Geen stormloop aan mijn balie zoals aan het loket van
Lesley-ann Poppe, maar ik heb dan ook niet zulke blote armen ; ) Ik ben er stiekem
dankbaar om. Liever aan een rustig tempo oefenen en gepersonaliseerde
boodschappen meegeven, dan standaard handtekeningen zetten aan een hels tempo.
In perfect maatpak met de armen gekruist, posteert mijn ex, zich als een bodyguard aan mijn standje. Speciaal om dit mijlpaalmoment te delen heeft hij vrij genomen. Ongemakkelijk schuifel ik op mijn stoel. Ik voel me beetje als een prostituee, wachtend op klanten. Pers en fotografen passeren alsof ik een te negeren object ben. Mijn boekje en ik vinden het niet erg. We hebben elkaar. Een vrouw komt verlegen snuffelen. Ik probeer me onzichtbaar te maken om haar niet weg te jagen en discreet de ruimte te geven om de korte inhoud te lezen. 'Ik neem het', zegt ze kordaat. 'Ik heb altijd die tocht al willen maken.' Ik glunder. Mijn eerste boek. Ik zou vuurwerk willen afsteken, pailletten op haar boek naaien en er nog een extra gepersonaliseerde tekening in zetten. In mijn tas steekt een pot met confetti maar ik durf hem niet boven halen om een handvol snippers in het boek te verstuiven. Crazy me. Na een uur geeft mijn 'deurwachter' het op. Binnen de 5 minuten heb ik 'touche'... een man nadert mijn balie: 'u ziet eruit alsof u wilt dat ik u aanspreek'. Na tien minuten heb ik door dat hij een weirdo is die ik moet afschepen. Maar hij is te weird om mijn beleefde boodschappen te snappen. Ik word gered door een andere vreemde man, die zich kordaat voor de nerd wringt en een aktentas op mijn balie legt, alsof we een afspraak hebben en hij me zijn koopwaar komt tonen. Eén blik op het fotoboek dat hij bovenhaalt van orthodoxe joden, vertelt me dat Dan Zollmann voor me staat, een Joods fotograaf wiens tentoonstelling ik onlangs in Antwerpen zag. Een genie!
Na een handvol signeringen, eindigt mijn avontuur met een kort interview op de boekenstoel voor CJP. What's next?
pelgrimstocht op hoge hakken
