geven, zoals in het oorspronkelijk verhaal. Is dat de versie uit de psychedelische jaren 70 misschien?

Ik wist niet waar te kruipen om een beetje privacy te hebben. Elk plekje dat ik uitzocht namen de kids met hun groeiende ledematen in beslag. Mijn pijnlichaam kon zijn pret niet op. In ‘de profeet’ schrijft Gibran heel poetisch dat kinderen als pijlen zijn en wij de boog. In gedachten schoot ik ze af , onverbloemd en zonder poëzie, naar de andere kant van de wereld. Maar wat kan een strontvlieg weghouden van een pak smeulende verse shit ? En ik was blijkbaar die aantrekkelijke stront voor hen. Om de vijf tellen kwamen ze me pootjes geven, terwijl ik hen stiekem telepatisch aan het wegvoodoo’en was. Waarom is een mens aantrekkelijk als hij dat niet wil zijn ? En waarom is hij alleen als hij gezelschap wil ? : omdat hij het ‘wil’. Die verdomde wil is misschien wel mijn grootste frustratie. En afgelopen week wou ik alles wat er niet was : rust, stilte, ruimte, het hele huis voor mij alleen, lege kamers zonder rommel of mensen! Ik wou leegte en kreeg vulling. Het werd zo vol, dat al wat er niet bij kon zich opstapelde in mij. Op die ene week zette ik zoveel uit dat ik nu niet meer in mijn galajurk pas, die ik aan moet op het einde van de week.

Ik probeerde te ventileren door jammerende emails te sturen naar mijn trouwe vriendin. Zij vond het amusant. Zwaar als een olifant, schreef ik blijkbaar lichte humoristische schilderijen.  Zo ontdekte ik : In miserie ben ik op mijn best. Miseronica was geboren. Leve de zelfspot !

 mooinica

18-04-2010 om 00:00 geschreven door mooinica